Η Ευρώπη στην σκιά του Πρωσσικού Βαρβαρισμού

Η Ευρώπη στην σκιά του Πρωσσικού Βαρβαρισμού

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

...Γνώριζες τα βήματα, ξέκρινα τους ήχους,

και μπογιές 'τοιμάζαμε με σβηστή φωνή,

τις βραδιές συνθήματα γράφαμε στους τοίχους

πέφταμε φωνάζοντας “Κάτω οι Γερμανοί!”...

(από το τραγούδι του Λευτέρη Παπαδόπουλου “Καισαριανή”)

Πέρασαν 73 χρόνια από τις ταραγμένες εκείνες ημέρες όταν, τέλος Σεπτεμβρίου του '44, οι Γερμανοί κατακτητές άρχιζαν να τα μαζεύουν και να μας αδειάζουν την γωνιά. Αρχές Οκτώβρη κάτι λίγοι είχαν μείνει στην Αθήνα για να καθαρίσουν το έδαφος πίσω τους... Όσους πατριώτες κρατούσαν στα στρατόπεδά τους, πρόλαβαν και τους εκτέλεσαν· ελάχιστοι κατάφεραν να επιζήσουν. Έφευγαν πυρπολώντας, γκρεμίζοντας και λεηλατώντας ό,τι είχε απομείνει από την καταστροφική τους μανία τα χρόνια της κατοχής: δρόμους, λιμάνια, γέφυρες, εργοστάσια, φράγματα και ηλεκτρικές εγκαταστάσεις. Διέλυαν όλες τις υποδομές της χώρας για να μείνει πίσω τους έρημος τόπος. Οι φρίτσηδες δεν μπορούσαν να νοιώθουν ηττημένοι, δεν είχαν γεννηθεί από μάνα αλλά από την φύτρα των υπεράνθρωπων, γι' αυτό έκαιγαν τα χωριά και έσφαζαν τον κοσμάκη από την λύσσα τους.

Οι τελευταίοι μήνες της γερμανικής βίας και της δωσιλογικής δράσης στον τόπο μας ήταν μαρτυρικοί: Καισαριανή, Χορτιάτης, Κομμένο, Καλάβρυτα, Δίστομο...

Η μανία τους δεν εξαντλήθηκε μόνο απέναντι στον δοκιμαζόμενο λαό.

Εκτέλεσαν ακόμα κι όλους τους Έλληνες συνεργάτες τους: χαφιέδες, διερμηνείς, μαυραγορίτες, κουκκουλοφόρους καταδότες.

Ξεφορτώθηκαν δηλαδή την δωσιλογική πλέμπα, που γνώριζε πολλά, για να προστατέψουν τα μεγάλα κεφάλια, τους δικούς τους ανθρώπους στην πολιτική, στις τράπεζες, τις βιομηχανίες. Ήταν εκατοντάδες από δαύτους και στα πιο υψηλά πόστα. Υπολόγιζαν πολύ σ' αυτό το εκτεταμένο δίκτυο πρακτόρων και ήθελαν να το κρατήσουν ζωντανό για τα χρόνια που θα έρχονταν μετά τον πόλεμο. Άλλωστε την ώρα που έφευγαν από την Αθήνα ο πόλεμος δεν είχε τελειώσει, η Βέρμαχτ ήταν ακόμα στην Κρήτη, το Βερολίνο δεν είχε πέσει και ο Χίτλερ δεν είχε πειστεί ότι είχε ηττηθεί κατά κράτος. Οι Γερμανοί υπολόγιζαν σε έναν επόμενο γύρο, πως θα μπορούσαν ξανά να κυριαρχήσουν στην Ευρώπη, αν όχι με τα όπλα, σίγουρα όμως με την πολιτική της “ένωσης” και την οικονομία. Το σχέδιο για μια “Ενωμένη Ευρώπη” υπό γερμανική ηγεμονία ήταν πάντα στο μυαλό τους, ασχέτως αν υπήρχαν και εναλλακτικές προσεγγίσεις από την μεριά των συμμάχων, όπως η αρχική ΕΟΚ ως Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα.

Η ιστορία τούς επιβεβαίωσε και αυτός ο ιστός των συνεργατών που άφησαν πίσω τους αλώβητο σιγά-σιγά ξεδιπλώθηκε και τύλιξε πάλι την χώρα με τα γνωστά αποτελέσματα: αυτό που δεν μπόρεσαν να κάνουν οι ναζί, το πέτυχαν οι επίγονοί τους με τον μανδύα του “ευρωπαϊσμού”.

Ο γερμανικός σχεδιασμός της ελληνικής “τιμωρίας”

Στις 12 Οκτωβρίου του '44, καθώς οι τελευταίοι Γερμανοί κατέβαιναν την Πανεπιστημίου για να βγουν στην Αχαρνών και να πάρουν τον δρόμο για τον Βορρά, ήδη οι δρόμοι γύρω από το Σύνταγμα γέμιζαν από Αθηναίους που πανηγύριζαν. Ήταν μια ηλιόλουστη φθινοπωρινή ημέρα που θύμιζε, όμως, περισσότερο Άνοιξη και Αναστάσιμη ατμόσφαιρα με τις καμπάνες να χτυπούν σε όλη την Αθήνα και τους πολίτες να κλαίνε από χαρά, φωνάζοντας “Χριστός Ανέστη”!

