Η Ανέντιμη Σταυροφορία και η σκιά της Κίνας στην ιστορία

Η Ανέντιμη Σταυροφορία

και η σκιά της Κίνας στην ιστορία

“Ποια είναι η αθανασία, δάσκαλε, τι θα πει αθάνατος;” και ο Κομφούκιος απάντησε: “Μία είναι η αθανασία: η εντιμότητα”

Επιμέλεια: Λεωνίδας Χ. Αποσκίτης*

Την ώρα αυτή, αν επιβληθεί η ατζέντα των neocons και του “λόμπυ του πολέμου” στον Τραμπ, η Δύση θα βρεθεί πλέον στην ίδια ακριβώς πορεία με αυτήν της Ευρώπης στα μέσα της δεκαετίας του 1930.

Σίγουρα, η ιδεολογία είναι διαφορετική, όπως και αυτός που θα παίξει τον ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου. Αλλά το σκεπτικό είναι “ακριβώς” το ίδιο.

Οι ίδιες αιτίες παράγουν τα ίδια αποτελέσματα. Αλλά την φορά αυτήν υπάρχουν όπλα και στις δύο πλευρές, που κάνουν το Ολοκαύτωμα της Δρέσδης να μοιάζει με μικρό σπινθήρα.

Σήμερα, η κατάσταση είναι, επίσης, απείρως χειρότερη από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, την δεκαετία του '60. Κατά την διάρκεια της Κρίσης της Κούβας, υπήρχαν λογικοί άνθρωποι και στις δύο πλευρές. 
Τόσο οι ηγέτες του Κεϋνσιανού, κρατικού, καπιταλισμού, όσο και οι κομισάριοι του σοβιετικού μαρξισμού είχαν τις ιδεολογικές τους ρίζες στον Διαφωτισμό. Σήμερα, δεν έχει μείνει ούτε ένας λογικός άνθρωπος σε θέση εξουσίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στις ΗΠΑ. Ούτε ένας! Δεύτερον, κατά την διάρκεια της Κρίσης της Κούβας, όλες οι ειδήσεις που μεταδίδονταν αφορούσαν την εν λόγω κρίση, ολόκληρος ο πλανήτης συναισθανόταν ότι βρισκόταν στο χείλος της αβύσσου, οι πνευματικοί άνθρωποι ξεσηκώθηκαν.

Ο τάφος των δυτικών αξιών στην Μέση Ανατολή

Με όποιον τρόπο και αν δει κανείς τις εξελίξεις, το τελικό συμπέρασμα είναι το εξής: η Δύση χάνει τόσο την εντιμότητά της, όσο και την ικανότητα να σκέπτεται λογικά, βυθίζεται όλο και περισσότερο στην απελπισία, γνωρίζοντας ότι έχει χάσει το βήμα της παγκοσμιοποίησης και ο χρόνος που περνά δεν είναι πια υπέρ της. Και όμως, αισθάνεται υποχρεωμένη να κάνει κάτι προκειμένου να σώσει το γόητρό της και την κατάσταση. Από την άλλη, η Ευρασία γνωρίζει ότι έχει τον χρόνο με το μέρος της. Δεν χρειάζεται μια στρατιωτική αναμέτρηση, χρειάζεται μεγαλύτερη περίοδο ειρήνης προκειμένου να αναπτυχθεί περαιτέρω και να κερδίσει ακόμα πιο πλεονεκτική θέση.

Μέσα σ' αυτό το κλίμα, τα μεγάλα ψέμματα, στα χνάρια της γκαιμπελικής προπαγάνδας, και οι false flag επιχειρήσεις, σαν πρελούδιο του ολέθρου, δυστυχώς δεν πείθουν κανέναν και μόνο πικρό γέλιο προκαλούν.

Είναι δύσκολο να βγουν λογικά συμπεράσματα, γιατί η Δύση κινείται εντελώς παράλογα.

