Μια μεγάλη απώλεια για τον Εναλλακτικό Εκδοτικό Χώρο - Μνήμη Παύλου Γ. Βουδούρη

ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΩΛΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΕΚΔΟΤΙΚΟ ΧΩΡΟ  

ΜΝΗΜΗ ΠΑΥΛΟΥ Γ. ΒΟΥΔΟΥΡΗ

Είμαι προσωπικά συντετριμμένος, όπως όλοι που τον γνώριζαν, με την εντελώς απροσδόκητη απώλεια του αγαπημένου φίλου και επί 17 χρόνια συνεργάτη Παύλου Βουδούρη, συνεκδότη του περιοδικού ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ. Το ίδιο πιστεύω ότι αισθάνονται και οι χιλιάδες αναγνώστες του περιοδικού.

Του πρωτοπόρου περιοδικού που εδω και 25 χρόνια ασχολείται με τον Ελληνισμό, την Ορθοδοξία, την αστείρευτη παράδοση μας αλλά και τα "ανεξήγητα" φαινόμενα της ιστορίας που μέσα από την "παγκοσμιοποίηση" και τη Νέα Τάξη αναδύονται με νέο πρόσημο.

Εσωτερισμός, ανατολικές φιλοσοφίες και θρησκείες, ισλαμισμός, μεταφυσικές αναζητήσεις, αστρικά ταξίδια, ζεν, θεοσοφίες, αιρέσεις, μυστικές πύλες, όλα όσα ένας ανήσυχος νούς ψάχνει αυτά τα δίσεκτα και πλανερά χρόνια μακριά από τις ξύλινες γλώσσες των ιδεολογικών "ισμών" του 20ου αιώνα.

Ενα ατέλειωτο ταξίδι προς τη γνώση που όσοι το διάβαζαν και συνεχίζουν, παρά την κρίση, να το διαβάζουν είναι αλήθεια ότι "ταξιδεύουν" μαζί του.

Στήν τελευταία μας συνάντηση είχαμε μιλήσει για το επετειακό τεύχος (237) που μόλις κυκλοφόρησε και για το ότι "η έκβαση του τρομερού πολέμου που βιώνουμε δεν είναι καθόλου δεδομένη, αν η αντίσταση στα χτυπήματα της ελίτ είναι ψυχωμένη και ικανώς στελεχωμένη". Αυτό είναι και το μήνυμα που το περιοδικό δίνει σταθερά προς τα έξω συν το ότι το μοναδικό διαβατήριο για την αιωνιότητα είναι η ψυχή μας, είτε σαν άνθρωποι είτε σαν έθνος, και δεν πρέπει να το χάσουμε ποτέ.

Σχεδιάζαμε μάλιστα με πολύ κέφι ένα ειδικό αφιέρωμα και μια εκδήλωση για τις νεανικές παρέες μας της Κυψέλης και της Φωκίωνος Νέγρη της δεκαετίας του ‘70, επί χούντας και των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης, όταν ξεκίνησαν όλες αυτές οι πνευματικές αναζητήσεις και οι πολιτικοί αγώνες που διαμόρφωσαν πολλούς, που σήμερα  πρωτοστατούν στην αντίσταση του λαού μας και την αναζήτηση διεξόδου από την παρακμή και την κατοχή... Ομως ο Παύλος μας "ξεγέλασε" και δεν είναι πια μαζί μας. Δεν μπορώ ακόμα να το συνειδητοποιήσω και να συμμαζέψω τις σκέψεις μου για να γράψω περισσότερα... Ισως στο κλείσιμο του editorial του τεύχους που κυκλοφορεί μας άφησε το τελευταίο μήνυμα του: "...ό,τι θα διαβάσετε εδώ θα επέχει θέση απολογισμού και επισκόπησης του Τ.Μ. Θεωρώ, λοιπόν, πως έδωσα, στο μέτρο των δυνατοτήτων μου, το στίγμα και την πορεία αυτού του περιοδικού για τα επόμενα χρόνια (αν θέλει ο θεός και αν θελήσετε κι εσείς να κρατηθεί ζωντανή η σχέση μας)... Αλλά, η παρακαταθήκη του Παύλου νομίζω ότι βρίσκεται στο παρακάτω σημείωμα του από το 2008, το μοναδικό ίσως που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο, γιατί ο Παύλος ήταν ο άνθρωπος του χαρτιού και όχι του κομπιούτερ... Αιωνία του η μνήμη.

