Η παγίδα του δημοψηφίσματος

Η παγίδα του δημοψηφίσματος

Παραμένοντας στα μνημόνια και στο ευρώ η Ελλάδα είναι τελειωμένη, από κάθε άποψη.

Της ΜΑΡΙΑΣ ΝΕΓΡΕΠΟΝΤΗ-ΔΕΛΙΒΑΝΗ*

Η αβάσιμη, όπως δυστυχώς αποδείχθηκε, υπεραισιοδοξία της νέας ελληνικής Κυβέρνησης, την οδήγησε αμέσως  μετά την ανάληψη της εξουσίας, σε αδιέξοδο που δεν έχει λύση, εκτός και αν αποφασίσει να συρρικνώσει το σύνολο των προεκλογικών της υποσχέσεών σε ένα οδυνηρό δίλημμα, επί του οποίου θα κληθούν να πάρουν θέση οι Έλληνες ψηφοφόροι [1].

Αναφέρομαι στην εγγενή αδυναμία ταυτόχρονης υλοποίησης των προεκλογικών υποσχέσεων του ΣΥΡΙΖΑ, αφενός δηλαδή στον περιορισμό της προϊούσας εξαθλίωσης του λαού, και αφετέρου της παραμονής στην Ευρωζώνη. Είναι πια πέρα για πέρα ξεκάθαρο ότι οι Έλληνες διαπραγματευτές υπερτίμησαν τις δυνατότητές τους πειθούς, αλλά και εντυπωσιασμού των δανειστών και, αντιθέτως, αντιμετώπισαν καταιγισμό καταστάσεων πρωτοφανούς αδιαλλαξίας, υποτιμητικής και συχνά προσβλητικής συμπεριφοράς των εταίρων μας, αλλά και παγερής αδιαφορίας για τα δεινά του ελληνικού λαού.

Οι «θεσμοί»,  όχι μόνον  αρνούνται να μετακινηθούν, έστω και χιλιοστό, από τις απάνθρωπες απαιτήσεις τους, αλλά και καθημερινά  τις προσαυξάνουν, ενώ ταυτόχρονα  αρνούνται προκλητικά να αναγνωρίσουν τις τεράστιες ευθύνες τους από την επιβολή, στην Ελλάδα, των παρανοϊκών μνημονίων, που την κατέστρεψαν [1].

Παράλληλα,  προκαλεί έκπληξη και το γεγονός ότι οι «θεσμοί», με επικεφαλής τον Γερμανό ΥΠΟΙΚ, όχι μόνο αντιμετωπίζουν με ψυχραιμία  την προοπτική της  επίσημης χρεοκοπίας της Ελλάδας, αλλά επιπλέον  συνιστούν στον Έλληνα πρωθυπουργό να προσφύγει σε δημοψήφισμα, προκειμένου «ο λαός να επιλέξει  ανάμεσα στην εμβάθυνση της εξαθλίωσής του ή  στην έξοδο από την Ευρωζώνη».

Η στάση αυτή των «θεσμών», διαμετρικά αντίθετη από την αντίστοιχη στις Κάννες, το 2012 [2], όταν η αναφορά στη δυνατότητα δημοψηφίσματος από τον τότε πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου οδήγησε σε άτακτη  εκθρόνισή του, και σε αντικατάστασή του από τον δοτό Λουκά Παπαδήμο, χρήζει,  σαφέστατα, κάποιας  ερμηνείας.

