Μίκης Θεοδωράκης: ΟΧΙ ΣΤΟ ΝΕΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ!

Μίκης Θεοδωράκης: ΟΧΙ ΣΤΟ ΝΕΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ!

Σχολιάζοντας το άρθρο του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου σχετικά με την Διάσκεψη της Γενεύης δεν θα επαναλάβω τις καίριες αναλύσεις του που οδηγούν στο συμπέρασμα ότι για μια ακόμα φορά απειλείται η κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Υπάρχουν αρμοδιότεροι από μένα, όπως ο καθηγητής Γεώργιος Κασιμάτης, που θεωρεί ότι «η συμμετοχή της Ελλάδας και της Κύπρου στην Διάσκεψη αυτή συνιστά διεθνή αναγνώριση του λόγου τρίτων κρατών επί της Κύπρου» και γι’ αυτό την χαρακτηρίζει παράνομη και αντίθετη με το Ευρωπαϊκό Δίκαιο, τα δε αποτελέσματά της άκυρα.

Εγώ θα σταθώ στη θέση και στον ρόλο της Ελλάδας μέσα στο πλαίσιο της σημερινής ιστορικής συγκυρίας, όπου κυριαρχούν οι δυνάμεις (με πρώτες τις ΗΠΑ) για τις οποίες η διεξαγωγή πολεμικών επιθέσεων αποτελεί κύριο σκοπό τόσο για την οικονομική και κοινωνική τους ανάπτυξη όσο και για την ικανοποίηση της επιθετικής ψυχολογίας που διαμορφώνει ένα νέο είδος παλλαϊκού πανεθνικού ιμπεριαλισμού, πρωτοφανούς σε αγριότητα και κυνισμό.

Από τις Σταυροφορίες στην Παγκοσμιοποίηση

Από τις Σταυροφορίες στην Παγκοσμιοποίηση

Η Γαλλία στη Διεθνή Γεωπολιτική!

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Έχουν περάσει 72 συναπτά χρόνια από τότε -άνοιξη του 1945- που αυτοκτόνησε ο αιμοσταγής Φύρερ των Γερμανών, οι οποίοι, αφού έμειναν ακέφαλοι, επιτέλους συνθηκολόγησαν και έτσι τελείωσε μια ακόμη φιλόδοξη επιχείρηση του θηριώδους αυτού λαού να ...“ενώσει” την Ευρώπη. Μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η γηραιά ήπειρος μπόρεσε να αναπνεύσει για μερικές δεκαετίες, έως ότου ο γερμανικός οικονομικός γίγαντας, αλλά πάντα πολιτικός νάνος, ανέλαβε και πάλι τα ηνία της καινούργιας καταστροφής της μέσα από το κέλυφος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Σήμερα, μετά από σειρά αναταράξεων και εκρήξεων εξ αιτίας της γερμανικής πολιτικής, μετά τον απόηχο του Brexit και τα χαστούκια των ψηφοφόρων στο αναξιόπιστο κατεστημένο των ευρωπαϊστών, στη γαλατική γη κρίνεται το χρονοδιάγραμμα της απεξάρτησης των ευρωπαϊκών λαών από την γερμανική οικονομική κατοχή. Και λέω για χρονοδιάγραμμα γιατί αυτό που “παίζεται” είναι το πώς και πότε θα γίνει η γερμανική κατάρρευση. Η ιστορία μάς δίνει αυτή την σιγουριά γιατί δείχνει ότι η Γερμανία μπορεί να κερδίζει τις μάχες, αλλά πάντα χάνει στο τέλος τον πόλεμο.

“Αιθιοπία (Αβησσυνία): Ένα μικρό Βυζάντιο στο κέρας της Αφρικής”

“Αιθιοπία (Αβησσυνία): Ένα μικρό Βυζάντιο στο κέρας της Αφρικής”

'Ενα «ιστορικό και ταξιδιωτικό οδοιπορικό», σε μια χώρα αντιθέσεων και ευχάριστων εκπλήξεων για τον παρατηρητικό ταξιδιώτη.

