στρούγκες ιδιωτείας

στρούγκες ιδιωτείας

Γράφει ο Παπα-Ηλίας Υφαντής

Λέγοντας ιδιωτεία οι αρχαίοι εννοούσαν την αχρειότητα. Το να είναι, δηλαδή κάποιος άχρηστος και ανεπίδεκτος βελτιώσεως. Και από τη σκοπιά της κοινωνικής ζωής την παθητική στάση απέναντι στα κοινωνικά δρώμενα. Ένα φαινόμενο που στις μέρες μας φαίνεται να χαρακτηρίζει μεγάλη κοινωνική μερίδα.

Και δεν είναι μόνο αυτοί που απέχουν απ’ τις εκλογικές διαδικασίες. Που, σε τελική ανάλυση,ύστερα από τόσα και τέτοια ρεσιτάλ εξαπάτησης και εμπαιγμού, η αποχή τους φαίνεται δικαιολογημένη. Ή μήπως κάποια περίεργα αποτελέσματα που μας προσφέρει η Singular Logic του, όπως λέγεται, μεγάλου «φιλέλληνα» κ. Ρότσιλδ θεωρούνται αξιόπιστα; Παρότι περιέργως φαίνονται σικέ κομμένα και ραμμένα στα μέτρα της μνημονιακής αλητείας!  Ενώ στην περίπτωση της επιλογής των τηλεοπτικών καναλιών αμφισβητήθηκε έντονα απ’ τους αξιότιμους κ. κ. καναλάρχες η αξιοπιστία του λογισμικού της!…

Αλλά και η ένταξη στους διάφορους κομματικούς σχηματισμούς δεν συνεπάγεται και συμμετοχή στα δημόσια πράγματα. Το αντίθετο μάλιστα. Η κοπαδοποίηση και η τυφλή εξάρτηση από κάποια πρόσωπα ή συμφέροντα, την προϋποθέτει. Ιδιαίτερα μάλιστα, όταν δεν μπορούν να απεξαρτηθούν ακόμη και όταν οι αποφάσεις των εκλεκτών τους στρέφονται εναντίον τους. Φτάνοντας στο σημείο ακόμη και εγκληματικές ενέργειές τους να αμνηστεύουν. Γιατί γι’ αυτούς μπορεί κάτι να είναι απροκάλυπτα εγκληματικό, αλλά, αφού το έκαμαν οι «δικοί» τους, είναι αναντίρρητα αποδεκτό.

Ασφαλώς πέρα απ’ τις κομματικές στρούγκες είναι και οι συνδικαλιστικές, των οποίων κοινός παρονομαστής είναι πρωταρχικά το συμφέρον. Μπροστά στο οποίο κάθε έννοια δικαιοσύνης εκμηδενίζεται. Αφού μπορούν να υποστηρίζουν και τα πλέον ανήθικα δικά τους προνόμια σε βάρος του κοινωνικού συνόλου.

Αλλά παράλληλα με τις κοσμικές στρούγκες υπάρχουν και οι θρησκευτικές. Που κι αυτές κινούνται στην τροχιά σκοπιμοτήτων, συμφερόντων ή προσώπων. Κι αλίμονο σ’ όποιον-ιδιαίτερα κληρικό-τολμήσει να αμφισβητήσει το αλάθητό τους. Ή ακόμη να επισημάνει τον διαχρονικό ανθελληνισμό του ναζισμού και του σιωνισμού. Θα χαρακτηριστεί αιρετικός και θα του απαγορευτεί το κήρυγμα.Γιατί φαίνεται πως για κάποιους «ορθόδοξους» τα σατανικά αυτά κατασκευάσματα θεωρούνται απαραβίαστα δόγματα της δεσποτικής ιδιωτείας. Παρότι-όπως και τόσα άλλα-βρίσκονται σε διαμετρική αντίθεση προς το γράμμα και το πνεύμα του Ευαγγελίου.

Εξυπακούεται εξάλλου ότι πίσω απ’ τις φανερές στρούγκες υπάρχουν και κρυφές. Που απ’ το παρασκήνιο κινούν τα νήματα και ρυθμίζουν τα βήματα των διαφόρων πολιτικών και θρησκευτικών μαριονεττών παγκοσμίως.

Αυτές, λοιπόν, και πάμπολλες άλλες ιδιωτείες αποτελούν συνιστώσες της διαβόητης πανανθρώπινης ιδιωτείας της παγκοσμιοποίησης, της οποίας απόληξη είναι ο ζοφερότερος μεσαίωνας της πανανθρώπινης ιστορίας. Στο αμάξι του οποίου είναι ζεμένες κατά μείζονα λόγο πολιτικές και θρησκευτικές ιδιωτείες. Που, όχι μόνο οδηγούν σε αποτελμάτωση αλλά και σε πρωτοφανή οπισθοδρόμηση και εξαθλίωση.

