Η σύγχρονη Μασκαράτα του Διαβόλου

Η σύγχρονη Μασκαράτα του Διαβόλου

Η φωτογραφία αριστερά, από το Βιετνάμ του '60, βοήθησε να σταματήσει ένας πόλεμος. Την φωτογραφία στα δεξιά, από το σύγχρονο Ιράκ, ούτε καν την πρόσεξαν. Τι σημαίνει αυτό για τον Πολιτισμό σήμερα;

«Μην πιστεύεις στο ανθρώπινο μάτι / Στο φως ή την σκιά / Το κουκλοθέατρο της όρασης και της αίσθησης / Είναι η Μασκαράτα του Διαβόλου»

[Robert Anton Wilson, Οι Μάσκες των Ιλλουμινάτων (Εκδ. Αρέθα, 1993)] 

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Το 2014 που τελειώνει έκλεισε τον κύκλο μιας εποχής για την ανθρωπότητα. Όσο κι αν οι Επικυρίαρχοι προσπαθούν να παρουσιάσουν την «Νέα Οικονομία» και την «Νέα Τάξη» ως τις μοναδικές προοπτικές, τα γεγονότα τούς διαψεύδουν. Η φεουδαρχία της ελίτ, η αποικιοκρατία των παγκοσμιοποιητών και η καταναλωτική δουλεία σύντομα, να το περιμένουμε, θα γενικεύσουν την αιματοχυσία! Και αφού η (συνένοχη) μεσαία τάξη έχει σε μεγάλο βαθμό εξοντωθεί, το «παιχνίδι» θα παιχτεί με διαφορετικούς κανόνες.

Είναι γεγονός ότι, υπό μία συγκεκριμένη οπτική, ζούμε το τέλος της Δημοκρατίας!

Οι θεωρίες ανάπτυξης, που συμβαδίζουν με το ηγεμονικό μοντέλο και όχι σε συμφωνία με τις πραγματικές ανάγκες της ανθρωπότητας και των κοινωνιών, μαζί με το σύστημα εφαρμοσμένης κοινωνικής μηχανικής οδηγούν στην απελπισία και την απόγνωση τους λαούς.

Όπως όλοι οι φονταμενταλισμοί στην ιστορία, έτσι και η σύντομη, «μόνη», Αμερικανική Αυτοκρατορία, επιχείρησε να περιθωριοποιήσει τις συναινετικές συμμαχίες, επιβάλλοντας αυθαίρετα τον «μονοπολισμό» και προσπαθώντας να εμφυσήσει στην δυτική συνείδηση την «Σύγκρουση των Πολιτισμών», που επί χρόνια προετοίμαζαν.

Οι ΗΠΑ δεν είναι πλέον δημοκρατική (με την κλασική έννοια της Δημοκρατίας) χώρα... κι αυτό ισχύει από την νεοφιλελεύθερη Γουώλ Στρητ μέχρι το χρεωκοπημένο Ντητρόϊτ και το εξεγερμένο Μιζούρι.

Το Κίνημα Occupy Wall Street  το έκανε γνωστό αυτό σε όλο τον κόσμο μιλώντας για το 1% των κατόχων του μέγιστου πλούτου και την παγκόσμια ανισότητα, που ξεπερνάει κάθε άλλο προηγούμενο. Οι διαδηλώσεις στο Φέργκιουσον και το Ντητρόϊτ το ανέδειξαν στην κοινωνική και πολιτική σφαίρα.

Ο Tom Engelhardt, συγγραφέας του βιβλίου «The United States of Fear» και διευθυντής του TomDispatch.com έγραψε τελευταία για την «μοναδική» εξασθενημένη υπερδύναμη που... επιχειρεί στρατιωτικά και καταστροφικά σε ολόκληρο τον κόσμο.

