Ψηλά τις καρδιές, να μην γίνει η 5η Ιουλίου άλλη μια «Συννεφιασμένη Κυριακή»

Ψηλά τις καρδιές, να μην γίνει η 5η Ιουλίου άλλη μια «Συννεφιασμένη Κυριακή»

Ο άνθρωπος που ξέρει να κοιτά την καρδιά δεν φοβάται*

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Ζούμε σε μια πρωτοφανή ατμόσφαιρα πλήρους παραμόρφωσης της Δημοκρατίας, όπου οι Επικυρίαρχοι «θεσμοί» της Ευρωένωσης θέλουν να μας υπαγορεύσουν από το ποιος θα είναι ο φόρος στο γάλα της κάθε ημέρας, το πότε, και αν, θα υπάρχει ψωμί στο τραπέζι, μέχρι το πώς θα επιλέγουμε την κάθε απόφασή μας, έτσι ώστε να μην μπορούμε να διαφεντεύουμε τις ζωές μας, τον τόπο μας, το μέλλον μας.

Υπερεθνικοί θεσμοί, απρόσωποι και μη εκλεγμένοι, δρώντας ως αδίστακτοι εισβολείς και κοινοί τραμπούκοι, προσπαθούν να αποσπάσουν με εκβιασμό το «ΝΑΙ» από έναν ολόκληρο λαό, που σημαίνει την εθελούσια ιστορική αυτοκτονία του και την παράδοση της χώρας σε μια α-εθνική διακυβέρνηση «ποταμίσιων» τεχνοκρατών made in Berlin.

Από την έδρα του, σε ένα από τα ελάχιστα κτίρια του χιτλερικού Βερολίνου που έμειναν όρθια μετά το 1945, το μέγαρο της γερμανικής αεροπορίας του Χέρμαν Γκαίρινγκ, όπου είναι σήμερα το διαμέρισμά του, ο σύγχρονος «Φύρερ» με το καροτσάκι, Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε, κατευθύνει την επίθεση του Άξονα της γερμανικής ελίτ με το διεθνές χρηματιστηριακό κεφάλαιο εναντίον της Ελλάδας.

Στους δρόμους και τα σπίτια των πόλεών μας αντηχούν οι κρότοι από τον βομβαρδισμό της global μιντιακής Λουφτβάφε, που επιχειρεί να σπείρει βόμβες τρόμου στα μυαλά και τις ψυχές των Ελλήνων και να μεταστρέψει την απόφαση του ΟΧΙ, που ήταν πάνω από 70% πριν αποφασίσουν οι Ευρωκράτες να αρχίσει το θέατρο του παραλόγου με τις κλειστές τράπεζες.

Εδώ και καιρό λέγαμε για το ότι οι ελίτ της παγκοσμιοποίησης και της Ε.Ε. είναι τέρατα χωρίς τσίπα, χωρίς ανθρωπιά και αίσθηση κοινωνίας, αλλά αυτά ακούγονταν σαν «συνωμοσιολογικά» τραβηγμένες περιγραφές από την αφελή «Ευρωαριστερά» και τους εθνομηδενιστικούς κύκλους. Τώρα τα νοιώθουν στο πετσί τους, αφού «έπεσε ο ουρανός (του ευρώ) στο κεφάλι» τους και σέρνουν τον τόπο σ’ ένα εκτός τόπου και χρόνου εξαναγκασμένο Δημοψήφισμα, ενώ θα έπρεπε από τον πρώτο μήνα να πάρουν γρήγορα τα μέτρα τους εναντίον των τοκογλύφων και να έχουν απευθυνθεί εγκαίρως στον λαό.

Έτσι, σήμερα, οι Οικονομικοί Δολοφόνοι και οι Διεθνείς Τοκογλύφοι επελαύνουν εναντίον μας με την καλολαδωμένη μιντιακή μηχανή του μεταμοντέρνου πολέμου, προβάλλοντας τις «ουρές» στα ΑΤΜ, αλλά αποσιωπώντας από τον κόσμο την πραγματική αιτία: ότι το πρόβλημα είναι η έλλειψη χαρτονομισμάτων γιατί τα έχει δεσμεύσει η ΕΚΤ και εμείς δεν έχουμε δικαίωμα να τα τυπώσουμε. Τα αντίστοιχα ποσά έχουν πιστωθεί στους λογαριασμούς από το ελληνικό κράτος, αλλά οι πολίτες δεν μπορούν να τα πάρουν με ευθύνη της Ε.Ε., την οποία δοξάζουν οι αλαλάζοντες «ναιναίκοι» στα τηλεπαράθυρα κατά του Αλέξη Τσίπρα.

