Ο Πατριωτικός Δημοκρατικός Πόλος

Ο Πατριωτικός Δημοκρατικός Πόλος

Άμεση ανάγκη η συγκρότησή του για τη νίκη των αντιμνημονιακών δυνάμεων

Επιμέλεια: Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Συνέντευξη της ψυχολόγου Ευγενίας Σαρηγιαννίδη, στελέχους της Πυρικαύστου Ελλάδας και Υποψηφίου Ευρωβουλευτού με το ψηφοδέλτιο των ΑΝ.ΕΛ.

Ένα μήνα μετά τις Ευρωεκλογές, η ανάγνωση των αποτελεσμάτων και η αποτίμηση των εξελίξεων δείχνουν ότι δεν θα αργήσουμε να οδηγηθούμε στις κάλπες, αυτή την φορά σε εθνικές εκλογές.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, που θα είναι πιθανόν πρώτο κόμμα, δεν δείχνει ακόμα να έχει την απαραίτητη δυναμική τής αυτοδυναμίας λόγω των εσωτερικών του αντιφάσεων και της έλλειψης ενός καθαρού πατριωτικού, ενωτικού λόγου. Το πολιτικό μνημονιακό σύστημα και οι τραπεζίτες γνωρίζουν καλά τις αδυναμίες του αντιμνημονιακού χώρου και προσπαθούν να εξουδετερώσουν τον εν δυνάμει αντίπαλό τους τής αριστεράς, αφ’ ενός περιορίζοντάς τον μέσα στα πλαίσια του ευρώ και, αφ’ ετέρου στήνοντας «μαγαζάκια» κεντροαριστεράς ώστε να τον σύρουν σε συγκυβέρνηση. Μέσα σ’ αυτό το τακτικό πλαίσιο εντάσσεται και η προσπάθεια διάλυσης των ΑΝ.ΕΛ. έτσι ώστε να μην υπάρχει άλλο αντιμνημονιακό στήριγμα που να δώσει στον ΣΥΡΙΖΑ την κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Είναι φανερό, λοιπόν, ότι, με δεδομένο αυτό το πολιτικό περιβάλλον και σίγουρη την απροθυμία του ΚΚΕ για οποιαδήποτε εκλογική συνεργασία, αναδύεται σε μεγάλο ζήτημα η άμεση συγκρότηση ενός Πατριωτικού Μετώπου απ’ όλες τις αντιμνημονιακές δυνάμεις εκτός ΣΥΡΙΖΑ, που καλύπτουν το φάσμα από τα όρια της λαϊκής δεξιάς μέχρι την αριστερά των κινημάτων που αναδείχτηκαν στις πλατείες και στο Σύνταγμα το 2011. Είναι η αναγκαία και ικανή συνθήκη για να υπάρξει με σιγουριά αντιμνημονιακή κυβέρνηση μετά τις επόμενες εθνικές εκλογές... Αλλιώς, όπως δείχνει η ιστορία, όταν δεν νικάει η επανάσταση, επικρατεί η αντεπανάσταση.

Ερωτ. Hellenic Nexus: Θεωρείτε ότι η ελληνική κοινωνία με τη βαθύτατη κρίση που βιώνει έχει φτάσει στα όρια των αντοχών της; Ότι όλες οι επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις ευρωπαϊκές ή εθνικές θα είναι ίσως πιο κρίσιμες για τη χώρα και τον ελληνικό λαό από όλες όσες έχει βιώσει στο παρελθόν τουλάχιστον από την μεταπολίτευση και ύστερα;

Ευγενία Σαρηγιαννίδη: Συχνά ακούγεται ότι ο ελληνικός λαός έχει φθάσει στο όριο των αντοχών του. Ποιος όμως μπορεί να προσδιορίσει επακριβώς αυτό το όριο; Με ποια κριτήρια; Μήπως τα αμιγώς οικονομικά; Δεν είμαι σίγουρη. Παρά τις 6.000 αυτοκτονίες και τους ανθρώπους που ψάχνουν στα σκουπίδια, από κοινωνιο-οικονομικής άποψης το όριο αυτό δεν είναι κοινό σε όλες τις ομάδες του πληθυσμού.

