Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Παύλος: Μπορεί η θρησκεία να γεννήσει τη βία;

Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Παύλος: Μπορεί η θρησκεία να γεννήσει τη βία;

Δέν πιστεύω σέ καμμιά θρησκεία, ἀκόμη καί τήν χριστιανική.
Δέν πιστεύω σέ καμμιά ἰδεολογία.
Ἀγαπῶ τήν ζωή καί αὐτό μέ ὁδήγησε στήν Ἐκκλησία.

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου στο διεθνές διεπιστημονικό συνέδριο με θέμα: «Θρησκεία και Βία» που διεξήχθη στη Θεσσαλονίκη (27-29 Απριλίου)*

Ἡ ματιά μου στό θέμα εἶναι ἡ ματιά ἑνός Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ καί δή ἱερωμένου. Μιά διευκρίνιση πού ἴσως βοηθήσει τήν σκέψη ὅλων. Δέν πιστεύω σέ καμμιά θρησκεία, ἀκόμη καί τήν χριστιανική. Δέν πιστεύω σέ καμμιά ἰδεολογία. Ἀγαπῶ τήν ζωή καί αὐτό μέ ὁδήγησε στήν Ἐκκλησία.

Τό ἐρώτημα γιά τό Θεό εἶναι ἕνα πανανθρώπινο ἐρώτημα. Ἡ Θρησκεία εἶναι κάτι τό ἀνθρώπινο, ἀλλά τήν ἴδια στιγμή κάτι τό πάρα πολύ σημαντικό καί ἀσφαλῶς καθόλου εὐκαταφρόνητο. Τό πλῆθος τῶν Θρησκειῶν ἐπιβεβαιώνει μιά μεγάλη ἀλήθεια. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὁ ἄνθρωπος διαρκῶς ἀναζητᾶ τόν Θεό, δέν μπορεῖ νά ζήσει χωρίς αὐτόν γιατί ὁ Θεός συνιστᾶ δομικό στοιχεῖο τῆς ὕπαρξης του. Ἡ θρησκευτική ἀναζήτηση ἔχει τήν ἴδια ἡλικία μέ τό ἀνθρώπινο γένος. Ἡ μαρτυρία τοῦ δικοῦ μας ἱστορικοῦ Πλουτάρχου εἶναι πολύ χαρακτηριστική.

Η Αντιδικτατορική Πάλη μέσα στις Ένοπλες Δυνάμεις

Η Αντιδικτατορική Πάλη μέσα στις Ένοπλες Δυνάμεις

Αξιωματικοί και πλήρωμα του αντιτορπιλικού "ΒΕΛΟΣ" μετά την εκδήλωση του κινήματος

Εισήγηση του Δημήτρη Αλευρομάγειρου*, αντιστρατήγου ε.α. επίτιμου γενικού επιθεωρητή στρατού στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο αμφιθέατρο της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων για τα 48 χρόνια από την επιβολή της επάρατου δικτατορίας.

Κυρίες και Κύριοι

Ο Αντόνιο Γκράμσι [1] είχε ονομάσει την προφασιστική κοινοβουλευτική κατάσταση στην Ιταλία "καρικατούρα κοινοβουλευτισμού".

Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από την τριπλή φασιστική κατοχή [Γερμανία-Ιταλία-Βουλγαρία], όπου τόσο η ένοπλη αντίσταση των 216 ημερών [28/10/1940-1/6/1941] όσο και η περήφανη Εθνική Αντίσταση [1941-1944], η μεγαλύτερη σε έκταση και βάθος σε ολόκληρο τον κόσμο, φαλκιδεύτηκε  από τον ακολουθήσαντα  βροτολοιγό εμφύλιο, αποτέλεσμα και επιτυχία των Βρετανών 'συμμάχων " μας αλλά και με βαρεία δική μας ευθύνη.

Η μετεμφυλιακή "κοινοβουλευτική " λειτουργία του κράτους, ιδία με τα γεγονότα  του 1965, ομοιάζει κατά πολύ εκείνης της προφασιστικής Ιταλίας.

Σε αυτό συνέβαλε και το τότε παγκόσμιο περιβάλλον με επίκεντρο το διαρκές πρόβλημα της Μέσης Ανατολής, αλλά και για τον Ελλαδικό χώρο η αποδοχή μιάς έξωθεν στρεβλής "λύσης" του Κυπριακού με τον "ζουρλομανδύα" των συμφωνιών "Ζυρίχης και Λονδίνου" του 1959 [έτσι ονόμασε τις συμφωνίες ακόμα και ο Άγγλος μετέπειτα Πρωθυπουργός του Η.Β. λόρδος Κάλλαχαν].

James Petras: Η Δολοφονία της Ελλάδας...

Η Δολοφονία της Ελλάδας...

Ο James Petras* με το Μ. Νευραδάκη στο "Διάλογος Radio" Ν. Υόρκης. 03/04/15

Η Δολοφονία της Ελλάδας...

Πώς διαχρονικά διαμορφώθηκε η υποτέλεια της Ελλάδας, ο ρόλος του Ανδρέα Παπανδρέου, τα σηµερινά δεδοµένα και οι θανάσιµοι κίνδυνοι για την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ

Η ελληνική κυβέρνηση δίνει µια µάχη ζωής και θανάτου ενάντια στην ελίτ που διευθύνει τις τράπεζες και τα κέντρα λήψης αποφάσεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το διακύβευµα είναι από τη µια οι ζωές των 11 εκατοµµυρίων Ελλήνων εργαζόµενων και µικροεπιχειρηµατιών και από την άλλη η βιωσιµότητα της Ε.Ε. Εάν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ υποχωρήσει στις απαιτήσεις των τραπεζιτών της Ε.Ε. και δεχτεί να συνεχιστεί το πρόγραµµα λιτότητας, η Ελλάδα θα είναι καταδικασµένη σε δεκαετίες ύφεσης, φτώχειας και αποικιακού ζυγού. Εάν η Ελλάδα αποφασίσει να αντισταθεί και υποχρεωθεί να εγκαταλείψει την Ε.Ε. αυτό θα σηµαίνει αποποίηση των 270 δισ. ευρώ του χρέους της, πράγµα που µπορεί να επιφέρει την κατάρρευση των διεθνών αγορών και της Ε.Ε.