Θα αναφερθώ σε  δύο παραμέτρους που, κατά την κρίση μου, εξηγούν αυτήν τη μεταβολή των 90^ο μοιρών. Η πρώτη από αυτές, και θα έλεγα απολύτως διαφανής, αφορά στη βεβαιότητα των «θεσμών» ότι το αποτέλεσμα ενός πιθανού δημοψηφίσματος θα  εξασφαλίσει, με σημαντική πλειοψηφία,  την παραμονή της χώρας στο ευρώ, σε πείσμα του οδυνηρού του ανταλλάγματος. Η   βεβαιότητα  αυτή απορρέει:

- Πρώτον, από τη  μακροχρόνια εκστρατεία κατατρομοκράτησης  των Ελλήνων, από τα ΜΜΕ, για τις δήθεν θανατηφόρες  συνέπειες μιας πιθανής επιστροφής στο εθνικό νόμισμα. Χωρίς να μπορεί να υποστηριχθεί σοβαρά ότι μια τέτοια μετάβαση θα εξελιχθεί με ανώδυνο τρόπο, θα ήταν όμως απαραίτητο να γίνεται  αντιπαραβολή με το ασφυκτικό περιβάλλον των μνημονίων, της ατέρμονης  λιτότητας, και των συνεχών  και εγκληματικών «μεταρρυθμίσεων». Ακόμη, όταν αναφέρονται τα δεινά της επανόδου στη δραχμή, ουδέποτε γίνεται σύγκριση –όπως θα έπρεπε- ανάμεσα στην εκάστοτε περιγραφόμενη καταστροφή, εξαιτίας της δραχμής, με τη μόνιμη και οριστική  εξαθλίωση που εγγυάται η παραμονή στα μνημόνια.

- Δεύτερον,  και ο νέος πρωθυπουργός, ακολούθησε την ίδια γραμμή και όχι μόνο έδωσε ρητή υπόσχεση, πριν από τις εκλογές, ότι η Ελλάδα θα παραμείνει στην Ευρωζώνη, αλλά και συνεχίζει να την επικαλείται, και

- Τέλος, τρίτον, στους προβληματισμούς, ευρώ ή δραχμή,  η περίοδος αναφοράς τους είναι  πάντοτε βραχυχρόνια. Οι Έλληνες πολίτες αγωνιούν να εξέλθουν το γρηγορότερο  από την κάθε κρίση, χωρίς να προετοιμάζονται για την  αμέσως επόμενη και  μεθεπόμενη. Ωστόσο, είναι  αναπότρεπτη η ακολουθία  των κρίσεων, εφόσον το μη βιώσιμο χρέος τρέφει συνεχώς και μεγιστοποιεί τις απαιτήσεις των δανειστών, εναντίον της Ελλάδας. Πρόκειται για πολύ μακροχρόνια κρίση, της οποίας ωστόσο η αντιμετώπιση είναι  βραχυχρόνια και περιπτωσιακή.

Η δεύτερη παράμετρος, που εξηγεί  το γιατί και το πως οι «θεσμοί» μας σπρώχνουν τώρα σε δημοψήφισμα, πιστεύω ότι έχει άμεση σχέση με την προώθηση σχεδίου, που έχει τεθεί σε εφαρμογή εντός και εκτός της χώρας, έτσι ώστε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να αποδειχθεί  μια «μικρή παρένθεση». Πρόκειται, δηλαδή, για δημοψήφισμα-παγίδα. Πράγματι, το αποτέλεσμα αυτού του δημοψηφίσματος, που θα είναι υπέρ  της παραμονής σε ευρώ και μνημόνια -εφόσον του δημοψηφίσματος δεν θα έχει προηγηθεί περίοδος ενημέρωσης του λαού, ώστε να μεταβάλλει την αστήρικτη και επικίνδυνη προσκόλλησή του στο ευρώ- θα συνοδευτεί από την εφαρμογή των άκρως  βάρβαρων λαϊκών μέτρων, που απαιτούν οι δανειστές.

Η επιμονή τους για την επιβολή αυτών των νέων εφιαλτικών μέτρων, πέρα από τους καθαρά  ιδεολογικούς λόγους, εξηγείται και από την προσπάθεια των «εταίρων»  να απαλλαγούν, με τον τρόπο αυτόν, από  την  αταίριαστη  κατ’ αυτούς για την Ευρώπη αριστερή Κυβέρνηση.