Θέλω να πω ότι η οικονομική εξαθλίωση είναι ακόμα επιλεκτική και αυτό φαίνεται ότι αποτελεί μια πολιτική επιλογή που επιτρέπει την αποδιοργάνωση των ευρύτερων μετώπων της λαϊκής δυσαρέσκειας. Αντίθετα, η πολιτική μας εξαθλίωση έχει προ πολλού υπερβεί κάθε όριο. Η χώρα αποτελεί μια αποικία χρέους που έχει χάσει την εθνική της ανεξαρτησία και την πολιτική της αξιοπρέπεια. Όμως το πρόβλημα αυτό φαίνεται σε πολλούς σχεδόν σαν δευτερεύον και ιδεολογικό, σε σχέση με το πρωτεύον που υποτίθεται ότι είναι η οικονομική κρίση και η φτωχοποίηση.

Δυστυχώς, ένα μεγάλο τμήμα της αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης επέλεξε αυτήν την ιεράρχηση εις βάρος του πραγματικά πολιτικού σκέλους της υποτέλειας. Η αντιπολίτευση άφησε έτσι τις πολιτικές προϋποθέσεις της οικονομικής βελτίωσης των συνθηκών της ζωής του ελληνικού λαού σχεδόν στα αζήτητα. Σαν να ήταν ένα θέμα που απασχολεί μόνον τη λαϊκή δεξιά, αλλά όχι την λαϊκή αριστερά, που ως όρος έχει πάψει να υφίσταται. Σαν η λαϊκότητα να έχει πάψει να συμβαδίζει με τα ιδεώδη της αριστεράς. Οι εθνομηδενιστικές ιδεολογίες βοήθησαν βέβαια πολύ σε αυτήν την απολίτικη ιεράρχηση των προτεραιοτήτων του αντιμνημονιακού και εθνοαπελευτερωτικού αγώνα που βρίσκεται μπροστά μας. Από εκεί και ύστερα αρχίζει η επανάληψη των ίδιων προτάσεων, των ίδιων λέξεων, των ίδιων υποσχέσεων, κάθε φορά λίγο προς το χειρότερο.

Δυστυχώς, η βασικότερη ίσως πολιτική επιρροή, εκείνη που οργανώνει σήμερα τις κοινωνικές στάσεις και τις νοοτροπίες του πληθυσμού, τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τον εαυτό του, την Ευρώπη ή τον κόσμο, διέρχεται όχι από απολύτως ρητές και σαφείς ιδεολογίες, αλλά από τις άρρητες πρακτικές του lifestyle. Βεβαίως, αυτό το lifestyle και οι χρηστοήθειες που το συνοδεύουν πριμοδοτούνται από τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Τρανταχτό παράδειγμα, το υψηλό ποσοστό που έφερε το διαδικτυακώς οργανωμένο, κόμμα – marketing του «Ποταμιού». Είναι ίσως η ίδια η «Ελιά», πριν όμως εγκατασταθεί, ενηλικιωθεί και αποκτήσει ρίζες. Το «Ποτάμι» είναι άνετο και μετακινείται. Μπορεί να είναι και λίγο αντιμνημονιακό αν χρειαστεί και εκσυγχρονιστικό, όπως απαιτείται και φιλοευρωπαϊκό και ο,τι θέλει ο καθένας που αγαπάει να ταυτίζεται με αυτήν την εικόνα της ρευστότητας και της άνεσης ενάντια, δήθεν, στα στερεότυπα.

Πετυχημένος σκηνοθετικός συνδυασμός της ώριμης και ειρηνικής ελιάς με το αντισυμβατικό παρορμητικό και ενδεχομένως χειμαρρώδες ποτάμι. Κάπως έτσι οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης επιχειρούν να ανασυγκροτήσουν το φαντασιακό υπόβαθρο που χρειάζεται στην κεντροαριστερά.

Δυστυχώς, η ανάδυση του δουλικού φρονήματος των Ελλήνων αποικιοκρατούμενων είναι η πραγματικά κοινή εμπειρία όλων μας. Είναι αυτό που φαίνεται καλύτερα μοιρασμένο: η αίσθηση μιας συλλογικής πολιτικής κατάντιας. Και ναι, αυτή η φάση είναι ίσως ιστορικά η πιο κρίσιμη που περνάμε ως λαός ως προς την επιβίωσή μας. Θα πρέπει ωστόσο να προσπαθήσουμε να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη αυτού ακριβώς του τμήματος της κοινωνίας που φαίνεται πιο απαιτητικό και πιο δυναμικό.