Λεωνίδας Χ. Αποσκίτης

(ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ, τεύχος 166, Δεκέμβριος 2008)
"Π.Β: Επειδή «πλησιάζουμε το σημείο της Μεγάλης Ανατροπής»... Θα ήταν βαθιά και συνειδητή υποκρισία εκ μέρους όλων μας να ισχυριστούμε όχι η κατάσταση που βιώνουμε είναι απλά μια ακόμη -έστω πολύ ισχυρή- οικονομική κρίση. Ολοι το ξέρουμε ή το αισθανόμαστε στην ψυχή μας ότι πρόκειται για κάτι πολύ γενικότερο και πολύ βαθύτερο, που φαίνεται βέβαια και στην Οικονομία γιατί εκεί τα πράγματα είναι μετρήσιμα. Κρίση αξιών, κρίση οικολογική, κρίση περιβαλλοντολογική, κρίση πολιτική, κρίση κοινωνική, κρίση των πάντων. (Και μάλιστα, όπως φαίνεται, θα δικαιώσει πλήρως τους συνωμοσιολόγους, αφού όλα αυτά δείχνουν να αλληλοσυμπλέκονται και να κορυφώνονται μέχρι το 2012!) Και όλοι ξέρουμε ότι οι λύσεις δεν είναι ορατές. Για παράδειγμα, οι ειδικοί λένε ότι για να έρθει η πολυπόθητη οικονομική ανάκαμψη, πρέπει ο πλανήτης να υποστεί τέτοια οικολογική καταστροφή ώστε χρειάζονται 3 πλανήτες σαν τη γη μας για να διατηρήσουμε ένα βιοτικό επίπεδο σαν της Ευρώπης, και 5 πλανήτες με τα ενεργειακά αποθέματα της γης για ένα επίπεδο σαν της Βόρειας Αμερικής! Με άλλα λόγια, η λύση που προτείνεται είναι να γίνουμε ακόμη περισσότερο καταναλωτές, για να μην καταρρεύσει η παγκόσμια οικονομία (στην ουσία να αναβληθεί η κατάρρευση της)! Και να μην καταρρεύσει μαζί της όλη η ευημερία μας, η ευτυχία μας, η διασκέδαση μας, η υγεία μας, η ειρήνη μας, η εργασία μας, η επικοινωνία μας. Αφού όλα αυτά είναι δυστυχώς βασισμένα κυρίως σε οικονομικούς παράγοντες. Θα δανειστώ μια παράγραφο από το άρθρο του Αποσκίτη με τα λόγια του Μ. Γκορμπατσόφ, από πολύ πρόσφατο συνέδριο: «Σήμερα βρισκόμαστε σε μία κρίση που δεν γνωρίζουμε που θα καταλήξει. Είναι μία κρίση όλων των συστημάτων, ακόμη κι αυτού του μοντέλου της δημοκρατίας». Και στο ίδιο συνέδριο ακούστηκε επίσης ότι «ο κόσμος που ξέραμε δεν υπάρχει πια. Πλησιάζουμε το σημείο της Μεγάλης Ανατροπής. Εχουμε μπροστά μας λιγότερο χρόνο από όσο νομίζαμε». Και σαν επιστέγασμα όλων αυτών, έρχεται η σαφώς διαφαινόμενη τάση για μια «παγκόσμια επιτήρηση» (της Οικονομίας αρχικά...) όπως δήλωσαν ακόμη πιο πρόσφατα οι ηγέτες του G20... Ομως δεν ξεκίνησα να τα γράφω αυτά γιατί θέλω να μιλήσω για κρίσεις και αδιέξοδα. Θα ήθελα να σας πω για κάτι πολύ σπουδαιότερο, για το οποίο μου έδωσε την αφορμή μια καταπληκτική φράση από το ίδιο άρθρο του Αποσκίτη. Μια φράση που προτείνει λύσεις απέναντι στα προβλήματα αυτής της Παγκοσμιοποίησης, πέρα από εκεί που τις ψάχνουν οι ηγέτες του κόσμου: «Μπορούμε να αντιδράσουμε σύμφωνα με τις δικές μας προσωπικές και τοπικές παραδόσεις...». Πρόκειται για μια αξιοπρόσεκτη θέση που, για να αντιμετωπιστούν τα μεγάλα προβλήματα της εποχής μας, ζητά να αξιοποιηθούν τα ανεξάντλητα αποθέματα αντίστασης του λαϊκού βιώματος των λαών της γης. Μια πρόταση μάλιστα, που δείχνει να επιβεβαιώνεται σε κάθε σημείο του πλανήτη.