Δυστυχώς, αυτή είναι και η εντύπωση που επικρατεί τόσο στην κοινή γνώμη όσο και στην πλειονότητα των ειδικών αναλυτών και συμβούλων της άλλης πλευράς, όπως φάνηκε από μια τηλεοπτική συνομιλία Ρώσσων ειδικών σχετικά με το τι πρέπει να κάνουν με τις ΗΠΑ.

Το ενδιαφέρον είναι πως υπήρχε μια συναινετική άποψη ως προς το ότι οι εκκλήσεις, η λογική, το αίτημα για δίκαιη μεταχείριση ή δικαιοσύνη, ή ακόμα και για κοινή λογική, είναι μάταια. Η ρωσσική άποψη είναι ότι η Δύση άρχεται από μια μεσσιανικού τύπου κλίκα, η οποία δεν έχει καμμία σχέση με τις παλιές δυτικές αξίες, και υποστηρίζεται από ένα απολύτως ψευδόμενο και υποκριτικό σύστημα ΜΜΕ.

Τα λιγότερα που συμβαίνουν είναι τα εξής:

• Η ευκαιρία για έναν κόσμο διεπόμενο από την αμοιβαιότητα έχει χαθεί.

• Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία δεν λειτουργεί.

• Ο κανόνας του νόμου εφαρμόζεται μόνο στον αδύναμο και τον φτωχό.

Τελικά, όλα κατευθύνονται στην μη-φιλελεύθερη Παγκόσμια Αταξία, στην έλλειψη διεθνούς νομιμότητας, την ανυπαρξία δυτικών ηγετών, την στρατηγική αναρχία.

Από τις Σταυροφορίες στην Ανατολή μέχρι την ναζιστική εισβολή στην Σοβιετική Ένωση, κατά την οποία αφανίστηκαν περίπου 27 εκατομ. πολίτες, έχουν γίνει πολλές θηριωδίες από τους Δυτικούς. Οι Ρώσσοι δεν θα ανεχθούν άλλη μια δυτική βαρβαρότητα, ειδικά αν υποστηρίζεται από πυρηνικά όπλα. Καλά θα είναι να ζυγίσουν όλοι πολύ προσεκτικά τα λόγια του Πούτιν: “τι χρειαζόμαστε έναν κόσμο όπου δεν θα υπάρχει η Ρωσσία;”...

Θυμηθείτε το εξής: όταν ο Ναπολέων και ο Χίτλερ επιτέθηκαν στην Ρωσσία και έσπασαν τα μούτρα τους, η χώρα βίωνε μεγάλες κρίσεις και αντικειμενικά ήταν αδύναμη. Και στις δύο περιπτώσεις, η ρωσσική κοινωνία ήταν βαθειά διχασμένη από εσωτερικές αντιθέσεις και η συγκυρία ήταν ιδανική για εξωτερική επίθεση.

Τίθεται, λοιπόν, το ερώτημα: Θέλουν πραγματικά να πάνε σε πόλεμο με μια απολύτως ενωμένη και πυρηνική Ρωσσία;

Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι αυτή η κτηνωδία πρέπει να σταματήσει. Προς τούτο, η Ρωσσία δεν είναι μόνη της αυτή την φορά. Κατά την διάρκεια της επίσκεψής του στην Μόσχα, στις αρχές Απριλίου, ο επικεφαλής της κινεζικής άμυνας είπε ότι σκοπός του είναι να δώσει το μήνυμα στην Αμερική ότι η Κϊνα στέκεται στο πλευρό της Ρωσσίας.