Ερωτ. H.N.: Κ. Σαρηγιαννίδη, είστε νέα και δοκιμάζετε για πρώτη φορά τις ικανότητές σας στην πολιτική. Ωστόσο, η νεολαία φαίνεται συχνά επιφυλακτική και δύσπιστη στα μεγάλα λόγια των πολιτικών.

Ε.Σ.: Θα μου επιτρέψετε να διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις ως προς το νόημα που αποδίδεται συνήθως σε αυτό που αποκαλείται «αδιαφορία των νέων για την πολιτική». Ναι, η νεολαία έχει δίκιο όταν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο δείχνει την απογοήτευσή της ή και τη δυσπιστία της προς το πολιτικό σύστημα. Κατά μείζονα λόγο, όταν αμφιβάλλει για το σημερινό ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα και για τη δυνατότητα της σημερινής Ε.Ε. να λειτουργήσει με δημοκρατικό τρόπο και να ανταποκριθεί στα αιτήματα και τις προσδοκίες της ελληνικής νεολαίας που χωρίς να πολυκαταλάβει πώς και γιατί αισθάνεται ότι αποτελεί το πρώτο θύμα της σημερινής κρίσης και το πειραματόζωο της γερμανοκρατούμενης Ε.Ε. Εύκολα μια τέτοια στάση μπορεί να γλιστρήσει προς την ιδιώτευση και την αποπολιτικοποίηση. Ακόμα πιο επικίνδυνη είναι κατά τη γνώμη μου η ελιτίστικη απαξίωση της λαϊκής ψήφου των τμημάτων εκείνων της νεολαίας που επέλεξε να υποστηρίξει το νεοφασιστικό κόμμα της Χ.Α. Αντί να κάνουμε μια αυτοκριτική σχετικά με τις πολιτικές επιλογές της δημοκρατικής αριστεράς που τόσα χρόνια καλλιέργησε τον εθνομηδενισμό και απαξίωσε ως αντιδραστική την έννοια της πατρίδας και της εθνικής ταυτότητας του ελληνικού λαού, καταδικάζουμε τα ορατά αποτελέσματα αυτής ακριβώς της πολιτικής μυωπίας που κατάληξε μοιραία στη συγκυριακή έστω ενίσχυση της Χ.Α. Από αυτήν την άποψη, μια καταχρηστική χρήση του όρου νεολαία που θα επιχειρούσε να αναδείξει τις κυρίαρχες τάσεις της αποπολιτικοποίησης, της αδιαφορίας ή της συντηρητικοποίησης των νέων ως περίπου συνώνυμες είτε με την πολιτική ωριμότητα, είτε για άλλους με την ανωριμότητα των νέων θα ήταν απλώς δημαγωγική.

Ερωτ. H.N.: Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις, υπήρξε μάλλον ένα μεγάλο ποσοστό αποχής από τις ευρωεκλογές στους ψηφοφόρους των νεότερων ηλικιών. Εσείς πιστεύετε ότι απευθύνεστε σε έναν νεολαιίστικο κοινό ή γενικότερα σε ένα πατριωτικά ευαισθητοποιημένο δημοκρατικό κόσμο;