Ο ηλεκτρονικός έλεγχος της ψυχικής διάθεσης και της εκλογικής συμπεριφοράς του πληθυσμού είναι μια από τις βασικές παραμέτρους των όσων ζούμε τα τελευταία 5 χρόνια των Μνημονίων, ιδιαίτερα με τις προσπάθειες αποδόμησης σήμερα της κυβέρνησης «Κοινωνικής Σωτηρίας».

Μεγάλα επιχειρηματικά συγκροτήματα κυριαρχούν στο τοπίο των διεθνών ΜΜΕ, μέσα από απανωτές συγχωνεύσεις και αγοραπωλησίες, κι αυτές έχουν καταφέρει στο να ελέγχουν ό,τι βλέπουμε, ό,τι ακούμε και ό,τι διαβάζουμε.

Άναψαν φωτιές όταν ο πρώην εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ, Παναγιώτης Ρουμελιώτης, μιλώντας στην Επιτροπή Αλήθειας για το Δημόσιο Χρέος, κατήγγειλε ότι Έλληνες δημοσιογράφοι παρακολουθούσαν, από το 2009, «σεμινάρια» στην Ουάσιγκτον για να προβάλλουν τις απόψεις του ΔΝΤ και της Κομισιόν, αλλά στα ιδιωτικά τσοντοκάναλα ...άκρα του τάφου σιωπή.

«Οι ειδήσεις κατευθύνονται από δυνάμεις που δύσκολα συμβιβάζονται με τις ανάγκες της δημοκρατίας…», επισημαίνει ο Λανς Μπένετ, ο οποίος διδάσκει πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτων στο βιβλίο του The politics of Illusion. «Μέσα από την προσεκτική προπαρασκευή των μηνυμάτων, οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι πετυχαίνουν συχνά να ελέγχουν τις πληροφορίες που σχετίζονται με όλα τα στοιχεία-κλειδιά των ειδησεογραφικών θεμάτων. Ο σκοπός φυσικά είναι ο έλεγχος των  πληροφοριών που σχετίζονται με το σύνολο των συστατικών μερών των εκτυλισσομένων πραγματικών πολιτικών δραμάτων και επομένως, ο έλεγχος του περιεχομένου όλων των ειδησεογραφικών θεμάτων που έχουν γραφτεί για αυτά». (ελληνική έκδοση, Η πολιτική των ψευδαισθήσεων, Δρομέας, Αθήνα 1999, σελ. 71-72, 178).

Την στρατηγική αυτού του ψυχολογικού πολέμου εξυπηρετούν τα διεθνή και ντόπια ΜΜΕ στην επίθεση κατά της Ελλάδας με συνεχή ροή αναλύσεων, κριτικών, πολεμικών ή και απειλών που εκφράζονται με όλους τους τρόπους: από «πολεμικά ανακοινωθέντα» του ΔΝΤ και των «Θεσμών», την σοβαροφανή αρθρογραφία, μέχρι τις γελοιογραφικές αναρτήσεις στο διαδίκτυο. Πρωτοστατούν οι εφημερίδες του «κίτρινου τύπου», όπως η γερμανική Bild, με υπεραπλουστευμένα αρνητικά δημοσιεύματα τόσο για την οικονομία όσο και για το πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας, υπερτονίζοντας τις χρόνιες παθογένειες του ελληνικού συστήματος.

Σκίτσο του Βαγγέλη Παυλίδη [Πρωτοσέλιδο στο ΒΗΜΑ, 26/07/1973]

Αν υπήρχαν ηλεκτρονικά MEDIA στην κατοχή, θα είμαστε όλοι Γερμανοτσολιάδες!