«Εν τω μεταξύ, το δικό της πολιτικό σύστημα γιγαντώθηκε και έγινε δυσκίνητο. Η εκλογική διαδικασία του κατακλύζεται από πακτωλούς χρημάτων που προέρχονται από το πλούσιο 1%, ενώ το διοικητικό της σύστημα είναι σαφώς προβληματικό, αν όχι δυσλειτουργικό. Οι πλούσιοί της γίνονται όλο και πιο πλούσιοι και οι φτωχοί φτωχότεροι, ενώ η μεσαία τάξη της βρίσκεται σε παρακμή. Ο στρατός της, μακράν ο μεγαλύτερος του πλανήτη, παρ' όλα αυτά έχει αρχίσει να μειώνεται. Σε όλο τον κόσμο, οι σύμμαχοι, τα κράτη-πελάτες και οι εχθροί δίνουν όλο και λιγότερη προσοχή στις επιθυμίες της, συχνά χωρίς σοβαρές επιπτώσεις. Έχει την κλασική εμφάνιση μιας μεγάλης δύναμης σε παρακμή και κάποια στιγμή θα μπορούσε να προβλέψει κανείς ότι, αν και πολύ πλουσιότερη από την αντίπαλη υπερδύναμη κατά τον Ψυχρό Πόλεμο, οδεύει αργά αλλά σταθερά προς το τέλος της». [http://www.juancole.com/2014/03/peaceful-project-american.html]

Οι ΗΠΑ είναι μια χώρα που δηλώνει  η πιο δημοκρατική στον κόσμο, και ενεργεί ως η παγκόσμια  αστυνομία με βάση αυτή την ψευδή υπόθεση, αλλά η αλήθεια γίνεται όλο και πιο αντιληπτή από τους περισσότερους ανθρώπους, ακόμα και το Princeton University δημοσίευσε μια μελέτη τον Απρίλιο του τρέχοντος έτους, με την οποία πιστοποιεί ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι δημοκρατία, αλλά μοιάζει περισσότερο με μια ολιγαρχία. [http://www.princeton.edu/~mgilens/Gilens%20homepage%20materials/Gilens%20and%20Page/Gilens%20and%20Page%202014-Testing%20Theories%203-7-14.pdf].

Η γνωστή ακτιβίστρια και συγγραφέας Susan George περιγράφει με ακρίβεια τις σκοτεινές διαδρομές που ακολουθούν οι δυτικές κοινωνίες, εκ των οποίων οι ΗΠΑ είναι η πιο εκφυλισμένη και οι άλλες λιγότερο. Φαίνεται ότι είναι διαδικασία-μονόδρομος, χωρίς καμία παρέκκλιση προς τη δημοκρατία. Οι τρεις μελέτες της καταδεικνύουν πειστικά τον βαθμό στον οποίο το Σκοτεινό Κράτος (Dark State) έχει ήδη κυριεύσει το πολιτικό μας σύστημα, τόσο στις ΗΠΑ όσο και διεθνώς.

«Αναδύεται μια νόθος αρχή και η δημοκρατία υποκύπτει σταδιακά στην ασθένεια της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας, έτσι ώστε όλο και περισσότερες λειτουργίες της νόμιμης κυβέρνησης να αναλαμβάνονται από παράνομους, μη εκλεγμένους, αδιαφανείς παράγοντες και οργανισμούς. Αυτό συμβαίνει σε όλα τα επίπεδα: εθνικό, περιφερειακό και διεθνές...

Δεν είναι καινούργιο ​​ότι οι κυβερνήσεις πάντα ελέγχονται από ορισμένα ταξικά συμφέροντα, αλλά αυτό διαφέρει από του να επιτρέπουν στα συμφέροντα αυτά να νομοθετούν και να ασκούν απευθείας πολιτική, να ελέγχουν τα δημοσιονομικά, τα οικονομικά, τα εργασιακά, την κοινωνική και περιβαλλοντική πολιτική υποκαθιστώντας τους εκλεγμένους νομοθέτες και τους δημοσίους υπαλλήλους».

