Οι Επικυρίαρχοι και η Διαμάχη για το Κλίμα

Οι Επικυρίαρχοι και η Διαμάχη για το Κλίμα

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

“Για την ανθρωπότητα δεν υπάρχει μόνο η απειλή της εξαφάνισης πάνω σ' έναν νεκρό πλανήτη. Ο καθένας για να ζήσει ανθρώπινα χρειάζεται επίσης τον απαραίτητο αέρα, το κατάλληλο έδαφος, εκπαίδευση και ένα νόημα στη ζωή του. Του χρειάζεται ακόμα η ελάχιστη αξιοπρέπεια και μερικές απλές στιγμές ευτυχίας”.

Μαργκερίτ Γιουρσενάρ, “Με ανοιχτά μάτια”, εκδ. du Centurion, 1980

Με αφορμή την απόφαση του νέου ένοικου του Λευκού Οίκου, του απρόβλεπτου Ντόναλντ Τραμπ, να αποχωρήσουν οι Ηνωμένες Πολιτείες από την Συμφωνία για το Κλίμα (Framework Convention on Climate Change), που είχαν υπογράψει 200 χώρες τον Δεκέμβριο του 2015 στο Παρίσι, αναζωπυρώθηκε η διαμάχη για την κλιματική αλλαγή.

Πρόκειται για καλοπληρωμένη τακτική του καταστροφισμού, λένε οι υποστηρικτές του Τραμπ και οι αμφισβητίες της “κλιματικής αλλαγής”... “Μάνα Γη, κουράγιο”, θρηνωδούν, από την άλλη, οι “πράσινοι” διανοούμενοι και τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων που ανήκουν στα μεγάλα τραστ του Τύπου της παγκοσμιοποίησης. Όλοι μοιάζουν συντονισμένοι στην συχνότητα μιας προαναγγελθείσας καταστροφής και το διακύβευμα είναι αν γι' αυτήν ευθύνονται οι ανθρώπινες δραστηριότητες ή όχι.

Μέσα σ' αυτή τη σύγχυση, το ερώτημα των αρχών της χιλιετίας, που είχε για λίγο ξεχαστεί, επανέρχεται: μπορούμε να εμπιστευόμαστε ανεπιφύλακτα την σημερινή οικολογική υστερία και τις προτεραιότητες που αυτή προπαγανδίζει; Όλες αυτές οι “πράσινες πρωτοβουλίες” είναι μια συμμαχία προβληματισμένων που ανασκουμπώθηκαν να σώσουν τον πλανήτη ή η ψευδώνυμος κορυφή ενός πολύ πιο σύνθετου παγόβουνου; Ο σχετικός προβληματισμός προϋποθέτει την γνώση κάποιων σταθμών στην πορεία του περιβαλλοντολογικού ζητήματος.

Από την ιδεολογία της ανάπτυξης στο κίνημα για το περιβάλλον

Η έννοια της ανάπτυξης ήταν πολύ ισχυρή μετά τα τέλη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Εμφανίστηκε στην οικονομική θεωρία παράλληλα με την αποαποικιοποίηση στην Ασία, την δεκαετία του '50, και μετά στην Αφρική, την δεκαετία του '60. Μέχρι τότε, όπως λέει η Sylvie Brunel, καθηγήτρια στην γεωγραφία της ανάπτυξης, “οι μητροπολιτικές χώρες δεν ενδιαφέρονταν για την ανάπτυξη, αλλά για την “αξιοποίηση” των αποικιών τους” (S. Brunel, La dévelopement durable, ελλην. Έκδ. ΔΟΛ, 2007).