Η Εποχή Πούτιν-Σι

Όσο κι αν δεν το κατανοούν οι άνθρωποι στην Δύση, από την σκοπιά των περισσότερων Κινέζων, η “δυναστεία” που ανέλαβε την εξουσία μετά την Επανάσταση το 1949, έφερε μια “χρυσή εποχή” για την χώρα. Οι Κινέζοι δεν ενθουσιάζονται όταν τους προπαγανδίζουν τα καλά της δυτικής δημοκρατίας, γιατί η πλειονότητά τους πιστεύει ότι χρειάζονται το ισοδύναμο ενός Αυτοκράτορα που θα αποτρέψει την επανάληψη του Αιώνα της Ταπείνωσης. Στην ζωντανή μνήμη των γηραιότερων Κινέζων, η Κίνα βίωσε μια εποχή εθνικού διχασμού, κυριαρχίας των πολέμαρχων, εμφυλίου πολέμου, πείνας και εξευτελισμού εξ αιτίας της αποικιοκρατίας. Ο Αιώνας της Ταπείνωσης, όπως τον αποκαλούν οι Κινέζοι, ο οποίος ξεκίνησε με τον πόλεμο του οπίου το 1848 και τελείωσε με την επιτυχία της εθνικοαπελευθερωτικής Επανάστασης το 1949, ήταν ένας αιώνας κατά τον οποίον ο εμφύλιος πόλεμος κόστισε εκατομμύρια ζωές.

Έκτοτε, είναι η πρώτη φορά στην κινεζική ιστορία όπου κανείς δεν φοβάται ότι θα πεθάνει από την πείνα ή ότι θα ενσκήψει κάποιος πολέμαρχος που θα βιάσει τις γυναίκες και θα κάψει τις σοδιές του.

Η ενίσχυση της θεωρούμενης “εποχής Πούτιν-Σι” δεν μπορεί παρά να εξοργίζει στο έπακρον τους Δυτικούς νεο-αποικιοκράτες και νεο-φιλελεύθερους.

Για τον Πούτιν, όπως και για τον Σι, ο υπέρτατος ρυθμιστής είναι το εθνικό κράτος, όχι μια δράκα ολιγαρχών της χρηματοπιστωτικής ελίτ, όπως έχει γίνει ο κανόνας στην αποεθνικοποιημένη και νεοφιλελεύθερη Δύση.

Η τροποποίηση του κινεζικού συντάγματος, που δίνει στον Σι Ζινπίνγκ την δυνατότητα για περισσότερες προεδρικές θητείες -δηλαδή να παραμείνει στην εξουσία όσο χρειάζεται προκειμένου να φέρει την “εθνική αναζωογόνηση”- σε συνδυασμό με τις ρωσσικές εκλογές, όπου ο Πούτιν επανεξελέγη θριαμβευτικά πρόεδρος, έχουν εξασφαλίσει την σταθερότητα και την διάρκεια της ρωσσο-κινεζικής στρατηγικής συνεργασίας και για την επόμενη δεκαετία.

Αυτό θα διευκολύνει την ώσμωση μεταξύ της Πρωτοβουλίας “Ζώνη και Δρόμος” (BRI) και της Ευρασιατικής Οικονομικής Ένωσης (EEAU), την πολιτική συνεργασία εντός του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO), των BRICS και της G-20, και συνολικά την προσπάθεια προς την Ευρασιατική ολοκλήρωση.

Η σημερινή Κίνα είναι ένα φαινόμενο που δεν έχει ανάλογο στην οικονομική ιστορία του πλανήτη. Μέσα σε μια απίστευτα σύντομη χρονική περίοδο, αυτή η πρώην καθυστερημένη χώρα σκαρφάλωσε μόνη της στις υψηλότερες θέσεις των παγκόσμιων οικονομιών. Ο μέσος Κινέζος καταναλώνει 17 φορές περισσότερο σήμερα απ' ό,τι το 1987, τριάντα χρόνια πριν.

Την ίδια περίοδο, η Κίνα μετακίνησε σχεδόν 600 εκατομμύρια ανθρώπους από την ύπαιθρο της χώρας, στις πόλεις· είναι το ισοδύναμο της μετακίνησης ολόκληρου του πληθυσμού της Ευρώπης από τα Ουράλια Όρη μέχρι τον Ατλαντικό Ωκεανό. Για να στεγάσουν αυτούς τους ανθρώπους, έκτισαν το ισοδύναμο ενός νέου Λονδίνου, συν ένα νέο Βερολίνο, μια Ρώμη, μια Λυών κ.λπ... Και, φυσικά, η μετακίνηση ανθρώπων από την παραδοσιακή ζωή στο χωριό και η μεταφορά τους στον κόσμο της τεχνολογίας του 21ου αιώνα οδήγησε σε μια πρωτοφανή έκρηξη παραγωγικότητας, η οποία συνεχίζεται σχεδόν αμείωτη.