Ούτε και η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι χώρος δημοκρατίας. Οι αποφάσεις για την εισαγωγή του ευρώ πάρθηκαν από τους τεχνοκράτες χωρίς δημοψηφίσματα. Οι προσπάθειες για να αποσπάσει η ελίτ την έγκριση των μαζών στο ζήτημα του ευρωσυντάγματος εγκαταλείφθηκαν όταν οι ευρωπαϊκοί λαοί ψήφιζαν πλειοψηφικά εναντίον!

Το μεγαλύτερο επίτευγμά τους ήταν η νεοσυντηρητική ιδεολογία τους, που κατάφεραν και την έκαναν βασική πολιτική φιλοσοφία στην Δύση και, ακόμη περισσότερο, στις υπό μετάβαση χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.

Αυτό το όραμα της Αμερικής-παγκόσμιου αστυνόμου για λογαριασμό των άλλων μεγάλων δυνάμεων που εγκαταλείπουν οικειοθελώς τον μιλιταρισμό για να ασχοληθούν με το εμπόριο το συμμερίστηκαν από κοινού οι κυβερνήσεις Κλίντον, Μπους και Ομπάμα.

Όμως, η μεταψυχροπολεμική μεγα-στρατηγική των Ηνωμένων Πολιτειών έχει καταρρεύσει από την ώρα που η Κίνα και η Ρωσία αρνήθηκαν κάθετα την προσφορά της Αμερικής να γίνουν οι πειθήνιοι στρατιωτικοί δορυφόροι της, όπως η Ιαπωνία και η Γερμανία.

Η μεν Κίνα δημιούργησε τον στρατό της, συμμετέχοντας σε κυβερνο-επιθέσεις κατά των ΗΠΑ και εκφοβίζοντας τους γείτονές της, για να τερματίσει την αμερικανική στρατιωτική υπεροχή στην Ανατολική Ασία.

Η δε Μόσχα, με τον Πούτιν, προσπαθεί να απαντήσει αποτελεσματικά στην επέκταση του υπό αμερικανική ηγεσία ΝΑΤΟ στα σύνορά της.

Άρα τι συμβαίνει με τα κέντρα της παγκόσμιας ισχύος; Βρισκόμαστε ακόμα σε μονοπολική φάση - για να θυμηθούμε  μια φράση από την εποχή του Μπους; Ή η ισχύς γίνεται όλο και πιο πολυπολική; Ή μήπως είναι φύρδην-μίγδην-πολική; Ή σε έναν πλανήτη του οποίου οι θερμοκρασίες αυξάνονται, οι ξηρασίες είναι ολοένα και πιο σοβαρές και οι μελλοντικές τιμές των τροφίμων απειλούν να εκτοξευθούν (που σημαίνει μεγαλύτερη αναταραχή), δεν θα υπάρχουν πλέον «πόλοι»;

Οι επί σειρά ετών επεμβάσεις των κυβερνήσεων των ΗΠΑ για αλλαγή καθεστώτων είχαν ως αποτέλεσμα να δολοφονηθούν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι. Επί Ψυχρού Πολέμου, η Επιχείρηση Gladio, που εποπτευόταν από το ΝΑΤΟ και ελεγχόταν από την Ουάσιγκτων, είχε ως μοναδικό σκοπό να εμποδίσει την δημοκρατική εκλογή αριστερών κυβερνητικών συνασπισμών στην Ευρώπη. Αντίστοιχα, η Operación Condor χρησιμοποίησε απάνθρωπα καθεστώτα και τάγματα θανάτου σε όλη την Λατινική Αμερική για να εξασφαλίσει υποταγμένες κυβερνήσεις.

Στην συνέχεια, έγιναν οι «πολύχρωμες» επιχειρήσεις αλλαγής καθεστώτων με πιο πρόσφατες αυτές στην Αίγυπτο, την Ταϊλάνδη, τη Βενεζουέλα, τη Συρία, την Ουκρανία. Όλες είχαν προετοιμαστεί και συνοδευόντουσαν από προσεκτικά σχεδιασμένες προπαγανδιστικές εκστρατείες. Σε καμμιά από αυτές, καθώς και στις πολλές άλλες περιπτώσεις που δεν αναφέρθηκαν, οι παρεμβάσεις των ΗΠΑ δεν έφεραν δημοκρατικές κυβερνήσεις.

