Επιάμεν πάτον, αλλά είσιεν τρύπαν...

Επιάμεν πάτον, αλλά είσιεν τρύπαν...

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Η Ελλάδα μοιάζει σαν ένα γεωγραφικό σημείο που πλήττεται συγχρόνως από τρία μεγάλα συστήματα θύελλας: το οικονομικό (μνημόνια), το εθνικό μέτωπο σε Κύπρο, Αιγαίο, Βαλκάνια και το δημογραφικό/μεταναστευτικό.

Εκεί που νομίζαμε ότι είχε πιάσει ...τον πάτο, ήρθε και προστέθηκε και το προσφυγικό τσουνάμι από την Συρία. Όπως λένε και στην Κύπρο, «επιάμεν πάτον, αλλά είσιεν τρύπαν...». Με αφορμή το τελευταίο, ξανάρχισαν τον χορό οι εγχώριες και αλλοδαπές Κασσάνδρες της συμφοράς, που θέλουν ντε και καλά να «τελειώσουν» το ελληνικό έθνος-κράτος πριν την ώρα του.

Όμως, όπως έλεγε και ο Κώστας Μπαλάφας, ο φωτογράφος της Εθνικής Αντίστασης (’40-’44) που ήξερε τον τόπο μας καλά: «Δεν είμαστε έθνος περαστικό»... Αυτή την αλήθεια ας την χωνέψουμε καλά.

Το μεταναστευτικό/προσφυγικό πρόβλημα, για το οποίο γίνεται μεγάλη «σπέκουλα» απ’ όλες τις πλευρές, δεν είναι ένα απλό, προσωρινό, ζήτημα που θα το λύσουν οι επιδοτούμενες από τον Σόρος «αντιρατσιστικές οργανώσεις», ούτε αυτοί που πυροδοτούν τα αντι-ισλαμικά αντανακλαστικά. Η Ελλάδα έχει παραδοσιακά καλές σχέσεις με την αραβική Μέση Ανατολή, ιδιαίτερα με χώρες όπως η Αίγυπτος και η Συρία με το πλούσιο ελληνιστικό παρελθόν τους. Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι η μεγαλύτερη μετακίνηση πληθυσμών μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και, συγχρόνως, μια τεράστια μπίζνα τρισεκατομμυρίων, από την οποία κερδίζει απίστευτος αριθμός λαθρέμπορων, αξιωματούχων, κυβερνήσεων και μη κυβερνητικών οργανώσεων, αλλά και φτωχοδιάβολων διακινητών, τοπικών παραγόντων και μικροεκμεταλλευτών στην πορεία αυτών των ανθρώπων.

Ο καθένας που ξεκινά από την Καμπούλ ...για να πάει στο Βερολίνο σαν τελικό προορισμό είναι προφανές ότι θα αφήσει στο διάβα του χιλιάδες ευρώ για να καταφέρει να επιζήσει. Η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι, επίσης, προφανές ότι αποσκοπεί στην απορρόφηση δεκάδων χιλιάδων μεταναστών για να λύσει το δημογραφικό πρόβλημα με φτηνά εργατικά χέρια και της Τουρκίας, από την άλλη, να χρησιμοποιήσει τα εκατομμύρια εγκλωβισμένους ως στρατηγικό όπλο για να εκβιάσει την Ελλάδα και τις Βρυξέλλες, ζητώντας ανταλλάγματα στο Αιγαίο.

Δεν αντιμετωπίζεται, επομένως, το μείζον αυτό θέμα, το οποίο για εμάς έχει εξελιχθεί σε άλλο ένα εθνικό ζήτημα, με απλοϊκές αναλύσεις για «ανοιχτά σύνορα» ή «φράχτες» στο Αιγαίο, που ακούγονται στα τηλεοπτικά ντιμπέϊτς από αφελείς ή εγκάθετους συνομιλητές. Λύσεις θα δοθούν μόνο με αποκατάσταση της εθνικής κυριαρχίας της χώρας μέσα από ένα άλλο πολιτικό και παραγωγικό μοντέλο, μακριά από τις επιταγές των Βρυξελλών και του Βερολίνου. Μέχρι τότε, όσο και να λογομαχούν «πατριώτες» και «ανθρωπιστές», οι μεταναστευτικές και προσφυγικές ροές θα συνεχίζονται από χώρες που είναι ουσιαστικά διαλυμένες εξ αιτίας των δυτικών επεμβάσεων και των κέντρων δύναμης της παγκοσμιοποίησης, οι οποίες έχουν φέρει και την Ελλάδα σε ανθρωπιστική κρίση μετά την επιβληθείσα χρεοκρατία.

Δημοσιεύθηκε στο Hellenic Nexus τ.103, Ιανουάριος 2016