Τον Ιανουάριο του 1949, ο Χάρυ Τρούμαν, πρόεδρος των ΗΠΑ, σε λόγο του στον ΟΗΕ ανακοίνωσε για πρώτη φορά την πολιτική οικονομικής αρωγής προς τα “υπανάπτυκτα” έθνη. Ήταν μια ιστορική στιγμή γιατί στην ίδια ομιλία μπήκαν τα θεμέλια για την ευρωπαϊκή ανοικοδόμηση με το Σχέδιο Μάρσαλ και τη νέα αμυντική δομή της Δυτικής Ευρώπης υπό την αμερικανική ομπρέλλα στο ΝΑΤΟ. Όπως δείχνει η ιστορία, ο όρος “ανάπτυξη” ήταν από τα πρώτα προϊόντα του Ψυχρού Πολέμου γιατί οι ηγέτες του λεγόμενου “ελεύθερου κόσμου” έπρεπε, αφ' ενός, να αποτρέψουν την εξέγερση των φτωχών χωρών με την τυχόν πρόσδεσή τους στο σοβιετικό στρατόπεδο και να δημιουργήσουν, αφ' ετέρου, τις νεοαποικιακές δομές εξάρτησης -οικονομικής και πολιτικής- με στόχο τις νέες αγορές για τις δυτικές πολυεθνικές.

Όλη την “χρυσή περίοδο” του μεταπολεμικού καπιταλισμού (1945-1975) η οικονομική μεγέθυνση έγινε ταυτόσημη με την έννοια της ανάπτυξης και αποτέλεσε ένα είδος “θρησκείας” που διέδιδε η Δύση υπό την αιγίδα του ΟΗΕ. Η βοήθεια αυτή ήταν το στρατηγικό εργαλείο των δυτικών χωρών και των πρώην μητροπολιτικών δυνάμεων για να συγκρατήσουν τις ζώνες επιρροής τους στο πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου.

Η έννοια της ανάπτυξης βαθμιαία απαξιώθηκε μετά την δεκαετία του '70, όταν συνειδητοποιήθηκε ότι δεν αντιμετώπιζε την μαζική φτώχεια. Στις αρχές της δεκαετίας του '80, τα συμπτώματα επιδεινώθηκαν με την κρίση χρέους και την εισβολή των διεθνών οικονομικών θεσμών-δολοφόνων στις υπό ανάπτυξη χώρες. Τέλος, την δεκαετία του '90, η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης ανατρέπει όλα τα παγκόσμια δεδομένα στις διεθνείς σχέσεις. Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου θέτει υπό αμφισβήτηση την στρατηγική χρησιμότητα της βοήθειας για την ανάπτυξη. Οι ΗΠΑ παρουσιάζονται ως η μόνη υπερδύναμη και ο νεοφιλελευθερισμός το μόνο δόγμα. Οι επενδύσεις κατευθύνονται προς τις πρώην χώρες του σοβιετικού συνασπισμού με την μορφή της “ανθρωπιστικής βοήθειας” μέσω του νέου εργαλείου των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ). Η ενσωμάτωσή τους στην δυτική επικυριαρχία με αυτό τον τρόπο λειτουργεί άψογα.

Από την Δύση δεν προωθείται πλέον ένας κρατικός και θεσμικός τριτοκοσμισμός, όπως τις προηγούμενες δεκαετίες, αλλά ένα κίνημα “εναλλακτικής” παγκοσμιοποίησης, με νέους πρωταγωνιστές τις ΜΚΟ, που ουσιαστικά δεν απειλεί το παγκόσμιο νεοταξικό σύστημα.

Έτσι, η έννοια της ανάπτυξης θεωρήθηκε, με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, ένα άχρηστο φορτίο για την Δύση και άρχισε να κυκλοφορεί μια νέα οπτική για τον κόσμο, πιο οικολογική, η βιώσιμη ανάπτυξη.

Εάν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η οικονομική ανάπτυξη, συνυφασμένη με την αρχή της πλήρους απασχόλησης και του κράτους προνοίας, είχε γίνει ένα είδος “Χρυσού Μόσχου” που αποτελούσε αντικείμενο λατρείας των πάντων, με το ξεκίνημα της παγκοσμιοποίησης, αρχικά οι διανοούμενοι, και στη συνέχεια οι διεθνείς οργανισμοί, άρχισαν να στρέφονται στην λατρεία του περιβάλλοντος.

