Ο Διαρκής Αντίχριστος: Η πραγματική Δύναμη πίσω από την Παγκοσμιοποίηση

Ο Διαρκής Αντίχριστος: Η πραγματική Δύναμη πίσω από την Παγκοσμιοποίηση

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

«Η πλουτοκρατία ήτο, είναι και θα είναι ο μόνιμος άρχων του κόσμου, ο διαρκής αντίχριστος. Αύτη γεννά την αδικίαν, αύτη τρέφει την κακουργία, αύτη φθείρη σώματα και ψυχάς. Αύτη παράγη την κοινωνικήν σηπεδόνα».

 [Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, «Οι Χαλασοχώρηδες»]

Στο θεμελιώδες ερώτημα «ποια είναι η δύναμη που κινεί την ιστορία» έχουν δοθεί πολλές απαντήσεις.

Ο Λέων Τολστόϊ, στο μεγαλειώδες τελευταίο κεφάλαιο του έργου του Πόλεμος και Ειρήνη, δεν εύρισκε επαρκείς παράγοντες όπως ο ρόλος της Θείας Πρόνοιας, ο ρόλος της τύχης, ο ρόλος των μεγάλων ανδρών, ο ρόλος των ιδεών, για να ερμηνεύσουν τα γεγονότα της εποχής του.

Ο άλλος μεγάλος Ρώσσος διανοητής, ο Φ. Ντοστογιέφσκι, δεν πίστεψε ποτέ ότι η παγκόσμια Ιστορία ακολουθεί την λογική σειρά των γεγονότων ούτε ότι είναι το χρήμα που «makes the world go round» (κάνει τον κόσμο να γυρίζει).

Ο διορατικός Γάλλος συγγραφέας Ονορέ ντε Μπαλζάκ συνήθιζε να λέει στα έργα του: «Υπάρχουν δύο ιστορίες: η επίσημη ιστορία, η ψεύτρα ΚΑΙ η μυστική ιστορία, όπου βρίσκονται οι πραγματικές αιτίες των γεγονότων…».

Όταν ο επαναστάτης συγγραφέας Τζακ Λόντον έγραφε προφητικά, πριν από έναν αιώνα, για τους «Ανθρώπους της Αβύσσου» μάλλον δεν θα είχε φανταστεί το μέγεθος και την έκταση του πλανητικού φασισμού που έρχεται σήμερα με την τόση δύναμη της τεχνολογίας στα χέρια των Επικυρίαρχων. Στο κλασσικό βιβλίο του «The Iron Heel», που εκδόθηκε το 1908 («Η Σιδερένια Φτέρνα», ελληνική έκδοση 1990, εκδ. Ζαχαρόπουλος), περιγράφονται όλοι οι μηχανισμοί και οι τεχνικές των δικτύων της πλανητικής οικονομικής και πολιτιστικής ολιγαρχίας και η ανελέητη καταστολή των μαζών από τους μισθοφόρους του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού.

Το σημαντικότερο κεφάλαιο του βιβλίου, «Το Ουρλιαχτό του κτήνους της Αβύσσου», ξεπέρασε σε προβλεπτικότητα κάθε υπολογισμό των «ρεαλιστών» διανοούμενων και πολιτικών για το πώς η σούπερ-καπιταλιστική «Σιδερένια Φτέρνα» θα κυριαρχήσει πάνω σε μια τσακισμένη ανθρωπότητα, αφήνοντας ψίχουλα από δημοκρατία και ανεξαρτησία στους λαούς του κόσμου.

Ιδιαίτερα προφητική ήταν η αναφορά του στον κρίσιμο ρόλο της «εργατικής αριστοκρατίας», των πραιτωριανών της «επανάστασης» (της σημερινής νεοταξικής αριστεράς) και της χρηματιστικής ολιγαρχίας που επιστεγάζει όλο το οικοδόμημα.