Δεν ξέρω αν οι άλλοι λαοί μπορούν να στραφούν στην παράδοση τους και να αντεπεξέλθουν σε όσα είναι ήδη εδώ και κυρίως σε όσα έρχονται. Το εύχομαι... Όμως εμείς οι Ελληνες μπορούμε. Η παράδοση μας μπορεί να μας λυτρώσει. Φυσικά δεν μιλάμε για στροφή στη φουστανέλα αντί για παντελόνι ή στο μουσακά και τον μέλανα ζωμό αντί για σούσι ή χάμπουργκερ - αν και ίσως παίζουν και αυτά το μικρό τους ρόλο. Αναφερόμαστε στο πνευματικό μέρος των παραδόσεων και συγκεκριμένα στην ελληνική πνευματική παράδοση. Τα γράφει αυτά ένας που έχει αφιερώσει πάνω από τρεις δεκαετίες εντρύφησης σε ξένες πνευματικές παραδόσεις (με την όποια συνέπεια και ειλικρίνεια μου επέτρεπαν οι συνθήκες μου...). Και τα γράφω σε ένα περιοδικό Αναζήτησης και γνωρίζοντας τη σχέση που υπάρχει μεταξύ μας, γιατί ειλικρινά πιστεύω ότι πλησιάζουμε σε ένα σημείο κάποιας Μεγάλης Ανατροπής, χωρίς ωστόσο να μπορώ (και ίσως χωρίς να θέλω) να προσδιορίσω το είδος της. Καθώς γυρίζω, λοιπόν, πίσω... όταν ξεκινούσε η επαφή μου με παραδόσεις άλλων λαών, δεν βρίσκω να ήταν ανειλικρινές το κίνητρο μου. Την Αλήθεια αναζητούσα. Όμως, δεν ξέρω γιατί... αλλά δεν βρέθηκε κανείς γύρω να μου μιλήσει για τη «φύλαξη της καρδιάς». Αντίθετα βρέθηκαν στο δρόμο μου άλλοι, πρόθυμοι να μου μιλήσουν για την ρατζ γιόγκα, που μόλις είχε έρθει στην Ελλάδα, και έτσι έμαθα να σταθεροποιώ το νου μου με την αυτοσυγκέντρωση και τη σίνε. Ίσως εγώ βέβαια να μην αναζήτησα σωστά. Ωστόσο, από την ελληνική παράδοση δεν βρέθηκε κανείς να δώσει τότε στη δίψα μου τίποτα παραπάνω από καθηκοντολογικές και ηθικιστικές εντολές που με απωθούσαν αφάνταστα.... Και έτσι αναζήτησα την πολυπόθητη ελευθερία στη βουδιστική κενότητα και έμαθα μέσα από τη βιπάσανα για την εγρήγορση του πνεύματος. Αλλά παράλληλα ξέχασα και απώθησα ότι στην παράδοση του πατέρα μου και του παππού μου δεν υφίσταται κενότητα, αλλά Πανταχού Παρών και τα πάντα Πληρών Θεός.Αργότερα, αναρωτήθηκα πολλές φορές γιατί -παρόλες τις ατελείωτες ώρες διαλογισμού και εσωτερικής σιωπής- οι βασικές αδυναμίες της ψυχής μου παρέμεναν οι ίδιες, αλλά έπρεπε να περάσουν πολλές δεκαετίες για να ακούσω από τον π. Κωνσταντίνο στη Γλυφάδα, ότι αν ο άνθρωπος δεν πιστεύει στον Θεό και σιωπά το νου του, γεμίζει πειρασμούς... Αντίθετα, αν πιστεύει στον Θεό και προσεύχεται όταν σιωπά το νου