Οι Λέσχες των “Φίλων” της Φύσης

Το εναρκτήριο λάκτισμα δόθηκε από μια ιδιωτική λέσχη, το Κλαμπ της Ρώμης (Academia dei Lincei) το 1968. Το μανιφέστο τους, The Limit of Growth (Τα όρια της ανάπτυξης), παρουσίαζε μια εικόνα Αρμαγεδδώνα και Αποκάλυψης, που έγινε πολύ της μόδας σε ορισμένους κύκλους. Ένα εκκολαπτόμενο “πράσινο κίνημα” εξαπλώθηκε σε ολόκληρη την Ευρώπη, όπως περιγράφει ο ιστορικός Ivan T. Berend στην Οικονομική ιστορία του Ευρωπαϊκού 20ου Αιώνα (Εκδ. Gutenberg, 2009).

Ο σχηματισμός Les Verts (Οι Πράσινοι) ιδρύθηκε το 1984 από τον Antoine Waechter στην θέση των προηγούμενων πολιτικο-οικολογικών σχηματισμών που στήριξαν τον Rene Dumont το 1974 για την προεδρία. Ο Dumont έγινε υπουργός Περιβάλλοντος το 1988, επί προεδρίας του Φρανσουά Μιττεράν. Η Generation Ecologie ιδρύθηκε από έναν εκ των ηγετών του Μάη 1968, του Brice Lalonde, δημιουργού το 1971 της οργάνωσης Les Amis de la Terre (Φίλοι της Γης). Ακολούθησαν και πολλοί άλλοι σχηματισμοί.

Από το πρώτο μισό της δεκαετίας του 1980, οι πράσινοι σχηματισμοί κέρδισαν θέσεις στα ευρωπαϊκά κοινοβούλια. Μέσα σε μια δεκαετία δραστηριοποιήθηκαν σε όλη την Ευρώπη. Έως το 1999, μέλη των Πρασίνων συμμετείχαν σε πάνω από πέντε ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και διέθεταν... τριάντα επτά έδρες στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Η περιβαλλοντική επιχειρηματολογία έγινε γρήγορα ένα όπλο για την αποδόμηση των κρατικών μοντέλων οικονομίας των σοσιαλιστικών χωρών. Το φιλοδυτικό, ουγγρικό Duna Kor επιτέθηκε στο καθεστώς υπό το πρόσχημα της κατασκευής ενός μεγάλου φράγματος στον Δούναβη. Η πρώτη μεγάλη διαδήλωση ενάντια στο καθεστώς της σοσιαλιστικής Βουλγαρίας έγινε προς το τέλος της δεκαετίας του 1980 στο όνομα της οικολογίας.

Γρήγορα, κορυφαίοι διεθνείς οργανισμοί υιοθέτησαν την αντι-κρατιστική ρητορεία των περιβαλλοντολόγων στην προοπτική μιας διεθνοποιημένης παγκόσμιας οικονομίας. Τα Ηνωμένα Έθνη οργάνωσαν την πρώτη διεθνή συνδιάσκεψη για το περιβάλλον στην Στοκχόλμη το 1971 και σύντομα ακολούθησε η τότε Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Μια περιβαλλοντική “επανάσταση” αναπτύχθηκε στην Ευρώπη. Το 1987, η Ενιαία ΕυρωπαΪκή Πράξη έδωσε νομική υπόσταση στις περιβαλλοντικές αρμοδιότητες της Κοινότητας, η οποία ενσωματώθηκε στην Συνθήκη της Ρώμης. Η πραγματικά κρίσιμη καμπή ήρθε με τις δραματικές πολιτικές εξελίξεις στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, το 1989. Μετά την κατάρρευση του υπαρκτού Σοσιαλισμού, όλες εκείνες οι χώρες βρέθηκαν στην δίνη της ευρωπαϊκής ενοποίησης και αναγκάστηκαν να συμμορφωθούν με τα περιβαλλοντικά πρότυπα της Κομισιόν, σύμφωνα με το λεγόμενο κοινοτικό κεκτημένο.