Σήμερα, όλο και περισσότεροι πολίτες σε όλες τις χώρες έχουν αποστασιοποιηθεί από τις κατεστημένες και «ρεαλιστικές» αναλύσεις για την «παγκοσμιοποίηση» και καταλαβαίνουν ότι οι πολυεθνικοί αφέντες του κόσμου είναι μιας διεθνής σέκτα τοκογλύφων, που όχι μόνο δεν παρέχουν στην παγκόσμια κοινότητα δουλειές και φτηνή ενέργεια, όπως υπόσχονταν, αλλά, αντιθέτως, καταστρέφουν τα έθνη και την ισορροπία του πλανήτη και αυτό όχι μόνον για να αποκομίσουν αμύθητα τοκογλυφικά κέρδη, αλλά και για να ολοκληρώσουν έναν πολιτισμικό μετασχηματισμό που περιλαμβάνεται στα ανομολόγητα, απόκρυφα σχέδιά τους.

Ο κόσμος μας γίνεται ένα παγκόσμιο χωριό, όχι όμως του είδους που χαζοχαρούμενα και σκόπιμα προπαγανδίζεται: ένα άλλου είδους «παγκόσμιο χωριό» όπου οι οικονομικές ανισότητες διευρύνονται, οι πολιτιστικές επιλογές λιγοστεύουν, η έλλειψη νέων ιδεών εγκυμονεί μεγάλες κρίσεις σε πολλούς τομείς, η παιδεία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι ελευθερίες απειλούνται να καταρρακωθούν από τον ηλεκτρονικό φασισμό.

Η αγωνία που έχουν όλοι οι πολίτες τα τελευταία χρόνια οφείλεται στο ότι είναι καθημερινά ανίσχυροι μάρτυρες ενός αναγκαστικού μονόδρομου για την «παγκοσμιοποίηση», που ελέγχουν διάφορα διεθνή λόμπυ και υπερεθνικοί θεσμοί αμφιβόλων προθέσεων στήνοντας ένα αλαζονικό παγκόσμιο καθεστώς που δεν έχει ξαναγίνει στην ιστορία.

Τα «βλαστάρια» των Επικυρίαρχων, σαν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Παγκόσμια Τράπεζα, είναι δημιουργήματα των ισχυρών οικογενειών του πλανήτη, όπως οι Ροκφέλλερ και οι Ρότσιλντ, και των μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών για να καταστρέψουν όλες τις χώρες που τολμούν να αντισταθούν στο «Σχέδιό» τους για την ιστορία και να απομυζήσουν όσες έχουν υποταγεί.

Αυτή η υπερεθνική νομενκλατούρα, που προσχηματικά χρησιμοποιεί τόσο τον «πόλεμο των πολιτισμών» όσο και τον «πολυπολιτισμό», ουδόλως νοιάζεται στην πραγματικότητα για κανέναν πολιτισμό ή θρησκεία, για τον Χριστό ή τον Μωάμεθ. Αυτοί πιστεύουν μόνο στην δική τους θεότητα, τον Μαμμωνά, τον αρχαίο θεό της απληστίας, που λατρεύετο δύο χιλιάδες χρόνια πριν, όταν ο ίδιος ο Χριστός με τα «Ουαί υμίν…» άλλαξε οριστικά και αμετάκλητα την πορεία της ανθρωπότητας.

Ο μεγάλος μας διηγηματογράφος Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης μας περιέγραψε αυτή την κυνική κακότητα στην νουβέλα του«Χαλασοχώρηδες» (δηλ. αυτοί που «χαλάνε», καταστρέφουν την χώρα):

«Ο Χριστός είπεν: “Ου δύνασθε Θεώ λατρεύειν και Μαμμωνά”.

Διατί δεν έλαβεν ως όρον αντιθέσεως άλλο τι βαρβαρικόν είδωλον; Διατί δεν είπε “Θεώ και Μολώχ ή Θεώ και Ασταρώθ ή Θεώ και Βάαλ;” Διότι ο Μαμμωνάς είναι ισχυρός, ο κραταιότατος, όστις υποτάσσει παν άλλο είδωλον και τον Μολώχ και τον Ασταρώθ και τον Βάαλ. Η πλουτοκρατία ήτο, είναι και θα είναι ο μόνιμος άρχων του κόσμου, ο διαρκής Αντίχριστος. Αύτη γεννά την αδικίαν, αύτη τρέφει την κακουργίαν, αύτη φθείρει σώματα και ψυχάς. Αύτη παράγει την κοινωνικήν σηπεδόνα. Αύτη καταστρέφει κοινωνίας νεοπαγείς». (Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Οι Χαλασοχώρηδες)

