ΑΠΟΨΕΙΣ

Εφιαλτικές δηλώσεις Γερμανού γιατρού για Αθήνα: «Είναι σπαρακτικό αυτό που είδαμε»

του Γιάννη Καρατσιομπάνη

[Πηγή: Kifissia Press, 01/03/2014]

Οκτώ ακτιβιστές Γερμανοί γιατροί είδαν ιδίοις όμμασι πώς η Αθήνα μετατρέπεται με ταχύτατους ρυθμούς σε τριτοκοσμική πόλη. «Πώς να εξηγήσουμε στους συμπολίτες μας ότι ένας στους τρεις Έλληνες δεν έχει πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας γιατί είναι ανασφάλιστος;»…αναρωτήθηκαν.

 «Συναντήσαμε μανάδες με ανήλικα παιδιά που ζουν σε σπίτια δίχως ρεύμα. Ανέργους που χάνουν το σπίτι τους γιατί δεν έχουν να πληρώσουν τα νοσήλιά τους. 

Μετανάστες που ζουν επί 18 μήνες σε τρισάθλια κρατητήρια. Καρκινοπαθείς που παρουσιάζουν μεταστάσεις γιατί δεν υποβάλλονται σε θεραπευτική αγωγή. Μέσα σε ενάμιση χρόνο είδα μια εντελώς διαφορετική Ελλάδα».

Ούτε οι ίδιοι είναι σε θέση να προσδιορίσουν ποια εικόνα τούς σόκαρε περισσότερο: Η νέα γυναίκα που κινδυνεύει να πεθάνει γιατί είναι ανασφάλιστη; Ο κόσμος που κοιμάται στους δρόμους;

Οι ουρές στα συσσίτια; Για τους 8 Γερμανούς γιατρούς που περιόδευσαν την περασμένη βδομάδα σε νοσοκομεία, ιατρεία του ΕΟΠΥΥ, κοινωνικά ιατρεία, κρατητήρια και ΜΚΟ, το τετραήμερο ταξίδι στην Αθήνα ήταν κάτι παραπάνω από γεωγραφική μετατόπιση.

Ήταν ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο, εκεί όπου ζωντανεύουν αρρώστιες που οι γιατροί γνωρίζουν μόνο από τα βιβλία. Ήταν ένα ταξίδι στην άγρια πλευρά του καπιταλισμού, εκεί όπου γυναίκες εγκαταλείπουν τα βρέφη τους, γιατί δεν έχουν να πληρώσουν τα νοσήλια. Γιατρέ μου, μήπως γίνεστε μελό;

«Ανήθικο»

«Μόνο κάποιος που διαβάζει το περιοδικό Bild θα αρνούνταν τη σκληρή πραγματικότητα που ζουν οι Έλληνες αυτή την περίοδο»…. μας λεει ο Κρίστιαν Χάασεν.

«Είναι σπαρακτικό αυτό που είδαμε στην Αθήνα: εικόνες μιας μέχρι χτες ευρωπαϊκής πρωτεύουσας που μετατρέπεται ταχύτατα σε τριτοκοσμική πόλη. Είδαμε ασθενείς με φυματίωση κι άλλους που ακρωτηριάζονται γιατί δεν θεραπεύτηκε έγκαιρα το διαβητικό τους πόδι.

Ο υπουργός Υγείας κλείνει με το έτσι θέλω τα ιατρεία του ΕΟΠΥΥ κι αφήνει εκατομμύρια πολίτες ακάλυπτους τουλάχιστον για ένα μήνα. Την ίδια ώρα υποτίθεται ότι θα τους εξυπηρετούν τα νοσοκομεία τα οποία καταρρέουν λόγω των μέτρων λιτότητας.

Σε καμία περίπτωση δεν ισχυρίζομαι ότι το δημόσιο σύστημα υγείας στην Ελλάδα δούλευε άψογα και δεν χρειαζόταν αλλαγές. Όμως εδώ οι πολιτικοί σας ενσυνείδητα το καταστρέφουν. Αυτό είναι ανήθικο, διαπράττουν λάθος κι ενώ το ξέρουν, προχωρούν».

Το ταξίδι των Γερμανών γιατρών στην Αθήνα σχεδιάζεται εδώ κι έναν χρόνο, από τότε δηλαδή που ο νεαρός ψυχίατρος Αγοραστός εξέφρασε στους συναδέλφους του τη βαθιά αγωνία για τα όσα συμβαίνουν στην πατρίδα του και την αδήριτη ανάγκη του να κάνει κάτι για να βοηθήσει.

«Συζητήσαμε πολύ μεταξύ μας και καταλήξαμε ότι το πρώτο βήμα θα ήταν να έρθουμε και να αποκτήσουμε ιδία άποψη», μας λεει. «Οι στόχοι μας είναι πολλαπλοί: Κατ’ αρχάς να μεταφέρουμε την πραγματική εικόνα για το τι συμβαίνει στην Ελλάδα.

Για τον σκοπό αυτό έχουμε ήδη κανονίσει δημόσιες συζητήσεις και δημοσίευση άρθρων σε επιστημονικά έντυπα στη Γερμανία.

Δεύτερον, θέλουμε να δικτυώσουμε τους συναδέλφους μας στις δύο χώρες, ώστε να βοηθήσουμε με αποστολή ιατροφαρμακευτικού υλικού και μηχανημάτων.

Τρίτον, θέλουμε να δικτυώσουμε τις πολλές αλλά σκόρπιες πρωτοβουλίες αλληλεγγύης που υπάρχουν σε ολόκληρη τη Γερμανία. Και, τέταρτον, θέλουμε να δείξουμε στους Έλληνες ότι δεν είναι μόνοι: δεν σκέφτονται όλοι οι Γερμανοί με τον τρόπο της Μέρκελ».

«Ακόμα και ευαισθητοποιημένοι κοινωνικά συνάδελφοί μας, όταν η συζήτηση έρχεται στην Ελλάδα αλλάζουν στάση», μας λεει ο Μπέρναρντ Βίντερ. «Τους μιλάς για ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα και σου απαντούν «ε, όταν δεν δουλεύεις, αυτά παθαίνεις».

Για τους ακτιβιστές γιατρούς που ήρθαν στην Αθήνα η κατάσταση του δημόσιου συστήματος υγείας της μνημονιακής Ελλάδας θυμίζει εμπόλεμες ζώνες, όπως αυτή του Ιράκ.

«Πώς να εξηγήσουμε στους συμπολίτες μας ότι ένας στους τρεις Έλληνες δεν έχει πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας γιατί είναι ανασφάλιστος; Θα τους φανεί εξωφρενικό, απίστευτο», μας λεει ο Κρίστιαν.

«Στη Γερμανία δεν νοείται ένας άνθρωπος να είναι ανασφάλιστος, ακόμα κι ένας μακροχρόνια άνεργος», συμπληρώνει ο Μπέρναρντ. «Η συμμετοχή των ασφαλισμένων είναι ένα εισιτήριο 10 ευρώ για τα νοσοκομεία και 5 ευρώ ανά συνταγή.

