Λευκές Νύχτες, Μαύρες Μέρες!

Λευκές Νύχτες, Μαύρες Μέρες!

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Το πιο ασταθές τμήμα της παγκόσμιας οικονομίας είναι, κατά κοινή ομολογία, η νότια Ευρώπη. Ανάμεσά της, ο ελλαδικός και κυπριακός χώρος βρίσκεται στην πιο εύθραυστη κατάσταση εξ αιτίας της εσωτερικής σήψης και εκποίησης που εκπορεύεται από τις κυρίαρχες δυνάμεις του «ευρωπαϊκού μονόδρομου», όπως πλασσάρεται η ευρω-γερμανική κατοχή.

Ζούμε μαύρες μέρες σε μια χώρα όπου οι ίδιοι οι τραπεζίτες και μεγαλοεργολάβοι καταστρέφουν την οικονομία, οι δικαστικοί διασύρουν την δικαιοσύνη, οι ιθύνοντες της δημόσιας υγείας αποκλείουν την πρόσβαση του πολίτη στα νοσοκομεία, οι ακαδημαϊκοί αποδομούν την ιστορία, οι υπεύθυνοι της ενημέρωσης είναι οι μεταμοντέρνες ρέπλικες του αείμνηστου ηθοποιού Δήμου Σταρένιου, όταν στον ρόλο του συνεργάτη της Κομμαντατούρ κραύγαζε εναγωνίως, «μη φοβάστε, οι Γερμανοί είναι φίλοι μας».

Έτσι, ενώ η χώρα ψευτοζεί και κουτσοπορεύεται, οι τρομαγμένοι κλώνοι των δωσίλογων παίζουν κυριολεκτικά τα ρέστα τους λίγο πριν η χοντροκομμένη μηχανή της εξαπάτησης καταρρεύσει και ξεσηκωθούν όλοι εξαγριωμένοι, ακόμη κι όσοι τώρα διστάζουν να καταλάβουν την απάτη.

Ο ψεύτης, εκτός πραγματικότητας και «κατά φαντασίαν θεραπευμένος», κατά το Spiegel, Αντώνης Σαμαράς υπόσχεται απίθανα πράγματα, νομίζοντας ότι ο κοσμάκης είναι εντελώς ανόητος. Οι Λευκές Νύχτες, η «λευκή εβδομάδα» και το …δωρεάν WiFi σε ένα «αποτυχημένο κράτος» (failed state), όπως το Αφγανιστάν, είναι αυτό που λέει ο λαός «άρμεγε λαγούς και κούρευε χελώνες».

Την ίδια στιγμή, ωστόσο, που οι επικίνδυνοι σκιτζήδες της συγκυβέρνησης θάπρεπε να οργανώνουν την απόδρασή τους γιατί τα σχοινιά που κρατούν οι κλεπτοκράτες πάτρωνές τους και τους κουνούν σαν μαριονέτες κοντεύουν να σπάσουν, το πνεύμα της ανατροπής έχει εξαφανισθεί και το λαϊκό κίνημα συνεχώς αποδυναμώνεται μπροστά στην συμμετοχή στις επερχόμενες εκλογές.

Έτσι, ενώ μετά τους Αγανακτισμένους η εκλογική διαδικασία αντιμετωπιζόταν με καχυποψία και ως εμπόδιο ή παγίδα για την ανατροπή του παρασιτικού κράτους των Μνημονίων, με την παράλληλη ανάπτυξη μιας νέας δημοκρατικής συνείδησης, σήμερα οι ευρωεκλογές χαρακτηρίζονται ως ορόσημο για «επίθεση στον εχθρό από τα μέσα». Και αυτή η λογική δεν επικρατεί μόνο στην κοινοβουλευτική, συστημική, αντιμνημονιακή αντιπολίτευση, αλλά διαχέεται και στα κινήματα που πρωτοστάτησαν στην αφύπνιση των πολιτών με συνθήματα για άμεση δημοκρατία και ενδυνάμωση της σύγκρουσης χωρίς πολιτικάντικους υπολογισμούς.

Αναρωτιέται κανείς, τι έφταιξε και η κοινωνική διαμαρτυρία που ξεχύθηκε το ’11 με τόσο πάθος και αισιοδοξία, που αντιμετώπισε στις αρχές του ’12 την καταστολή με τόση ενέργεια και διάθεση, εγκλωβίστηκε σε κόμματα και κομματίδια με ορίζοντα την διεκδίκηση μιας αδύναμης παρουσίας στα, ούτως ή άλλως διακοσμητικά, όργανα των δανειστών.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένας παράνομος οργανισμός που δεν αντικατοπτρίζει την κοινωνική πραγματικότητα των ευρωπαϊκών χωρών, δεν είναι νομιμοποιημένη ούτε από τους δημοκρατικούς θεσμούς, ούτε από τους λαούς που δεν τους δόθηκε ποτέ η δυνατότητα να αποφασίσουν για τίποτα, ούτε εκφράζει την ευρωπαϊκή πολιτιστική ταυτότητα και ιδιαίτερα την δική μας πνευματική παράδοση.

Το ευρωπαϊκό Σύνταγμα δεν εγκρίθηκε ποτέ από τους Έλληνες πολίτες, ούτε από κανέναν άλλο Ευρωπαίο πολίτη, αντίθετα, μάλιστα, όπου τέθηκε σε ψηφοφορία, όπως στην Ιρλανδία, την Γαλλία και την Ολλανδία, καταψηφίστηκε συντριπτικά.

