Το Zeitgeist και το «τσάκρα» της Ευρασίας

Το Zeitgeist και το «τσάκρα» της Ευρασίας

«Το Ρουά ακούγεται πολλές φορές, αλλά το Ματ μόνο μία» (Ρωσσική παροιμία)

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Ο Μοντεσκιέ, στις Σκέψεις του επί των αιτίων του μεγαλείου των Ρωμαίων και της παρακμής των (Considérations sur les causes de la grandeur des Romains et de leur décadence), πραγματεύεται την ερμηνεία της πορείας της ιστορίας προσπαθώντας να βρει τους ιστορικούς νόμους, όπως ο Νεύτων έψαχνε τους νόμους του σύμπαντος.

Το συμπέρασμά του ήταν ότι υπάρχουν γενικά αίτια, ηθικά ή φυσικά, που δημιουργούν την βασική κίνηση, η οποία παρασύρει όλα τα επί μέρους συμβάντα. Το άτομο, ασχέτως της μεγαλοφυΐας του και των ικανοτήτων του, δεν είναι παρά ένα όργανο της «βασικής κινήσεως» και ο ρόλος του είναι τόσο σημαντικός όσο έχει την αίσθηση αυτής. Αργότερα, ο Έγελος θα μίλαγε για το Zeitgeist, ή «το πνεύμα των καιρών», ένα σύμπλεγμα παραγόντων που δημιουργεί την βασική κίνηση της ιστορίας.

Είναι φανερό ότι σήμερα, ιδίως μετά τις τελευταίες εξελίξεις στην Ουκρανία, οι δυνάμεις που κινούν τον Δυτικό κόσμο είναι δυνάμεις καταστροφής, αποδόμησης και παρακμής.

Η Δύση και το ΝΑΤΟ κάνουν συνεχώς σφάλματα στρατηγικής και σπέρνουν την διάλυση με τις κινήσεις τους όπου παρεμβαίνουν γιατί έχουν παρατάξει τις δυνάμεις τους στην περικύκλωση και εξουδετέρωση της Ρωσσίας, και την δαιμονοποίηση του Πούτιν ώστε η χώρα αυτή να ενσωματωθεί στην δυτική μήτρα της νέας τάξης.

Ο Πούτιν τους έχει επανειλημμένα προειδοποιήσει με τις ομιλίες του ότι η μονομερής χρήση βίας από το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. είναι εγκληματική ενέργεια και ότι «ο μονοπολικός κόσμος είναι απαράδεκτος αλλά και αδύνατος» στις σημερινές συνθήκες.

Έχουμε δει στην ιστορία παρόμοια παραδείγματα που καταλήγουν στην τυραννία. Αλλά, και αυτός που πιστεύει ότι είναι ο παγκόσμιος ηγέτης σε έναν τέτοιο μονοπολικό κόσμο, στο τέλος καταστρέφεται από μέσα.

«Αν ο Καίσαρ και ο Πομπήϊος εσκέπτοντο σαν τον Κάτωνα, να διατηρήσει η Σύγκλητος τις εξουσίες της, άλλοι θα κατέληγαν στις ίδιες απόψεις, να υποταχθεί η Σύγκλητος, στις οποίες κατέληξαν ο Καίσαρ και ο Πομπήϊος, και η Δημοκρατία, μια και η μοίρα της ήταν να χαθεί (από εσωτερικά αίτια), θα δεχόταν το τελικό χτύπημα από κάποιο άλλο χέρι», έλεγε ο Μοντεσκιέ.