Η πολιτική του “Μια Ζώνη-Ένας Δρόμος” της Κίνας, όπως ανακοινώθηκε από τον πρόεδρο Σι, είναι ένα πλάνο κυριαρχίας στην βιομηχανία σε ολόκληρη την Ευρασία, τόσο από το έδαφος (ζώνη) όσο και από την θάλασσα (δρόμος).

Η επίπτωση όσων κάνει η Κίνα είναι αισθητή σε ολόκληρο τον κόσμο. Πρώην σύμμαχοι των ΗΠΑ, μεταξύ των οποίων και μέλη του ΝΑΤΟ, προσανατολίζονται πλέον προς την Κίνα. Η Ρωσσία έχει, αναγκαστικά, λόγω της δυτικής μισαλλοδοξίας, πλήρως εξαρτηθεί από την Κίνα, η Ταϋλάνδη -που ήταν σύμμαχος της Αμερικής- έχει απορροφηθεί από την κινεζική οικονομία, η Τουρκία έχει εγκαταλείψει την Δύση και μετατρέπεται σε δυτική οικονομική επαρχία της Κίνας... και ούτω καθεξής.

Στο Ασιατικό Οικονομικό Φόρουμ, που έγινε στις αρχές Απριλίου στα νησιά Χαϊνάν, ο Κινέζος πρόεδρος Σι Ζινπίνγκ, μιλώντας στην εναρκτήρια τελετή, επιβεβαίωσε την εντύπωση που πολλοί αποκόμισαν από το φόρουμ του Νταβός: Η Κίνα έχει αντικαταστήσει τις ΗΠΑ ως κινητήρια δύναμη της παγκόσμιας οικονομίας. Επιπλέον, η Κίνα προτείνει έναν νέο τύπο παγκοσμιοποίησης σε εθελοντική βάση και χωρίς στρατιωτικές επεμβάσεις, τις οποίες χρησιμοποιούν όλο και περισσότερο οι δυτικές δυνάμεις· ένα μοντέλο που θα γίνεται συνεχώς και πιο δημοφιλές. Έτσι, το φόρουμ που έληξε στις 11 Απριλίου, και αποκαλέστηκε “Ανατολικό Νταβός”, το παρακολούθησαν... πάνω από δύο χιλιάδες υψηλόβαθμοι εκπρόσωποι από 63 χώρες: πρόεδροι χωρών, πρωθυπουργοί, αξιωματούχοι του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, κ.λπ. Πάνω από 80 χώρες και διεθνείς οργανισμοί υπέγραψαν συμφωνίες συνεργασίας με την Κίνα.

“Η Κίνα δεν κάνει μικρο-γεωπολιτικούς υπολογισμούς, δεν βάζει τον εαυτό της πάνω από τους άλλους και δεν επιβάλλει οποιεσδήποτε συμφωνίες σε κανέναν”, είπε ο Σι Ζινπίνγκ στο βήμα. 

Κομφούκιος και Πολιτική Εξουσία

Η διαφορά μεταξύ Αμερικανών και Κινέζων είναι ότι όλα τα οφέλη με το αμερικανικό μοντέλο παγκοσμιοποίησης πηγαίνουν στους Αμερικανούς επενδυτές και όλο το κόστος στις χώρες όπου αυτοί επενδύουν, κατά την συνήθη αποικιοκρατική πρακτική. Και όταν οι χώρες αρνούνται να “συμμορφωθούν”, έρχονται οι αμερικανικές κυρώσεις κάθε μορφής. Η κινεζική λογική για τον κόσμο έχει πολλές πιθανότητες να αντικαταστήσει την Pax Americana, επειδή είναι επωφελής για όλους, ακόμα και για τους στενότερους συμμάχους των ΗΠΑ. Εγγυάται, επίσης, μια σταθερή παγκόσμια ισορροπία και την εθνική κυριαρχία εντός ενός πολυπολικού κόσμου. Αυτές οι αντιλήψεις έχουν την πηγή τους στις συλλήψεις του Κινέζου φιλόσοφου Κουνγκ Φου Τσε, ή αλλιώς Κομφούκιου.