Ελπίζουν, λοιπόν, οι «θεσμοί» ότι, χάρη στα νέα και οδυνηρά αυτά μέτρα,  θα αποσταθεροποιήσουν πολύ γρήγορα την Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και θα εξασθενίσουν επικίνδυνα τη θέση του κ. Τσίπρα. Διότι, έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ που έταξε στους ψηφοφόρους του μια «αναγέννηση της Ελλάδας», και που με βάση αυτήν εξασφάλισε τα  τόσο υψηλά ποσοστά στις εκλογές, θα αποδειχθεί ξεκάθαρα ότι, τελικά, δεν κατόρθωσε να υλοποιήσει καμία από τις υποσχέσεις. Αντιθέτως, όπως θα φροντίσει να πληροφορήσει τους Έλληνες η αντιπολίτευση, εντός και εκτός, οι εταίροι εμφανίστηκαν σκληρότεροι, εναντίον της Ελλάδας, από ότι θα ήταν με τους προκατόχους στην εξουσία, ακριβώς επειδή ήθελαν να απαλλαγούν από  τον ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι που μεταφράζεται ως  απόφαση των «εταίρων»  να τιμωρήσουν την Ελλάδα επειδή τόλμησε να εκλέξει αριστερή Κυβέρνηση.

Τι θα μπορούσε να πράξει ο ΣΥΡΙΖΑ, στην προσπάθειά του να μην τελειώσει ως «μια σύντομη παρένθεση», που θα ταπείνωνε την Ελλάδα; Πριν από όλα, να ομολογήσει  στον ελληνικό λαό ότι έκανε λάθος, παρά τις καλές του προθέσεις, και να εξηγήσει ότι το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης είναι ανεφάρμοστο εντός Ευρωζώνης, εξαιτίας της αδιαλλαξίας των δανειστών. Στη συνέχεια, να υπογραμμίσει για ακόμη μια φορά το αυταπόδεικτο, ότι δηλαδή, παραμένοντας στα μνημόνια και στο ευρώ η Ελλάδα είναι τελειωμένη, από κάθε άποψη.

Γιατί πώς εχέφρων άνθρωπος  θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι με χρέος γύρω στα 350 δισεκατομμύρια ευρώ και τόκους ακόμη μεγαλύτερους, με την ελληνική οικονομία να  βρίσκεται μονίμως σε ύφεση ή σε παροδική και ανασφαλή αναιμική ανάπτυξη, εκλιπαρώντας το σταγονόμετρο ρευστότητας της ΕΚΤ, θα σταθεί στα πόδια της;

Πως θα μπορέσει η ελληνική οικονομία  να απορροφήσει την τεραστίων διαστάσεων ανεργία της, να πληρώνει την συνεχή αφαίμαξη που απαιτούν οι δανειστές, και να εισέλθει σε φάση ανάπτυξης; Θαύματα  δυστυχώς δεν γίνονται, και μια απλή ματιά στις προϋποθέσεις ανάπτυξης, θα πείσει και τον πιο δύσπιστο ή ευρωλάγνο, για το χωρίς ελπίδα αδιέξοδο της Ελλάδας, μακροχρόνιο και διαχρονικά  εντεινόμενο.

Το ελληνικό πρόβλημα, με τις παρούσες συνθήκες, είναι μόνιμο και όχι παροδικό. Δηλαδή, δεν θα τελειώσει, έστω και αν τώρα υποχωρήσουμε, αφού θα έχουμε επιδοθεί σε εξαντλητικές παρωδίες διαπραγματεύσεων, και αφού θα έχουμε ικανοποιητικά «εκτελέσει τα  μαθητικά μας καθήκοντα», όπως μας υποχρεώνουν οι δανειστές μας, με σαφέστατη την πρόθεση να μας ταπεινώσουν. Αντιθέτως, είναι σίγουρο ότι πολύ σύντομα, θα ξαναβρεθούμε  στο ίδιο αδιέξοδο, εφόσον το χρέος μας δεν είναι βιώσιμο, και εφόσον οι «εταίροι» δεν μας επιτρέπουν να έχουμε ανάπτυξη, με τη βοήθεια και μόνο της οποίας θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί το χρέος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, στη συνέχεια,  θα πρέπει  κατεπειγόντως και ενόσω  τα ποσοστά συναίνεσης  δεν θα έχουν  αρχίσει να υποχωρούν με ταχείς ρυθμούς, να προχωρήσει  σε:

1) Στάση πληρωμών (εννοείται εξωτερικών-κάτι που έπρεπε να γίνει από το 2010)

2) Εξασφάλιση, αν είναι εφικτό,  δανείων από χώρες εκτός ΕΕ

3) Δήλωση προς τους δανειστές, ότι το χρέος θα πληρωθεί σε δραχμές, αφού εξαιρεθεί το απεχθές τμήμα του και αφού προηγηθεί συμψηφισμός με τα γερμανικά χρέη προς την Ελλάδα

4) Επιβολή περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων (κάτι που θα έπρεπε να είχε γίνει εδώ και καιρό, για να σταματήσει η αιμορραγία καταθέσεων), αλλά και επιβολή περιορισμών στην εισαγωγή πολυτελών αγαθών

5) Ενίσχυση της  εσωτερικής ζήτησης, με αύξηση των εισοδημάτων των χαμηλόμισθων και των χαμηλοσυνταξιούχων

6) Κατάρτιση αναπτυξιακού προγράμματος, με πρωταρχική έμφαση στη γεωργία, ώστε να καλυφθούν με ταχύ ρυθμό οι στοιχειώδεις διατροφικές ανάγκες

7) Κατάλογος ιεραρχημένων επενδύσεων και πρόσκληση των Ελλήνων να επαναφέρουν τις καταθέσεις τους από το εξωτερικό, και να τις επενδύσουν στην Ελλάδα (με θέσπιση κινήτρων)

8) Πρόσκληση για συνεργασία όλων των υγιών δυνάμεων του τόπου και τοποθέτηση σε καίριες θέσεις, όσων έχουν αυξημένα προσόντα και γνώσεις, για κάθε συγκεκριμένη θέση.  Με την ευκαιρία, να παρατηρηθεί ότι  η σε τόσο μεγάλο αριθμό, και σε τόσο μικρό διάστημα  τοποθέτηση  «συγγενών και φίλων» σε καίριες θέσεις, είναι σαφέστατα βλαπτική για την Κυβέρνηση.

Η κατάσταση θα είναι δύσκολη στο μέλλον. Θα χρειαστεί ομοψυχία και όχι σύμπραξη με δυνάμεις που εξυφαίνουν την αποσταθεροποίηση της χώρας για ίδιον όφελος, εξουσίας-καρέκλας.

Δυστυχώς, δεν φαίνεται να υπάρχει άλλη λύση, προκειμένου να εξασφαλίσουμε στοιχειώδη εθνική κυριαρχία, διακοπή της εξαθλίωσης του μεγαλύτερου τμήματος του πληθυσμού, επανεκκίνηση της οικονομίας  και σταδιακή απορρόφηση της ανεργίας. Δισταγμοί, στο πεδίο αυτό, ισοδυναμούν με ομολογία  αδυναμίας «να σταθούμε στα πόδια μας» και είναι ανεπίτρεπτοι  απέναντι στην πολιτιστική κληρονομιά μας, όπως και απέναντι στις επερχόμενες γενιές.

[1] Παρότι ο επικεφαλής μακροοικονομολόγος του ΔΝΤ, Olivier Blanchard ομολόγησε το τραγικό λάθος του ελληνικού προγράμματος, στις αρχές του 2013, και στη συνέχεια πολυάριθμοι γνωστοί οικονομολόγοι  

[2] Βλ. Μ. Νεγρεπόντη-Δελιβάνη, « Ημέρες Καννών», (ανάρτηση στις 16.05.2014- marianegreponti-delivanis, blogspot.com)

[Πηγή: www.marianegreponti-delivanis.blogspot.com]