Με αυτά τα χρήματα εξασφαλίζουν όλες τις θεραπείες και όλες τις εξετάσεις, όσο ακριβές κι αν είναι. Επίσης οι γιατροί δεν έχουν κανένα όριο σε ότι συνταγογραφούν. Και οι Γερμανοί πολίτες αναγνωρίζουν την υπεροχή του δημόσιου συστήματος υγείας: ελάχιστοι καταφεύγουν σε ιδιώτες».

Αν υπάρχει ένα γεγονός που εντυπωσίασε τους Γερμανούς γιατρούς περισσότερο, είναι το τεράστιο χάσμα μεταξύ όσων τους περιέγραφαν οι αξιωματούχοι και οι άνθρωποι της διοίκησης που συνάντησαν - ήταν η πρώτη τους επαφή με τη μαγική εικόνα των success stories.

«Συναντήσαμε μανάδες με ανήλικα παιδιά που ζουν σε σπίτια δίχως ρεύμα. Ανέργους που χάνουν το σπίτι τους γιατί δεν έχουν να πληρώσουν τα νοσήλιά τους.

Μετανάστες που ζουν επί 18 μήνες σε τρισάθλια κρατητήρια. Καρκινοπαθείς που παρουσιάζουν μεταστάσεις γιατί δεν υποβάλλονται σε θεραπευτική αγωγή. Μέσα σε ενάμιση χρόνο είδα μια εντελώς διαφορετική Ελλάδα», λεει ο Μπέρναρντ, που είχε επισκεφθεί ξανά την Αθήνα το καλοκαίρι του 2012 και τον Γενάρη του 2013.

«Στην Ισπανία όπου ταξιδεύω συχνά, οι άνθρωποι βλέπουν αυτό που συμβαίνει εδώ κι αυτό τους κινητοποιεί», λεει ο Κρίστιαν. «Παντού, η κουβέντα που ακούς είναι «να μη γίνουμε σαν την Ελλάδα» - αυτό που συμβαίνει στη χώρα σας είναι ο εφιάλτης τους».

«Ακόμα κι αν κανείς παραβλέψει τους άστεγους, τους μετανάστες, τους κρατούμενους, τους εξαθλιωμένους των συσσιτίων, είναι αδύνατον να μην πιάσει ότι η ατμόσφαιρα της πόλης έχει αλλάξει δραματικά», συμπληρώνει ο Αγοραστός.

«Οι άδειες βιτρίνες, οι μαγαζάτορες μέσα σε άδεια μαγαζιά, τα καφέ της πόλης χωρίς κόσμο, οι κατηφείς κι έτοιμοι για καβγά άνθρωποι παντού - όλα αυτά δείχνουν ότι η πόλη είναι σε βαθιά κρίση. Αν υπάρχει ένα ενδιαφέρον ερώτημα, είναι «τι κρατάει τους ανθρώπους και δεν ξεσπάνε επί της ουσίας».

Ως ψυχίατρος θα σας απαντήσω ότι όταν οι άνθρωποι τραυματίζονται βαθιά ψυχικά, παγώνουν. Δεν μπορούν να απαντήσουν στο δίλημμα fight or fly και καθηλώνονται. Χρειάζονται χρόνο για να συνέλθουν από το σοκ και να ενεργοποιηθούν ξανά».

Η υγεία δεν είναι προϊόν

Οι γιατροί παραθέτουν παραδείγματα ιδιωτικοποιημένων συστημάτων υγείας που κοστίζουν πολύ ακριβότερα από τα δημόσια: η φθηνή υγεία που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση θα μας κοστίσει ο κούκος αηδόνι, όπως λένε. Και επιχειρηματολογούν για το ότι η υγεία δεν είναι προϊόν, αλλά ανθρώπινο δικαίωμα που αυτή τη στιγμή παραβιάζεται ασύστολα στην Ελλάδα.

Γυρίζουν σοκαρισμένοι στην πατρίδα τους για πολλούς λόγους, αλλά κρατάνε και κάτι που τους εντυπωσίασε βαθιά και θετικά: «Αν οπουδήποτε αλλού εφαρμοζόταν τόσο άγρια λιτότητα, η κοινωνία θα είχε ήδη καταρρεύσει», λεει ο Μπέρναρντ.

«Εδώ βοηθάνε όλοι ο ένας τον άλλο, οι φίλοι, η οικογένεια, οι γείτονες. Και είναι απίστευτο, αλλά στα δίκτυα των κοινωνικών ιατρείων δουλεύουν εθελοντικά ακόμα κι άνεργοι ή άνθρωποι που τους παίρνουν τα σπίτια. Είδαμε στην πράξη τι σημαίνει αλληλεγγύη».

Οι ξενέρωτοι που αλλάζουν τον κόσμο

του Κώστα Εφήμερου

[Πηγή: The Press Project, 28/02/2014]

Βρίσκομαι στη Βιέννη -την πιο όμορφη ξενέρωτη πόλη της Ευρώπης σύμφωνα με τον Μενέλαο- προκειμένου να συμμετάσχω στο συνέδριο για την ελευθερία του Τύπου σε καιρό κρίσης. Και για αυτό δεν νιώθω καθόλου ξενερωμένος.

Η δυσλειτουργία του Τύπου είναι δυσλειτουργία της δημοκρατίας. Στη χώρα μας μια χούφτα εργολάβοι και εφοπλιστές καπηλεύτηκαν επί χρόνια το ρόλο του εκδότη και ήλεγξαν αποτελεσματικά το δημόσιο διάλογο. Δεν είναι κακό να παραδεχόμαστε τα λάθη μας και η αλήθεια είναι ότι αυτοί αποφάσιζαν τι θα σκεφτόμαστε και εμείς, η μεγάλη πλειοψηφία, σαν πρόβατα (ή σαν βόδια ορισμένες φορές) κάναμε την σκέψη τους απόφαση.

Τώρα όμως κάτι αλλάζει και ευτυχώς δεν εξαρτάται από εμάς (τα πρόβατα). Το διαδίκτυο σπάει το μοντέλο της ενημέρωσης που παράγεται από τους λίγους για τους πολλούς και αφήνει τους πολλούς να μιλήσουν κατευθείαν με τους πολλούς. Υπέροχο δεν ακούγεται;

Τώρα όμως που αφήσαμε τους Βαρόνους έχουμε να αντιμετωπίσουμε δράκους. Τη δεοντολογία στο διαδίκτυο, τα ασφυκτικά πνευματικά δικαιώματα, την ηλεκτρονική κατασκοπεία, την δυσκολία λειτουργίας νέων επιχειρηματικών μοντέλων ικανών να χρηματοδοτήσουν τα ΜΜΕ του μέλλοντος κ.ο.κ.