Ο «Αμερικανικός Αιώνας» έμοιαζε κάθε ημέρα και περισσότερο με τον πόλεμο της Ισπανίας του 1812, όταν ο Ναπολέων ισχυριζόταν ότι επέβαλε στην χώρα αυτή τον «ένοπλο προοδευτισμό» του, ξεσηκώνοντας έτσι τους πάντες εναντίον του.

Τώρα, οι μεγάλες δυτικές δυνάμεις που απέκτησαν πυρηνικά όπλα απειλούν με πολεμική επέμβαση των «κανονιοφόρων», όπως το 1900, μια χώρα που υποτίθεται πως θα τα αποκτήσει...

Ο ευρυμαθής και πνευματώδης συγγραφέας Robert Anton Wilson, στο βιβλίο του «Οι Μάσκες των Ιλλουμινάτων» (εκδ. Αρέθα, 1993) αναφέρεται σε ένα μακρύ αλληγορικό ποίημα που βρέθηκε σε ένα Ελισαβετιανό φυλλάδιο. Μια στροφή του, που υποτίθεται ότι αφορά τις αποκρυφιστικές δυνάμεις πίσω από την πραγματικότητα, λέει: «Μην πιστεύεις στο ανθρώπινο μάτι / Στο φως ή την σκιά / Το κουκλοθέατρο της όρασης και της αίσθησης / Είναι η Μασκαράτα του Διαβόλου».

Ένας άλλος συγγραφέας, ο Philippe Cigantès, στο βιβλίο του «Μια Σύντομη Ιστορία του Κόσμου» (εκδ. ΛΙΒΑΝΗ, 2004) πραγματεύεται την φύση της ανθρώπινης απληστίας και την αδιάκοπη δίψα για εξουσία σε κάθε ιστορική περίοδο και πολιτισμό. Προσπαθώντας να εξηγήσει πώς τόσο λίγοι Ισπανοί, με ελάχιστα όπλα, κατόρθωσαν να υποτάξουν εκατομμύρια Αζτέκων και Ίνκας, που είχαν συντριπτική αριθμητική υπεροχή, μιλά για την αποκαλούμενη encomenda.

Επρόκειτο για μια άλλη μορφή δουλείας, η δουλοπαροικία λόγω χρεών: οι Ινδιάνοι εξαναγκάζονταν να δουλέψουν για κάποιον Ισπανό κτηματία με μισθό ή με μερίδιο επί της συγκομιδής. Ο κτηματίας τούς δάνειζε με τέτοιους όρους, ώστε δεν μπορούσαν ποτέ να απαλλαγούν από τα χρέη με αποτέλεσμα να γίνουν δούλοι εφ’ όρου ζωής.

Η ανηλεής εκμετάλλευση των αυτοχθόνων, η διαφθορά και η δια της βίας διακυβέρνηση κληρονομημένη από τότε, εξακολούθησαν να ακμάζουν στην Λατινική Αμερική μέχρι την εποχή των «ελευθερωτών» στρατηγών που έγιναν κυβερνήτες. Οι κυβερνήσεις τέτοιων «καουντίγιο», όπως οι Μπατίστα, Τρουχίλο, Πινοσέτ, Ντεβαλιέ κ.ά., κράτησαν μέχρι πολύ πρόσφατα επειδή οι σφαίρες... κέρδιζαν τις εκλογές και επειδή οι καουντίγιο έλεγχαν πάντα τα ΜΜΕ και τον στρατό. 

Αυτή είναι σήμερα η πραγματική εξουσία πίσω από τον νεο-δουλοκρατικό «Αμερικανικό Αιώνα», αυτή την μεταμοντέρνα «Μασκαράτα του Διαβόλου» που στηρίχθηκε εξ αρχής σε τρεις επικίνδυνες στρατηγικές: α) την στρατηγική της έντασης, β) την ενσωμάτωση των ΜΜΕ και γ) την νεοφιλελεύθερη ιδεολογία.