Οι σημερινοί Μαμμωνίτες, δηλαδή η υπερεθνική χρηματιστηριακή-συνωμοτική ελίτ…, «ζητούν μια θρησκευτική πίστη στο αλάθητο της άναρχης αγοράς», όπως αναφέρεται στην εισαγωγή τού βιβλίου του Νόαμ Τσόμσκυ Profit Over People (εκδ. Seven Stories Press, Ιούλιος 2003). «Οι Μαμμωνίτες δεν δίνουν δεκάρα για τον λαό της Αμερικής, αλλά τον χρησιμοποιούν σαν το ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΤΟΥΣ για να αποκτήσουν την ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ. Αν μπορούσαν να εξαφανίσουν το ντόπιο πληθυσμό και να εισάγουν εξαθλιωμένους εργάτες έτσι ώστε να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους θα το έκαναν όπως το κάνουν οι όμοιοί τους στους Παλαιστίνιους».

Η πρώτη φάση της παγκοσμιοποίησης ήταν το χαζοχαρούμενο προφίλ του «αμερικανικού ονείρου» (American dream) με την μαζική κουλτούρα του Μίκυ Μάους, της Coca Cola και του Χάμπουργκερ και, στην συνέχεια, του Internet.

Αφού χρησιμοποιήθηκαν οι ΗΠΑ ως κέντρο συγκέντρωσης της παγκόσμιας εξουσίας,  μετά την κατάρρευση του διπολισμού των υπερδυνάμεων, έγιναν πλέον ο «ξενιστής» της ιδέας της παγκόσμιας Νέας Τάξης, της υπερεθνικής δηλαδή συγκρότησης θεσμών, εταιρειών και οργανισμών σε μια παγκόσμια εξουσία.

Μια βασική «λειτουργία» που εκτελούν όλα τα, μασονικού τύπου, δίκτυα των Επικυρίαρχων είναι να συντονίζουν τα οικονομικά συμφέροντα του ιδιωτικού κεφαλαίου με τις τακτικές απαιτήσεις και τους στρατηγικούς σχεδιασμούς των μυστικών κέντρων της υπερεθνικής νομενκλατούρας.

Έτσι, όλοι οι σύνοδοι των Παγκόσμιων Οργανισμών (ΔΝΤ, G8 κ.ά.) γίνονται για να συνδράμουν στην απόλυτη κυριαρχία των Παγκόσμιων Αφεντικών, με συνεχώς αυξανόμενο κουρέλιασμα του Διεθνούς Δικαίου των κοινωνικών κατακτήσεων και των πολιτικών ελευθεριών, πράγμα που μας οδηγεί διαρκώς σε πιο απάνθρωπες και ανελεύθερες καταστάσεις.

Ο Αμερικανός Paul D. Collins, πολιτικός επιστήμων και συγγραφέας βιβλίων για τις παγκόσμιες συνωμοσίες, στο βιβλίο του για την «σκοτεινή πλευρά της κοινωνικής μηχανορραφίας», αναρωτιέται γιατί η μεγάλη μάζα του ανθρώπινου πληθυσμού δεν μπορεί να αντιληφθεί την παρουσία της ολιγαρχίας ανάμεσά της, την δράση της και τις μηχανορραφίες της. Μια ενδιαφέρουσα απάντηση δίνει ένας άλλος Αμερικανός ερευνητής, ο Daniel Pouzzner, στο βιβλίο του Αρχιτεκτονική της Σύγχρονης Πολιτικής Εξουσίας:

«Το κατεστημένο μεταμφιέζεται με πολιτισμικό μανδύα, χρησιμοποιώντας τακτικές για τις οποίες, σχεδόν απόλυτα, διατηρεί μια αληθοφανή δυνατότητα άρνησης… Το πλανεμένο κοινό αποδίδει τα αποτελέσματα των πολύτροπων ενεργειών του κατεστημένου σε τυχαία περιστατικά ή σε θεωρούμενα ως ουσιαστικά αβλαβή ή ενάρετα κίνητρα. Για όποιον καταλαβαίνει, ο σχεδιασμός είναι αναντίρρητα εμφανής στα ίχνη που αφήνουν τα αποτελέσματα. Το κοινό έχει, όμως, συστηματικά εκπαιδευτεί να αγνοεί τέτοια ίχνη και να καταδικάζει αυτούς που τα επισημαίνουν…».  