Οι εχθρικές δυνάμεις κατοχής, αποχωρώντας από την Ελλάδα το φθινόπωρο του 1944, άφησαν μια χώρα εξουθενωμένη και ηττοπαθή σε ό,τι αφορά όλες τις εκφάνσεις της δημόσιας ζωής. Η “τιμωρία” την οποία είχε υποστεί η χώρα, που είχε αντισταθεί για 8 μήνες στις δυνάμεις του Άξονα, ήταν αρκετή ώστε να οδηγήσει στην σχεδόν ολοκληρωτική παράλυσή της.

Όταν οι συμμαχικές δυνάμεις εισήλθαν στην Ελλάδα, αντίκρυσαν λιμό και οι συνέπειες της Κατοχής αποκαλύφθηκαν σύντομα. Σύμφωνα με την έρευνα την οποία έκανε ο Αμερικανός προεδρικός απεσταλμένος Paul Porter: “οι Γερμανοί, ενόσω οπισθοχωρούσαν, είχαν καταστρέψει εντελώς όλα τα μέσα συγκοινωνίας, οι λιμενικές εγκαταστάσεις ήταν επίσης ερειπωμένες, οι δρόμοι είχαν εκφυλιστεί σε μια σειρά από λακκούβες, οι τηλεπικοινωνίες ήταν σχεδόν ανύπαρκτες και το 90% των σκαφών της ελληνικής εμπορικής ναυτιλίας (η οποία έφθανε προπολεμικώς τα 2 εκατομμύρια τόννους) είχαν βυθιστεί. Περισσότερα από 1.000 χωριά είχαν πυρποληθεί, το 85% των παιδιών έπασχαν από φυματίωση, ενώ εκτρεφόμενα ζώα , πουλερικά και υποζύγια είχαν σχεδόν εντελώς εξαλειφθεί. Σύμφωνα με μια αρχική έκθεση, σε όλη την χώρα παρέμεναν μόνο έξη ατμομηχανές και λιγότερα από 100 φορτηγά βαγόνια. Οι σιδηροτροχιές είχαν ξηλωθεί συστηματικά και η διώρυγα της Κορίνθου είχε ανατιναχθεί”.

Από τα λίγα σημεία που διασώθηκαν ήταν το φράγμα του Μαραθώνα (από το οποίο η Αθήνα, επιβαρημένη κατά 500.000 περίπου πρόσφυγες, εξαρτιόταν πλήρως για την ύπαρξή της) και η Ηλεκτρική στον Πειραιά όπου δόθηκε η αιματηρή μάχη από τους αντάρτες για να μην ανατιναχθεί.

Όπως διαπιστώνει ο Αμερικανός απεσταλμένος στην μετακατοχική Ελλάδα: “Ήταν εσκεμμένη η τακτική των Γερμανών να καταστρέψουν την ελληνική οικονομία και να ενθαρρύνουν τον εσωτερικό φατριασμό σε τέτοιο βαθμό, ώστε μια απελευθερωμένη Ελλάδα να έχει ελάχιστες πιθανότητες φυσιολογικής ανάκαμψης στο ορατό μέλλον”. (Paul L. Porter, Ο Εμφύλιος σε Α' Ενικό, Το Βήμα)

Η χώρα μας βγήκε από τον πόλεμο έχοντας υποστεί την χειρότερη καταστροφή στον οικονομικό και κοινωνικό της ιστό, σύμφωνα με την έκθεση της Επιτροπής Δοξιάδη (“Έκθεση του Πολέμου και των Θυσιών 1941-1944”). Μόνο από πείνα πέθαναν 300.000 άνθρωποι. Χιλιάδες παιδιά “τέλεια σκελετωμένα από την ασιτία, ανίκανα όχι μόνο να κινηθούν, αλλά και να μιλήσουν ακόμα” βρέθηκαν σε πολλά μέρη της Ελλάδας από τα μέλη της Επιτροπής. Η δραματική αύξηση της θνησιμότητας του πληθυσμού είχε εκτοξευθεί ακόμα και στο 800% σε σχέση με τους προ του 1941 δείκτες. Μεγάλο μέρος της γεωργικής παραγωγής είχε κατασχεθεί για την διατροφή των κατοχικών στρατευμάτων, ενώ τα εισαγόμενα από την Γερμανία προϊόντα χρεώνονταν 200-500% πάνω από την πραγματική τους αξία.

