Από τον οικονομικό στον γεωπολιτικό “πόλεμο” κατά της Ελλάδας

Από τον οικονομικό στον γεωπολιτικό “πόλεμο” κατά της Ελλάδας

του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου*

Πόσος ήταν ο προϋπολογισμός του Πανεπιστημίου Αθηνών προ κρίσεως; Ογδόντα οκτώ εκατομμύρια ευρώ.

Πόσος είναι ο προϋπολογισμός του σήμερα; ‘Εντεκα εκατομμύρια ευρώ.

Πόσοι μαθητές υποσιτίζονται στα ελληνικά σχολεία; Διακόσιες πενήντα χιλιάδες.

Ποιά θέση έχει η Ελλάδα στον δείκτη παιδικής φτώχειας μεταξύ των χωρών της Ευρωζώνης; Την πρώτη.

Ξέρετε ότι λόγω της αύξησης της ζήτησης στα κοινωνικά παντοπωλεία Θεσσαλονίκης για δέματα φαγητού σε φτωχούς, υπάρχει λίστα αναμονής που διαρκεί τέσσερις έως έξη μήνες;

Τι συμπέρασμα βγαίνει από αυτά τα νούμερα; Η Ελλάδα δεν είναι σε θέση σήμερα να φιλοξενήσει ούτε 50, ούτε 100, ούτε 150 χιλιάδες. Δεν μπορεί να φιλοξενήσει στην πραγματικότητα ούτε έναν πρόσφυγα. Και πολύ κακώς ο κ. Τσίπρας δέσμευσε την άτυχη χώρα του ότι θα πάρει 50.000 και τώρα ετοιμάζεται να ανεβάσει αυτό το νούμερο, στην πράξη, αν όχι στις συμφωνίες, όσο γουστάρουν οι Ευρωπαίοι “εταίροι”-αποικιοκράτες και η Τουρκία.

‘Επρεπε να πει στους “εταίρους”, ήδη στην προηγούμενη σύνοδο, ότι η χώρα του έχει καταστραφεί, εκτελώντας τις οδηγίες τους, και να ζητήσει εξαίρεση από την κατανομή μεταξύ των χωρών της ΕΕ, λόγω μείζονος ανθρωπιστικής κρίσης που πλήττει τη χώρα και απειλεί την επιβίωση και ασφάλεια των κατοίκων της.

Μα, λέει, θα βοηθήσουν οι πρόσφυγες στο … δημογραφικό! ‘Ελεος αδέρφια, ο εγκέφαλός μας έχει υπερβεί κάθε όριο αντοχής. Που θα ενσωματωθούν δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι; Σε μια χώρα με ενάμισυ εκατομμύρια ανέργους; Γιατί δεν αρχίζουμε την ανόρθωση του “δημογραφικού”, με μια πολιτική αποτροπής της μαζικής μετανάστευσης Ελλήνων επιστημόνων στο εξωτερικό;
“Ελάφρυνση” του Μνημονίου;

Η κυβέρνηση ετοιμάζεται τώρα, κατά τα φαινόμενα, ελπίζουμε να μας διαψεύσει, να ανταλλάξει την αρχή μετατροπής της Ελλάδας σε buffer zone μεταξύ Ευρώπης και Μέσης Ανατολής, με ταυτόχρονη υπονόμευση των ίδιων των θεμελίων ύπαρξης του ελληνικού έθνους κράτους, με μια μικρή επιβράδυνση του ρυθμού καταστροφής και λεηλασίας της χώρας, όπως τον προσδιορίζει, με σαφή, ρητό και μαθηματικό τρόπο το Τρίτο Μνημόνιο.

Θα κάνουν ότι την υπόσχονται και θα ζητήσουν παράλληλα και άλλα, ιδίως οι Αμερικανοί (ΔΝΤ), που ενδιαφέρονται να τακτοποιήσουν διάφορες εκκρεμότητες που έχουν στην περιοχή. Ποτέ δεν έκρυψαν την ενόχλησή τους από την κυριαρχία, στην πραγματικότητα την ίδια την ύπαρξη στοιχειωδώς ανεξάρτητου ελλαδικού και κυπριακού κράτους σε αυτή την περιοχή της Μεσογείου, όπως μαρτυρά όλη η νεώτερη ιστορία μας μετά το 1947 (πιο πριν ήταν οι ‘Αγγλοι).