Σίγουρα η αλήθεια δεν είναι ό,τι φαίνεται αλλά οι ερεβόφρονες «κοσμοκράτορες» ξέρουν να καλύπτουν καλά τα ίχνη τους στην ιστορία. «Ξέρουν ότι δεν μπορούν να λειτουργούν επ’ άπειρον χωρίς να υποψιαστούν την ύπαρξή τους κάποια άτομα κι έτσι φρόντισαν ώστε, αν κάποιος αρχίσει να ερευνά την υπόθεση, να βρίσκει ένα σωρό αντιφατικές και λανθασμένες ιδέες για το ποιοι είναι», όπως λέει ο Robert Anton-Wilson μέσα από τον διάλογο των ηρώων του στο Α’ βιβλίο της τριλογίας του Οι Ιλλουμινάτοι: Το Μάτι της Πυραμίδας (εκδ. Aquarius) και διευκρινίζει: «Μια συνωμοσία με εκατόν είκοσι διαφορετικούς παράγοντες δε μοιάζει με συνωμοσία, μοιάζει με Χάος. Ο ανθρώπινος νους δεν μπορεί να τη συλλάβει, επομένως αποφασίζει ότι δεν υπάρχει. Βλέπεις, οι Ιλλουμινάτοι φροντίζουν πάντα να διατηρούν και ένα τυχαίο στοιχείο μέσα στους εκατόν είκοσι παράγοντες. Ουσιαστικά, δεν τους ήταν απαραίτητο να στρατολογήσουν και τους ηγέτες του οικολογικού κινήματος και τους διευθυντές των εταιριών που δημιουργούν τη μεγαλύτερη μόλυνση στο περιβάλλον. Το έκαναν για να δημιουργήσουν σύγχυση και αοριστία. Όποιος προσπαθήσει να περιγράψει τη λειτουργία τους, μιλάει σαν παρανοϊκός»…

Παρ’ όλα αυτά, οφείλουμε να καταλάβουμε ότι όσα συμβαίνουν σήμερα και όσα θα συμβούν τα επόμενα χρόνια ΔΕΝ είναι πόλεμος μεταξύ κρατών ή θρησκειών ή «πολιτισμών».

Είναι ο πόλεμος που δέχονται όλα τα ιστορικά ΕΘΝΗ από την αδίστακτη υπερεθνική οικονομικο-αποκρυφιστική ελίτ –πολιτικούς, πνευματικούς, καλλιτεχνικούς, οικονομικούς κ.ά. «ηγέτες»- της υποτιθέμενης παγκοσμιοποίησης, αλλά στην πραγματικότητα της τυραννικής Νέας Τάξης!...

Είναι ο προαιώνιος πόλεμος κατά του Λόγου, της λογικής και της συμμετοχής του ανθρώπου ως «προσώπου» στην ιστορία που αποσκοπεί στην νίκη και την επαναφορά του «δράκοντα»..., δηλαδή του «πρωτογονισμού». Είναι ο πόλεμος κατά της Πίστης, όχι σαν φόβου και συναλλαγής με τα ιερατεία, αλλά ως σχέσης εμπιστοσύνης, λογισμού, πνεύματος αλληλεγγύης, «δαιμόνιου» του Σωκράτους, αγάπης του Χριστού.

Ίσως, τελικά, ο πιο επικίνδυνος δρόμος την σημερινή εποχή δεν είναι το να ξεχάσουμε την ιστορία ή να διακηρύξουμε το τέλος της. Είναι το να επαναλαμβάνουμε τα ίδια μεγάλα ιστορικά λάθη και εγκλήματα χρησιμοποιώντας την μεταμοντέρνα Οργουελλιανή γλώσσα «newspeak» για να τα δικαιολογήσουμε.

*[Από την εισαγωγή στην έρευνα «ΤΑ ΔΙΧΤΥΑ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΕΞΑΠΑΤΗΣΗΣ» (Η Απόκρυφη Γεωπολιτική της Νέας Τάξης), περ.Τρίτο Μάτι , Οκτώβριος 2009]