Αλλά, σα να μην έφταναν μόνον αυτές οι “τιμωρίες” του ελληνικού λαού, οι Γερμανοί, εκτός από τις εκτελέσεις αμάχων, παιδιών, γυναικών και γερόντων που δεν αποτιμώνται, επιδόθηκαν σε μια αισχρότατη κλοπή, λεηλασία και καταστροφή αρχαιοτήτων, απογυμνώνοντας την ίδια την ιστορική παρακαταθήκη της πατρίδας μας (βλ. Γ. Λεκάκη: Αρχαιοκαπηλίες των Γερμανών στην Ελλάδα της Κατοχής – Από τα Επίσημα Αρχεία του Κράτους). Ακόμα και το κατοχικό υπουργείο Πολιτισμού έκαμε έκκληση γι' αυτό τον λόγο προς τις γερμανικές υπηρεσίες να σεβαστούν την πολύτιμη κληρονομιά της Ελλάδας... αλλά αυτοί, αναιδέστατα, την επέστρεψαν ως απαράδεκτη. Έτσι, η Γερμανία διαθέτει σήμερα σημαντικότερη συλλογή αρχαιοτήτων... από την Ελλάδα, παρ' ότι δεν έχει αρχαία ιστορία! (ούτε σοβαρό μεσαιωνικό πολιτισμό, βέβαια). Και ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Κανενός “πολιτικού ανδρός” το αυτί δεν ιδρώνει τόσα χρόνια!

Η αισχρή γερμανική βία

Στα χρόνια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν οι Γερμανοί και οι σύμμαχοί τους προκαλούσαν απερίγραπτες καταστροφές στις υπόδουλες χώρες, σε έμψυχο και άψυχο υλικό, χιλιάδες άνθρωποι, κάθε φύλου και κάθε ηλικίας, από όλα τα κράτη, υπέστησαν την βάρβαρη βία, κλείστηκαν στα γνωστά στρατόπεδα συγκέντρωσης -Άουσβιτς, Νταχάου, Μαουτχάουζεν κ.ά.-, βασανίστηκαν με τον χειρότερο τρόπο και εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς δημίους τους. Ελάχιστοι από εκείνους τους βασανισμένους ανθρώπους που επέζησαν, γιατί δεν πρόλαβαν να τους σκοτώσουν, έγραψαν για τα όσα πέρασαν και οι ανατριχιαστικές αυτές μαρτυρίες φωτίζουν άπλετα την σκληρότητα των Γερμανών και αποκαλύπτουν τον ιδιαίτερα σαδιστικό χαρακτήρα τους κατά την ώρα της “δουλειάς” τους, να τσακίσουν δηλαδή τους λαούς που αγωνίζονταν για την απόκτηση της λευτεριάς τους.

Ανάμεσα στις εκατοντάδες μαρτυρίες που υπάρχουν αξίζει ν' αναφερθούμε σ' αυτήν του Ιάκωβου Καμπανέλλη, που δείχνει παραστατικά τον σαδισμό της αισχρής γερμανικής βίας.

Ο μεγάλος Έλληνας θεατρικός συγγραφέας, μιλώντας για τις μεθόδους βασανισμού στο στρατόπεδο Μαουτχάουζεν όπου έμεινε κλεισμένος ώς το τέλος του πολέμου, γράφει και τα παρακάτω για έναν Τσέχο κρατούμενο που τον δολοφόνησαν οι Γερμανοί δήμιοι σε κάποιο δάσος κοντά στο στρατόπεδο:

“...Ο Ες-Ες υπαξιωματικός τάχε κανονίσει έτσι ώστε η εκτέλεση να γίνει μεσημέρι. Είπαν στον μελλοθάνατο να περιμένει κι αυτοί καθήσανε στο χορτάρι να φάνε. Τον ρώτησαν αν θέλει να φάει κι αυτός. Τους είπε πως το μόνο που θέλει είναι να τον σκοτώσουν αμέσως. Ο υπαξιωματικός τού απάντησε πως δεν πρέπει να βιάζεται, γιατί αυτουνού “του αρέσει όταν είναι εκδρομή να τρώει αργά, εκτός αν προτιμά καμμιά ξώφαλτση σφαίρα για πρώτη δόση”. Ο Τσέχος δεν μίλησε. Σαν αποφάγανε και καπνίσανε, ο υπαξιωματικός διέταξε τους στρατιώτες να ετοιμαστούν. Μπήκαν στη γραμμή, σήκωσαν τα όπλα. Ο Τσέχος κοίταζε ήρεμα τα όπλα... “Ακούστε”, είπε ο Τσέχος, “δεν φοβάμαι να βλέπω τα όπλα σας. Δεν χρειάζεται να με πυροβολήσετε στην πλάτη”. “Ώστε δεν φοβάσαι;”, μούγκρισε ο Ες-Ες. “Τότε απλώς θα σου δέσουμε τα μάτια”. “Δεν θέλω τίποτα, δεν φοβάμαι! Γιατί με βασανίζετε; Πυροβολείστε με, να τελειώνουμε”... Ο Τσέχος δεν έκλεινε τα μάτια. Ο υπαξιωματικός πρόσταξε να τον δέσουν γερά σ' ένα δέντρο. Όταν τον δέσανε, πλησίασε, έβγαλε τον σουγιά του, τον άνοιξε, τύφλωσε τον Τσέχο κι ύστερα τον ρώτησε: “Μας βλέπεις τώρα;”. “Όχι, αλλά σας θυμάμαι”, απάντησε ο μελλοθάνατος. “Ε, τότε, πριν σε σκοτώσω, θα σε κάνω να μας ξεχάσεις”, συνέχισε ο Ες-Ες. Πριν τον αποτελειώσουν, τον βασάνιζαν επί ώρες. Άρχισε να παραληρεί και να λέει ασυναρτησίες...” (Ιάκωβου Καμπανέλλη, “Μαουτχάουζεν”, σελ.102-103).