Μετά τις περιβαλλοντικές ανησυχίες και τις ρυθμίσεις στην οικονομικά προηγμένη Δύση, οι Διεθνείς οργανισμοί άρχισαν να κατευθύνουν τις λιγότερο αναπτυγμένες χώρες να αποδεχθούν το διεθνές νομικό πλαίσιο για το Περιβάλλον, όπως τις πίεζαν να αποδεχθούν και την φιλελευθεροποίηση των συναλλαγών στα πλαίσια της “ανοιχτής” αγοράς.

Η εμπορευματική λογική και οι αμφιλεγόμενες ΜΚΟ

Κατά την τελευταία δεκαπενταετία του 20ου αιώνα, η Παγκόσμια Τράπεζα προωθούσε την αναδιάρθρωση του παραγωγικού τομέα με την διασπορά ή την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων επιχειρήσεων. Είναι η περίφημη “Συναίνεση της Ουάσιγκτων” με σημαία το τρίπτυχο: άνοιγμα των συνόρων – ιδιωτικοποίηση – φιλελευθεροποίηση. “Αυτές οι πολιτικές, υποσκάπτοντας τα αναδιανεμητικά μοντέλα, προκάλεσαν έκρηξη της φτώχειας και της ανεργίας και έξαρση της πείνας”, λέει η Brunel.

Και τότε συμβαίνει το εξής παράδοξο: οι διεθνείς τραπεζίτες, που είναι υπεύθυνοι για την καταστροφή πολλών οικονομιών του Τρίτου Κόσμου και της Ανατολικής Ευρώπης, μέσα από τους Διεθνείς “θεσμούς”, όπως το ΔΝΤ, αρχίζουν να δείχνουν μεγάλο “ενδιαφέρον” για το οικολογικό ζήτημα – με το αζημίωτο, πάντα!

Η Παγκόσμια Τράπεζα χρηματοδοτεί τα σχέδια για δημιουργία μιας παγκόσμιας Τράπεζας γονιδίων, προτίθεται να κατοχυρώσει την διαχείριση των γενετικά τροποποιημένων οργανισμών και ρίχνει αφειδώς χρήμα σε διάφορα άλλα περιβαλλοντικά προγράμματα. Τα πραγματικά σχέδια, όμως, της διεθνούς οικονομικής ελίτ μέσω της Παγκόσμιας Τράπεζας και της θυγατρικής της, World Conservation Bank (WCB), σε συνεργασία με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (IMF), είναι να εξαγοράσει την πλειοψηφία του καλλιεργήσιμου εδάφους της Γης. Να γίνει δηλαδή ο απόλυτος Χωροδεσπότης του πλανήτη!

Παλαιότερα τα δάνεια της Παγκόσμιας Τράπεζας δεν χρειάζονταν εχέγγυα. Μετά την ίδρυση της “οικολογικής” θυγατρικής WCB, μετέφεραν ένα τρισεκατομμύριο δολλάρια χρέους του Τρίτου Κόσμου σε αυτό τον νέο οργανισμό. Πρόκειται για ένα συγκροτημένο σχέδιο εξαγοράς της γης, σύμφωνα με τον εκπρόσωπό τους George Hunt και τις παλαιότερες δηλώσεις του στο οικονομικό περιοδικό The Moneychanger, ώστε ... α) να αφαιρέσουν κάθε οικονομική ιδιοκτησία της γης, επιτρέποντας στις ασφαλιστικές δυνάμεις των Τραπεζών να “εξυγιάνουν” τους παραβάτες με οποιονδήποτε τρόπο θεωρούν πιο κατάλληλο (ιδιωτικοποιώντας, φερ' ειπείν, τον Αμαζόνιο), και β) να λεηλατήσουν κάθε ουσιαστικό πλούτο από τους ανθρώπους, στερώντας τους κάθε δυνατότητα να αποφύγουν οι ίδιοι και τα έσοδά τους τον άμεσο έλεγχο (όπως υλοποιείται στο όνομα... της φοροδιαφυγής), αναγκάζοντας ουσιαστικά να περάσουν σε μια “underground” οικονομία όσους θέλουν να σωθούν. Το βλέπουμε αυτό πώς εφαρμόζεται στην Ελλάδα τα τελευταία 7 μνημονιακά χρόνια με τις ηλεκτρονικές κατασχέσεις και την στοχοποίηση σιγά-σιγά πολλών αγαθών ως “τεκμηρίων πλούτου”, ωθώντας έντεχνα, με φόρους, ΕΝΦΙΑ και άλλες επιβαρύνσεις, στην εκποίησή τους.

