Η κυβέρνηση - έστω την ύστατη στιγμή - να πει το μεγάλο ΟΧΙ

Η κυβέρνηση - έστω την ύστατη στιγμή - να πει το μεγάλο ΟΧΙ

«Μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς»

Κ. Καβάφης

ΟΙ «ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΙΣ» ΕΧΟΥΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ!*

Τις κρίσιμες αυτές ώρες ο λαός  επιβεβαιώνει  για πολλοστή φορά τη δολιότητα και το ιμπεριαλιστικό μένος των ηγέτιδων δυνάμεων της Ε. Ένωσης και των τραπεζιτών και τον προσχηματικό  χαρακτήρα των «διαπραγματεύσεών» τους.

Δεν επιβάλλουν μόνο έναν άθλιο, πρωτάκουστο για χώρα ευρισκόμενη εντός των «γεωπολιτικών ορίων» της Δύσης, Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο. Πρόθεσή τους αποδείχθηκε πως ήταν με την παρελκυστική τακτική των μακροχρόνιων διαπραγματεύσεων αφενός να μας εξαντλήσουν, αφετέρου να φθάσουν ακόμη και στην προκλητική εισαγωγή προς συζήτηση εξευτελιστικών όρων και προτάσεων ώστε να επισημοποιήσουν σε βάρος της χώρας μας ένα καθεστώς Γερμανικής Επιτροπείας και ιδιότυπης ξένης κατοχής.

Η ελληνική αντιπροσωπεία, ακόμα και μετά από την κατάθεση των 46 + 8 σελίδων αντιπροτάσεών της που στην ουσία ανοίγουν τον δρόμο για ένα αβάσταχτο και αδιέξοδο νέο Μεσοπρόθεσμο (Β΄ εξάμ. 2015 - 2018), εμπαίζεται κυριολεκτικά.

Οι πραγματικές «διαπραγματεύσεις» γίνονται με τους γύπες της υποτέλειας και του ευρωραγιαδισμού (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΣΕΒ κ.λ.π.) που περιφέρονται αυτές τις μέρες στις Βρυξέλλες, και έχουν ως ατζέντα ποιο κυβερνητικό σχήμα θα εφαρμόσει με επιτυχία το νέο Μεσοπρόθεσμο, γιατί οι «δανειστές» γνωρίζουν πως μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δεν θα μπορούσε να επιτύχει κάτι τέτοιο.

Άλλωστε οι «θεσμοί», λειτουργώντας σαν γνήσιοι ιμπεριαλιστές της εποχής της αποικιοκρατίας, με τις τελευταίες προτάσεις που κατέθεσαν δεν σεβάστηκαν ούτε το «αγαπημένο παιδί» της ελληνικής άρχουσας τάξης το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο ζητώντας τον περιορισμό των φοροαπαλλαγών του. Με το δεδομένο αυτό πιστεύει κανείς πως μπορεί χωρίς να δεχθούν πίεση από τα δικά μας διαπραγματευτικά - πολιτικά μέσα να σεβαστούν την ελληνική λαϊκή ετυμηγορία, ή, να εκτιμήσουν την «καλή διαγωγή» της ελληνικής αντιπροσωπείας;

Δυστυχώς, με την στρατηγική του «πάση θυσία στο ΕΥΡΩ» αλλά και με το «πάση θυσία συμφωνία» και επακόλουθα με την αποφυγή κάθε «μονομερούς ενέργειας» και την αδικαιολόγητη καταβολή των 7δις χωρίς να έχουμε πάρει ούτε ένα σεντ από τις δόσεις, παραιτηθήκαμε «οικεία βουλήσει» και εκ των προτέρων από πολύ ισχυρά διαπραγματευτικά μέσα.

Παγιδευτήκαμε σε ένα Αλκατράζ υποθηκευμένων διαπραγματεύσεων – συνεχών υποχωρήσεων, όπου η μία υποχώρηση συνεπαγόταν την επομένη, μένοντας να επενδύουμε στο τέλος στην… εκτίμηση των καλών μας προθέσεων από τους «δανειστές».

Αντιμετωπίσαμε χωρίς βάθος και με όρους τρέχουσας πολιτικής τακτικής και συγκυρίας μια υπόθεση που δεν ξεκινά το 2010 με την υπογραφή του Μνημονίου αλλά το 2001 με την ένταξή μας στην ΟΝΕ και ακόμη πιο πίσω το 1991 με την υπογραφή της Συνθήκης του Μάαστριχτ.

Φυσικά ο άλλος δρόμος είναι δύσκολος και κυρίως μας βρίσκει χωρίς προετοιμασία, χωρίς plan B.

Υπάρχει όμως μια σταθερή και σίγουρη εκτίμηση στην οποία εύκολα μπορεί να καταλήξει κανείς διαβάζοντας τα κείμενα των διαπραγματεύσεων:

ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΑΝ ΓΙΝΟΥΝ ΔΕΚΤΕΣ ΑΥΤΟΥΣΙΕΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ των 46 + 8 ΣΕΛ., Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΟΧΙ. ΘΑ ΣΗΜΑΝΕΙ ΔΕ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΕΠΙΠΛΕΟΝ:

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΗΤΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΑΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ.

Αθήνα 26/06/2015 

*Γραφείο τύπου

ΔΗΚΚΙ - Σοσιαλιστική Αριστερά