του, γεμίζει Χάρι. Γνώρισα και σεβάστηκα (και σέβομαι ακόμα) τι δίδαξαν οι μεγάλοι ασκητές της Ανατολής, ο Πάντμα Σαμπάβα, ο Τζίμε Λίγκπα, ο Μιλαρέπα, αλλά αγνοούσα πλήρως ότι την ίδια εποχή, στην παράδοση του λαού μου, γεννιόταν ένας Συμεών ο νέος Θεολόγος και έγραφε στη γλώσσα μου ο άγιος Νικήτας Στηθάτος και ο άγιος Νικόλαος Καβάσιλας. Επιζητούσα και θαύμαζα την ενότητα των φορέων της ανθρώπινης ύπαρξης που κηρύσσει το τάι τσι και δεν ήξερα ότι ο άγιος Ιωάννης την περιέγραφε στην Κλίμακα του, ήδη χίλια χρόνια νωρίτερα. Ακουγα για το «ευρύ πνεύμα» των σούφι και έχω συμμετάσχει σε συζητήσεις όπου η τοπική μας παράδοση κατατασσόταν στο... επίπεδο της Χιναγιάνα -του «μικρού οχήματος», αυτού δηλαδή που ο ασκητής ενδιαφέρεται για την προσωπική του σωτηρία. Γιατί; Επειδή εδώ είχε επικρατήσει η προτεσταντική οπτική της ατομικής σωτηρίας και έμαθε τον κόσμο να ερμηνεύει μέσω αυτής την Εκκλησία. Δεν είχα ακούσει ποτέ ότι οι Ορθόδοξοι σώζονται ως Εκκλησία -δηλαδή ως κοινότητα/κοινωνία Προσώπων- εν αντιθέσει προς τους Δυτικούς που επιδιώκουν να σωθούν ως άτομα (οι Προτεστάντες) ή μέσω του Πάπα (οι Καθολικοί). Κανείς από την παράδοση της χώρας μου δεν μου είχε πει ότι αυτή ζητά να θεώσει και απευθύνεται «πάση τη Κτίση», κι έτσι ένιωσα δέος όταν άκουσα ότι η Μαχαγιάνα αγκαλιάζει όλα τα όντα. Απέρριπτα με οίηση την ιδέα της κόλασης και ενός Θεού τιμωρού και στρεφόμουν με θαυμασμό στα γνωστικά βάθη της Θιβετανικής Βίβλου των Νεκρών, αλλά δεν ήξερα ότι πολύ νωρίτερα ο άγιος Ισαάκ -της ελληνικής μου παράδοσης, αν και Σύρος- έγραφε «οι εν τη γεένη κολαζόμενοι τη μάστιγι της αγάπης μαστίζονται», αφού η δική μας παράδοση διδάσκει ότι το ίδιο το Φως του Θεού είναι φως για όσους το πλησιάζουν με αγνή καρδιά και πύρ για όσους το βλέπουν με την παραμόρφωση του εγωισμού. Πίστευα κι εγώ μαζί με τους περισσότερους Έλληνες πως η μεγαλύτερη αμαρτία του Ιούδα ήταν το ότι πρόδωσε τον Χριστό και όχι το ότι δεν μετάνιωσε που τον πρόδωσε, όπως πραγματικά πρεσβεύει ο γνήσιος πνευματικός δρόμος της χώρας μου, πριν υποστεί τις κάθε είδους επιδράσεις -από τη βαυαροκρατία μέχρι τις πρόσφατες δυτικότροπες οργανώσεις- από τη Δύση. Έκανα κι εγώ πολλά χιλιόμετρα για να πάω να συναντήσω σημαντικά -όντως- πρόσωπα και καταστάσεις που θα βοηθούσαν την εσωτερική μου πορεία, αλλά είναι τουλάχιστον αφύσικο να ξεκινούν 'Ελληνες να πάνε στα Ιμαλάια, ενώ κοντά τους βρίσκεται η έρημος του Άθωνα. Να ξεκινούν Αθηναίοι να πάνε στην Μποντγκάγια ενώ, δίπλα μας, στο Μοναστηράκι, στον Άγιο Φίλιππο, βρίσκονται λείψανα από δύο σώματα που άγγιξαν τον ίδιο το Χριστό: του Πέτρου και του Φιλίππου! 