Αυτά καλούμαστε να συζητήσουμε τώρα σε ένα συνέδριο με 36 (άλλους) καταπληκτικούς ομιλητές. Η πτήση που έφερε την «ελληνική αποστολή» στην Βιέννη έμοιαζε με καταδρομική επιχείρηση. Δημοσιογράφοι, ακτιβιστές, δικηγόροι της ελευθερίας του λόγου, πανεπιστημιακοί, συνταγματολόγοι «ξεφορτώθηκαν» στο πανεπιστήμιο της Βιέννης προκειμένου μαζί με άλλους ανθρώπους από άλλες χώρες να σχηματίσουν τις πρωτοβουλίες που θα αλλάξουν το ρου της ιστορίας (αλήθεια το πιστεύω αυτό).

Μπορείτε και εσείς να παρακολουθήσετε (και με μετάφραση στα ελληνικά) όλες τις εισηγήσεις και τις συζητήσεις του συνεδρίου πατώντας στο μεγάλο μπάνερ στην κορυφή της σελίδας. 

Υ.Γ. Οι άνθρωποι που αλλάζουν τον κόσμο ειναι μαζεμενοι εδω απο όλα τα μέρη του κόσμου. Για αυτο είμαι εδω, για να τους γνωρίσω. Σας προτείνω να αλλάξετε και εσείς το προγραμμα σας. Οι ομιλίες και οι συζητήσεις σας αφορούν περισσότερο απ' όσο φαντάζεστε.

Γκόοολ!

Της Βάσιας Ζαριφοπούλου*

[Πηγή: Freepen.gr, 27/02/2014]

H ομάδα πετάει και η μπάλα εκσφενδονίζεται στα δίχτυα. Γκολ, από την αγγλική λέξη « goal», σημαίνει τελικός σκοπός.

Σκοπός και στόχος της μπάλας, λοιπόν, τα δίχτυα! 

Ωρυόμενοι οπαδοί ουρλιάζουν μετά συνθημάτων μελοποιημένων ή μη, λικνιζόμενοι προς όλες τις κατευθύνσεις σ' εκκωφαντικό στακάτο, παρακολουθώντας με δέος την πορεία της μπάλας.

Θα μας βόλευε βέβαια να νομίζουμε ότι όλα τα συνθήματα, που ακούγονται από χιλιόμετρα μακριά, είναι αυθόρμητα και αυτοσχέδια και θα εξυπηρετούσε την εθνική μας αυταρέσκεια να καταγράφονται ως σταχυολογήματα της λαογραφίας ή του φολκλόρ. Η πιθανότητα όμως μιας τέτοιας καταγραφής θ' αποτελούσε ασέλγεια προς την λαογραφία, επειδή τα συνθήματα αυτά δεν είναι ούτε αυθόρμητα ούτε αυτοσχέδια.

Οι ύβρεις αντικατέστησαν τα ευφυολογήματα. Η λεπτή ειρωνεία έδωσε τη θέση της στην χυδαιολογία. Μέσα σ’ αυτόν τον «εκπάγλου κάλλους» οχετό συναγελάζονται οι οπαδοί των ομάδων.

Το φαινόμενο αυτό δεν αφορά μόνον στις ποδοσφαιρικές ομάδες. Η λειτουργία της ομαδοποίησης-οπαδοποίησης των ποδοσφαιρόφιλων αποτελεί παράδειγμα, που καταδεικνύει την απορρόφηση των ατόμων αυτών από την ομάδα σε τέτοιο σημείο, που να διακόπτουν την λειτουργία της κριτικής σκέψης τους.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στις, πάσης φύσεως, κοινωνικές ή πολιτικές ομάδες ή κινήματα. Πίσω από όλες σχεδόν τις ομάδες υπάρχει κάποιος ή κάποιοι πνευματικοί τσέλιγκες, που στέλνουν την μπάλα - την δική τους αποκλειστικά μπάλα - μέσα στα δίχτυα, χειραγωγώντας με επιδέξιο τρόπο οπαδούς-πρόβατα και επιτυγχάνοντας μέσω αυτών τους στόχους τους.

Οι λέσχες, τα κόμματα, οι στοές, οι σχολές δήθεν πνευματικής ανέλιξης λειτουργούν με πανομοιότυπο τρόπο.

Τα συνθήματα λειτουργούν για να εξάπτουν τον ενθουσιασμό και να συσφίγγουν τις σχέσεις των μελών-οπαδών με στόχο την ομογενοποίηση τους και την κάμψη των αντιδράσεων. 

Σύμφωνα με την αρχή του κομφορμισμού, κάθε άτομο σε μια κοινωνική κατάσταση, συγκατατίθεται με μια συλλογική απόφαση κατόπιν μελέτης και αντικειμενικής κρίσεως. Η χρήση ορισμένων τεχνικών στις κοινωνικές μας αλληλεπιδράσεις μπορεί, ωστόσο, να επηρεάσει τις επιλογές, τις αποφάσεις και την συμπεριφορά των άλλων. 

Όταν κάποιος είναι μέλος μιας ομάδας, τείνει να αποδέχεται τις δομημένες από την πλειοψηφία αποφάσεις. Το άτομο συμφωνεί με την επιλογή της πλειοψηφίας, διότι αξιολογεί ότι πολλά άτομα μαζί έχουν καλύτερη από την δική του μεμονωμένη κρίση.

Ακόμη και αν το άτομο θεωρεί ότι η απάντησή του είναι σωστή και των άλλων μελών εσφαλμένη, έχει αποδειχθεί ότι μπορεί να συμφωνήσει με μια κακή κατά την πεποίθησή του άποψη, προκειμένου να μη διακρίνεται από τα άλλα μέλη. Μια μειονοτική ομάδα ή μια μειοψηφία ανθρώπων μπορούν να ασκήσουν επιρροή επίσης, σχετικά με τη συμπεριφορά της πλειοψηφίας, ιδίως όταν:

α΄) Η μειονοτική ομάδα παρουσιάζει μια πραγματικότητα ή μια φιλοσοφία στις οποίες η πλειονότητα της μάζας πιστεύει.

β΄) Η ομάδα κλονίζει τις πίστεις και τις πεποιθήσεις της πλειοψηφίας.

γ΄) Η πλειοψηφία θαυμάζει το θάρρος της μειονότητας επειδή παλεύει για τις πεποιθήσεις της.

Η αποδοχή των απόψεων μιας μειοψηφίας μπορεί να θέσει ερωτήσεις στο άτομο, που προσχωρεί στην μειοψηφία. Μπορεί να θέσει σε αμφισβήτηση τις αξίες του όπως επίσης και εκείνες της μειονότητας.

Όταν ένα άτομο δέχεται το οπτικό πεδίο μιας μειονότητας και προσαρμόζει την ζωή του σύμφωνα με αυτό, μπορεί να αντιμετωπίσει αντίσταση μπροστά σε αυτήν την αλλαγή . Φίλοι, η οικογένεια και το στενό του περιβάλλον, που δεν έχουν αλλάξει συμπεριφορά, μπορεί συχνά να ασκήσουν πιέσεις και να δημιουργήσουν αντίσταση σε αυτήν την αλλαγή στάσεως.