Οι ίδιοι λόγοι στους οποίους, όπως επεσήμανε ο Γάλλος φιλόσοφος του 18^ου αιώνα, οφείλετο η παρακμή της Ρώμης, υπάρχουν και σήμερα και προεξοφλούν την παρακμή όλης της Δύσης: η δημοκρατία μετεβλήθη σε καθεστώς ολιγαρχικό, η ζωτικότης και η ελευθερία των πολιτών έχει καταλυθεί, εξαπλώνεται η δουλοπρέπεια μεταξύ των μαζών, η εξασθένιση του χαρακτήρος υπό τον νεοπλουτισμό, η εισροή ξένων προς τις παραδόσεις πληθυσμών, η διαφθορά των δημοσίων υπαλλήλων, η εγκατάλειψη των αγροκτημάτων, ο εκφυλισμός της παρατεταμένης ειρήνης, ο θρησκευτικός συγκρητισμός, τον οποίο αργότερα ο Gibbon θα αναδείκνυε στην κυριωτέρα αιτία της κατάρρευσης της αυτοκρατορίας.

Όλα αυτά υπάρχουν και σήμερα και για την γενική κίνηση της ιστορίας ίσως δεν έχει σημασία αν θα ήταν η Μέρκελ, η Γιούλια Τιμοσένκο και ο Ομπάμα με τον Ολάντ δεξί του χέρι στην Ε.Ε., που θα έκαναν τις μοιραίες κινήσεις στο Κίεβο πυροδοτώντας το ντόμινο των εξελίξεων, ή οποιοσδήποτε άλλος.

Ο ιστορικός Mazin Qumsiyeh, καθηγητής στο πανεπιστήμιο Bethlehem της κατεχόμενης Ιερουσαλήμ, συνδέει την κλιμακούμενη κατάσταση στην Ουκρανία μετά το πραξικόπημα που ανέτρεψε την εκλεγμένη κυβέρνηση με τον Κριμαϊκό Πόλεμο 1853-1856, ο οποίος ήταν μια εξοντωτική και παράλογη σύρραξη. (Crimean War, Information Clearing House, 02/03/2014).

Δύο από τις κύριες αιτίες του τότε πολέμου ήταν οι ιμπεριαλιστικές βλέψεις των ανερχόμενων χωρών της Δύσης και οι διαμάχες για τον έλεγχο της Ιερουσαλήμ. Η ιστορία επανέρχεται στα ίδια χνάρια, γι’ αυτό είναι διδακτική ώστε να κάνουμε τις αντιστοιχίες με τα σημερινά γεγονότα, ειδάλλως είμαστε καταδικασμένοι να επαναλάβουμε τις ιστορικές τραγωδίες.

Οι Βρετανοί, και σε μικρότερο βαθμό οι Γάλλοι, βρίσκονταν, στα μέσα του 18^ου αιώνα, στον δρόμο της οικονομικής και βιομηχανικής έκρηξης και ήθελαν να τροφοδοτήσουν την έκρηξη αυτή εις βάρος της αδυνατισμένης Οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Η επιρροή της Ρωσσίας στους Αγίους Τόπους ήταν υψηλή τότε αφού η Μόσχα είχε αναλάβει την προστασία όλων των Ορθόδοξων πληθυσμών της οθωμανικής επικράτειας.

Παράλληλα, υπήρχε η ανάπτυξη του παγκόσμιου σιωνιστικού κινήματος και δεν είναι τυχαίο ότι τα πολεμικά δάνεια του 1854 στο Ηνωμένο Βασίλειο τα έδιναν οι Ρότσιλντ για να συνεχιστεί ο πόλεμος στην Κριμαία, όπως έχει γράψει ο Frederic Morton στο βιβλίο του «The Rothschilds» που αναφέρεται στην ιστορία τής οικονομικής αυτής δυναστείας.

Μια προβοκάτσια των καθολικών, οργανωμένη από την Γαλλία, στα ορθόδοξα προσκυνήματα της Παλαιστίνης οδήγησε σε απειλές και ανταπαντήσεις που κλιμακώθηκαν μέχρι τον Κριμαϊκό Πόλεμο, τον Οκτώβριο του 1853.

Την Ελλάδα, η εμπλοκή όλων αυτών των δυνάμεων την επηρέασε άμεσα. Επαναστατικά κινήματα ξέσπασαν σε Ήπειρο και Θεσσαλία, αγωνιστές του 1821 κινητοποιήθηκαν να τα ενισχύσουν και οι ΑγγλοΓάλλοι, σε αντίπραξη, προχώρησαν σε ναυτικό αποκλεισμό του Πειραιά.