Στην χώρα μας, διεξάγεται χρόνια τώρα ένας ανελέητος ιδεολογικός πόλεμος για εξόντωση κάθε τι ελληνικού. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα της κατάληψης πολλών πανεπιστημιακών θέσεων από καθηγητές της εθνομηδενιστικής σχολής τα τελευταία 20 χρόνια, που πρωτοστάτησαν στη διάλυση της Παιδείας και στον αφελληνισμό της Ιστορίας και σήμερα πρωτοστατούν στην εκστρατεία του «ΝΑΙ».

Η ντόπια δωσιλογική προπαγάνδα αναπαράγει συνεχώς τις απανωτές απειλές και τελεσίγραφα των τραπεζιτών και των Ευρωκρατών, αποφεύγοντας κάθε σοβαρή συζήτηση για την ανεξαρτησία της χώρας από την ΟΝΕ και προσπαθώντας να αποκρύψει την αλήθεια για το πραγματικό ελληνικό γεωπολιτικό μέγεθος στην παγκόσμια σκακιέρα.

Αυτό, όμως, που κυρίως προσπαθούν να «θάψουν» τα «ενσωματωμένα» ΜΜΕ είναι ο μυστικός φόβος της Ευρώπης για την Ελλάδα  όπως τον περιέγραψε ο βραβευμένος οικονομικός αναλυτής με πολυετή εμπειρία γύρω από θέματα αγορών, ο Brett Arends. Είναι ο φόβος που κάνει τα αφεντικά της ευρωπαϊκής πολιτικής να ξαγρυπνούν στις Βρυξέλλες, τους ευρωκράτες να παραμιλάνε μέσα στο κόκκινο κρασί τους, τους Γερμανούς τραπεζίτες να στριφογυρίζουν εμπύρετοι στα μεταξωτά τους σεντόνια. Ποιος είναι αυτός ο φόβος;

Δεν είναι το ότι, εάν η Ελλάδα εγκαταλείψει το ευρώ, οι Έλληνες θα υποφέρουν μία τρομερή οικονομική κατάρρευση. Ο φόβος είναι ότι, εάν η Ελλάδα εγκαταλείψει το ευρώ, η χώρα θα επιστρέψει στην ευημερία και τότε και άλλες χώρες θα μπορούσαν να ακολουθήσουν.

Όμως, όσοι λαοί αρνούνται την ιστορία τους, είναι υποχρεωμένοι να την ξαναζήσουν σε χειρότερη μορφή, μάλιστα.

Στην διάρκεια της γερμανικής κατοχής, που κράτησε σαράντα δύο μήνες, τον ίδιο ρόλο έπαιξε ο τότε «ελληνικός» τύπος των δωσιλογικών συγκροτημάτων... Πόνταραν στον φόβο για να κάμψουν το αντιστασιακό φρόνημα του ελληνικού λαού, όπως δείχνουν τα παρακάτω αποσπάσματα ενός σχετικού δημοσιεύματος με τίτλο «Να προσγειωθώμεν», της 18^ης Ιουνίου 1941 (74 χρόνια πριν), που καλούσε τους Έλληνες να αρνηθούν τον «ανόητον» πατριωτισμόν τους και το πνεύμα της Αντίστασης για να ενσωματωθούν στον «κοινό ευρωπαϊκό χάρτη», αλλιώς διακυβεύεται «αυτή ταύτη η ύπαρξίς μας»:

«Αι περιστάσεις τας οποίας διέρχεται σήμερον η Ελλάς, εις την δύσκολον αυτήν καμπήν της Ευρωπαϊκής ιστορίας, είναι εξαιρετικαί. Όλαι αι εκδηλώσεις της ζωής μας έχουν καταφανή τα δείγματα μιας πρωτοφανούς κρίσεως...

»Και ενώ ο οίκος μας σείεται από τας βάσεις του και γύρω μας καπνίζουν ακόμη τα συντρίμμια του πολέμου, ημείς -ω τη αναισθησία μας!- ομφαλοσκοπούμεν επί των «πολεμικών νέων» και, κλείοντες τους οφθαλμούς προ της αδυσωπήτου πραγματικότητος, προβαίνομεν εις εκδηλώσεις αι οποίαι μας φέρουν εγγύτερον προς την ολοκληρωτικήν καταστροφήν.