Οι Επικυρίαρχοι τραπεζίτες ήθελαν να αναπτύξουν ένα ενιαίο νομισματικό σύστημα από τις αρχές του 20ου αιώνα, όταν πήραν το αμερικανικό νομισματικό σύστημα στα χέρια τους με το Federal Reserve και άρχισαν να ελέγχουν την οικονομική ζωή των ΗΠΑ. Τώρα, η οικολογική World Conservation Bank είναι το Federal Reserve στη νιοστή δύναμη και σε διεθνή κλίμακα.

Παράλληλα, γιγαντιαίες χημικές πολυεθνικές εταιρείες έχουν επικριθεί για το ότι κέρδισαν εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολλάρια πουλώντας υποκατάστατα για τα απαγορευμένα, πλέον, προϊόντα με χλωροφθοράνθρακες (CFC), που εξασθενούν τον στρώμα του όζοντος. Οι πολυεθνικές αυτές συνεργάζονται υπογείως με τις περιβαλλοντικές ΜΚΟ, που έχουν αποκομίσει πολλές εκατοντάδες εκατομμυρίων δολλαρίων από τα μεγάλα φιλανθρωπικά ιδρύματα, τα οποία διευθύνονται από την αμερικανική ελίτ της οικονομίας -Ροκφέλλερ, Φορντ, ΜακΑρθουρ και άλλους.

Όλοι αυτοί οι αρχηγοί κρατών που μαζεύτηκαν τον Δεκέμβρη του 2015 στο Παρίσι ως “κλαίουσες Μαγδαληνές” για την κλιματική αλλαγή, οι κυβερνητικοί παράγοντες, οι “διεθνείς υπάλληλοι”, οι αξιωματούχοι της UNESCO και άλλων θυγατρικών του ΟΗΕ, μαζί με τα στελέχη των κρατικοδίαιτων ουσιαστικά “Μη-Κυβερνητικών” Οργανισμών, θυμίζουν Ρωμαίους συγκλητικούς της εποχής της ρωμαϊκής παρακμής.

Είναι οι ίδιοι υποκριτές που δένουν σφιχτά τον πλανήτη με τις αλυσίδες της παγκοσμιοποιημένης νεο-αποικιοκρατίας και απειλούν όλους τους γήϊνους πληθυσμούς με τις “έξυπνες βόμβες” τους.

Η άνοδος της περιβαλλοντικής ανησυχίας και τα αίτιά της

Αναζητώντας τους φανερούς λόγους πίσω από την αλλαγή των στάσεων για το περιβάλλον, πέρα από οποιαδήποτε άλλη σκοπιμότητα που μπορεί να υποκρύπτεται, θα δούμε ότι μερικά τραγικά ατυχήματα είναι αυτά που άνοιξαν τα μάτια του κοινού και κυρίως των πολιτικών. Ένα σημαντικό από αυτά ήταν η καταστροφή της αιθαλομίχλης που έπνιξε το Λονδίνο, τον Δεκέμβριο του 1952. Εκατό χιλιάδες Λονδρέζοι κατέφυγαν στο νοσοκομείο και 12.000 εξ αυτών πέθαναν. Δύο χρόνια αργότερα, μια παρόμοια κρίση αιθαλομίχλης συνέβη στην γερμανική περιοχή του Ρουρ, στο κέντρο της βαριάς της βιομηχανίας, όπου έχασαν την ζωή τους 156 άνθρωποι.

Η ατμοσφαιρική ρύπανση στον ανεπτυγμένο βιομηχανικό κόσμο άγγιζε πολύ ανησυχητικά τα επίπεδα συναγερμού.