Η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση, αυτή που βρίσκεται σε φάση οικοδόμησης, ή μάλλον η Ευρώπη που στην ουσία καταποντίζεται, ιδρύθηκε με βάση την οικονομική απληστία και υπεροχή. Η ιδεολογική κυριαρχία των οικονομιστών δεν είναι τυχαία γιατί η Ευρώπη προέκυψε ως επιθυμία των αδίστακτων επιχειρηματικών λόμπυ και όχι των λαών.

Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι δεν υπάρχει ευρωπαϊκός λαός. Για να υπάρξει ευρωπαϊκός λαός θα έπρεπε να είχε γίνει ένα ιστορικό γεγονός με το οποίο οι άνθρωποι θα είχαν γίνει λαός, όπως στην Ελλάδα το 1821, στην Γαλλία το 1789. Οι λαοί και τα έθνη είναι ιστορικές οντότητες και όχι καρικατούρες των τοκογλύφων και των συνωμοτών.

Τα πολύ μεγάλα αφεντικά της Ευρώπης είναι οι κλεπτοκράτες, οι γραφειοκράτες, οι διεφθαρμένοι και οι περιθωριακοί της «πολιτικά ορθής» κουλτούρας του μηδενισμού.

Το υποτιθέμενο Ευρωκοινοβούλιο δεν είναι καν κοινοβούλιο για τον απλούστατο λόγο ότι δεν εκπροσωπεί κανέναν λαό και δεν διαθέτει καμμία εξουσία από αυτές που ορίζουν ένα ιστορικό κοινοβούλιο. Ούτε αποφασίζει τίποτα σαν ένα πραγματικό κοινοβούλιο. Επισήμως διαθέτει κάποιες αρμοδιότητες για να συνδιασκέπτεται με το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Εκλέγει ορισμένες προσωπικότητες με πομπώδεις τίτλους αλλά εντελώς ανύπαρκτους πολιτικά και χωρίς καμμιά εξουσία, γι’ αυτό και το τιμούνε… με την συνεχή απουσία τους.

Η Ε.Ε. λειτουργεί σαν μια μηχανή που καταλύει την εθνική κυριαρχία των ευρωπαϊκών λαών και δημιουργεί έναν πολτό καταναλωτών που εξυπηρετεί κυρίως τα συμφέροντα των Βορειοευρωπαίων κεφαλαιοκρατών και τραπεζιτών, οι οποίοι, παρά την κρίση που μαστίζει τους λαούς, χρηματοδοτούνται αφειδώς για να πάνε να επενδύσουν σε χώρες εκτός της ηπείρου.

Το Ευρωκοινοβούλιο δεν είναι ούτε ένα βήμα που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει κάποιος για να αγωνισθεί για μια άλλη πολιτική για να αντισταθεί στην τρόϊκα και την αντιλαϊκή καπιταλιστική «ανάπτυξη», που σημαίνει την λιτότητα, την ένδεια, την ανεργία και τον αυταρχισμό. Όλα περιστρέφονται γύρω από όσα ορίζουν τα μη εκλεγμένα σώματα των Επιτρόπων όπου οι ευρωσκεπτικιστές ή οι αντιευρωπαϊστές δεν έχουν καμμία πρόσβαση.

Τα ελληνικά πολιτικά κόμματα του «συνταγματικού τόξου» έχουν ανασηκώσει τα μανίκια τους προκειμένου να συμμετέχουν στις ευρωεκλογές της 25^ης Μαΐου, μετατρέποντάς τες σε δημοψηφισματική αναμέτρηση εν όψει των εθνικών εκλογών. Το ίδιο δυστυχώς κάνουν, όπως φαίνεται, και τα διάφορα κινήματα που υποτίθεται ότι αγωνίζονται για την ανατροπή της κατοχής… συμμετέχοντας στο φιάσκο που σκοπό έχει να μας κάνει να πιστέψουμε ότι εκλογές σημαίνουν δημοκρατία. Δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο, βέβαια. Αυτό που θα κληθούμε να κάνουμε στις 25 Μαΐου φέτος είναι να ψηφίσουμε για την δόμηση του πιο αντιδημοκρατικού μοντέλου της παγκοσμιοποίησης που συγκροτήθηκε ποτέ, μακριά από όλους μας, στην Ρώμη, το Μάαστριχτ και την Λισαββώνα. Να ξεχάσουμε τα χιλιάδες θύματα του ΔΝΤ και να συναινέσουμε στην μετατροπή της Ελλάδας σε στρατόπεδο συγκέντρωσης της Ευρώπης.

Όταν αυτό που γίνεται σήμερα στην Ελλάδα είναι μια καταστροφή πολύ χειρότερη, σε βάθος χρόνου, από τους βομβαρδισμούς των ελληνικών πόλεων επί γερμανικής εισβολής, από τα ολοκαυτώματα της ελληνικής υπαίθρου από τους ναζί, γιατί ισοδυναμεί με κανονική γενοκτονία και καταστροφή της εθνικής μας οντότητας…, τότε, αν μιλάς για αντίσταση στην κατοχή, τι πας να κάνεις στο Στρασβούργο και στις Βρυξέλλες; Ο Βελουχιώτης θα πήγαινε ποτέ στο Ράϊχσταγκ;

*[Δημοσιεύθηκε στο Hellenic Nexus τ.82, Φεβρουάριος 2014]