Στην Κριμαία, δίπλα στους Ρώσσους ομόδοξους πολέμησαν περίπου 1.000 Έλληνες εθελοντές της Ελληνικής Λεγεώνας. Ανάμεσα στους ελληνορθόδοξους πληθυσμούς σε όλη την περιοχή υπήρξε σαφής προσανατολισμός της κοινής γνώμης υπέρ της Ρωσσίας, ωστόσο οι Δυτικοί εξανάγκασαν τον Όθωνα να διορίσει φιλοδυτική κυβέρνηση, αποπέμποντας τους φιλορώσσους.

Σύμφωνα με τον Έλληνα ιστορικό Π. Καρολίδη, η Ρωσσία ξεκίνησε τον πόλεμο της Κριμαίας «χωρίς ούτε έναν σύμμαχο, εκτός από την μικρή Ελλάδα, όχι το Ελληνικό Βασίλειο, αλλά τους Έλληνες ανά τον κόσμο…».

Η Ελληνική Λεγεώνα συμμετείχε σε πολλές μάχες στην Ευπατόρια, στην Σεβαστούπολη και αλλού και, μετά την διάλυσή της στο τέλος του πολέμου, αρκετοί από τους εθελοντές εγκαταστάθηκαν στην Μαριούπολη, στην περιοχή Βολοντιόροβκα (το χωριό των εθελοντών).

Ο Κριμαϊκός Πόλεμος ήταν μια εξοντωτική σύρραξη που σφραγίστηκε από μεγάλα διοικητικά και τακτικά σφάλματα, με αποκορύφωμα την εντολή επίθεσης μιας ίλης ελαφρού βρετανικού ιππικού ενάντια στο ρωσσικό πυροβολικό!

Σήμερα, μεταφερόμενοι από το 1854 στο 2014, ακούμε ξανά να κτυπούν τα τύμπανα του πολέμου για την αμερικανική ηγεμονία με την σκανδάλη και πάλι στην Παλαιστίνη, σημερινό Ισραήλ. Οι περισσότεροι άνθρωποι στον δυτικό κόσμο διακρίνουν πλέον την πολιτική υποκρισία και αναγνωρίζουν το Ισραήλ και τις ΗΠΑ ως τις δύο πιο επικίνδυνες χώρες.

Οι συγκυρίες διαφέρουν αλλά και τώρα η όλη κατάσταση μπορεί να κλιμακωθεί σε άλλη μια βλακώδη, καταστροφικότερη σύγκρουση με κρίσιμες επιπτώσεις στην παγκόσμια ασφάλεια.

Ο Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι, γκουρού της αμερικανικής γεωστρατηγικής, υπαγόρευσε την αμερικανική συμπεριφορά από την δεκαετία του ’90 στο γνωστό βιβλίο Η Μεγάλη Σκακιέρα, που είναι ουσιαστικά το «Πιστεύω» της νεοταξικής Υπερεθνικής Ελίτ.

Με βάση τις υποδείξεις του, οι ΗΠΑ πρέπει να εδραιώσουν ένα σταθερό προγεφύρωμα στην ευρασιατική ήπειρο, μέσω μιας διεύρυνσης της Ευρώπης, προκειμένου να μην υπάρχει ρωσσική αντίσταση στην παγκόσμια ισοπέδωση των πολιτισμών και εξάλειψη των εθνών. Ας δούμε τι λέει χαρακτηριστικά:

«Με δεδομένο το ειδικό γεωπολιτικό ενδιαφέρον της Γερμανίας και της Πολωνίας για την ανεξαρτησία της Ουκρανίας, είναι πολύ πιθανόν ότι η Ουκρανία θα συρθεί σταδιακά στην ειδική γαλλο-γερμανο-πολωνική σχέση. Μέχρι το 2010, η γαλλο-γερμανο-πολωνο-ουκρανική πολιτική συνεργασία, που αφορά περίπου 230 εκατομ. πολίτες, θα μπορούσε να εξελιχθεί σε μια συνεργασία που θα ενίσχυε το γεωστρατηγικό βάθος της Ευρώπης».