Η ρύπανση των θαλασσών έγινε επίσης ανησυχητική και το καμπανάκι κτύπησε μετά το ατύχημα στην πλατφόρμα άντλησης πετρελαίου Bravo-Ekofisk στην Βόρεια Θάλασσα, το 1977, και ύστερα από το ατύχημα του δεξαμενόπλοιου Amoco Cadiz κοντά στην Βρετάνη, το 1978, στην Γαλλία. Η αφύπνιση έγινε πιο έντονη μετά από μια σειρά τρομακτικών πυρηνικών ατυχημάτων με αποκορύφωμα το θανατηφόρο περιστατικό του 1986 στο Τσέρνομπιλ, που επηρέασε πολλά σημεία του πλανήτη.

Ως πρόεδρος της Λέσχης της Ρώμης, ο Αουρέλιο Πετσέϊ (Aurelio Peccei) είχε πει το 1981: “η κοινωνία δεν μπορεί να εμπιστεύεται άλλο το “αόρατο χέρι” της κλασσικής οικονομικής θεωρίας, που θεωρήθηκε ότι θα ρύθμιζε την αγορά και θα οδηγούσε τους πάντες προς έναν βέλτιστο κόσμο”.

Ο έλεγχος της ρύπανσης, που εφαρμόστηκε με μια σειρά δαπανηρών μέσων, είχε γρήγορα θεαματικά αποτελέσματα.

Οι εκπομπές μολύβδου από τα αυτοκίνητα μειώθηκαν κατά 25% στην Δυτική Ευρώπη. Η αμόλυβδη βενζίνη έγινε υποχρεωτική.

Το ίδιο συνέβη και με τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα, οξειδίων του αζώτου, μονοξειδίου του άνθρακα, και την μέση συγκέντρωση του διοξειδίου του θείου (SO₂), που μειώθηκαν δραστικά. Ένα σημαντικό θετικό αποτέλεσμα των περιβαλλοντικών κανονισμών ήταν η εισαγωγή νέων τεχνολογιών στην ΕΕ, που δημιούργησαν νέες θέσεις εργασίας, και η εφαρμογή προστατευτικών μέτρων με την δυνατότητα αποκλεισμού εισαγόμενων προϊόντων, τα οποία δεν ανταποκρίνονται στα “πράσινα” πρότυπα.

Η αναχαίτιση της αστικής μόλυνσης και της υποβάθμισης των οικοσυστημάτων του πλανήτη ήταν αναμφισβήτητα θετικά βήματα για ένα καλύτερο περιβάλλον, που όλοι επικρότησαν και τα οποία έδωσαν μεγάλη δύναμη στις ΜΚΟ, που η συμβολή τους ήταν ουσιαστική σ' αυτές τις δράσεις. Αρκούσε μια καταγγελία τους, πλέον, κατά μιας μεγάλης επιχείρησης για να ξεκινήσει ένα μποϋκοτάζ και να “πέσουν” αυστηρά πρόστιμα εναντίον αυτών των οποίων στρέφονταν. Οι μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις, που έχουν γιγαντιαίες πωλήσεις και δίνουν μεγάλο βάρος στο κύρος της φίρμας τους, δεν είχαν πρόβλημα να προσαρμοστούν και να γίνουν και σπόνσορες της “βιώσιμης ανάπτυξης”. Μπορούν ακόμα να εξαγοράσουν την ησυχία της συνείδησής τους με την αυταπάτη ότι χρηματοδοτούν προγράμματα “καθαρής ανάπτυξης” ή κάνοντας μια χορηγία σε μερικές ΜΚΟ, όπως αγόραζαν οι πιστοί στο τέλος του Μεσαίωνα τα συγχωροχάρτια από το Βατικανό για να αποφύγουν την Κόλαση. Αυτές που τώρα είναι ενοχοποιημένες και έχουν φορτωθεί το πρόβλημα είναι οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις του Νότου και οι άτυπες μορφές εργασίας του Τρίτου Κόσμου όπου το προσωπικό εργάζεται υπό επισφαλείς και απάνθρωπες συνθήκες.

