Η Ελληνική Οικουμενικότητα και η εμφάνιση του Χριστού!
 |
| Οι τοιχογραφίες βρίσκονται στον προαύλιο χώρο της Μονής Μεγάλου Μετεώρου |
«Κι ωσάν ο
νέος Απόλλωνας, σημάδι που γυρεύει του Πύθωνα, π’ αδιάκοπα, γοργολυγάει, να
βρει, κι ολόγυρά του ρυθμικά τοξεύει και
χορεύει, κι είναι σα λύρας άκουσμα, κάθε φορά,
η νευρή»
Άγγελου
Σικελιανού «Δωδεκαετής»
(από την
ποιητική συλλογή Αντίδωρο)
Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη
Είναι αναμφισβήτητη για την
σύγχρονη ιστορική έρευνα η τεράστια συμβολή του Ελληνισμού στην εδραίωση του
Χριστιανισμού και η παρουσία της ελληνικής σκέψης στις ιστορικές διεργασίες που
οδηγούν στην πρώτη Χριστολογία. Η Ελληνιστική περίοδος, δηλαδή τα 300 χρόνια
ανάμεσα στην βασιλεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου (336-323 π.Χ.) και του Αυγούστου,
του πρώτου Ρωμαίου αυτοκράτορα (31 π.Χ. – 14 μ.Χ.), θεωρείται ως μια περίοδος
με εσωτερική συνοχή και ιδιαίτερο ιστορικό ενδιαφέρον καθώς ο εξελληνισμός της
τότε Οικουμένης εξαπλωνόταν κατά χιλιάδες χιλιόμετρα σε ολόκληρη την Μέση
Ανατολή, προκαλώντας ριζικές πολιτιστικές αλλαγές.
Η αδιάκοπη δημιουργία νέων
ελληνικών πόλεων έκανε τον ελληνικό πολιτισμό, κυρίαρχο από την Αίγυπτο έως την
Ινδία, να δίνει νόημα στην ανθρώπινη ζωή μέχρι την συνάντηση με τον Χριστό,
όπως μας λέει συμβολικά ο ποιητής Άγγελος Σικελιανός στο παραπάνω ποίημά του,
αναφερόμενος στην επίσκεψη του δωδεκαετή Ιησού στο Ναό.
Η μακεδονική σάρισσα έφερε το
ελληνικό πνεύμα στην τότε οικουμένη, προετοιμάζοντας τον δρόμο για να
συναντηθούν ο μοναδικός θεός των φιλοσόφων που φανερώθηκε στην ανθρώπινη λογική
με τον Θεό που μίλησε δια των προφητών στην ιστορία.