Η Ουκρανία είναι σαν τσάκρα (κομβικό σημείο), λέει η ρωσσική Pravda, ένα τσάκρα που πολιορκούν οι Δυτικοί για να θέσουν υπό την κατοχή τους και τον έλεγχό τους την ευρασιατική ενδοχώρα (26/2/2014, english.pravda.ru). Πράγματι, η Ουκρανία έχει τεράστια γεωπολιτική σημασία γιατί συνδέει την Μαύρη Θάλασσα και τις ρωσσικές εκτάσεις με τον Βόσπορο, την Μεσόγειο και το Αιγαίο.

Κατά τον σχολιαστή της Pravda, άλλοτε εφημερίδας του Λένιν, ο Πούτιν είναι το πρότυπο ενός υπό εξαφάνιση είδους πολιτικού άνδρα: «είναι άτομο που πιστεύει ότι είναι ταγμένος στην υπηρεσία της πατρίδας του, όχι των αγορών».

Ο Πούτιν γνωρίζει καλά την σοβιετική γεωπολιτική αρχιτεκτονική, στην οποία η Ουκρανία έπαιζε ζωτικό, πάντα, ρόλο, αλλά το ίδιο ίσχυε και την εποχή των Τσάρων.

Οι κινήσεις του Πούτιν στην σκακιέρα ήταν εξόχως θεαματικές και, μέχρι αυτή την στιγμή, μετέτρεψαν μια διαφαινόμενη ήττα και δύσκολη κατάσταση για την Ρωσσία σε σχεδόν απόλυτη υπεροχή.

Στην μεγάλη «Σκακιέρα» της Ευρασίας έχουν παραταχθεί όλα τα πιόνια και, όπως έχει δείξει η ιστορία, η Ελλάδα, η Κύπρος και η Τουρκία τελούν εξ ορισμού κομβικά σημεία αυτού του παιχνιδιού.

Στην Τουρκία έχει δρομολογηθεί αποσταθεροποίηση του μη ελεγχόμενου Ερντογάν και ανατροπές, το καζάνι βράζει, αλλά θα τολμήσει ο νεο-Σουλτάνος ή οι στρατιωτικοί να κάνουν το βήμα μπροστά τινάζοντας την περιοχή στον αέρα, όταν το κουρδικό είναι ακόμα ανοικτή πληγή;

Αλλά, είπαμε, η γενικότερη κίνηση της ιστορίας, από την ώρα που ο καζινοκαπιταλισμός μέθυσε για τα καλά από την απληστία του, είναι το ένα λάθος μετά το άλλο, το ένα έγκλημα χειρότερο από το προηγούμενο.

Οπότε, από εδώ και πέρα, τίποτα δεν θα μας ξαφνιάζει και ιδίως εμείς στην Ελλάδα πρέπει να είμαστε έτοιμοι για τα χειρότερα, δεδομένου μάλιστα του νέου γύρου που άρχισε στην Κύπρο, μέσα στην δίνη του ενεργειακού πολέμου στην νοτιοανατολική Μεσόγειο. Τίποτα δεν αποκλείει πια να βρεθεί ο χρήσιμος ηλίθιος που θα δώσει την σύγχρονη εκδοχή της εντολής «επίθεσης του ελαφρού ιππικού στο εχθρικό πυροβολικό», όπως έγινε στον Κριμαϊκό πόλεμο του 1853 με ανυπολόγιστες απώλειες.

Οι Ευρωπαίοι «ηγέτες» είναι πολύ μικροί και διεφθαρμένοι και η Ουάσιγκτων «άφρων και ανεπιτήδεια». Η μόνη ελπίδα είναι «η διπλωματική δεξιοτεχνία του Πούτιν» για να αποτρέψει την κατάσταση που οδηγείται σε πόλεμο, λέει ο Αμερικανός καθηγητής και αρχισυντάκτης στην Wall Street Journal, ο δρ. Πωλ Κρεγκ Ρόμπερτς, πρώην υπουργός των ΗΠΑ.