Η μειοψηφία που έχει ιδέες και συμπεριφορές λογικές και ευέλικτες έχει περισσότερες πιθανότητες να τροποποιήσει τις συμπεριφορές και τις απόψεις της πλειοψηφίας χωρίς να δημιουργεί αντιδράσεις με την αλλαγή στάσεώς της.

Οι μέθοδοι προς συναίνεση ή προς παραχώρηση της συγκαταθέσεως ενός ατόμου έχουν επίσης ενδελεχώς μελετηθεί. Είναι δυνατόν να τροποποιηθεί η συμπεριφορά ενός ατόμου και να παραχωρηθεί η συγκατάθεσή του δια μέσου της χρήσεως μηχανισμών επιρροής. Αυτές οι τεχνικές επιτρέπουν μερικές φορές στο πρόσωπο που τις χρησιμοποιεί να λαμβάνει την συναίνεση των άλλων στις αιτήσεις του.

Ειδικοί επιστήμονες έδωσαν τον ορισμό της φύσεως των τεχνικών κοινωνικής επιρροής, οι κυριότερες των οποίων είναι:

α΄) Ο κανόνας της αμοιβαιότητας. 

β΄) Η αρμονική σύνδεση μεταξύ λόγων και έργων. 

γ΄) Η κοινωνική αποδοχή. 

δ΄) Η χρήση του συναισθήματος της αγάπης. 

ε΄) Η χρήση της δυνάμεως της Αρχής (Εξουσίας). 

ς΄) Η χρήση της σπανιότητας .

Από όλες αυτές τις γνωστές τεχνικές μια μικρή ανάλυση της χρήσης της σπανιότητας (ς’) μπορεί ίσως να ωφελήσει στην βαθύτερη κατανόησή της και στον σημαντικό ρόλο που επιτελεί: Σύμφωνα με την αρχή της σπανιότητας , ένα άτομο αποδίδει μεγαλύτερη αξία σε μια σπάνια ευκαιρία. Για παράδειγμα, οι διαφημίσεις λένε συχνά ότι το Χ προϊόν είναι "διαθέσιμο σε περιορισμένο αριθμό”, με σκοπό να του δώσουν πρόσθετη αξία.

Μία ομάδα μπορεί, επομένως, να ισχυρίζεται ότι ένας περιορισμένος αριθμός ατόμων θα απολαύσει ορισμένα αγαθά και ότι αυτός ο περιορισμένος αριθμός ατόμων θα απαρτίζεται από εκείνους, που θα αποδεχθούν τις απόψεις αυτής της ομάδας ή του ηγέτη της. Η σπανιότητα μιας τέτοιας θέσεως την καθιστά αυτομάτως ελκυστική και δημιουργεί έντονο ενδιαφέρον. Το άτομο αποκτά το συναίσθημα ότι είναι μοναδικό, χαρισματικό , επειδή επιλέχθηκε μεταξύ πολλών υποψηφίων. 

Τελευταία ακούμε συχνά πυκνά και για «γκρουπούσκουλα». (groupuscule -> γκρουπούσκουλο: μικρή ομάδα, μικρή ομάδα πολιτικών ακτιβιστών, ομαδούλα, κλειστή ομάδα που προσπαθεί να επιβάλει τις πεποιθήσεις της, οι οποίες συνήθως είναι αντίθετες από αυτές της καθεστηκυίας τάξεως της κοινωνίας).

Η πνευματική χειραγώγηση είναι στις δόξες της και το μαντρί καλά κρατεί. Η δηλητηρίαση έχει φθάσει σε υψηλά επίπεδα τιμών και το μόνο αντίδοτο στην αποδόμηση της κοινωνικής πνευματικής υγείας είναι πλέον μία θεραπευτική αγωγή με το ισχυρό σκεύασμα της ενημέρωσης για την ανάπτυξη της κριτικής σκέψης. Η κριτική σκέψη είναι η μόνη αποτελεσματική αντίσταση, που μπορούμε να προβάλουμε, σ’ αυτήν την διαρκώς εξαπλούμενη δυναστική πνευματική χειραγώγηση.

«(…) Στη διαδικασία της σκέψης ο κάθε άνθρωπος συνενώνει υπάρχοντα στοιχεία, αξιοποιεί τις δεξιότητες και ικανότητές του, στην προσπάθεια να λύσει κάποιο πρόβλημα. Αν δεν υπάρχει πρόβλημα δεν υπάρχει κριτική σκέψη. Η κριτική σκέψη, επειδή συνεπάγεται νοητική εργασία και συναισθηματική εγρήγορση επί ενός συγκεκριμένου θέματος και επειδή είναι το συνολικό προϊόν της πείρας μας, των ιδεών μας, της κοσμοθεωρίας μας, θεωρείται δημιουργία, μια παραγωγική εργασία, μια καινούργια γνώση, μια οικοδομή. Η κριτική σκέψη είναι, με λίγα λόγια, μια δημιουργία του σκεπτόμενου νου και όταν η δημιουργία αυτή ενταχθεί στον γνωστικό μας πλούτο, αφομοιουμένη, θα είναι ένα επιπλέον όπλο στη διάθεσή μας, για να λύσουμε μελλοντικά προβλήματα.

Η κριτική σκέψη υποβοηθά στην επικοινωνία μας με τους άλλους ανθρώπους. Κριτικός συνομιλητής είναι εκείνος ο οποίος προσπαθεί να συμβιβαστεί θετικώς ή αρνητικώς με το αντικείμενο κάθε συζήτησης... Ο άνθρωπος χωρίς κριτική σκέψη δεν είναι καλός ομιλητής, ούτε καλός αναγνώστης κειμένου. Ο καλός συζητητής ή αναγνώστης ή ακροατής, πρέπει την ίδια στιγμή που ενεργεί με τις ιδιότητες αυτές να λύνει κάποιο πρόβλημα επικοινωνίας και τότε πετυχαίνει την αποτελεσματική επικοινωνία (…) (dr Νικόλαος Πετρουλάκης).

Αν η επιθυμία μας τελικά είναι να πιαστούμε απαραιτήτως σε δίχτυα, είναι αναγκαίο να περάσουμε πρώτα μια βόλτα από την κριτική μας σκέψη! Να την αφουγκραστούμε, να μιλήσουμε μαζί της. Τουλάχιστον τότε, το γκολ που θα αναφωνήσουμε, θα γνωρίζουμε για ποιόν ακριβώς λόγο το αναφωνούμε. 

*Η Βάσια Ζαριφοπούλου είναι ζωγράφος, πτυχιούχος της Académie Royale des Beaux Arts de Bruxelles. 

