Ρευστοί Καιροί για τον Ελληνισμό

Ρευστοί Καιροί για τον Ελληνισμό 

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

«Πολεμούν και πολεμούν και πολεμούν, πολεμούν τώρα, πολεμούσαν και στο παρελθόν και θα πολεμούν και στο μέλλον…»
(Φιόντορ Ντοστογιέφσκι, Το Υπόγειο)

Αυτό που μπορούμε να δούμε στην ιστορία του ανθρώπου είναι ότι, η μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης ακολουθεί την προηγούμενη.

«Το επόμενο δραματικό επεισόδιο, η επόμενη μεγάλη έκρηξη φαίνεται πως παραμονεύουν κρυμμένα στην επόμενη γωνία». Αυτά έλεγε ο πρώην αρχισυντάκτης του έγκυρου επιστημονικού περιοδικού New Scientist Μαρκ Μπιουκάναν (Mark Buchanan) στην εισαγωγή της έρευνάς του για την πολυπλοκότητα και το χάος στον ρου της ιστορίας (ελληνική έκδοση με τον τίτλο Κρίσιμη Κατάσταση, εκδ. Τραυλός 2001). Ήταν στην αρχή της νέας χιλιετίας, που επικρατούσε η κατασκευασμένη αισιοδοξία για το μέλλον της παγκόσμιας κοινότητας και δεν είχαν φανεί ακόμα τα δυσοίωνα προμηνύματα.

Λίγο νωρίτερα, ο Βρετανός ιστορικός Niall Ferguson, εξετάζοντας τις χαοτικές δυνάμεις που εξυφαίνουν την ιστορία, περιέγραψε «την πιο διάσημη λανθασμένη στροφή» (The Pity of War, εκδ. Penguin, 1992).

Γκρέτα Τούνμπεργκ: το σουηδικό σάϊμποργκ

Γκρέτα Τούνμπεργκ: το σουηδικό σάϊμποργκ

Του Μισέλ Ονφρέ 

Μτφρ: Αλέξανδρος Μπριασούλης

Αυτό το καλοκαίρι, ο υπουργός οικολογίας Φρανσουά ντε Ρουζί καθαιρέθηκε από τη θέση του, γιατί κατανάλωσε μεγάλες ποσότητες αστακών με έξοδα των φορολογούμενων. Θα ήθελα να αντικατασταθεί από την Γκρέτα Τούνμπεργκ, η οποία, όντας βέγκαν, δεν θα μπορούσε ποτέ να προκαλέσει το θάνατο των συμπαθών αυτών αστακιδών. Η Γκρέτα είναι βέγκαν και πίνει μόνο νερό από το κόκκινο οικολογικό θερμός της που δεν εγκαταλείπει ποτέ, όπως κάποτε ο Κουστώ, που δεν εμφανιζόταν ποτέ χωρίς το σκούφο του. Η κοπέλα αυτή, που δεν χαμογελά ποτέ, σαν τον Μπάστερ Κίτον, δεν θα μπορούσε να αδειάσει ούτε τις κάβες των φορολογούμενων και άρα θα γινόταν η καλύτερη εγγυήτρια της ηθικής της πολιτικής μας ζωής. Μετά από έντεκα παραιτήσεις υπουργών σε μόλις δύο χρόνια θητείας, μάλλον θα πρέπει να το σκεφτείτε σοβαρά, αγαπητέ κ. Μακρόν…

Αυτή η κοπέλα έχει ένα πρόσωπο που αγνοεί κάθε συναίσθημα: ούτε γέλιο, ούτε χαμόγελο, ούτε έκπληξη, ούτε χαρά ή πόνο. Μοιάζει με αυτές τις κούκλες από σιλικόνη που προαναγγέλλουν το τέλος του ανθρώπου και την έλευση του μετα-ανθρώπου. Έχει το πρόσωπο, την ηλικία, το φύλο και το σώμα ενός σάιμποργκ της τρίτης χιλιετίας: όλα ουδέτερα. Είναι η ενσάρκωση της κατεύθυνσης που έχει πάρει η ανθρωπότητα. Οι δημοσιογράφοι μας πληροφορούν, με τη μεγίστη των προφυλάξεων, ότι η Γκρέτα πάσχει από αυτισμό – πρέπει να το πούμε, χωρίς όμως να το λέμε, ακόμα κι όταν το λέμε. Βλέπω εδώ ότι η πολιτική ορθότητα μου απαγορεύει, όχι μόνο την μεταφορική, αλλά και την κυριολεκτική χρήση της λέξης. Άρα τ’ αφήνουμε στην άκρη…

Το τέλος της Αριστεράς όπως την ξέραμε

Το τέλος της Αριστεράς όπως την ξέραμε

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

«Σαν θα’ρθει η ώρα της πορείας
Πολλοί δεν ξέρουν
Πως επικεφαλής βαδίζει ο εχθρός τους…»

[Από το Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου του Μπέρτολτ Μπρεχτ]

Όπως όλα δείχνουν, η υπαρκτή πλέον Δύση είναι ένα μόρφωμα εχθρικό προς την παραδοσιακή ευρωπαϊκή κουλτούρα, τις ελληνο-ρωμαϊκές αξίες και τα μεγάλα απελευθερωτικά και δημοκρατικά κινήματα που γέννησαν αυτό που συνηθίσαμε να λέμε «δυτικό πολιτισμό» (αν και υπάρχουν πολλές ενστάσεις εδώ).

Σήμερα, δεν βρίσκονται πλέον σε αντίθεση, όπως τους προηγούμενους αιώνες, από την μια, οι υποστηρικτές της (δεξιάς) τάξης της θεσμοποιημένης ανισότητας και, από την άλλη, οι (αριστεροί) κληρονόμοι του Διαφωτισμού. Η τωρινή πραγματικότητα βρίσκει, από την μια πλευρά, εκείνους που, σύμφωνα με την «φιλελεύθερη» παράδοση των Άνταμ Σμιθ, Μίλτον Φρήντμαν και Φρήντριχ Χάγιεκ, ταυτίζουν την ελευθερία με την συνεχή επέκταση της αγοράς και, απ’ την άλλη, είναι αυτοί που πιστεύουν ότι το ζητούμενο είναι η αόριστη επέκταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αυτό έχει διατυπωθεί με μεγάλη σαφήνεια από τον Γάλλο φιλόσοφο Ζαν-Κλωντ Μισεά (Jean-Claude Michéa), ο οποίος μέσα από το έργο του εξηγεί και τεκμηριώνει το Τέλος της εικόνας της Αριστεράς που γνωρίσαμε μέχρι τις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα. Αγνοημένος από το κατεστημένο των μίντια και την ενσωματωμένη «προοδευτική» διανόηση για χρόνια, ο Γάλλος φιλόσοφος φαίνεται να δικαιώνεται από τις τελευταίες εξελίξεις στην χώρα του αλλά και στην υπόλοιπη Ευρωπαϊκή Ένωση της οικονομικής κρίσης, των Κίτρινων Γιλέκων και του Brexit.