H περίπτωση Φίλη

Σκίτσο του Δημ. Χαντζόπουλου

Δεν φοβάμαι αυτόν αλλά τους αθόρυβους εθνομηδενιστές της «καλής κοινωνίας»

Σε ένα εξαιρετικό άρθρο του Γιώργου Χαρβαλιά, στην εφημερίδα Δημοκρατία, φωτίζεται σωστά ο κίνδυνος του εθνομηδενισμού, που καλλιεργείται και επιβάλλεται κυρίως από το “πολιτικά ορθό” life-style της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και την ευρω-υποτέλεια των ανώτερων κοινωνικών στρωμάτων.

Η “ενσωματωμένη” ευρω-αριστερή κουλτούρα παρωχημένων γραφειοκρατών τύπου Φίλη λίγο επηρεάζει πλέον την ελληνική κοινωνία και ιδιαίτερα τη νεολαία.

Πέρα από ένα στενότατο κομματικό ακροατήριο που τους ακολουθεί, οι φανατικοί “Φίληδες” δεν μπορούν να κάνουν μεγαλύτερη ζημιά, παρά μόνον ως προσωρινοί διαχειριστές της εξουσίας, διεκπεραιωτές αυτών των συμφερόντων.

Αντιθέτως, ο εκσυγχρονιστικός εθνομηδενισμός, με την δύναμη της Ε.Ε., του χρήματος και των μίντια, είναι ομολογουμένως ο λυσσαλέος εχθρός της ελληνικής κοινωνίας και της ιστορικής μας συνέχειας.

Είναι απορίας άξιον, όμως, πώς αυτό που κατανοεί σωστά ο “συντηρητικός” Χαρβαλιάς δεν το καταλαβαίνουν πολλές γραφίδες του “πατριωτικού” χώρου της αριστεράς... που πλειοδοτούν σε αντι-ΣΥΡΙΖΑϊσμό περισσότερο κι από τον ίδιο τον Κούλη! [ΠτΦ]

(Ολόκληρο το άρθρο στην συνέχεια...)

Από τον Γιώργο Χαρβαλιά

Η ανάδειξη του Νίκου Φίλη στις πρώτες θέσεις δημοφιλίας από τους συνέδρους του ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύει ότι ο πυρήνας του κυβερνώντος κόμματος παρά τις… πασοκοπροσμίξεις έχει παραμείνει στη νοοτροπία του 4%, πολύ μακριά από τις φιλοδοξίες ενός λαϊκού κινήματος εξουσίας.

Τον Φίλη τον θυμάμαι από τότε που κάναμε διπλωματικό ρεπορτάζ στο υπουργείο Εξωτερικών, πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια! Δεν τον πολυπλησίαζα, ομολογώ, αλλά όχι επειδή ήταν κακό παιδί. Απλώς, πού να ανοίξεις κουβέντα μαζί του και μάλιστα επί διεθνοπολιτικών; Με τους κνίτες έλεγες και κάνα καλαμπούρι. Αυτός, αμετακίνητος στις δοξασίες του. Και πάντα βλοσυρός. Πιο ιδεοληπτικός… πεθαίνεις. Αργότερα οι δρόμοι μας χώρισαν. Επιτελικό στέλεχος εγώ σε μεγάλη «συστημική» εφημερίδα κι εκείνος διευθυντής στη «στρατευμένη» «Αυγή». Ειλικρινά, ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι θα γινόταν υπουργός και μάλιστα Παιδείας. Εκεί, δηλαδή, όπου χρειάζεται όσο το δυνατόν πιο ανοιχτή αντίληψη των πραγμάτων.

Παρ’ όλα αυτά, τον Φίλη ούτε τον μισώ ούτε τον φοβάμαι. Τον κατατάσσω στις κλασικές περιπτώσεις των ιδεολογικά… πυροβολημένων. Μια χούφτα φανατικοί είναι αυτή που τον ακολουθεί και συμπορεύεται με τις παρωπίδες του. Ακόμη κι ο Τσίπρας, αν μπορούσε να τον ξεφορτωθεί, θα το έκανε αύριο…

Γιατί, πέρα από το στενό -στενότατο, θα έλεγα- κομματικό ακροατήριο, ο Φίλης δεν κάνει ζημιά. Η συντριπτική πλειονότητα των ψηφοφόρων ακούει το όνομά του και αλλάζει πεζοδρόμιο… Ισως γι’ αυτό και δεν είναι πραγματικά επικίνδυνος. Θα περάσει, χωρίς να αγγίξει. Αντίθετα, τους άλλους φοβάμαι. Οχι τους αριστερούς που κραυγάζουν. Τους αθόρυβους εθνομηδενιστές της «καλής κοινωνίας», που έχουν εισχωρήσει στα ανώτατα κλιμάκια της πολιτικής, της παιδείας, των επιχειρήσεων, ακόμη και της δημοσιογραφίας. Τους ύπουλους και τους μουλωχτούς. Τους εκσυγχρονιστές κήρυκες της ευρω-υποτέλειας, τις Ρεπούσηδες των συνωστισμών, αυτούς που θέλουν πρώτη γλώσσα στα σχολεία τα αγγλικά και, γιατί όχι, τα γερμανικά.

Δεν με σκιάζει, λοιπόν, ο στείρος δογματικός λόγος των Φίληδων. Την απρόσωπη «πολυπολιτισμικότητα» του Κολωνακίου τρέμω, που βρίσκει εύηκοον ους στην ολοένα και πιο μοιρολατρική, λόγω Μνημονίου, γενιά των εικοσάρηδων. Αυτοί είναι οι πραγματικοί προπαγανδιστές που επιχειρούν να μεταλλάξουν την ελληνική κοινωνία, διδάσκοντας το «πολιτικά ορθό» της παγκοσμιοποίησης.

Δυστυχώς, έχουν τα μέσα, έχουν και το χρήμα. Αυτοί κάνουν μόδα τον πολυπολιτισμό, την αθεΐα και την εθνική αμεριμνησία σε μια σύγχρονη εκδοχή ραγιαδισμού. Ο δύσμοιρος ο Φίλης τι μόδα να λανσάρει;

[Πηγή: Δημοκρατία, 18/10/2016]