Κι όμως απέναντι σ’ αυτόν τον μονόδρομο της παγκοσμιοποιητικής κατάθλιψης στέκονται κάποιες φωτεινές μορφές της πρόσφατης ιστορίας μας. Όπως, για παράδειγμα, ο Πατροκοσμάς και ο Άγιος Γέροντας Παΐσιος. Στους οποίους κατά κόρον αναφερόμαστε, δεδομένου ότι η ακτινοβολία τους υπήρξε ανεπανάληπτη. Παρότι εκ πρώτης όψεως φαίνονται να κινούνται σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Αφού ο Πατροκοσμάς άφησε τη μοναχική ηρεμία και κατέβηκε να παλέψει μέσα στον κόσμο, ενώ ο Γέροντας Παΐσιος έγινε ο μαγνήτης που έφερε τον κόσμο στην ερημιά. Ωστόσο όμως και οι δυο τους στο βάθος κινούνται στην ίδια συχνότητα. Έχουν και οι δυο τους αποδράσει από κάθε είδος ιδιωτείας, μπαίνοντας στην τροχιά της αγιότητας. Και οι δυο τους διακατέχονται από απέραντη αγάπη για την πίστη και την πατρίδα. Και η αγάπη αυτή είναι που σπρώχνει τον ένα στον κόσμο και τον άλλο στην ερημιά. Η αγάπη αυτή φωνάζει στον Πατροκοσμά ότι δεν μπορεί να κάθεται στην έρημο, αφού το γένος κινδυνεύει να αφανιστεί απ’ τη βαρβαρότητα. Και η ίδια αγάπη λέει στον Γέροντα Παΐσιο να πολεμήσει απ’ την ερημιά για το γένος που για μια ακόμη φορά κινδυνεύει να αφανιστεί. Και αξίζει να τον ακούσουμε πώς με την προφητική του φωνή μιλάει για την τωρινή πραγματικότητα:

«Όταν όλα καίγονται γύρω σου, λέει, ο πόνος δεν σ’ αφήνει να σωπάσεις.Λένε κάποιοι: Κάνε προσευχή! Τους απαντώ: Η προσευχή, προσευχή και ο λόγος, λόγος. Η σιωπή, μερικές φορές, φέρει μεγάλη ευθύνη.Αν δεν φωνάξουμε, θα σηκωθούν οι πατεράδες μας από τους τάφους και θα μας δείρουν.Εκείνοι υπέμειναν τόσα για την πατρίδα και την ορθοδοξία! Κι εμείς τι κάνουμε γι’ αυτήν;

Είναι φοβερό και μεγάλο κρίμα, που η Ελλάδα και η Ορθοδοξία πολεμιέται απ’ τους ίδιους τους Έλληνες! (Γι’ αυτό) σήμερα, αφού η πολιτεία τα βάζει με το νόμο του Θεού, όποιος δεν μιλάει (εγκληματεί) και πρέπει να κλείνεται στη φυλακή.Ο, τι και να ψηφιστεί, δεν μπορεί να καταργήσει το νόμο του Θεού και να ησυχάσει τη συνείδηση…

Πίσω από την ΕΟΚ κρύβεται η δικτατορία των Σατανιστών.Τέτοια δικτατορία, που σκέπτονται να κάνουν, μόνο ο διάβολος θα μπορούσε να την είχε σκεφθεί. Όμως…

Ο λαός μας έχει κρυμμένη δύναμη για ώρες ανάγκης. Αλλά και ο Θεός αγαπά την Ελλάδα. Κι αφού δεν χαθήκαμε σε τόσες περασμένες μπόρες, δεν θα χαθούμε και στην τωρινή θύελλα.Γι’ αυτό, ας μην κοιμόμαστε κι ας είμαστε έτοιμοι…».

Μάλιστα σε κάποια περίπτωση που έκρινε σκόπιμο πήρε μέρος σε διαδήλωση. Που σημαίνει ότι κι εμείς, αν αγαπάμε την πίστη μας και την πατρίδα μας, οφείλουμε να δραπετεύσουμε απ ’τις κομματικές και θρησκευτικές ιδιωτείες. Και να μπούμε στο στίβο του «ευ αγωνίζεσθαι». Για δικαιοσύνη, ελευθερία και καθολική σωτηρία…

[Πηγή: Υπέρβαση, 06/09/2016]