»Δεν είναι καιρός δια μεμψιμοιρίας ούτε αι στιγμαί επιτρέπουν παρανοήσεις. Η θέσις μας είναι σαφής: Η Ελλάς του κ. Μέχρις Εσχάτων [σ.σ.: εννοεί το Έπος του ΟΧΙ] ετάφη μετά μια συντριπτικήν ήτταν. Εις την θέσιν της εγεννήθη η Ελλάς του «ζωτικού χώρου της Ιταλίας». Η πρώτη όζει πτωμαΐνης. Η δευτέρα έχει την δρόσον μιας νέας ζωής. Ας την αγκαλιάσωμεν σφιχτά. Ίσως με την νέαν τάξιν πραγμάτων ατενίσωμεν καλύτερας ημέρας. Ίσως εξέλθομεν εκ της δεινής θέσεως εις την οποίαν ευρεθήκαμεν την επομένην της στρατιωτικής καταρρεύσεως. Ίσως μας δοθούν τα μέσα να ζήσωμεν…

»Το επιβάλλει το εθνικόν συμφέρον μας. Η γενέα αυτή δεν πρέπει να αφανισθή από την πείναν. Τα νειάτα να μη μαρανθούν από τον λίβαν της δυστυχίας. Έχομεν ιστορίαν και πεπρωμένα. Συνεχίζομεν την υπερτρισχιλιετή παράδοσιν μιας ζωτικής φυλής. Είμεθα ράτσα φτιαγμένη από γνήσιον Αριανόν μέταλλον. Διατί, λοιπόν, να διακυβεύωμεν το παν, αυτήν ταύτην την ύπαρξιν μας, εις ανοήτους εκδηλώσεις κατ’ εκείνων οι οποίοι είναι σε θέσιν σήμερον να μας δώσουν χείρα βοηθείας; [δηλ. οι κατακτητές...]

» Οφείλομεν να προσγειωθώμεν. Άλλως ας πάρωμεν σφουγγάρι και ας σβύσωμεν εκ του Ευρωπαϊκού χάρτου και την Ελλάδα και την ιστορίαν και τα ιδανικά μας...».

Μέσα σ’ αυτή την κατοχική δωσιλογική ατμόσφαιρα ήταν που εμπνεύστηκε ο δημιουργός της «Συννεφιασμένης Κυριακής», Βασίλης Τσιτσάνης, τους στίχους και την μελωδία του γνωστού τραγουδιού, που όλοι έχουμε αγαπήσει.

Μέσα από την «συννεφιά» της κατοχής, την απελπισία που έδερνε όλους, την δυστυχία, την πείνα και τον φόβο.

Για να μην ξαναζήσουμε παρόμοιες και χειρότερες στιγμές ενός αργόσυρτου ιστορικού θανάτου σαν λαός, η μόνη απάντηση όλων μας απέναντι σ’ αυτό τον δωσιλογικό ορυμαγδό, η μόνη περήφανη και αξιοπρεπής στάση είναι να ακούσουμε ξανά μεσ’ στην ψυχή μας την αληθινή κραυγή της πατρίδας. Την φωνή που θα ‘βγαινε από το στόμα του τελευταίου εκφωνητή τής τότε ελληνικής ραδιοφωνίας, την ώρα που τα στρατεύματα του κατακτητή έμπαιναν στην Αθήνα το ’41, ο οποίος, αν ζούσε σήμερα, θάλεγε: «Έλληνες, τα κανάλια αυτά δεν είναι ελληνικά. Είναι γερμανικά και μεταδίδουν ψέμματα. Έλληνες, μην τους ακούτε... αδέλφια, ψηλά τις καρδιές. Πίστη και εμπιστοσύνη στην ελληνική νίκη! Κρατείστε ψηλά το πνεύμα του ΟΧΙ» - Χαίρε, ω χαίρε Ελευθεριά!

*Subcomandante Marcos, IV Το λιοντάρι σκοτώνει κοιτάζοντας, από το βιβλίο Ιστορίες του Γερο-Αντόνιο, εκδόσεις Ροές, 2003, μετάφραση Γιώργου Καρατζά.