Οι παρανοϊκοί αυτοί δήμιοι ήξεραν πως πάνω σε λιποθυμισμένους ή νεκρούς ανθρώπους δεν είχαν καμμιά εξουσία, γι' αυτό έκαναν ό,τι μπορούσαν για να παρατείνουν το μαρτύριό τους. Κι όταν οι άνθρωποι που βασάνιζαν έδειχναν μεγάλη αντοχή και αξιοπρέπεια, τότε ξεσπούσαν με μεγαλύτερη μανία και συστηματικά επάνω τους. Κομμαντατούρ, ανακριτικά γραφεία, μπουντρούμια, στρατόπεδα συγκέντρωσης, βάρβαροι τρόποι καταπίεσης και κατατυράννησης ήταν η φρίκη που κληροδότησαν τότε οι Γερμανοί στην Ευρώπη.

Ο γερμανικός ιμπεριαλισμός

Τις βάρβαρες αυτές μεθόδους και διαδικασίες για την επιδίωξη του “ζωτικού τους χώρου” (lebensraum), που οι Γερμανοί εφάρμοσαν επί των “συγγενών” ευρωπαϊκών λαών, τους οποίους όμως έβλεπαν σαν “υπανθρώπους” (untermenschen), τις είχαν “δοκιμάσει” πρώτα πάνω στα ζωντανά πειραματόζωα των “κατώτερων, ιθαγενών” αφρικανικών λαών. Ο Χίτλερ και το γερμανικό πολιτικό κίνημά του δεν λειτούργησαν αυθαίρετα ως “ναζιστές”, αλλά τήρησαν με ευλάβεια την κοσμοθεωρία που είχαν επινοήσει και υπηρετούσαν οι προκάτοχοί τους Γερμανοί ηγέτες και την είχαν εφαρμόσει με περισσή μεθοδικότητα, στο άμεσο παρελθόν, πάνω στους “τεμπέληδες, ψεύτες και πλεμπάγια” της Αφρικανικής ηπείρου.

Έτσι χαρακτήριζε ο Jesko von Puttkamer, ένας από τους Γερμανούς κυβερνήτες της αποικίας του Καμερούν, τους ντόπιους πληθυσμούς που ζούσαν πάντα στην χώρα αυτή κατά την διάρκεια της κατάκτησης της γης τους το 1884. Και συνιστούσε ότι σίγουρα “θα ήταν καλύτερο να είχαν τουλάχιστον εκδιωχθεί από την χώρα, αν όχι εξοντωθεί”... Με τους ίδιους χαρακτηρισμούς αντιμετώπιζε και ο Χίτλερ τους Εβραίους, τους Σλαύους και τους λαούς της νότιας Ευρώπης, με τα ίδια λόγια σήμερα ο Σόϊμπλε και η γερμανική προπαγάνδα τους Έλληνες και τους Ευρωπαίους PIGS. Σίγουρα στο πίσω μέρος του μυαλού της τωρινής γερμανικής ηγεσίας επωάζεται κάτι ανάλογο της σύστασης του Puttkamer, από το οποίο θα προκύψει, αν και όταν εκκολαφθεί ξανά, το αυγό του φιδιού.

Όλα ξεκίνησαν όταν στα τέλη του 19ου αιώνα οι Γερμανοί είχαν επηρεαστεί από έναν αριθμό ανθρωπολογικών υποθέσεων, δύο εκ των οποίων ήταν: (1) Η υπεροχή της λευκής φυλής (στην εξελικτική κλίμακα οι Λευκοί βρίσκοντο στην κορυφή και οι Μαύροι στον πάτο), και (2) Η θεωρία Lebensraum του Ratzel, δηλ. η ιδέα ότι όσο μεταναστεύουν πληθυσμιακές ομάδες υπάρχει ένας “αγώνας για χώρο”, πράγμα που έχει σαν αποτέλεσμα την εξόντωση των κατώτερων φυλών. Ο συνδυασμός αυτός είχε καταστροφικές συνέπειες όταν η Γερμανία αποίκισε μέρη της αφρικανικής ηπείρου μετά την Συνδιάσκεψη του Βερολίνου του 1878. (βλ. German imperialism and the African Holocaust, Bill Johnson, creation.com)

Οι πρώτοι Γερμανοί ιεραπόστολοι άρχισαν να εργάζονται στην Νότιο Αφρική στα τέλη της δεκαετίας του 1820 αλλά, προς το τέλος του 19ου αιώνα, ένα νέο “ευαγγέλιο” άρχισε να εισάγεται όλο και περισσότερο στην Αφρική. Γερμανοί, πολλοί εκ των οποίων είχαν ενστερνισθεί τις δαρβινικές θεωρίες, αποίκισαν την Νοτιοδυτική Αφρική (σημερινή Ναμίμπια) στα 1880 και άρχισαν να αντιμετωπίζουν τους ιθαγενείς λαούς ως πρωτόγονους και “υπανθρώπους”.