Η στρατηγική της έντασης είναι μια τακτική που έχει ως στόχο να διχάσει, να χειραγωγήσει και να ελέγξει την κοινή γνώμη, χρησιμοποιώντας φόβο, προπαγάνδα, παραπληροφόρηση, ψυχολογικό πόλεμο, προβοκάτορες, και ψευτο-τρομοκρατικές ενέργειες. Η στρατηγική αυτή έπαιξε ιδιαίτερο ρόλο στο εσωτερικό των ΗΠΑ, μετά τις 11/9 γιατί λειτουργεί καλύτερα σε ένα περιβάλλον όπου η γενική εκπαίδευση είναι κακή (The War on Kids 2014, America 'Dead Last’ In Education, 2013) και όπου τα ΜΜΕ είναι περισσότερο ή λιγότερο κατευθυνόμενα.

Στην πραγματικότητα, ο κόσμος διέπεται όλο και περισσότερο από το Σκοτεινό Κράτος (που ονομάζεται επίσης και Μυστική Κυβέρνηση), που δεν ελέγχεται από τους δημοκρατικούς μηχανισμούς, όπως έχουν διατυπώσει επανειλημμένα πολλοί «συνωμοσιολόγοι», ενώ πολλαπλές αποδείξεις έφεραν στο φως πολύ πρόσφατα η Wikileaks και ο Edward Snowden.

Τώρα, αυτή η «αδελφότητα» των υπερ-πλουσίων που κατέχει τον «χρυσό μόσχο», είναι σε θέση να επηρεάσει υπέρ της μεγάλο μέρος της κρατικής νομοθεσίας, να κινητοποιήσουν ακόμη και αστυνομικές δυνάμεις και τελικά τον στρατό για τα συμφέροντά τους... Αυτοί και οι περιουσίες τους προστατεύονται από έναν σωρό νομοθέτες, στελέχη, λογιστικά γραφεία, δικηγόρους, φοροτεχνικούς συμβούλους, think tanks, ραδιοφωνικούς σταθμούς, κινηματογραφικά στούντιο, εκδότες, μέσα μαζικής ενημέρωσης, ερευνητές, «συγγραφείς-φαντάσματα», λομπίστες, σωματοφύλακες και άλλους λακέδες στην υπηρεσία τους. 
Από την ώρα που ο άκρατος καπιταλισμός έγινε η Βίβλος της άρχουσας τάξης, η φιλοπόλεμη συμπεριφορά προς άλλες χώρες, πηγαίνει χέρι-χέρι με την απότομη αύξηση των κοινωνικών εντάσεων και των συγκρούσεων στο εσωτερικό του δυτικού κόσμου. 

Η αίσθηση, όμως, της παγκόσμιας άρχουσας τάξης, ότι η αμερικανική παγκόσμια ηγεμονία πλησιάζει στο τέλος της, και η σχετική αβεβαιότητα για την τύχη της, φαίνεται να την οδηγεί στην παράνοια και να της έχει μείνει ένας και μόνο στόχος: να γεμίσει όσο το δυνατόν περισσότερο τα ταμεία της! Δεν παριστάνει καν, πλέον, ότι τηρεί κανένα κανόνα δικαίου. 

Δεν έχουμε περιθώριο πια για άλλες ψευδαισθήσεις! Δεν υπάρχει καμμία de facto κατοχύρωση πολιτικών δικαιωμάτων και ελευθεριών παρά μόνο με τη συνεχή μαχητική διεκδίκησή τους από τους πολίτες απέναντι στις ελίτ που δεν σέβονται την αξία της ανθρώπινης ζωής. Το πιο φρικτό, πάντως, που μπορεί να συμβεί δεν είναι ένα βίαιο τέλος του κόσμου που πεθαίνει, αλλά το να αφήσουμε να γεννηθεί το έκτρωμα του κόσμου που η Νέα Τάξη κυοφορεί... 

*[Δημοσιεύθηκε στο Τρίτο Μάτι τ.224, Οκτώβριος 2014]