Ο Κομφούκιος, που έδρασε κυρίως τον 5ο π.Χ. αιώνα, σε αντίθεση με άλλους στοχαστές της Ανατολής που έριχναν βάρος στον “εσωτερικό κόσμο” του ανθρώπου, ήταν πολιτικός φιλόσοφος. Ενδιαφερόταν πολύ για την όσο πιο τέλεια λειτουργία της κοινωνίας και εκτιμούσε πολύ την αξία της διοίκησης, όντας κι ο ίδιος δημόσιος υπάλληλος.

Πίστευε ότι το ανθρώπινο είδος, για να μπορεί να λειτουργήσει, χρειάζεται διοίκηση χρηστή. Είχε προτάσεις για κάθε πλευρά της κοινωνικής ζωής, και κυρίως για ό,τι αφορά το ήθος και την εργατικότητα. Γι' αυτό έλεγε, “Όποιος αγαπά την δουλειά του, ποτέ του δεν εργάζεται”. Δεν ξεχώριζε ταξικά κανέναν, αντιθέτως, θεωρούσε σπουδαίο όποιον είναι φιλομαθής, αξιοπρεπής, έντιμος και εργατικός, σε όποια θέση και να είναι στην ιεραρχία. Τα βιβλία του Κομφούκιου, μετά από 2.500 χρόνια, τα γνωρίζει πολύ καλά ο μέσος Κινέζος, ο οποίος, μάλιστα, ξέρει απ' έξω τα βασικά διδάγματά του.

Έτσι, σήμερα, το καθεστώς έχει μεγάλη υποστήριξη από τον λαό, παρ' όλο που είναι μια ανελέητη Αξιοκρατία. Όποιος βρίσκεται στην κινεζική ηγεσία, το κατάφερε αυτό παίρνοντας υψηλές βαθμολογίες σε μια μεγάλη σειρά εξετάσεων, ξεκινώντας από την ηλικία των δώδεκα ετών – πράγμα που σημαίνει ότι, από τις πρώτες τάξεις του γυμνασίου, δεν συναπαντήθηκε με κανέναν μέτριο ή ανίκανο ποτέ σε όλη την σταδιοδρομία του. Παράλληλα, η πολιτική του “ενός παιδιού”, που ασκήθηκε επί δεκαετίες για τον έλεγχο των γεννήσεων, έχει δημιουργήσει έναν ολόκληρο “στρατό” από μοναχοπαίδια, δηλαδή άτομα με ψυχολογία “αυτοκρατορική”, όπως λένει οι ειδικοί. Έτσι, το καθεστώς έχει στις γραμμές του, όπως και το ΚΚΚ στα μέλη του, πολλούς εξαιρετικά ευφυείς ανθρώπους με υψηλές εκπαιδευτικές περγαμηνές.

Οι Κινέζοι κατέχουν τετραπλάσια πανεπιστημιακά διπλώματα στις επιστήμες, την τεχνολογία, την μηχανική και τα μαθηματικά, και διπλάσια διδακτορικά απ' ό,τι οι Ηνωμένες Πολιτείες. Μάλιστα, μερικά από αυτά είναι εξαιρετικά.

Η Κίνα ήταν απολυταρχικό κράτος πάντα, είτε με Αυτοκράτορα, είτε επί Μάο, είτε σήμερα με τον Σι, τους μανδαρίνους, όμως, δηλαδή τους αξιωματούχους της υψηλής διοίκησης της χώρας, τους επέλεγαν πάντα με αυστηρά κριτήρια έπειτα από γενικές εξετάσεις. Σύμφωνα με τον Κομφούκιο, όλες οι κοινωνικές τάξεις μπορούσαν να μετέχουν σ' αυτές τις εξετάσεις, στις οποίες αξιολογούνταν όχι μόνο η μάθηση, αλλά και η καλλιέργεια, το ήθος και η εγκύκλια γνώση. Δηλαδή στην Κίνα, με λίγα λόγια, έχουν αυτό το σύστημα, που θα λέγαμε σήμερα ΑΣΕΠ, για πάνω από 2.000 χρόνια...