Κατά τον συγγραφέα Γιώργο Παπαγιαννόπουλο, οι «Αιθίοπες ή Αβησσυνοί είναι πεζοπόροι, σε χρόνο άπλετο – (ατέλειωτο για μας τους «δυτικούς»), με θάρρος και χαμόγελο. Ένας λαός που περπατάει συνέχεια, μια χώρα μέσα στην σκόνη! Εκατομμύρια ζώα διασχίζουν οποιοδήποτε δρόμο ή παράδρομο υπάρχει! Καίνε παντού λιβάνι και θυμιάματα…. Όπου κελαηδούν συνεχώς χιλιάδες πουλιά και νυχτοπούλια!…. Όπου την νύχτα στον ουρανό, διακρίνεις όλο το στερέωμα!.... Ένας καθαρός, έναστρος ουρανός: πανδαισία!»

Με έναν χριστιανικό Βορρά που σε εκπλήσσει! Με εκκλησίασμα μέγα, με τις γυναίκες να φοράνε το άσπρο μαντήλι στο κεφάλι. Με «Μέγα πλήθος, μέγα πάθος» στις λειτουργίες.

Με μνημεία, του Πολιτισμού και της φύσης, που δεν σε αφήνουν ασυγκίνητο. 

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Γόρδιος"

Με 100 φωτογραφίες, εκ των οποίων 40 έγχρωμες

Η τραγωδία της Συρίας είναι η κληρονομιά των ΗΠΑ

Η τραγωδία της Συρίας είναι η κληρονομιά των ΗΠΑ

Επιμέλεια: Λεωνίδας Χ. Αποσκίτης*

Η γενική εντύπωση για το τέλος της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και την επιστροφή στο έθνος-κράτος δεν οφείλεται μόνο στην οικονομική αναδίπλωση για την αντιμετώπιση της υπερχρέωσης, αλλά συνδέεται και με το γεγονός της αποτυχίας των πολεμικών τυχοδιωκτισμών της Αμερικής.

Η Ιστορία θα κρίνει την κληρονομιά της εξωτερικής πολιτικής του Ομπάμα ως αποτυχία, όπως γράφουν δεκάδες αναλύσεις του αραβικού τύπου, κάνοντας τον απολογισμό της τελευταίας οκταετίας.

Η τραγωδία της Συρίας, ίσως περισσότερο απ' όλα, θα συμβολίζει την αμαυρωμένη κληρονομιά των ΗΠΑ στην Μέση Ανατολή.

Wag the Dog: Το μεταμοντέρνο “όπιο του λαού”

Wag the Dog: Το μεταμοντέρνο “όπιο του λαού”

Σχολιάζει ο Λεωνίδας Χ. Αποσκίτης*

Πριν από σχεδόν δύο αιώνες, ο Κάρολος Μαρξ είχε διατυπώσει την διάσημη ρήση του, “η θρησκεία είναι το όπιον του λαού”. Το έγραψε το 1843, στην εισαγωγή ενός έργου του φιλοσοφικής κριτικής, το οποίο δεν εκδόθηκε ποτέ. Μετά τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, όταν ο,τιδήποτε μαρξιστικό έγινε του συρμού, ενσωματώθηκε αυτός ο αφορισμός στο λαϊκό λεξιλόγιο.

Σήμερα, 174 χρόνια μετά, που οι κοινωνίες είναι σε μεγάλο βαθμό κοσμικές και “ανοιχτές” και ειδικά στην Δύση η θρησκευτική πίστη έχει καταρρεύσει, το ερώτημα τίθεται ξανά: ποιο είναι το όπιο του λαού; 'Η καλύτερα, αν τα θρησκευτικά δόγματα λειτούργησαν στο παρελθόν σαν όπλο για τις άρχουσες τάξεις ώστε να έχουν τις μάζες υποταγμένες, τι είναι αυτό που μας κρατάει σήμερα τόσο ναρκωμένους για να μην επαναστατούμε, να μην ξεσηκωνόμαστε ενάντια στο σάπιο σύστημα διεκδικώντας έναν καλύτερο κόσμο;