Τo πολιτικό στοιχείο στον ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ

του Γιώργου Ζαντιώτη*

[Πηγή: Αποδραση Κ.Ο.Α, 27/02/2014]

Η διαμόρφωση της άποψής μου για το πώς αντιλαμβάνομαι την πολιτική, κοινωνική και οικονομική χειραφέτηση της πατρίδας μας, δεν είναι προϊόν των τελευταίων χρόνων. Ξεκινά από το νεανικό «μπόλιασμα» με το ηθικό στοιχείο στην πολιτική, όπως το περιέγραψε ο Ευάγγελος Παπανούτσος τη δεκαετία του ΄60. Η ανακάλυψη, στη συνέχεια, ότι ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος και, παράλληλα, η προσπάθεια να αποφύγω την παγίδα του παλιμπαιδισμού, δεν έσβησαν  τη δροσερή αύρα της παιδικής αθωότητας.

Στο οικονομικό πεδίο και στα πλαίσια της συζήτησης για το μέλλον της Ελλάδας στην ΕΟΚ, στα χρόνια αμέσως μετά τη μεταπολίτευση, συντάχτηκα –όχι αβασάνιστα- σαν νεαρός οικονομολόγος, με τις απόψεις φωτισμένων και έμπειρων δασκάλων μου στην ημεδαπή, όπως ο Απόστολος Λάζαρης, αλλά και σοβαρών Ελλήνων μελετητών της διασποράς –άγνωστων στο ευρύ κοινό – σαν το Στέφανο Τριάντη (βλ. COMMON MARKET AND ECONOMICDEVELOPMENT – ΚΕΠΕ, Αθήνα 1965)

Όλη αυτή την επιστημονική και επαγγελματική μου εμπειρία – που δεν αποτελεί κάτι φωτισμένο και μοναδικό για τους ανθρώπους της γενιάς μου με τις ίδιες γνωστικές καταβολές – θέλησα να καταθέσω στον αγώνα για κατανόηση και αντιμετώπιση της απροκάλυπτης επίθεσης που βιώνουμε ως κοινωνία.

Έτσι, από το 2012, σε κάποια γραπτά μου προσπάθησα να προσδιορίσω με απλό τρόπο το πρόβλημα και σε άλλα το 2013 κατέθεσα την άποψή μου για την κατεύθυνση της πορείας που έπρεπε, κατά τη γνώμη μου, να ακολουθήσουμε. Δυστυχώς, έπρεπε να φθάσουμε στο 2014 για να γίνει φανερή η διαφορά που υπάρχει με όσους έμειναν αυτά τα χρόνια σε απλοϊκές αναλύσεις μέσων (π.χ. Εθνικό νόμισμα) ή σε υπερβολικές αναλύσεις συμπτωμάτων (π.χ. μπακαλίστικες προσθαφαιρέσεις για τον προσδιορισμό του ύψους του χρέους ή των γερμανικών αποζημιώσεων). Αυτά θα είχαν κάποιο νόημα – έχουν γίνει, εξάλλου, δεκάδες αναλύσεις τα προηγούμενα χρόνια- αν βρισκόμαστε σε απλή κρίση και όχι άγρια επίθεση του συστήματος.

Αποτέλεσμα, να χωρίσουν οι δρόμοι μας και άλλοι να χαράξουν «πορεία αγώνα» προς τις Βρυξέλλες, ενώ εμείς επιλέγουμε, συνεπείς ως προς τις θέσεις μας, να μείνουμε στην Αθήνα.

Η πορεία δεν είναι όμως απλά θέμα διαδρομής ή διαφορετικής εκτίμησης. Έχει μια ουσιαστική διαφορά που θα αφήσω τη λαμπρή προσωπικότητα της Τζόαν Ρόμπινσον να περιγράψει: «Στην εποχή μας, οποιαδήποτε κυβέρνηση που θα είχε τη δύναμη και τη θέληση να θεραπεύσει τα μεγάλα ελαττώματα του καπιταλιστικού συστήματος, θα είχε τη δύναμη και τη θέληση να καταργήσει εντελώς αυτό το σύστημα, ενώ οι κυβερνήσεις που έχουν τη δύναμη να διατηρήσουν το σύστημα δεν έχουν τη θέληση να διορθώσουν τα ελαττώματά του (ECONOMIC JOURNAL – Δεκέμβριος 1936, σελ. 693).

Είναι περιττό να αναφερθώ σε ιστορικά εγχειρήματα συσπειρώσεων στον Ευρωπαϊκό, Αραβικό, Αμερικάνικο, κ.λ.π. χώρο τα τελευταία 200 χρόνια, που όλα απέτυχαν, παρά τα διαφορετικά χαρακτηριστικά που είχε κάθε μία από αυτές τις προσπάθειες. Το να πιστεύουμε ότι η μάχη θα δοθεί στο θέατρο των Βρυξελλών ή στα γραφεία των «θεσμικών συμβούλων» των πολυεθνικών, μόνο με τον ορισμό του πολιτικού στοιχείου στον Καραγκιόζη μπορεί να αναλυθεί.

Και εξηγούμαι: η φιγούρα που για την πλειοψηφία των παιδιών της γενιάς μου ήταν πρωταγωνιστής αυτοσχέδιων παραστάσεων, πάνω σε ταράτσες ή μέσα σε μυρωδάτες αυλές φτωχικών μονοκατοικιών, έχει μεταλλαχθεί σε καρικατούρα «επαναστάτη», που κοροϊδεύοντας γνωστούς, φίλους και συγγενείς, θέλει να μας πείσει ότι η λύση θα βρεθεί σε συνεργασία με ιταλικά κουκλοθέατρα και ισπανικά καρναβάλια. Δε θυμάμαι σε κανένα σενάριο, ο Καραγκιόζης να ενώνει τον περίγυρό του, ανατρέποντας οριστικά την εξουσία του Βεζίρη. Καθόλου παράδοξο, αφού αυτό θα σηματοδοτούσε το τέλος του ρόλου του.  Έτσι, ομάδες που απέτυχαν να συσπειρωθούν στο κοινό πρόταγμα για έξοδο από την ΕΕ και την ΟΝΕ – ρίχνοντας η μία την ευθύνη στην καμπούρα της άλλης – μας καλούν τώρα να καταβάλουμε το τίμημα του υφάσματος, για τα κουστούμια που φαντάζονται ότι θα τους ράψουν οι μόδιστροι των Βρυξελλών. Προφανώς όσοι το πιστεύουν, δεν έχουν ρίξει μια ματιά σ’ έναν κοινό καθρέφτη, παρά μόνο στον αυτάρεσκο μαγικό τους.

Επισημαίνω για να καταγραφούν στα «πρακτικά» τα εξής:

1.     Είναι πολύ δύσκολο πράγμα να ράψεις κουστούμι στον καμπούρη. Και αν ακόμα κάποιος μπορούσε, αυτός θα ήταν ένας παλιός αυτοαπασχολούμενος ράφτης – είδος που η ΕΕ έχει εξαφανίσει προ πολλού – και όχι οι σύγχρονοι «φασονατζήδες» των πολυεθνικών.