Ε.Σ.: Υπάρχει όντως μια τέτοια υποκριτική νεολαγνεία στα όρια του ηλικιακού ρατσισμού που άλλοτε στιγματίζει και άλλοτε εξιδανικεύει με εξίσου ανόητο τρόπο τα συμπτώματα της σταδιακής πολιτικής περιθωριοποίησης των νέων, ως ενδείξεις είτε πολιτικού ριζοσπαστισμού και ιδεαλισμού, είτε αντίθετα πολιτικής αδιαφορίας και άγνοιας. Θα ήταν καλύτερα αν είμαστε λίγο πιο επιφυλακτικοί απέναντι σε τέτοιες γενικεύσεις. Η νεολαία είναι μια ηλικιακή, μεταβατική κατηγορία του πληθυσμού, όχι μια κοινωνιολογικά προσδιορισμένη ομάδα πολιτών. Και παρά το lifestyle και τις ιδεολογίες περί νεολαίας που εν μέρει ενοποιούν πολιτισμικά τις συμπεριφορές και τις προσδοκίες της, η νεολαία δεν αποτελεί αναγκαστικά κάτι το πολιτικά πιο συγκροτημένο, ούτε πιο προοδευτικό, ούτε πιο αντιδραστικό από ότι οι άλλες ηλικιακές κατηγορίες. Οι μεγαλύτερης ηλικίας πολίτες δεν είναι αυτομάτως φορείς πολιτικών ιδεών και στάσεων πιο συντηρητικών από ότι η νεολαία. Συχνά, παρατηρούμε μάλιστα να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Η παράδοση δεν είναι μια στατική έννοια που συγκρούεται πάντα με την πρόοδο ή με την επιθυμία της αλλαγής. Ίσως μάλιστα, η σχέση της πολιτικής υπερηφάνειας των πολιτών των προηγούμενων γενεών με τον ενθουσιασμό και τη βούληση των νέων να μη ζήσουν σα δούλοι να αποτελεί σήμερα την καλύτερη πιθανή σύνδεση της αντιστασιακής λαϊκής παράδοσης της ελληνικής κοινωνίας με τη θέληση να αλλάξουμε τα πράγματα προς το καλύτερο.

Ερωτ. H.N.: Ποιες κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες θεωρείτε ότι συμβαδίζουν με τα προτάγματα της Πυρίκαστου Ελλάδας και δικαιολογούν πολιτικά της συμπόρευσή της με το κόμμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων;

Ε.Σ.: Σταχυολογώντας μεταξύ όλων των πολιτικών μηνυμάτων, είναι αρκετά σαφής η πρόθεση του ελληνικού λαού να απαλλαγεί από τις κυβερνήσεις των μνημονίων ενισχύοντας λίγο ως πολύ τις παρατάξεις που είναι ή δηλώνουν αντιμνημονιακές. Οι υποσχέσεις της κυβέρνησης Σαμαρά δεν πιάνουν τόπο και τα επιτελεία του Πασόκ, της Ελιάς ακόμα και εκείνο του Ποταμιού που προσπαθεί αδέξια να την ποτίσει, βρίσκονται σε απόλυτη αμηχανία σχετικά με τη στάση που θα πρέπει να κρατήσουν στο μέλλον. Από την άλλη, πιστεύω ότι ο περισσότερος κόσμος είτε επειδή είναι φοβισμένος, είτε επειδή έχει σαστίσει με όλα αυτά, δεν επιθυμεί μεγάλες ανατροπές. Είναι φιλήσυχος και ασχολείται με την καθημερινότητά του. Είναι φανερό ότι ο ακραίος αντιμνημονιακός λόγος, λόγου χάρη όσων υποστηρίζουν την άμεση επιστροφή στη δραχμή ΔΕΝ μπορεί να πείσει τον κόσμο.

Προφανώς δεν είμαι εγώ που θα ορίσω τις πολιτικές προτεραιότητες της Πυρίκαυστου Ελλάδας ή κατά μείζονα λόγο, των Ανεξάρτητων Ελλήνων σχετικά με τα ζητήματα των συμμαχιών. Ο δικός μου στόχος είναι να βοηθήσω στην ανάδειξη ενός ανοιχτού Πατριωτικού Δημοκρατικού Μετώπου ικανού να συνδέσει τα οικονομικά αιτήματα της σεισάχθειας των χρεών που πνίγουν την ελληνική κοινωνία και εμποδίζουν την παραγωγική της ανασυγκρότηση με την προϋπόθεση όλων αυτών, που τελικά δεν είναι άλλη παρά η άμεση ανάκτηση της εθνικής μας κυριαρχίας. Έχω όμως την αίσθηση ότι η σημερινή αντιμνημονιακή πολιτική πρόταση των ΑΝ.ΕΛ.  συμπιέζεται από τα δεξιά της μεν από την σκληρά εθνικιστική και ευρωφοβική ρητορική της Χ.Α., από τα αριστερά της δε – ή τουλάχιστον από την πλευρά που πολλοί θεωρούν αριστερά, από τις ελπίδες που αρκετός δημοκρατικός κόσμος έχει εναποθέσει στο σενάριο της ήπιας βελτίωσης των μνημονιακών συνθηκών ζωής που προβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ. Νομίζω ότι ο ρόλος της Πυρίκαυστου θα είναι στο μέλλον η αποσαφήνιση αυτής της σχετικά ασαφούς ακόμα πολιτικής πρότασης των ΑΝ.ΕΛ.