Ειδικότερα απέναντι στην φυλή των Χερέρο, που προσπάθησαν να αντισταθούν στην αποικιοκρατική εισβολή, οι Γερμανοί φέρθηκαν απάνθρωπα: προοδευτικά άρπαξαν την γη και τα ζώα τους, σκότωσαν ανθρώπους χωρίς κανένα λόγο, κακοποίησαν σεξουαλικά και βίασαν τις γυναίκες τους και, λόγω του ενδιαφέροντός τους για την εξελικτική θεωρία και τους “χαμένους κρίκους”..., ξέθαψαν τους προγόνους των Χερέρο και έκλεψαν τα κρανία τους.

Ο Γερμανός Lothar von Trotha στάλθηκε στην Ναμίμπια για να καταστείλει την εξέγερση και να καταστρέψει πέρα για πέρα τους Χερέρο. Ο Von Throtha έκανε απολύτως σαφές ότι η απόφαση της εξόντωσής τους βασιζόταν σε μια ευγονική αντίληψη: “Καταστρέφω τις αφρικανικές φυλές με ποταμούς αίματος και πακτωλούς χρημάτων. Μόνο επιτελώντας αυτή την εθνοκάθαρση μπορεί να βγει κάτι καινούργιο, που θα παραμείνει”.

Ο Von Throtha και τα στρατεύματά του δεν εφείσθησαν ούτε της ζωής των ιθαγενών παιδιών και βρεφών.

Η σατανική μέθοδος που “επινόησαν” οι Γερμανοί για να εξοντώσουν τις ντόπιες φυλές ήταν να τους διώξουν στην έρημο και να μολύνουν τα πηγάδια, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι από αυτούς να πεθάνουν από δίψα. Το αποικιοκρατικό καθεστώς των Γερμανών κατάφερε να εξοντώσει το 75% των Χερέρο και το 50% των Νάμα, μιας νότιας φυλής που ήταν σύμμαχοί τους. Όσοι Χερέρο επιβίωσαν, καθώς και οι Νάμα, στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης (π.χ. στο Shark Island), όπου πολλοί περισσότεροι πέθαναν λόγω της σκληρής μεταχείρισης και της καταναγκαστικής εργασίας. Μέλη των σωμάτων των νεκρών φυλακισμένων χρησιμοποιήθηκαν για φυλετικές μελέτες που στόχο είχαν να αποδείξουν την κατωτερότητα των Μαύρων. Πριν τα κρανία σταλούν στο εξωτερικό και πουληθούν σε γερμανικά πανεπιστήμια, οι γυναίκες κρατούμενες έκαναν όλη την φρικτή προπαρασκευαστική διαδικασία: Γυναίκες κρατούμενες υποχρεώνονταν να βράζουν τα αποκοπέντα κεφάλια των εγκλεισμένων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και, στη συνέχεια, να τα γδέρνουν με κομμάτια γυαλιού. Αισθάνεται φρίκη κανείς αναλογιζόμενος το συναισθηματικό σοκ που υπέστησαν οι γυναίκες αυτές, καθώς υποχρεώθηκαν να αφαιρέσουν όλη την σάρκα από τα κρανία, τον εγκέφαλο και τα μάτια, τα οποία πιθανότατα ανήκαν σε γνωστούς, φίλους ή μέλη της οικογένειάς τους.

Η συνέχεια των γερμανικών ελίτ

Το πιο τρομερό ακόμα είναι ότι τα αποτελέσματα αυτής της τρομακτικής εργασίας αποτυπώθηκαν... σε ταχυδρομικές καρτ-ποστάλ, που έστελναν οι άποικοι στην Γερμανία· πολύ καιρό, βέβαια, πριν την εμφάνιση του Χίτλερ. Για να σταματήσει το παραμύθι ότι οι ναζί “έπεσαν από τον ουρανό” και να γίνει κατανοητό ότι ο ολοκληρωτισμός συνδέεται άμεσα με τον χαρακτήρα του γερμανικού κράτους.

Το έργο του Eugen Fischer, γενετιστή και ακραίου ευγονιστή που εργάστηκε στην εκεί γερμανική αποικία, ήταν αυτό που οδήγησε στον διωγμό και την στείρωση των Μαύρων και άλλων ομάδων κατά την διάρκεια του Τρίτου Ράϊχ. Αυτές οι φυλετικές μελέτες που έγιναν στην Ναμίμπια καθόρισαν την ρατσιστική πολιτική της Γερμανίας των επόμενων δεκαετιών.

Ήταν βαθειά ριζωμένη η πεποίθηση ότι το μεγαλείο της Γερμανίας απαιτούσε “φυλετική καθαρότητα” και αυτή η βιολογική καθαρότητα απαιτούσε, με τη σειρά της, τον εκτοπισμό και, αν ήταν αναγκαίο, τον αφανισμό κάθε “κατώτερης” και εχθρικής ανθρώπινης ομάδας που δεν ενστερνιζόταν τα “ευγενή” αυτά δολοφονικά ιδεώδη. Με αυτά τα κίνητρα έδρασαν και στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, κατά την διάρκεια του οποίου δεν είχε καμμιά στρατιωτική αξία η δολοφονία των εκατομμυρίων Εβραίων, στο επίπεδο δε της προπαγάνδας, η αξία της ήταν εξίσου αμελητέα.