Θα κάνουν ότι του την υπόσχονται, αλλά δεν θα τηρήσουν πάλι τις υποσχέσεις. Θα την πιέσουν ασφυκτικά, απειλώντας ξανά και ξανά με χρεωκοπία και έξοδο από τη Σένγκεν, μέχρι να αποσπάσουν από τον σημερινό Πρωθυπουργό ότι μπορεί να τους δώσει. Θα τον χρησιμοποιήσουν, όπως ήδη γίνεται, για να χρεωκοπήσουν τις αριστερές ιδέες στην Ευρώπη και παγκοσμίως. Κι όταν του πάρουν όλα, θα του επιφυλάξουν απαίσιο πολιτικό τέλος.

Εκτός, αν ο ελληνικός λαός μπορέσει να σταματήσει αυτή τη διαδικασία και να το κάνει με τρόπο έξυπνο και σοβαρό.

Εκτός τόπου και χρόνου διεθνές μήνυμα

Ακούμε επίσης ότι ο Πρωθυπουργός θέλει να πάει στην Ευρώπη να καταγγείλει την “Ευρώπη-φρούριο” και να ζητήσει ανοιχτά σύνορα. Φαίνεται ότι δεν υπάρχει ούτε μισός στο Μέγαρο Μαξίμου, που να αντιλαμβάνεται που κινείται σήμερα η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη. Μπορεί να τα πιστεύει αυτά ο κ. Τσίπρας. Αλλά δεν είναι δική του δουλειά να έρθει σε σύγκρουση τέτοιου τύπου με ένα ανερχόμενο ισχυρό ρεύμα στην πολιτική σκηνή της Ευρώπης.

Αυτό είναι δουλειά των Γερμανών, των Γάλλων, των ‘Αγγλων συντρόφων του. Και θα ήταν πολύ περισσότερο αποτελεσματικοί και έγκυροι σε αυτή τη δουλειά, αν είχαν αντιταχθεί με πιο σθεναρό τρόπο στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας αρχικά και όλου σχεδόν του αραβικού κόσμου στη συνέχεια, ή στον νέο Ψυχρό Πόλεμο με τη Ρωσία τα τελευταία χρόνια.

Αν έχει τα κότσια ο κ. Τσίπρας, που τόσο πολύ θέλει να μιμείται τον Ανδρέα Παπανδρέου, ας πάει να πει σε όλους τους Ευρωπαίους ότι πρέπει να ξανακάνουν ανεξάρτητη την ήπειρό τους, αντί να σέρνονται πίσω από διάφορα διεθνή κέντρα εξουσίας, που προκάλεσαν τους πολέμους στη Μέση Ανατολή ή παίζουν με τη φωτιά μιας στρατιωτικής αντιπαράθεσης με τη Ρωσία. Αυτοί κάνουν τους πολέμους που στέλνουν τους πρόσφυγες στην Ευρώπη.

Ας διεκδικήσει την κληρονομιά του Σαρλ Ντε Γκωλ και του Βίλλυ Μπραντ, που έχει μείνει ορφανή, για να την λεηλατούν τώρα ακόμα πιο επικίνδυνοι δημαγωγοί.

Τέτοιο πολιτικό λόγο θα μπορούσε όμως να ξεστομίσει μόνο μια ελεύθερη και ανεξάρτητη Ελλάδα.

Ζητώντας παράλληλα την εφαρμογή κυρώσεων έναντι της Τουρκίας αν συνεχίσει την κοροϊδία της Ευρώπης και παίρνοντας και όσα μονομερή μέτρα είναι αναγκαία.

Μα δεν πρέπει να βοηθήσουμε τους πρόσφυγες;

Βεβαίως και πρέπει. ‘Εχουμε νομική, έχουμε και ηθική υποχρέωση. ‘Εχουμε και μεγάλο συμφέρον να το κάνουμε. Πρώτον εγωϊστικό, γιατί κάνοντάς το προστατεύουμε ότι έχει απομείνει από τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά μας. Δεύτερο, εθνικό συμφέρον, γιατί η εικόνα της συμπαράστασης από χιλιάδες συχνά φτωχούς ‘Ελληνες κάνει τον γύρο του κόσμου, υψώνοντας τείχος προστασίας για τη χώρα μας, που δέχεται, εδώ και χρόνια, ανηλεή επικοινωνιακή και προπαγανδιστική επίθεση.