Αυτό που απαιτούν οι περιστάσεις είναι ένας μακρύς ανένδοτος κοινωνικός και πολιτικός αγώνας για τη βελτίωση της ζωής μας και την ανάκτηση της πολιτικής μας αξιοπρέπειας. Ή θα τον δώσουμε ή θα πάψουμε να υπάρχουμε ως λαός και θα ζήσουμε σαν εξατομικευμένη μάζα απασχολήσιμων δούλων. Είναι ένα στοίχημα που θα πρέπει να κερδίσουμε πέρα από τις ιδεοληψίες της δεξιάς και της αριστεράς.

Ερωτ. H.N.: Η συμπόρευση της Πυρίκαυστου Ελλάδας με τη λαϊκή δεξιά μπορεί ίσως να ερμηνευθεί από μερικούς και σαν μια ένδειξη ιδεολογικού τυχοδιωκτισμού και λαϊκισμού από την πλευρά του κ. Ζουράρι που είναι ο Επίτιμος Πρόεδρος της Πυρικαύστου Ελλάδας. Κάποιοι ισχυρίζονται μάλιστα ότι έχετε διακόψει τις ιδεολογικές σας συγγένειες με την αριστερά και τις δικές της πολιτικές και ηθικές αξίες για να συνεργαστείτε με ένα κόμμα σαν τους ΑΝΕΛ που αν και αντιμνημονιακό, προέρχεται από την σκληροπυρηνική δεξιά και την αστική παράδοση του ελληνικού κοινοβουλευτικού χώρου. Τι θα απαντούσατε σε αυτές τις κριτικές φωνές; Ποιες πολιτικές συμμαχίες θα μπορούσε να επιτρέψει ο σημερινός προσανατολισμός της Πυρίκαυστου Ελλάδας;

Ε.Σ.: Για να απαντηθεί το ερώτημα χρειάζεται προηγουμένως να προσδιορίσουμε το συλλογικό πολιτικό υποκείμενο στο οποίο αναφέρεται η δράση της αριστεράς στην ελληνική εμπειρία.

Αν, όπως λέγεται συχνά, η χώρα και οι κάτοικοι της έγιναν το ευρωπαϊκό πειραματόζωο του ασύδοτου καπιταλισμού, είναι ίσως καιρός να αναρωτηθούμε: ποια συλλογικότητα και υπό ποια κοινωνική, πολιτική και πολιτισμική ιδιότητα θα μπορούσε να αντισταθεί αποτελεσματικά στην επέλαση του νεοφιλελεύθερου διεθνοποιημένου καπιταλισμού; Εκείνη μήπως του αθροίσματος των ευκαιριακά απασχολήσιμων εργαζόμενων; Εκείνη του στατιστικά καταμετρήσιμου, μονίμως μεταναστεύοντος εργατικού δυναμικού που ψάχνει τρόπο να επιβιώσει από τόπο σε τόπο; Εκείνη του εξατομικευμένου πληβείου που αντιμετωπίζεται σαν ανθρώπινο πλεόνασμα ενώ του αποδίδεται ιδεολογικά το δικαίωμα να έχει προσδοκίες μαζί με το δικαίωμα να ισχυρίζεται ότι έχει ανθρώπινα δικαιώματα; Εκείνη όσων ζητούν απεγνωσμένα εργασία ανάλογη υποτίθεται με τα πραγματικά ή φανταστικά τυπικά προσόντα τους, αλλά τελικά βολεύονται αναγκαστικά με ό,τι βρουν- με τους αρχιτέκτονες που πουλάνε σουβλάκια και τους ναυπηγούς που δουλεύουν σαν γκαρσόνια το καλοκαίρι; Εκείνη των δημοσίων ή ιδιωτικών υπαλλήλων που ζουν με το άγχος της διαθεσιμότητας ή της απόλυσης; Εκείνη των πωλητών των εμπορικών καταστημάτων που είναι έτοιμα να βάλουν λουκέτο; Εκείνη των μικρομεσαίων στελεχών των διαφόρων επιχειρήσεων με το αβέβαιο επαγγελματικό μέλλον; Εκείνη των αυτοαπασχολούμενων ελεύθερων επαγγελματιών που πιέζονται να τα παρατήσουν και να γίνουν υπάλληλοι σε κάποιο μεγάλο γραφείο παροχής υπηρεσιών; Εκείνη των επίδοξων καταναλωτών που έχουν ακόμα κάποια δουλειά και που ευελπιστούν σε μια δικαιότερη κατανομή του πλούτου και σε καλύτερες αμοιβές για να ζουν κάπως καλύτερα; Ποια είναι τελικά σήμερα η κοινή πολιτική συνείδηση της συλλογικότητας που καλείται «εργατική τάξη», με τον ιστορικό και πολιτικό ρόλο της οποίας κάποιοι μοιάζουν να έχουν μια παράδοξη εμμονή;