Όπως γράφει ο κοινωνιολόγος Νόρμπερτ Ελίας (Norbert Elias) σε ένα δοκίμιό του πάνω στην κατάρρευση του πολιτισμού: “κατά κανέναν τρόπο δεν αντιστάθμιζε το αξιοσημείωτο κόστος σε εργατικό δυναμικό και υλικούς πόρους που απαιτούσε η μεταφορά και δολοφονία εκατομμυρίων Εβραίων -πόσω μάλλον μέσα στη δίνη του πολέμου, όταν το κόστος αυτό ήταν πολύ μεγαλύτερο”. (Νόρμπερτ Ελίας, Ναζισμός και Γερμανικός Χαρακτήρας, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, 2015).

Το ζήτημα αυτό της συνέχειας των ελίτ στην γερμανική ιστορία, “ενός συνεχούς φαινομένου που αναπαραγόταν ανενόχλητα κατά την μετάβαση από την βιλχελμιανή στην βαϊμαρινή κι από εκεί στην ναζιστική περίοδο”, πραγματεύεται ο φιλόσοφος Φριτς Φίσερ (Fritz Fischer) στην εξαιρετική ανάλυσή του From Kaiserreich to Third Reich, που κυκλοφορεί και στα ελληνικά. Ο Φίσερ εντοπίζει την ενιαία και αδιάρρηκτη συνέχεια της γερμανικής ιμπεριαλιστικής νοοτροπίας από το 1871 μέχρι το 1945. Το κράτος και οι κυρίαρχες ελίτ, εξηγεί ο Φίσερ, δεν εξαφανίζονται ως δια μαγείας, ούτε κι εμφανίζονται από το πουθενά. “Κανένας Χίτλερ δεν έπεσε από τον ουρανό και κανένας παγκόσμιος πόλεμος δεν ήταν αποτέλεσμα ξαφνικού και παγκόσμιου παραλογισμού” (scripta antifa, πρόλογος στο Η Συνέχεια των Ελίτ, Αθήνα, 2015).

Ο Φίσερ διατυπώνει την θέση (γνωστή ως Fischer Thesis) ότι οι στόχοι του ναζιστικού καθεστώτος, όχι μόνον δεν ήταν μια καινούργια επινόηση του Αδόλφου Χίτλερ, αλλά αποτελούσαν επιδιώξεις των κυρίαρχων ελίτ του γερμανικού κράτους στην αστική τάξη, στον στρατό και στη βιομηχανία, εξ αρχής. Πριν από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Καταρρίπτει εντελώς την εξιστόρηση των γεγονότων με την οποία γαλουχήθηκαν πολλές γενιές δυτικών πολιτών, ότι οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι ήταν “ένα ατύχημα” και ο φασισμός... μια δυσάρεστη παρένθεση στην γερμανική και ευρωπαϊκή ιστορία.

Η πανίσχυρη γερμανική τάξη βιομηχάνων και από δίπλα οι αδίστακτοι τραπεζίτες και εφοπλιστές, με διεθνείς δραστηριότητες ενστερνίζονταν πάντα την αποθέωση της δύναμης και τον μιλιταρισμό για να προωθήσουν τα γερμανικά αποικιοκρατικά συμφέροντα. Απόρροια αυτής της στάσης ήταν και το χιτλερικό φαινόμενο, όπως είναι και η τωρινή επίμονη πολιτική για την φτωχοποίηση των λαών του ευρωπαϊκού Νότου και την αποθησαύριση του πλούτου από το Βερολίνο.

Οι τευτονικές “αποικίες του μαστιγώματος”

Η αλήθεια είναι ότι οι Γερμανοί λειτουργούν ως σκληροί βιβλιστές -βασισμένοι περισσότερο στην Παλαιά Διαθήκη- και όχι με την λογική, όπως θέλουν να πιστεύουν. Πάντα έτσι ενεργούσαν, δεν καταλάβαιναν ποτέ το συμφέρον τους μακροπρόθεσμα -πολύ περισσότερο το συμφέρον της Ευρώπης- και στο τέλος αυτοκαταστρέφονταν, αφού πρώτα είχαν ρημάξει όλους τους άλλους. Στρατιωτικοί “γίγαντες”, αλλά πολιτικοί νάνοι. Σύμφωνα με τον κορυφαίο Βρετανό οικονομολόγο Τζων Μέϋναρντ Κέϋνς, στο βιβλίο του “Οικονομικές συνέπειες της ειρήνης”: “Ο Γερμανός δεν καταλαβαίνει και ΔΕΝ μπορεί να καταλάβει τίποτα παρά μόνο τον εκφοβισμό – δεν δείχνει καμμία απολύτως γενναιοδωρία ή ενδοιασμό στις διαπραγματεύσεις, δεν υπάρχει πλεονέκτημα που δεν θα προσπαθήσει να εκμεταλλευθεί, κανένα σημείο στο οποίο δεν θα ξέπεφτε χάριν του κέρδους, ενώ είναι άνευ τιμής, υπερηφάνειας ή οίκτου. Ως εκ τούτου, δεν πρέπει ποτέ να διαπραγματεύεσαι με έναν Γερμανό ή να συμφιλιώνεσαι μαζί του – πρέπει να του υπαγορεύεις αυτά που θέλεις. Υπό οποιουσδήποτε άλλους όρους, δεν θα σε σέβεται ή δεν θα τον εμποδίσεις από το να σε εξαπατήσει”.