Οι ΜΚΟ που επαγρυπνούν ...για τους άλλους διαθέτουν μεγάλο προϋπολογισμό για έξοδα κίνησης, διαφήμισης και συμμετοχής σε διεθνή φόρουμ, ενώ παράλληλα δίνουν παχυλούς μισθούς στα προβεβλημένα στελέχη τους. Όσες ΜΚΟ υπερασπίζονται την βιώσιμη ανάπτυξη, την βιοποικιλότητα και δραστηριοποιούνται στο θέμα της κλιματικής αλλαγής διαχειρίζονται μεγάλες συμβάσεις με εμπορευματική λογική και είναι φορείς της παγκοσμιοποίησης των εργαλείων επικοινωνίας και της προπαγάνδας. Εδώ ακριβώς, αρχίζει το πρόβλημα.

Οι οικολογικές ανησυχίες κατακλύζουν τα ιδιωτικά ΜΜΕ, τα οποία συχνά είναι σπόνσορες σχετικών δράσεων, αλλά κουβέντα δεν ακούγεται για το ότι οι αμερικανικές, οι ρωσσικές και οι κινεζικές ένοπλες δυνάμεις μπορούν να ελέγχουν σε μεγάλο βαθμό τον καιρό, με συστήματα τύπου HAARP, και να το χρησιμοποιούν αυτό, ανάλογα με τα σχέδιά τους, σε οποιοδήποτε σημείο του κόσμου.

Ποιος ελέγχει τα κριτήρια

Οι περιβαλλοντικές ΜΚΟ έχουν τελειοποιήσει πλέον την αρχή που λέει “για να κινητοποιήσεις τις μάζες σε σταυροφορία, πρέπει να τις τρομοκρατήσεις”! Έχουν γίνει μάστορες στην τέχνη του ακτιβισμού μέσω των ΜΜΕ με καταστροφικές προβλέψεις: “Τα οικοσυστήματα αφανίζονται... Οι πάγοι λιώνουν... Η κλιματική αλλαγή έρχεται... Σεισμοί, λιμοί, καταποντισμοί απειλούν τον πλανήτη εξ αιτίας της ανευθυνότητας του ανθρώπου”. “Πολύ λίγο ενδιαφέρει ότι οι απαισιόδοξες προβλέψεις διαψεύστηκαν πάντοτε από τα γεγονότα, γιατί στηρίζονται στις γνώσεις και τα δεδομένα του παρόντος, τα οποία προβάλλουν μηχανιστικά στο μέλλον”, τονίζει η Sylvie Brunel στο παραπάνω βιβλίο της.

Όπως έγινε με το Κλαμπ της Ρώμης, το οποίο προέβλεψε το 1972 την εξάντληση των αποθεμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου μέχρι το 1990 γιατί δεν υπολόγιζε ότι θα βρεθούν νέα κοιτάσματα και νέες τεχνικές άντλησης.

Είναι η ίδια αποτυχημένη συνταγή που εφήρμοσε ο Μαλθουσιανισμός στην αυγή της βιομηχανικής εποχής όταν, βασιζόμενος στις αγροτικές τεχνικές της εποχής του, προφήτευε τον λιμό. Το ίδιο και οι καταστροφικές προβλέψεις του ΟΗΕ την ίδια δεκαετία, του '70, για την δημογραφική αύξηση διαψεύστηκαν παταγωδώς σε τέτοιο βαθμό που η σημερινή πρόβλεψη για το μέλλον να είναι, αντιθέτως, η γήρανση του πληθυσμού.

Οι προβλέψεις λοιπόν εξαρτώνται από επιλεγμένους δείκτες ενώ “τα δεδομένα είναι διαχειρίσιμα κατά το δοκούν”, όπως υπογραμμίζει ο Φρανσουά Μανκεμπώ. Όσοι θεσμοί, όπως οι ΜΚΟ, αναδύθηκαν στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης έχουν καλύτερη πρόσβαση στα κονδύλια για τις σχετικές έρευνες και στα ΜΜΕ για να αποκτήσουν αναγνωρισιμότητα. Όλη αυτή η μάχη για την τηλεθέαση καταλήγει στον υπέρμετρο καταστροφισμό.

