Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, Ο Τελευταίος Αυτοκράτορας Των Ελλήνων

Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, Ο Τελευταίος Αυτοκράτορας Των Ελλήνων

“Η Πόλις μου αλίσκεται καί εγώ ζώ έτι;”
“Θέλω θανείν μάλλον ή ζήν”
(29 Mαΐου 1453)
της Αθηνάς Κατσαφάδου
Ή σημερινή αποφράς μέρα είναι πληγή πού δέ λέει νά κλείσει. Ή βασιλίς τών πόλεων ή Κωνσταντίνου Πόλη έπεσε στά χέρια τών Οθωμανών. Ή βασιλεύουσα άλλαξε πίστη , άλλαξε γλώσσα , άλλαξε κουλτούρα. Ή βασιλίς έπεσε στά χέρια βαρβάρων. Ή ιαχή ΄΄ εάλω ή Πόλις΄΄ ακούγεται σά θρήνος από αυτήν τήν καταραμένη Τρίτη , στίς 29 τού Μαϊου τού 1453 μέχρι σήμερα από τήν θάλασσα τού Μαρμαρά, στόν βόσπορο , στήν Μεσόγειο, σέ όλες τίς χώρες τής Δύσης καί τής Ανατολής.Στιγματίστηκε ό χρόνος. Σταμάτησε. Τό ρολόϊ τού χρόνου κόλλησε. Γιά τήν ψυχή άπαντος τού ελληνισμού αυτή ή ημερομηνία τόν στοιχειώνει. Είμαστε ή μόνη χώρα τής Ευρώπης πού δέν έχουμε απελευθερώσει τήν πρωτεύουσά μας (Γλύκατζη Αρβελέρ). Ό ελληνισμός πενθεί. Οί εκκλησιές μας τελούν μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως τών ψυχών τών πεσόντων στά τείχη τής Πόλης υπερασπιζόμενοι τήν Πίστη καί τήν Πατρίδα.

Οι Ελίτ της Ήττας

Οι Ελίτ της Ήττας

Στις 8 Φεβρουαρίου 2005, η Άννα Ψαρούδα-Μπενάκη, τότε πρόεδρος της Βουλής, προσφωνώντας τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια, είπε: “....Τα Εθνικά σύνορα και ένα μέρος της Εθνικής κυριαρχίας θα περιοριστούν χάριν της ειρήνης...”.

Αρνησιπάτριδες και Αρνησίθρησκοι

“...ούτω την χώρα νέμεται

η στρατιά της ήττης,

του λαού την απόφασιν,

άτεγκτον, φοβεράν,

περιφρονούσα.”

(Κώστας Καρυωτάκης, Ελεγεία και Σάτιρες, 1927)

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Πριν δεκατέσσερα χρόνια, το 2004, προειδοποιούσαμε, παρά την ευφορία των ημερών και με αφορμή τις εξελίξεις στο Κυπριακό (σχέδιο Ανάν), ότι η περιβόητη “ελληνοτουρκική φιλία”, την οποία υιοθετούσε το ελληνικό πολιτικό κατεστημένο ήταν ένα φληνάφημα, ότι οι Τούρκοι γαλονάδες και το βαθυκράτος στοχεύουν πάντα στο Αιγαίο και την οριστική άλωση της Κύπρου και, τέλος, ότι δεν υπάρχει καμμία σιγουριά με την “ευρωπαϊκή πορεία” της Τουρκίας. Κατά την ίδια χρονιά, που ήταν και εκλογική, μέσα στον ορυμαγδό των “εκτάκτων” και “αποκλειστικών” προεκλογικών παραθύρων, πέρασε “στο ντούκου” μια κουβέντα του απερχόμενου πρωθυπουργού που είχε πολύ ψαχνό: “Εγώ είμαι τσακάλι”, είχε πει ο Σημίτης, “και αν πιαστώ στο δόκανο, τότε θα κόψω μόνος το πόδι μου και θα ξεφύγω”. Αυτά ειπώθηκαν μερικές εβδομάδες πριν την παραίτησή του, λίγο πριν στήσει ο ίδιος το επικοινωνιακό τρυκ για να τραβηχτεί πίσω από το αδιάφανο πέπλο που συγκαλύπτει την πολιτική πραγματικότητα στην χώρα μας.

Από την μνημονιακή μετάλλαξη στον εθνικό ακρωτηριασμό

Από την μνημονιακή μετάλλαξη στον εθνικό ακρωτηριασμό

“...αν η πατρίδα σωθεί...

θα είμαστε αθάνατοι χάρη σ' αυτή

τη σωτηρία, αδιάφορο αν τα ονόματά

μας γίνουν ή όχι γνωστά”

(Από το δοκίμιο “Η Αθανασία” του Χόρχε Λούις Μπόρχες)

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Μέχρι τα τέλη του 20ου αιώνα -όταν ενταχθήκαμε το 1981 στην τότε ΕΟΚ και όταν μετά το '90 μπήκαμε στο άρμα της “παγκοσμιοποίησης”- οι Έλληνες απανταχού της Γης αισθάνονταν περήφανοι για την ιστορία τους, από τα πανάρχαια χρόνια μέχρι σήμερα, την πνευματική τους παράδοση, που γαλούχησε ολόκληρη την πολιτισμένη ανθρωπότητα και την γλώσσα τους που οι λέξεις της ενυπάρχουν σε όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες και την παγκόσμια επιστημονική ορολογία. Εδώ και μερικές δεκαετίες, όμως, ο ελληνισμός έχει γίνει στόχος ενός τεράστιου όγκου αποδομητικής προπαγάνδας, είτε με την μορφή των παγκοσμιοποιητικών ιδεολογημάτων που ισοπεδώνουν την ιστορία και τα εθνικά αφηγήματα, είτε από μια εγχώρια ενδοτική πολιτική αντίληψη που έχει κάνει σημαία της τον εθνομηδενισμό.

Μέση Ανατολή: 100 χρόνια Χάους

Μέση Ανατολή: 100 χρόνια Χάους

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Συμπληρώθηκαν εβδομήντα χρόνια από την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, στις 14 Μαΐου 1948, και μια εκατονταετία πλέον από την περίφημη Διακήρυξη Μπάλφουρ, η οποία υπήρξε η αφετηρία για την νομιμοποίηση του Σιωνιστικού κινήματος στα πλαίσια των μεγάλων ανατροπών του 20^ου αιώνα. Οι Εβραίοι, μετά την Διασπορά τους, εξέφραζαν συνέχεια την ευχή να επιστρέψουν κάποτε στην Γη της Επαγγελίας, που ταυτιζόταν πλέον με την Παλαιστίνη, όποιες κι αν ήταν οι δυσκολίες που θα συναντούσαν για την πραγματοποίηση του ονείρου τους. Η ευχή χιλιετιών «τον επόμενο χρόνο στην Ιερουσαλήμ» ήταν το καθοριστικό πλαίσιο του Πρώτου Σιωνιστικού Συνεδρίου στην πόλη Βασιλεία της Ελβετίας, το 1897. Εκεί διατυπώθηκε σαφώς ο στόχος του πολιτικού Σιωνισμού: «Ο Σιωνισμός επιδιώκει να εγκαθιδρύσει μια εστία για τους Εβραίους στην Παλαιστίνη, εξασφαλισμένη από το διεθνές δίκαιο».