Η ηγεσία της Ε. Ε. βασίζεται στο ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα εγκαταλείψει τις δεσµεύσεις της απέναντι στους Έλληνες ψηφοφόρους, οι οποίοι είναι συντριπτικά (πάνω από 70%) υπέρ του τέλους της λιτότητας, της παύσης πληρωµών τοκοχρεολυσίων και ενός προγράµµατος δηµοσίων επενδύσεων για την οικονοµική και κοινωνική ανάπτυξη της χώρας (Financial Times [FT] 7-8/2/15, σ. 3).

Εν όψει Μόσχας: Ανοικτή Επιστολή στον Πρωθυπουργό

Εν όψει Μόσχας: Ανοικτή Επιστολή στον Πρωθυπουργό

Αγαπητέ Αλέξη,

Συνεχίζω απτόητος στον ρόλο μου του αυτόκλητου ενοχλητικού συμβουλάτορα ως ενεργός πολίτης που αγωνιά και επιλέγει αυτόν τον άχαρο τρόπο για να συμμετέχει στην διέξοδο της Χώρας από τα σημερινά της χάλια.

Αφορμή μου δίνει πάλι ταξίδι σου, αυτή τη φορά επιβεβλημένο και καλοδεχούμενο, αλλά και η κομβική καμπή της διαπραγμάτευσης με το ΔΝΤ και τους ‘εταίρους’ που κρύβονται πίσω από τους ‘θεσμούς’.

Δεν αντιλαμβάνομαι τη σχέση μας με τη Ρωσία μόνο ως ‘γεωπολιτικό χαρτί’ στην διαπραγμάτευση για το χρέος και γενικότερα για τους όρους παραμονής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι κάτι πολύ περισσότερο. Είναι ακρογωνιαίος λίθος της εθνικής στρατηγικής που χρειάζεται επί τέλους η Χώρα για να κατακτήσει την εθνική της κυριαρχία, όρο εκ των ων ουκ άνευ για όλα τα υπόλοιπα. Αν το οδυνηρό ‘τέλος της Μεταπολίτευσης’ μας δίδαξε κάτι, αυτό είναι η χρεοκοπία του δόγματος ‘ανήκομεν στη Δύση’, που μπορεί να είχε λόγο ύπαρξης -έστω εριζόμενο- μέχρι την επανένωση της Γερμανίας και της Ευρώπης, αλλά σίγουρα αποτέλεσε ολέθρια τροχοπέδη εφεξής. Αν δηλαδή αποτέλεσε, στην σύλληψη και αρχική του εφαρμογή, αναγκαστική προσαρμογή της Χώρας στις τότε επικρατούσες συνθήκες, η διατήρησή του μετά το 1990 αποτέλεσε προϊόν αδυναμίας εκτίμησης και προσαρμογής στις νέες συνθήκες, αδυναμίας οφειλόμενης τόσο στην παρακμή και διαφθορά του ντόπιου πολιτικού συστήματος όσο και στην κατίσχυση του ‘ευρωατλαντισμού’ και την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και του λεγόμενου ‘υπαρκτού σοσιαλισμού’.

Πανεπιστήμιο και Παγκοσμιοποίηση

Πανεπιστήμιο και Παγκοσμιοποίηση

Τα 10 χρόνια της μεξικάνικης εμπειρίας

Γράφει ο Hugo Aboites
Μετάφραση από τα ισπανικά: Ελένη Ελευθερία Γκολέτσα, Δασκάλα

1. Τα προσωπεία της Παγκοσμιοποίησης

​Η παγκοσμιοποίηση μπορεί να θεωρηθεί σαν το νέο στοίχημα που έχουν βάλει τα Κέντρα λήψης αποφάσεων της παγκόσμιας οικονομίας με τα καπιταλιστικά κράτη από τη δεκαετία του ΄80. Οι πιο σημαντικές προτάσεις τους είναι ευρέως γνωστές: η απελευθέρωση του εμπορίου μέσω της εικονικής εξαφάνισης των συνόρων, η αλλαγή και η συρρίκνωση του ρόλου του Κράτους, ο ατομικισμός που ολοένα και πιο ορατά εκφράζεται στις σύγχρονες κοινωνίες και η απαξίωση των Διεθνών Κοινωνικών Οργανισμών. Πώς έχει λειτουργήσει έως τώρα; Μέχρι ποιο σημείο έχει αποτελέσει μία λύση; Η απάντηση εξαρτάται εν πολλοίς από το σε ποιόν απευθύνεται η ερώτηση. Μία παλιά αφρικάνικη παροιμία υπογραμμίζει πως η ιστορία του κυνηγιού είναι πολύ διαφορετική αν αυτοί που τη διηγούνται είναι οι γαζέλες ή τα λιοντάρια.

Παγκοσμιοποίηση μπορεί να σημαίνει η παγκόσμια αναγνώριση «επώνυμων» εταιρειών όπως η Reebock, καθώς επίσης και η κακή φήμη που αποκτούν αυτές κάθε φορά που αποκαλύπτεται πως στις βιοτεχνίες τους που λειτουργούν στις ασιατικές χώρες, γίνεται εκμετάλλευση της χειρωνακτικής εργασίας χιλιάδων παιδιών.