2.     Μάταιος κόπος να μας πείσουν ότι το μακρύ χέρι του Καραγκιόζη που θα αποσπά παξιμάδια για να τα μοιραστούμε, θα ικανοποιήσει το όνειρο του Αριστοτέλη και θα απαλλάξει τον άνθρωπο από τη δουλεία της μισθωτής εργασίας. Και όπως το έθετε ο Σέρλοκ Χόλμς: «όταν έχεις απορρίψει το αδύνατο, αυτό που απομένει, όσο απίθανο και να φαίνεται, πρέπει να είναι η αλήθεια».

Οι παλαιότεροι από εμάς, παρακολουθώντας τα γεγονότα «εις τας Ευρώπας», θυμόμαστε ποδηλάτες –στα τέλη της δεκαετίας του ΄70 – να περιδιαβαίνουν πόλεις της Δ. Ευρώπης, προπαγανδίζοντας με εταιρικές διαφημιστικές μεθόδους τα καλά της ένωσης για τους λαούς της γηραιάς ηπείρου.

Σήμερα, στην εποχή του πρωτογενούς πλεονάσματος, η μέθοδος αυτή είναι οικονομικά δαπανηρή. Έτσι, επιστρατεύουν τους κάθε μορφής Καραγκιόζηδες –με την πολιτική έννοια του όρου- για να φέρουν το έργο του αποπροσανατολισμού εις πέρας.

Αυτό, για όποιους δήθεν έχουν ξεκάθαρη θέση ότι το πλαίσιο των αναγκαίων – αλλά όχι και ικανών – συνθηκών για μια αυτοδύναμη ανάπτυξη είναι η άμεση και μονομερής έξοδος από την ΕΕ και την ΟΝΕ, αλλά ταυτόχρονα συμμετέχουν στο πανηγύρι των Ευρωεκλογών, είναι τουλάχιστον αντιφατικό.

Κλείνοντας, τους θυμίζω ένα τραγουδάκι του 1974 (όταν βγαίναμε από την περίοδο της Χούντας, με ελπίδες για μια νέα Ελλάδα), προκειμένου να συνοδεύσει τις προεκλογικές εκδηλώσεις τους. Εμείς σ’ αυτή τη φαρσοκωμωδία δεν συμμετέχουμε. Αντίθετα, θα συνεχίσουμε αναλώνοντας όσους ανθρώπινους πόρους διαθέτουμε, στον αγώνα για ενημέρωση και δράση μέσα στην κοινωνία.

Το βραχυπρόθεσμο μέλλον θα δείξει ποιος έχει δίκιο. Μέχρι τότε, ας μου επιτραπεί να διατηρώ τις επιφυλάξεις μου για το ότι η στάση τους είναι απλά θέμα λαθεμένων, πλην όμως αγαθών επιλογών.

*Γιώργος Ζαντιώτης, Οικονομολόγος

Αθήνα, 27-02-2014.           

                                                                              

Υ.Γ.   Την επόμενη εβδομάδα, η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος:

Το μονόπρακτο «Ο Καραγκιόζης τηλεμάγειρας».

Στο ρόλο του ομώνυμου ήρωα, ο ορμώμενος από την Αγ. Βαρβάρα Δυτικής Αττικής κ. Σταύρος Θεοδωράκης, που σήμερα εξήγγειλε την πρόθεση ίδρυσης εστιατορίου στις Βρυξέλλες, με την επωνυμία «Νέο Αλάτσι» και προσκάλεσε νέους πτυχιούχους, για να το στελεχώσουν.

Μια φρέσκια ιδέα, που έκοψε μόλις από το γλαστράκι με το δυόσμο, που δεσπόζει στην κουζίνα του.  

Ολλανδία: Εκεί που η οικονομία είναι «ΑΑΑ» ...

Της Μαργαρίτας Ζαχαρογιάννη - Κομματική Οργάνωση Ολλανδίας του ΚΚΕ.

[Πηγή: Κυριακάτικος Ριζοσπάστης, 09/02/2014]

Η Ολλανδία θεωρείται μία χώρα - υπόδειγμα για την Ευρωπαϊκή Ενωση, παίρνοντας από τους λεγόμενους οίκους αξιολόγησης βαθμό ΑΑΑ για την οικονομία της. Χωρίς χρέος, με «σταθερή οικονομία», εμφανίζεται ως παράδειγμα διαχείρισης στο πλαίσιο της ΕΕ. Ποια είναι όμως η πραγματικότητα που βρίσκουν μπροστά τους οι Ολλανδοί εργαζόμενοι αλλά κι οι χιλιάδες Ελληνες μετανάστες που πίστεψαν ότι μπορούν να βρουν καταφύγιο εκεί από την αντεργατική θύελλα στην Ελλάδα;

Οπου καπιταλισμός και απολύσεις.

Τα τελευταία δύο χρόνια, η ανεργία έχει διπλασιαστεί φτάνοντας το 8,5% και αυτό παρά το γεγονός ότι σε μια σειρά κλάδους έχουν επικρατήσει ελαστικές μορφές εργασίας, με επίκληση από την κυβέρνηση ακριβώς της καταπολέμησης της ανεργίας. Το επιχείρημα ότι για την αύξηση της ανεργίας ευθύνεται το κύμα μετανάστευσης αποδομείται εύκολα αν κανείς παρατηρήσει ότι ένας τεράστιος αριθμός απολύσεων γίνεται σε κλάδους, οι οποίοι απασχολούν αποκλειστικά Ολλανδούς ή ολλανδόφωνους εργαζομένους (πάντως, όχι νέους μετανάστες), όπως τράπεζες (2.000 απολύσεις πριν από μια βδομάδα στη Rabobank), ασφαλιστικές εταιρείες (4.000 στην «Achmea», τη μεγαλύτερη εταιρεία ασφαλίσεων, τον περασμένο Δεκέμβρη) και στις τηλεπικοινωνίες (η ΚPN, αντίστοιχη του ΟΤΕ, ανακοίνωσε άλλες 2.000 απολύσεις για τους επόμενους μήνες, δίπλα στις ήδη 4.650 που έχει κάνει από το 2011). Είναι ενδεικτικό ότι ακόμα και υψηλά ειδικευμένοι εργαζόμενοι δεν έχουν εξασφαλισμένη δουλειά, καθώς οι απολύσεις γίνονται τόσο σε επιχειρήσεις που δεν έχουν κέρδη, αλλά και σε όσες δεν έχουν τόσα κέρδη όσα υπολόγιζαν.

Ο μισθός που εξανεμίζεται.