Ξέρω ότι η φράση «ελληνική παράδοση» επιδέχεται πολλές ερμηνείες. Ωστόσο, στην πραγματικότητα η έννοια παράδοση περιέχει οπωσδήποτε δύο προϋποθέσεις: πρώτον, Λαϊκό βίωμα το οποίο απαιτεί πολλά χρόνια -ακόμη και αιώνες- για να διαμορφωθεί. Και δεύτερον, εξίσου πολυετή αδιάσπαστη συνέχεια. Αυτά τα κριτήρια σήμερα ίσως μόνο η Ορθόδοξη παράδοση τα συγκεντρώνει στην Ελλάδα. Πιθανόν βέβαια, σε εκατό ή εκατόν πενήντα χρόνια, αν υπάρξουν οι κατάλληλες συνθήκες, να μπορεί κάποιος να μιλήσει και για άλλες ελληνικές πνευματικές παραδόσεις που δημιουργούνται ή αναγεννιούνται στις μέρες μας, αν οι φορείς τους καταφέρουν να τις διατηρήσουν ζωντανές και αδιάσπαστες.
Δεν θέλω με κανένα τρόπο να πω πως η παράδοση κάθε λαού είναι οπωσδήποτε ανώτερη από τις ξένες, ούτε πως η ελληνική πνευματική παράδοση υπερτερεί - παρ' όλο που όλες οι ενδείξεις δείχνουν προς κάτι τέτοιο (τεράστιο φιλοσοφικό υπόβαθρο, κολοσσιαία παραγωγή έργου, μεγάλος αριθμός πραγματωμένων ασκητών, διατυπωμένη στη μητρική μας γλώσσα, αδιάσπαστη επί πολλούς αιώνες, πίστη των άμεσων προγόνων, σύνδεση με όλα τα κρίσιμα γεγονότα του λαού μας... κλπ). Θέλω να πω όμως ότι είναι κρίμα να μην ψάξει τις απαντήσεις για τα μεγάλα υπαρξιακά ερωτήματα του και τους κοινωνικούς προβληματισμούς τού σήμερα -ένας Έλληνας ειδικά- στην επιχώρια παράδοση του, προτού στραφεί προς κάτι άλλο."