Αναγνωρίζω ότι έχουν ένα επιχείρημα όσοι διαμαρτύρονται ότι τέτοιο κίνημα αλληλεγγύης δεν εμφανίσθηκε προς τους αναξιοπαθούντες ‘Ελληνες, αν και δεν μου μοιάζει σωστό να αντιπαραθέτουμε πράξεις καλοσύνης. Αυτό ακριβώς το επιχείρημα μαρτυρά όμως ότι η φιλανθρωπία δεν είναι, σε τελευταία ανάλυση, αρκετή, ούτε μπορεί, ο μόνος σκοπός των πράξεών μας, να “σώσουμε” τις ψυχές μας. Μόνο ένα έθνος, μια κοινωνία, γιατί ταυτίζονται στην περίπτωσή μας το λαϊκό και το εθνικό, που σηκώνονται και αγωνίζονται συνειδητά για τη σωτηρία τους μπορούν εν τέλει να δώσουν νόημα στις καλές προθέσεις.

Φανταστείτε προς στιγμήν να γενικευτούν οι εμπρησμοί εγκαταστάσεων που προορίζονται για τους πρόσφυγες ή να συμβούν και άλλα φοβερά, από όσους τυχόν πειστούν από τα αποτρόπαια που γράφουν ορισμένες εφημερίδες της υποτίθεται εθνικόφρονος άκρας δεξιάς. ‘Η και από προβοκάτορες, που ασφαλώς αν πάρουν εντολή να δράσουν θα το κάνουν με τη μεγαλύτερη ευκολία στις συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί. Λέμε υποτίθεται εθνικόφρονος, γιατί ξέρουμε που οδήγησε την Ελλάδα στο παρελθόν, ποιών διεθνών δυνάμεων υπήρξε απόφυση, καταφέρνοντας στο τέλος το ακατόρθωτο. Να οδηγήσει, χωρίς αντίσταση, τον τουρκικό στρατό στην Κύπρο.

Πολλοί ανώτεροι στρατιωτικοί βγήκαν στα μπαλκόνια τον Ιούλιο να καλούν τους ‘Ελληνες να υποταγούν στους πιστωτές. Τώρα τι ακριβώς θέλουν με αυτά που λένε και γράφουν; Την πολιτική του “Ναι” που υποστήριξαν ακολουθεί ο Πρωθυπουργός. Από τη στιγμή που η Αθήνα συνθηκολόγησε στο κύριο μέτωπο και εκλιπαρεί την επιείκεια των Δανειστών, πως θα γίνει Ηρακλής να αντιμετωπίσει τις γεωπολιτικές απειλές που εμφανίζονται ήδη;

Από την άλλη όμως και ο Χριστός έλεγε ο έχων δύο χιτώνας να δώσει τον ένα. Δεν είπε και τους δύο, παρόλο που ο ίδιος τους έδωσε, και τους χιτώνες και τη ζωή του. Γιατί ήξερε μάλλον τι μπορεί να ζητάει και τι όχι από τους ανθρώπους.

Κάνοντας ότι επιβάλλει η συνείδηση, ο ανθρωπισμός μας και το συμφέρον μας, συμπαραστεκόμενοι στους δυστυχισμένους, που δεν είναι ασφαλώς οι εχθροί μας, αλλά είναι θύματα των εχθρών μας, θα πρέπει να προστατεύσουμε, με νύχια και με δόντια, την κοινωνική μας ειρήνη, την εθνική μας συνοχή, το πολίτευμά μας και, εν τέλει, την ίδια την εθνική μας υπόσταση, που απειλούνται ευθέως από την κατάσταση που πάει να δημιουργηθεί.

Πρέπει να αποτρέψουμε πάση θυσία τη συνέχιση της ροής προσφύγων από την Τουρκία και να κάνουμε ότι μπορούμε για να αποδεχθεί η ΕΕ την υποδοχή όσων βρέθηκαν στην ελληνική επικράτεια. Πρέπει να προστατεύσουμε ως κόρη οφθαλμού την κυριαρχία μας στο Αιγαίο και την ασφάλεια των παραμεθόριων περιοχών, αλλά και όλων των περιοχών όπου θα εγκατασταθούν πρόσφυγες. Πρέπει να διευκολύνουμε, με κάθε μέσο, την αποχώρηση όσων περισσότερων προσφύγων είναι δυνατό από την ελληνική επικράτεια.

Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι η χώρα είναι αποκεφαλισμένη. Βγαίνουν τώρα διάφοροι πολιτικοί αρχηγοί για παράδειγμα και εξηγούν ότι το βέτο είναι έγκλημα καθοσιώσεως, αφού διαρρηγνύει τους βασικούς κανόνες καλής συμπεριφοράς, σαβουάρ βιβρ, που η ελληνική πολιτική τάξη νομίζει ότι είναι το απαύγασμα της διπλωματίας και της εξωτερικής πολιτικής. Ξεχνώντας και την λαϊκή παροιμία ότι και ο ‘Αγιος φοβέρα θέλει (πόσο μάλλον που δεν υπάρχει κανείς ‘Αγιος εδώ!)

Το βέτο είναι ένα όπλο, απολύτως θεμιτό και νόμιμο στην ΕΕ. Είναι συζητήσιμο αν πρέπει να χρησιμοποιηθεί τώρα και αν θα έφερνε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Αλλά το να αποκλείεται και να καταδικάζεται εκ των προτέρων, είναι ο καλύτερος μάρτυς του απολύτως “ανατολίτικου” χαρακτήρα της “ευρωπαϊστικής” πολιτικής και άρχουσας τάξης της χώρας μας. Υποκλίνεται ενώπιον του Βεζύρη ή του Σουλτάνου, του φιλάει τα πόδια και ελπίζει στο έλεός του. Μόνο που εδώ δεν υπάρχει έλεος, όπως αποδεικνύει η τελευταία εξαετία. Θέλουν αυτό που συμβαίνει, δεν συμβαίνει κατά λάθος!

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, μετά τη “γενική δοκιμή” της Γιουγκοσλαβίας (όπως την ομολογεί η ίδια η Θάτσερ στα απομνημονεύματά της), ο αραβομουσουλμανικός κόσμος δέχτηκε, τα τελευταία 15 χρόνια, μια από τις αγριότερες επιθέσεις στην ιστορία του Λευκού Ανθρώπου. Δεν συνιστά όμως λύση η μετανάστευση του πληθυσμού του στην Ευρώπη, που θα ολοκληρώσει την καταστροφή των χωρών προέλευσης και θα προωθήσει την ατζέντα του “πολέμου των πολιτισμών”, που ονειρεύονται οι πιο σκοτεινές δυνάμεις της αναδυόμενης “αυτοκρατορίας της παγκοσμιοποίησης”.

Το καλύτερο δώρο που θα μπορούσαμε να κάνουμε, και σε αυτούς και σε εμάς, είναι η αποκατάσταση ενός στοιχειωδώς ελεύθερου και ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, που θα τολμάει αίφνης αυτό το στοιχειώδες, που τόλμησε το Βουκουρέστι, να διατηρήσει πρεσβεία στη Δαμασκό. Που θα έκανε κοινά Υπουργικά Συμβούλια με την Κύπρο, όχι με την Τουρκία, όπως το μεθαυριανό, ή το Ισραήλ, που επέβαλαν οι ΗΠΑ.

Υπήρξε στο παρελθόν τέτοιο κράτος η μικρή Ελλαδίτσα και η ακόμα μικρότερη Κύπρος, του Ανδρέα Παπανδρέου (ό,τι άλλο κι αν του προσάψει κανείς), του αρχιεπισκόπου Μακαρίου και του “Γιατρού” Βάσσου Λυσσαρίδη. Νερό έπιναν τότε στο όνομά τους σε όλες τις αραβικές πρωτεύουσες. Κι αν οι δυτικοί δεν τους αγαπούσαν, τους λογάριαζαν πάντως.

6 Μαρτίου 2016

[Πηγή: http://www.konstantakopoulos.gr/]

ΥΓ: Είχε γραφεί αυτό το άρθρο όταν έπεσε στην αντίληψή μας δημοσίευμα της αυστριακής Στάνταρτ για το σχέδιο ανακοινωθέντος της συνόδου Κορυφής. Αν αληθεύει το δημοσίευμα, εγκλωβίζονται οι πρόσφυγες στην Ελλάδα με αντάλλαγμα οικονομική βοήθεια. Πέραν των άλλων καταστροφικών συνεπειών που θα είχε μια παρόμοια απόφαση, θα περιόριζε ασφυκτικά και τους εναπομείναντες, πολύ περιορισμένους διεθνείς “βαθμούς ελευθερίας” του ελληνικού κράτους. Θα το έκανε ακόμα πιο εξαρτημένο από την ΕΕ και τους όρους που έχει επιβάλλει στην Αθήνα, αλλά και από την Τουρκία για τον έλεγχο της ροής προσφύγων.