Οι ιδεολόγοι του νεοσυντηρητισμού ορέγονται πόλεμο με την Ρωσσία από την δεκαετία του ’80. Πιστεύοντας ότι μπορούν να κερδίσουν έναν πυρηνικό πόλεμο και ότι οι ΗΠΑ έχει το πλεονέκτημα να καταστρέψει την Ρωσσία με το πρώτο κτύπημα, έχουν ανοίξει το κουτί της Πανδώρας με τους ηλιθιώδεις χειρισμούς τους.

Τα γεγονότα της Ουκρανίας καταγράφουν ανάγλυφα την μεγάλη αποσταθεροποίηση του συστήματος της παγκοσμιοποίησης και τον βαθύτατα αντιδραστικό χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τα νεο-φιλελεύθερα στρατηγεία, μπροστά στον κίνδυνο μιας παγκόσμιας χρεωκοπίας, δεν διστάζουν να εναγκαλιστούν με πλιατσικολόγους και νεο-φασίστες προκειμένου να επιβάλουν τα ληστρικά τους συμφέροντα και τους στρατηγικούς τυχοδιωκτισμούς τους.

Η ληστοσυμμορία των Βρυξελλών και του Βερολίνου, αφού έσπασε τα μούτρα της μπροστά στην οικονομική ανέχεια και την λαϊκή αγανάκτηση των λαών της Ευρώπης, κάνει ακόμα πιο αναξιόπιστη την νομιμότητα της Ε.Ε. στηρίζοντας ρατσιστικές εκκαθαρίσεις και καθάρματα όπως ο Κλίτσκο και ο Ολεκσάντρ Τουρτσίνοφ.

Η απογοήτευση από την ευρωπαϊκή ενοποίηση και τους γραφειοκρατικούς θεσμούς είναι τεράστια στην Ευρώπη και για τις χώρες όπως η Ουκρανία, που ονειρεύονται ακόμα την ευρωπαϊκή ευμάρεια, η προσγείωση θα είναι γρήγορα απότομη και τραγική.

Η Ε.Ε. δεν διαθέτει τα χρήματα για να τα προσφέρει στην Ουκρανία, μόνο πακέττα διάσωσης και ΔΝΤ με όλα τα παραπάνω καταστροφικά συνακόλουθα: μείωση μισθών και συντάξεων, αύξηση φόρων, κατάργηση δημόσιου τομέα και κοινωνικών υπηρεσιών.

Ο Βλαντίμιρ Πούτιν έχει τα μετρητά, έχει τον στρατό και έχει, πάνω απ’ όλα, αιώνες ρωσσικής ιστορίας και επιρροής. Δεν παίζει monopoly όπως οι καουμπόηδες του Λευκού Οίκου, παίζει σκάκι.

Κι αυτή την διαφορά για να την καταλάβουν οι λαοί χρειάζεται αντικειμενική δημοσιογραφία και ιστορική μνήμη, είδη εν ανεπαρκεία, δυστυχώς, αφού φρόντισε γι’ αυτό η θεσμοθετημένη αποδόμηση και ανομία της Δύσης.

Απέναντί μας έχουμε όλες τις λεγεώνες της «σωστής πλευράς της ιστορίας», σύμφωνα με την Μέρκελ και τον Ομπάμα, δηλαδή το σκοτεινό matrix της καρδιάς του Δυτικού κόσμου. Ένας τιτάνιος αγώνας είναι μπροστά μας και χρειάζεται πλεόνασμα (πραγματικό) δυνάμεων για να αντιπαλέψουμε τα βαμπίρ της τραπεζικής ολιγαρχίας.

[Δημοσιεύθηκε στο Τρίτο Μάτι τ.218, Μάρτιος 2014]