Μιλώντας για “κλιματική αλλαγή”, μπορεί μεν να πρόκειται για πραγματικό φαινόμενο αλλά το μέγεθος της συμμετοχής του ανθρώπινου παράγοντα σ' αυτό είναι απροσδιόριστο, γιατί κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει με ακρίβεια τι οφείλεται στην ανθρώπινη παρέμβαση και τι στους μεγάλους κλιματικούς κύκλους της γης.

Οι μεγαλύτεροι ηφαιστειολόγοι των ΗΠΑ επιβεβαιώνουν ότι το όρος Έρεβος (Mount Erebus) στην Ανταρκτική εκπέμπει περισσότερο χλώριο στην ατμόσφαιρα μέσα σε μια εβδομάδα απ' ό,τι η ετήσια παραγωγή προϊόντων CFC σε ολόκληρη την Γη! Αυτοί, όμως, δεν ακούγονται πουθενά, όπως και οι “αποκλεισμένοι” ειδικοί σχετικά με τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής, που είναι σκεπτικιστές εξ αιτίας: α) της έλλειψης μοντέλων που μπορούν να προβλέπουν τις αντιδράσεις των οικοσυστημάτων στο κλίμα που αλλάζει, και β) της έλλειψης συμφωνημένων κριτηρίων για σύγκριση των θετικών και αρνητικών επιπτώσεων στα οικοσυστήματα, σε τομείς της ανθρώπινης υγείας, της οικονομικής δραστηριότητας και σε άλλους παράγοντες.

Ομοίως είναι δύσκολο να αποτιμήσουμε ποιες πηγές είναι ανανεώσιμες και ποιες όχι. Ποιες τεχνικές θα εφαρμόζονται αύριο και ποιες θα είναι ανάγκες και προτεραιότητες των επόμενων γενεών.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η υπερεθνική χρηματιστηριακή ελίτ δεν προσπαθεί μόνο να επιβάλει μια παγκόσμια διακυβέρνηση. Σκοπό έχει, επίσης, να εξαγορασθούν από τα δικά της συμφέροντα όλες εκείνες οι τεχνολογίες που θα μπορούσαν να μας απελευθερώσουν από το ενεργειακό μονοπώλιο. Έτσι οι περισσότερες τεχνολογίες αιολικής ενέργειας βρίσκονται σήμερα στα χέρια των εταιρειών πετρελαίου και την ίδια τύχη προβλέπεται να έχουν οι κατασκευαστές συστημάτων ηλιακής ενέργειας.

Όσο για την άνοδο της θερμοκρασίας, ακόμα κι αν επιβεβαιώνεται, δεν είναι σίγουρο αν οφείλεται στον άνθρωπο, την ηλιακή ακτινοβολία ή στην κυκλοφορία των μεγάλων αέριων μαζών. Είναι σίγουρο, όμως, ότι ενώ θα πλήξει βαρειά τα μεγάλα εμπορικά λιμάνια της Βορειοδυτικής ΕΕ λόγω της ανόδου της στάθμης της θάλασσας θα απελευθερώσει, συγχρόνως, τεράστιες καλλιεργήσιμες εκτάσεις στην Σιβηρία και θα ανοίξει νέους δρόμους για την ναυσιπλοΐα της Ρωσσίας στην πολική ζώνη, με το λιώσιμο των πάγων.

Βλέπουμε, με λίγα λόγια, ότι η ευδιακριτότητα των όσων διαδραματίζονται έχει συσκοτιστεί από αναρίθμητα δίκτυα, παράγοντες και κινήματα, από μεγάλα και αντικρουόμενα οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα που προσπαθούν να κυριαρχήσουν στον 21ο αιώνα. Τέλος, θα πρέπει να είμαστε πολύ επιφυλακτικοί με όλους αυτούς τους “θεσμούς” που έχουν αναλάβει με αυτοανάθεση τον ρόλο του κριτή, με το αζημίωτο, ενώ δεν είναι εκλεγμένοι από κανέναν.

*Δημοσιεύθηκε στο Hellenic Nexus τ.121 - Αύγουστος 2017