Άλλη μια χαρακτηριστική περίπτωση αυτής της απάνθρωπης γερμανικής συμπεριφοράς ήταν οι υπόλοιπες γερμανικές αποικίες στην Αφρική (π.χ. Τανζανία, Τόγκο), οι οποίες λειτούργησαν ως φυτείες για την γερμανική οικονομική ανάπτυξη.

Οι Γερμανοί όχι μόνο κατέλαβαν την Ναμίμπια και την Τανζανία, αλλά επίσης το Τόγκο και το Καμερούν. Αυτές οι χώρες της δυτικής ακτής της Αφρικής ήταν εξαιρετικά πλούσιες σε φυσικούς πόρους -κακαόδενδρα, βαμβάκι, καουτσούκ κ.λπ. Στην Ανατολική Αφρική, ο πρώτος Γερμανός που πήγε την δεκαετία του 1880 ήταν ο Carl Peters, η σκέψη του οποίου είχε διαμορφωθεί από τον Σοπενχάουερ και τον Δαρβίνο.

Εκεί, ο Peters απέκτησε γη ίση με την τριπλάσια έκταση της Γερμανίας και, παρά την περιφρόνησή του για τους Μαύρους, διέθετε ολόκληρο χαρέμι από μαύρες γυναίκες. Ο Peters συμπεριφέρθηκε απέναντι στους ντόπιους σαν ένας “πραγματικός Τεύτονας”, όπως αρέσκετο να τον αποκαλούν, σκοτώνοντας μαύρους σαν τα σπουργίτια και κρεμώντας μαύρα κορίτσια για δική του ευχαρίστηση, αφού πρώτα τα βίαζε.

Αυτός ο “εξαγριωμένος Άριος” και τα τσιράκια του διέπραξαν ανομολόγητα εγκλήματα στην Ανατολική Αφρική, μεταξύ των οποίων υπερβολικά μαστιγώματα, βασανιστήρια αλυσοδεμένων και τιμωρία με σιδερένια στεφάνια που έσφιγγαν τους κροτάφους στο κεφάλι των θυμάτων. Το μαστίγωμα, που πολλές φορές ήταν θανατηφόρο, χρησιμοποιείτο παντού στις γερμανικές αποικίες και με τέτοια σκληρότητα, που ακόμα και οι άλλοι Ευρωπαίοι αποικιοκράτες σοκάρονταν. Για τον λόγο αυτόν οι γερμανικές αποικίες ήταν γνωστές ως “οι αποικίες του μαστιγώματος”.

Στην Ναμίμπια, οι Χερέρο όχι μόνο μαστιγώνονταν στην πλάτη, αλλά και στο στομάχι και μεταξύ των μηρών τους, πράγμα που συχνά προκαλούσε διαλυμένα γεννητικά όργανα, χυμένα έξω έντερα και διαμελισμένα έμβρυα.

Δεν χρειάζεται να πούμε ότι οι ακρότητες αυτές προκάλεσαν μια σειρά εξεγέρσεων. Οι Γερμανοί τους αντιμετώπισαν χωρίς έλεος. Πυρπόλησαν τα χωριά τους και έκαψαν τις σοδειές τους, προκαλώντας σοβαρό λιμό στην περιοχή. Υπολογίζεται ότι ο αριθμός των θανάτων κατά την διάρκεια της εξέγερσης και των συνεπειών της έφθασε τους 250.000-300.000.

Γιατί οι Γερμανοί είναι βάρβαροι

Ο Άγγλος συγγραφέας και διάσημος μυθιστοριογράφος G.K. Chesterton (1874-1936), σ' ένα μοναδικό δοκίμιό του με τίτλο “The Barbarism of Berlin”, που πρωτοεκδόθηκε το 1914, επιχείρησε από τότε, παραμονές του Α' Πγκοσμίου Πολέμου, να παρουσιάσει μια κριτική προσέγγιση τού γιατί οι Πρώσσοι, που διαμόρφωσαν το γερμανικό έθνος, πρέπει να θεωρούνται “βάρβαροι” με την ουσιαστική έννοια και σημασία της λέξης αυτής.

“Η ψυχολογία της βαρβαρότητας είναι η ακόλουθη: Όπως τα κατώτερα ζώα, δεν μπορεί να αφομοιώσει την ιδέα της αμοιβαιότητας. Δεν διαθέτει τον μικρό καθρέπτη, ας πούμε, με τον οποίο μπορούμε να συλλάβουμε τις σκέψεις των άλλων”.

Σύμφωνα με τον Chesterton, δεν υπάρχει ανθρώπινος τομέας τον οποίον να σέβονται οι Γερμανοί, “αλλά απαιτούν όλοι οι άλλοι να σέβονται τον δικό τους χώρο”.

Σύμφωνα με την θεωρία του, η βαρβαρότητα, όπως πρέπει να την εννοούμε, “δεν είναι απλή άγνοια, ούτε καν απλή βιαιότητα. Έχει μια πιο συγκεκριμένη έννοια και σημαίνει στρατευμένη εχθρότητα προς ορισμένες απαραίτητες ανθρώπινες έννοιες”.