Νομίζω ότι, δυστυχώς, στο θεωρητικό όνομα της εργατικής τάξης και των δικών της ιστορικών συμφερόντων απαξιώθηκε ο λαϊκός και πολιτικός χαρακτήρας της αριστεράς. Τα πρώην αριστερά κόμματα περιχαρακώθηκαν σε μια ανούσια ηθικολογία, σε μια ριζοσπαστικά οικουμενική και αντιπατριωτική φιλολογία, διανθισμένη από τα ιδεολογήματα των ατομικών ανθρώπινων δικαιωμάτων. Όλα τα παραπάνω διέσπασαν πολιτικά τον λαό και τις ζώσες δυνάμεις του και απέκλεισαν σχεδόν όλες τις δημοκρατικές, κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες.

Αν, όμως, βγούμε από την μυθολογία που επικαλούνται οι διάφορες κομματικές γραφειοκρατίες και οι διάφοροι αστείοι τύποι που εμφανίζονται στην πολιτική πιάτσα περίπου σαν οι μετεμψυχώσεις του Μαρξ, του Λένιν ή του Γκουεβάρα θα μπορούσαμε να απαντήσουμε στο ερώτημα περί της πολιτικής συλλογικότητας που θα ήταν ικανή να αντισταθεί στον ασύδοτο, διεθνοποιημένο καπιταλισμό: ναι, όλες αυτές οι κοινωνικές κατηγορίες που προαναφέραμε και άλλοι πολλοί πολιτικά ενεργοί πολίτες, που όλοι μαζί συγκροτούν τον λαό που επιθυμεί να είναι πράγματι κυρίαρχος στον τόπο του, αποτελούν σήμερα τη μόνη πολιτική συλλογικότητα που μπορεί ίσως να αντισταθεί στη νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα.  Αυτός ο κόσμος είναι ένα ενεργό συλλογικό υποκείμενο που διεκδικεί τα ιστορικά κεκτημένα του, το δικαίωμα στην πλήρη απασχόληση στον τόπο που γεννήθηκε καθώς και έναν καλύτερο κόσμο γι αυτόν και για τα παιδιά του. Αυτός ο λαϊκός κόσμος της εργασίας είχε και έχει ακόμα ευτυχώς ιστορική λαϊκή μνήμη και εθνική ταυτότητα. Όλοι οι υπόλοιποι, όταν δεν είναι αυτιστικοί γραφειοκράτες που αρκούνται να καταγγέλλουν τον καπιταλισμό χωρίς να κάνουν τίποτα για να ανακόψουν την πορεία του προς το κοινωνικό και πολιτικό χάος, είναι μεταμοντέρνοι συνοδοιπόροι των νεοφιλελεύθερων ριζοσπαστικών ιδεολογιών της αποδόμησης των εθνών – κρατών. Συνήθως, είναι αυτοί  οι τελευταίοι που παριστάνουν τους προοδευτικούς, τους αριστερούς ή ακόμα και τους αναρχικούς.