Ο Σι μπορεί να είναι απόλυτος άρχων, όμως ένα πράγμα που δεν μπορεί να κάνει είναι να βάλει το παιδί του στο πανεπιστήμιο, αν το ίδιο δεν πάρει υψηλή βαθμολογία στις εξετάσεις του. Την ίδια ώρα που ακόμα και στα καλύτερα πανεπιστήμια της Δύσης, όπως το Χάρβαρντ, η οικονομική ελίτ με τις χορηγίες της μπορεί να “αγοράσει” τα πτυχία των παιδιών της.

Μια από τις πιο επικίνδυνες παρανοήσεις που έχουν οι Δυτικοί για τους Κινέζους είναι ότι δεν μπορούν να καινοτομήσουν. Ποιος νομίζουν ότι εφηύρε την πυρίτιδα, την μαγνητική πυξίδα, το ρολόϊ και τα κινητά τυπογραφικά στοιχεία, τότε που η σημερινή Ευρώπη έτρωγε ακόμα με τα χέρια; Την ώρα που τα πάντα “αποκρατικοποιούνται” και υπολειτουργούν, η Huawei, δηλαδή ο κρατικός Κινεζικός ΟΤΕ -η μεγαλύτερη εταιρεία τηλεπικοινωνιών στον κόσμο- διαθέτει μια πανεπιστημιούπολη που το Στάνφορντ ωχριά μπροστά της. Ο οργανισμός αυτός, που δεν υπήρχε καν πριν από μια δεκαετία, σήμερα κατέχει το 70% της παγκόσμιας αγοράς στις τηλεπικοινωνίες. Πώς το κατάφερε αυτό η Huawei; Πήρε μαζικές επιδοτήσεις από την κυβέρνηση, δηλαδή από το κράτος...

Στις ΗΠΑ, ξεκινώντας από την διακυβέρνηση Κλίντον, έφθασαν να πιστεύουν ότι ήταν απόλυτοι κυρίαρχοι του παιχνιδιού. Λες και το “κατέβασμα” ταινιών από το Ίντερνετ θα αποτελούσε την οικονομία του μέλλοντος. Η φούσκα, όμως, των χρηματιστηρίων και των νέων τεχνολογιών έσκασε και τώρα οι “φρουροί” του δυτικού κατεστημένου ολοφύρονται για το “ξεθώριασμα της φιλελεύθερης παγκόσμιας τάξης”. Τουλάχιστον ορισμένοι παραδέχονται ότι δεν είναι ούτε φιλελεύθερη, ούτε παγκόσμια, ούτε καν τάξη.

Η αντίληψη της Ε.Ε. περί προώθησης της “οικονομικής ολοκλήρωσης” από μια μη εκλεγμένη νομενκλατούρα γραφειοκρατών, μαζί με μεγάλες δόσεις λιτότητας και φτωχοποίησης των λαών, δεν θα μπορούσε να είναι πιο αντιδημοκρατική.

Απέναντι σ' αυτή την αντίληψη είναι το μοντέλο όπου ο Σι Ζινπίνγκ βρίσκεται στον πυρήνα της ηγεσίας, ένα είδος πρώτου μεταξύ πρώτων (primus inter pares) σε μια κινεζική εκδοχή της Δημοκρατίας του Πλάτωνα.

Η εκφυλισμένη πολιτική republica του Διαφωτισμού δεν είναι το μόνο πρότυπο πλέον. Ίσως, όμως, είναι λίγο αργά η υπεροπτική Δύση να αρχίσει να λαμβάνει σοβαρά υπ' όψιν της τον Κομφούκιο.

*Δημοσιεύθηκε στο Hellenic Nexus τ.130, Μάϊος 2018