Ο Πρώσσος είναι ένας πνευματικά βάρβαρος... Υπάρχει μια θεμελιώδης έννοια στις ανθρώπινες σχέσεις, η ιδέα της αμοιβαιότητας, την οποία οι Πρώσσοι φαίνεται πως είναι πνευματικά εντελώς ανίκανοι να προσλάβουν.

“Ο ορισμός του πραγματικού άγριου είναι ότι γελά όταν σου κάνει κακό ενώ εξανίσταται όταν βλάπτεις αυτόν. Αυτή η περίεργη ανισότητα στο μυαλό βρίσκεται σε κάθε πράξη και λέξη που προέρχεται από το Βερολίνο”.

Ο Τεύτονας “με στολή”, ασυναίσθητα επίμονος και ενστικτωδώς ψυχαναγκαστικός, “ακολουθεί το σκότος όπως ένα όνειρο”. Κατά την πρωσσική αντίληψη περί κόσμου, όλα προσανατολίζονται προς ένα σημείο και δημιουργούν την αιχμή προς έναν σκοπό, και ο σκοπός αυτός είναι η καταστροφή της ελευθερίας σε ολόκληρο τον κόσμο. “...Φαίνεται πως πρόκειται για ένα είδος διανοητικού περιορισμού: κάτι σαν θρόμβο στον εγκέφαλο”. Ένα είδος “αγκυλωτού” μυαλού...Εάν ένας άλλος Ευρωπαίος φερθεί βίαια είναι γιατί πιθανόν έτσι το έμαθε... και όχι γιατί έκανε μια νέα επιστημονική ανακάλυψη στην φυσιολογία! “

Αυτή, δυστυχώς, η “τευτονική τρέλλα” της πρωσσικής Γερμανίας δίνει ουσιαστικά την κατεύθυνση στην Ε.Ε. με την προτεσταντική και άπληστη αιμοβόρα και ανέντιμη (βλ. Κέϋνς) τακτική της ελίτ και την εύκολα χειραγωγίσιμη λαϊκή μάζα της.

Η Γερμανία, σαν χώρα, δεν διαθέτει το ιστορικό βάθος της μεγάλης δύναμης, έχει ακόμα την νοοτροπία ορδής με εστιασμένη καταστροφική μανία (Furor Teutonicus) και ασκεί άγαρμπη διεθνή πολιτική.

Αν οι Γερμανοί πάσχουν από τόσο μεγάλη αδυναμία ρεαλιστικής ανάγνωσης του γεωπολιτικού γίγνεσθαι, τότε είναι δεδομένο ότι οδηγούν την Ευρώπη στην καταστροφή. Είναι θέμα χρόνου για να συμβεί αυτό που μου εξομολογήθηκε πρόσφατα ένας, καλά πληροφορημένος, Αμερικανός πολιτικός: “το πιθανότερο είναι η Γερμανία να αναδειχθεί σε οικονομική Καρχηδόνα”! Αυτό, πράγματι, πιστεύουν πολλοί σοβαροί αναλυτές.

Με κριτήριο τις παραπάνω περιγραφές της γερμανικής εθνικής ιδιοσυγκρασίας από, ουκ ολίγους, “σοφούς” του 20ου αιώνα, η σημερινή αντιμετώπιση της πολιτικής του Βερολίνου είναι σε λάθος κατεύθυνση, όσο δεν βάζουμε οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι το θέμα της ρήξης με αυτήν στο τραπέζι, χωρίς δισταγμούς.

Έχουμε να κάνουμε με μια αντίληψη εντελώς λανθασμένη και απειλητική, που φέρνει τα πάνδεινα στους ευρωπαϊκούς λαούς και προορίζεται να μετατρέψει την γηραιά ήπειρο σε στρατόπεδο σκλάβων, αυτό που ήθελαν οι ναζί πρόγονοι της Μέρκελ και του Σόϊμπλε.

Εμείς οι Έλληνες ειδικά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Γερμανία, από την σταθερά φιλοτουρκική και ανθελληνική πολιτική της επί Μπίσμαρκ στα τέλη του 19ου αιώνα, μέχρι την σημερινή μεγάλη κρίση από την οποία επωφελείται (Bild: Η Γερμανία έχει κερδίσει 70-100 δισεκ. Ευρώ από την κρίση...), βρίσκεται πάντα πίσω από τον σχεδιασμό όλων των ολοκαυτωμάτων των ελληνικών πληθυσμών: ελληνοτουρκικός πόλεμος 1897, γενοκτονία του Πόντου, μικρασιατική καταστροφή, διχασμός Κωνσταντίνου-Βενιζέλου, Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, Κρήτη, Δίστομο, Καλάβρυτα κ.λπ....

Για τον λόγο αυτόν, η Ελλάδα πρέπει να είναι πολύ ενεργή στο θέμα του οφειλόμενου κατοχικού δανείου και των γερμανικών αποζημιώσεων. Η είσπραξή τους από την Γερμανία δεν θα πρέπει να επιδιώκεται μόνο ως απάντηση στους επαχθείς οικονομικούς όρους του Μνημονίου, αλλά ως αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας και της δικαιοσύνης.

*Δημοσιεύθηκε στο Hellenic Nexus τ.123 – Οκτώβριος 2017