Ερωτ. H.N.: Πολλοί ισχυρίζονται ότι αυτή η μεταμοντέρνα αριστερά στην οποία αναφέρεστε – εκείνη της πολυπολιτισμικότητας και των νομικών ανθρώπινων ατομικών δικαιωμάτων, επιδοτήθηκε αδρά με άμεσο ή έμμεσο τρόπο για να ασκήσει πολιτική επιρροή μέσα από τα ΜΜΕ και τα πανεπιστήμια. Ποια είναι η γνώμη σας;

Ε.Σ.: Ότι μια κυρίαρχη ιδεολογία που με προοδευτικό πρόσημο εξυπηρετεί τις προτεραιότητες που θέτει η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση θα επιδοτείται από το καθεστώς της μεταεθνικής καπιταλιστικής κυριαρχίας, δεν ξαφνιάζει βέβαια κανέναν. Στις ΗΠΑ και σε όλη τη δυτική Ευρώπη υπάρχουν σοβαρές δεξαμενές πολιτικής σκέψης στην υπηρεσία του διεθνούς καπιταλιστικού κατεστημένου. Εδώ στη χώρα μας έχουμε ως συνήθως τους μεταπράτες. Τα think tank με το πολύ tank και το ελάχιστο think, όπως λέει εύστοχα ο Επίτιμος Πρόεδρος της Πυρίκαυστου, ο κ. Ζουράρις. Όλους αυτούς που συνωστίζονται, όπως ξέρουμε στα πανεπιστήμια – ιδιαίτερα τις κοινωνικές και πολιτικές επιστήμες ή στα παιδαγωγικά τμήματα, τους μεταμοντέρνους παραμυθατζήδες που απεχθάνονται τους λαούς και τα εθνικά κράτη και που αγωνίζονται με έλλογο υποτίθεται πάθος για να αποδομήσουν τους μύθους που υποτίθεται ότι εμπεριέχει η ιστορική μνήμη μας. Οι μαθητές και οι φοιτητές υφίστανται μια συστηματική κατήχηση στις νέες αυτές αξίες, που αγγίζει τα όρια της πλύσης εγκεφάλου και ξεκινάει ήδη από την προσχολική ηλικία. Γύρω από αυτές τις νέες αξίες περιστρέφονται, όπως ξέρουμε και οι διάφοροι εγκάθετοι που αμφισβήτησαν τη σφαγή των Ελλήνων της Μικράς Ασίας ή την Γενοκτονία των Ποντίων. Ίσως λοιπόν, το πιο σημαντικό να είναι το αποτέλεσμα της παραπάνω συστηματικής εγχάραξης και της διάδοσης των νέων πολιτικών αξιών στους νέους. Σε άτομα δηλαδή που χειραγωγούνται ιδεολογικά χωρίς καν να έχουν συνείδηση της συστηματικής χειραγώγησής τους και χωρίς να επιδοτούνται από κανέναν. Ένα μεγάλο τμήμα του ανέξοδου πολιτικά αντικρατισμού που στρέφεται αποκλειστικά κατά του εθνικού κράτους και που τρέφεται από το κυρίαρχο lifestyle το οποίο καλλιεργεί τα ιδεώδη της ατομικής χειραφέτησης και της διαφορετικότητας, αναπαράγεται ως πολιτισμικό πρότυπο χωρίς εμφανείς επιδοτήσεις προς τους χειραγωγούμενους. Τώρα, αν μερικοί μεταμοντέρνοι ιδεολόγοι που εργάζονται λόγου χάρη στις κατώτερες βαθμίδες της εκπαίδευσης ή της δημοσιογραφίας, ανακαλύπτουν συχνά με πίκρα ότι κάποιοι άλλοι, πριν από αυτούς, έχουν επιδοτηθεί για να κάνουν την ίδια δουλειά του αριστερού προπαγανδιστή και αν αισθάνονται λίγο σαν οι χρήσιμοι ηλίθιοι, αυτό μας παραπέμπει κατευθείαν στο γνωστό ανέκδοτο της Πόντιας ιερόδουλης, η οποία λέγεται ότι αυτοκτόνησε όταν ανακάλυψε ότι οι συναδέλφισσές της είχαν πληρωθεί για τις υπηρεσίες τους. Ως Πόντια η ίδια, έχω νομίζω το δικαίωμα να αστειεύομαι με τους Ποντίους.  

*Δημοσιεύθηκε στο Hellenic Nexus τ.87, Ιούλιος 2014