Παράλληλα, οι ανύπαρκτες, ουσιαστικά, αυξήσεις τα τελευταία χρόνια, σε συνδυασμό με την ακρίβεια, την υψηλή φορολογία, το μεγάλο κόστος κατοικίας και μετακίνησης αλλά και Ασφάλισης κάνουν τους φαινομενικά υψηλούς ολλανδικούς μισθούς να εξανεμίζονται. Το πρόβλημα φυσικά είναι μεγαλύτερο στους νέους εργαζόμενους και στα νέα ζευγάρια που έχουν και το δυσθεώρητο κόστος των παιδικών σταθμών (πρακτικά, με 2 παιδιά ο ένας μισθός πάει στον παιδικό σταθμό και ουσιαστικά οι νέες μητέρες δουλεύουν μόνο για να εξασφαλίσουν σύνταξη).

Συμβόλαια μηδενικών δικαιωμάτων...

Οι ελαστικοποιημένες σχέσεις εργασίας, σε συνδυασμό με το μεγάλο κόστος διαβίωσης, οδηγούν γρήγορα στην ψυχρολουσία τους νέους ιδιαίτερα εργαζομένους που αναζητούν δουλειά όπως και τους μετανάστες. Η κυρίαρχη μορφή των σχέσεων εργασίας, ειδικά για τους νέους εργαζομένους και όχι τους υψηλά ειδικευμένους είναι το λεγόμενο συμβόλαιο μηδενικών ωρών (zero hourscontract). Αυτό το συμβόλαιο προβλέπει ότι οι εργαζόμενοι πληρώνονται με την ώρα και ο εργοδότης δεν έχει καμιά άλλη υποχρέωση. Στην πράξη, οι εργαζόμενοι μπορεί να δουλεύουν από μία ή δύο έως εξήντα (πιο σπάνια) ώρες τη βδομάδα, ανάλογα με τις ανάγκες της επιχείρησης, χωρίς πρόγραμμα και χωρίς καμία εξασφάλιση σε περίπτωση που δεν τους χρειαστεί το αφεντικό για βδομάδες. Χαρακτηριστικά, πολλοί εργαζόμενοι με τέτοιες συμβάσεις μαθαίνουν πότε θα δουλέψουν 2 - 3 μέρες νωρίτερα στην καλύτερη περίπτωση, ενώ συνήθως ενημερώνονται μόλις μερικές ώρες πιο μπροστά, με ό,τι σημαίνει αυτό για την οργάνωση της ζωής τους. Η ώρα πληρώνεται το πολύ 10 ευρώ (μεικτά) ακόμα και σε δουλειές που απαιτούν ειδίκευση όπως π.χ. νοσηλευτές. Το αποτέλεσμα είναι τελικά και πολλοί ντόπιοι εργαζόμενοι αλλά και μετανάστες να βρίσκονται διαρκώς σε αναζήτηση δουλειάς μέσω των εταιρειών ενοικίασης εργαζομένων, και για να τα βγάλουν πέρα μπορεί να αλλάξουν ακόμα 6 - 7 ακόμα και 10 δουλειές σε ένα χρόνο, πάντα με ψίχουλα.

Άγρια εκμετάλλευση για τη νεολαία

Δίπλα στη μάστιγα των μηδενικών συμβολαίων, η Ολλανδία πρωτοστατεί και στη λεγόμενη μισθολογική διαφοροποίηση των νέων. Εδώ και μια δεκαετία περίπου είναι θεσμοθετημένο ότι για εργαζόμενους από 16 - 23 χρόνων η αμοιβή είναι από 30% - 70% χαμηλότερη από τη βασική, ενώ δρομολογείται η αύξηση του ορίου στα 25 χρόνια. Παράλληλα, η μαθητεία (internship), η οποία προβλέπει 5ήμερη - 8ωρη εργασία δεν αμείβεται, παρά μόνο κατ' εξαίρεση και με βάση τα «κέφια» του εργοδότη, ενώ η αδήλωτη εργασία αυξάνεται και ιδιαίτερα για ανειδίκευτους μετανάστες, οι οποίοι συχνά βρίσκονται ολότελα εξαρτημένοι από τον εργοδότη.

Όταν τα μονοπώλια ...ασφαλίζουν.

Ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα για όλους τους εργαζόμενους είναι η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και Ασφάλιση. Στο ασφαλιστικό σύστημα έχουν επιβληθεί οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις εδώ και πολλά χρόνια και το κόστος Ασφάλισης έχει μετακινηθεί εξολοκλήρου στους εργαζόμενους, ενώ οι ασφαλιστικές είναι όλες ιδιωτικές. Οι εργαζόμενοι είναι υποχρεωμένοι (διά νόμου) να επιλέξουν έναν από τους ιδιώτες - παρόχους, ενώ για τους χαμηλόμισθους τα μονοπώλια στον κλάδο της Ασφάλισης επιδοτούνται με ζεστό χρήμα από το κράτος, ώστε να παρέχουν μια υποτυπώδη Ασφάλιση (65 ευρώ το μήνα, ενώ η βασική είναι 100 το λιγότερο και ήδη οι πάροχοι απειλούν ότι το κόστος θα αυξηθεί κατά 50%). Ωστόσο, το δράμα με το σύστημα Ασφάλισης δεν σταματά εδώ, καθώς ο ασφαλισμένος, παρότι πληρώνει κάθε μήνα, αν χρειαστεί να πάει στο γιατρό πρέπει να πληρώσει από την τσέπη του τα πρώτα 360 ευρώ της περίθαλψής του. Σε αυτό το ποσό συμπεριλαμβάνεται και το εισιτήριο που κάθε φορά πληρώνει κάποιος που εισάγεται σε νοσοκομείο και ποικίλλει ανά νοσοκομείο, φτάνοντας έως και τα 50 ευρώ. Παράλληλα, αν ο εργαζόμενος πάει στο φαρμακείο για να προμηθευτεί τα φάρμακά του μετά τις 6 το απόγευμα πληρώνει 10% - 20 % παραπάνω, ενώ συζητιέται αυτήν την περίοδο να καταβάλλει 3,50 ευρώ με κάθε συνταγή. Εννοείται ότι αυτές οι εισφορές και τα έξτρα χαράτσια δεν καλύπτονται από την Ασφάλεια και έχουν στόχο όπως λένε «να αποθαρρύνεται ο κόσμος από τη χρήση φαρμάκων», μειώνοντας έτσι το κόστος κι απαλλάσσοντας τις ασφαλιστικές εταιρείες από πρόσθετες επιβαρύνσεις που ματώνουν τελικά την τσέπη του ασθενή. Ολα αυτά τα μέτρα στην Ασφάλιση σερβίρονται με επιχειρήματα αντίστοιχα με αυτά που πλασάρονται στην Ελλάδα - για να μην πηγαίνεις στο νοσοκομείο για έναν απλό πονοκέφαλο ή να μη ζητάς φάρμακα επειδή παράφαγες - κρύβοντας τον τεράστιο τζίρο των επιχειρηματικών ομίλων Ασφάλισης. Παράδειγμα ο όμιλος «achmea» έφτασε τα 123 εκατομμύρια ευρώ το πρώτο εξάμηνο του '13.

Και κατασχέσεις σε όσους αδυνατούν...

Βέβαια, ως συνέπεια όλων των παραπάνω είναι 120.000 άνθρωποι να αδυνατούν να πληρώσουν Ασφάλεια και απειλούνται με τεράστια πρόστιμα και κατασχέσεις (στην Ολλανδία αν κάποιος έχει οποιοδήποτε χρέος, έρχονται στο σπίτι του κρατικοί υπάλληλοι και κατάσχουν οτιδήποτε πουλιέται - τηλεόραση, πλυντήριο, υπολογιστή...). Και το κερασάκι είναι ότι ορισμένα νοσοκομεία όπως το Radboud στην πόλη Ναϊμέγκεν αρνούνται να περιθάλψουν ασθενείς που ΕΧΟΥΝ ασφάλεια από συγκεκριμένες ιδιωτικές παρόχους, γιατί αυτοί οι πάροχοι δεν είναι εντάξει με τις οφειλές τους στα νοσοκομεία.

Ενιαία η επίθεση μία η διέξοδος.

Οι ομοιότητες με μέτρα και αναδιαρθρώσεις που εφαρμόζονται ή προωθούνται προς υλοποίηση στην Ελλάδα (ιδιωτικοποίηση Υγείας, μαθητεία, ελαστικές σχέσεις εργασίας, εταιρείες ενοικίασης εργαζομένων) αφού έχουν εφαρμοστεί για χρόνια στην Ολλανδία αναδεικνύουν, παρά τους διαφορετικούς ρυθμούς, τον ενιαίο χαρακτήρα της επίθεσης του κεφαλαίου στην εργατική τάξη στις χώρες της ΕΕ. Από την άλλη πλευρά, ήδη δρομολογούνται και στην Ολλανδία μέτρα που έχουν δοκιμαστεί από την αστική τάξη στην Ελλάδα, όπως για παράδειγμα η δουλειά με μπλοκάκι. Στην Ολλανδία, όπως και στην Ελλάδα, η αιτία των προβλημάτων των εργαζομένων έχει την ίδια ρίζα, τον καπιταλισμό, και η διέξοδος είναι η ίδια η πάλη για αποδέσμευση από τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ με ανατροπή του συστήματος εκμετάλλευσης. Γιατί στον καπιταλισμό παράδεισοι δεν υπάρχουν.

Προς Ειδικά Δικαστήρια;

του Απόστολου Διαμαντή

[Πηγή: Protagon.gr, 08/02/2014]

Οι αποφάσεις των Ανωτάτων Δικαστηρίων πέφτουν βροχή και προετοιμάζουν το έδαφος για την επόμενη μέρα των εκλογών. Οι αποφάσεις αυτές είναι 1) Η πειθαρχική δίωξη από τον Άρειο Πάγο της εισαγγελέως που χειρίστηκε την υπόθεση της ΕΛΣΤΑΤ, δηλαδή την εκτίναξη του ελληνικού ελλείμματος που μας οδήγησε στην πτώχευση. Η υπόθεση αυτή θα αποτελέσει προφανώς τη νομική βάση για τη σύσταση προανακριτικής επιτροπής από τη νέα Βουλή. 2) Η απόφαση του Ελεγκτικού Συνεδρίου που ακυρώνει τις μειώσεις μισθών και συντάξεων στα «ειδικά μισθολόγια» δικαστών, πανεπιστημιακών, στρατιωτικών, αστυνόμων και ιερέων 3) Η απόφαση του Αρείου Πάγου που ακυρώνει ως αντισυνταγματική και παράνομη την επιβολή φόρου στα ακίνητα. Η απόφαση αυτή, καθώς και οι άλλες που αναμένονται για μειώσεις που επιβλήθηκαν από τα μνημόνια, θα αποτελέσουν επίσης τη νομική βάση για την καταγγελία του μνημονίου ως απεχθούς από τη νέα κυβέρνηση.

Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα αυτών των πολύ σοβαρών εξελίξεων, που ανατρέπουν εντελώς το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα; Πρώτον θα οδηγήσουν σε απότομη κατάρρευση την κυβέρνηση, η οποία δεν θα είναι σε θέση πλέον όχι μόνον να υλοποιήσει το πρόγραμμα που έχει υπογράψει με την τρόικα, αλλά ούτε καν να εξηγήσει στο εκλογικό σώμα όλες αυτές τις αντισυνταγματικές και παράνομες αποφάσεις της. Δεύτερον θα δικαιώσουν πλήρως τις θέσεις όλων των αντιμνημονιακών κομμάτων και κυρίως θα ενισχύσουν την πολιτική θέση του Συριζα, ο οποίος πλέον θα βαδίζει προς τις εκλογές χωρίς αντίπαλο. Τέλος θα αποτελέσουν τη νομική βάση για την καταγγελία του μνημονίου αλλά και για την ποινική δίωξη εκείνων των πολιτικών που επέβαλαν μειώσεις μισθών χωρίς νόμο ουσιαστικά, καθώς οι αποφάσεις λαμβάνονταν συχνά χωρίς την έγκριση της Βουλής, ενώ και αυτές που ψηφίζονταν από τη Βουλή ήταν παράνομες. Άγνοια νόμου εδώ δεν νοείται και όσοι υπέγραψαν αυτές τις αποφάσεις δεν θα πρέπει να κοιμούνται ήσυχα από εδώ και μπρος.

Το ερώτημα είναι: θα φτάσουμε σε ειδικά δικαστήρια; Εξαρτάται: Εάν η πολιτική διαδοχή γίνει ομαλά και η Ελλάδα σταθεροποιηθεί, το πιθανότερο είναι ότι δεν θα επιλεγεί η οδός των παραπομπών και των φυλακίσεων. Εάν όμως, παρ’ ελπίδα, το πολιτικό κλίμα στην Ελλάδα οξυνθεί επικίνδυνα και κυρίως, εάν η χώρα εισέλθει σε περίοδο μεγάλης οικονομικής κρίσης και απειληθεί και έξοδος από το ευρώ, τότε προφανώς η πιθανότητα σύστασης προανακριτικών επιτροπών και ειδικών δικαστηρίων είναι πολύ μεγάλη.

Δυστυχώς, παρά τις προσδοκίες όλων, η Ελλάδα μπαίνει σε περίοδο μεγάλης πολιτικής αναταραχής και απαιτείται εθνική συνεννόηση, ώστε να αποφύγουμε τα χειρότερα. Ό,τι έγινε, έγινε. Ας βρουν τώρα έναν τρόπο, ώστε και η κοινή γνώμη να ησυχάσει και η χώρα να βρει τον δρόμο της. Φοβάμαι ότι δεν είναι καθόλου αυτονόητη αυτή η θετική εξέλιξη.

Ο Απόστολος Διαμαντής είναι πανεπιστημιακός και συγγραφέας