Από πρωΐας σήμερα, ο φίλος, ερευνητής και εκδότης Παύλος Βουδούρης μετέστη. Εγκεφαλικό ανεύρυσμα.

Ας είναι σε λαμπερές διαστάσεις πλέον το "ουσία οντολογικό του", που όχι μόνο κατάφερε να συνθέσει έναν πολύπλευρο και κυρίως ΚΑΛΟ αλλά και εξόχως δημιουργικό ΑΝΘΡΩΠΟ που επηρέασε θετικά και φωτεινά τις ζωές πολλών ανθρώπων, αλλά και που προσπάθησε έργω, να υπερβεί και υπερέβη πολλές-πολλές φορές τα όρια της ανθρώπινης πνευματικής αναζήτησης. Τα διαμάντια που συνέλεγε από αυτές τις διαδρομές πάντα τα μοιραζόταν. Και αυτό θα κάνει την απουσία του ακόμα πιό απαιτητική για όλους μας. Εύχομαι, Ο ΚΥΡΙΟΣ, όσων εξ' ΥΜΩΝ, ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ, που φώτιζε την ψυχή και τον νού του, να είναι ο προσωπικός οδηγός του στις νέες του πλόες.

Στην μνήμη Του, Ζωή, Φώς και Νοητική Ευδαιμονία είς άπαντας/άπασες εξ ημών και υμών.

Γιάννης Πηλιούνης

Ἐπιθυμῶ νὰ ἐκφράσω τὴν συντριβή μου γιὰ τὸ ἄκουσμα τοῦ θανάτου τοῦ Παύλου. Ἀπίστευτο, ἕνας τόσο δυναμικὸς ἄνθρωπος νὰ ἐλύγισε ξαφνικά, φεύγοντας ἀπὸ τὴν ζωή. Μεγάλη ἡ ἀπώλεια γιὰ τὸν ἑλληνικὸ πνευματικὸ κόσμο. Ἀφήνει πίσω του μεγάλο ἔργο. Θρηνῶ, ναί, θρηνῶ ὁλόψυχα καὶ ὁλόσωμα ἐνώπιον παρομοίας ἀπωλείας. Ὁ Παῦλος θὰ παραμείνῃ ἀνεξίτηλα καρφωμένος στὴν μνήμη τῆς καρδιᾶς μου. Βρὲ Παῦλε, τόσο πολὺ σὲ ἀγάπησε ὁ Χριστὸς γιὰ νὰ βιασθῇ νὰ σὲ πάρῃ στὴν ἀγκαλιά του; Ἐναποθέτω στὸ σκήνωμά σου τὸ πιὸ ζεστό μου δάκρυ. Ἀντίο Παῦλε!

Δημήτρης Κιτσίκης 

Σήμερα, πέθανε ο συνομήλικος φίλος Παύλος Βουδούρης, εκδότης των περιοδικών "Τρίτο Μάτι", "Hellenic Nexus", των εκδόσεων "Έσοπτρον" και υπεύθυνος, τότε, του innernet.gr.

Το κείμενο που ακολουθεί, είναι η 43η συνέχεια της στήλης "Θεαμαπάτες και Δικτυώματα" που δημοσιευόταν στο innernet.gr την περίοδο 2001-2003. Εκείνη τη μέρα, ήταν επετειακή. Έκλεινε έναν χρόνο παρουσίας στο διαδίκτυο. Θα συνέχιζε για έναν ακόμη, μέχρι να σταματήσει οριστικά το Νοέμβρη του 2003.

Έχω γράψει και καλύτερα κείμενα, ωστόσο τα 80 κείμενα των Θεαμαπατών, ήταν τα κείμενα που έχω γράψει με τα μεγαλύτερα κέφια ever.

Κι αυτό οφείλεται στη Σύλια, και, αργότερα, στην Ελένη που επιμελούνταν το κείμενο και το ανέβαζαν στο site, και, κυρίως στον Παύλο που μού έδωσε κάθε ελευθερία να γράφω ό,τι και όπως ήθελα. Και καναδυό φορές, που χρειάστηκε, με υποστήριξε 100%.

Διαβάστε τη στήλη. Εκείνη την περίοδο ήταν στην επικαιρότητα η "17Ν", το ξήλωμα της οποίας είχε αρχίσει 2-3 μήνες πριν. Έχει γέλιο, και χιούμορ, και αυτοσαρκασμό, και πείραγμα...

Αντίο Παύλο... Καλό ταξίδι στη σκοτεινή θάλασσα της αντίληψης...

Χρήστος Μόρφος

[Σκηνή Δεύτερη: Βαρβάκειος Αγορά, Αθήνα – Τετάρτη 09-10, 18:49

Τετάρτη κι απόβραδο. Χωρίς ασετυλίνη. Τα οπωροπωλεία της Βαρβακείου έχουν κλείσει από ώρα. Λιγοστοί περαστικοί διασχίζουν βιαστικά τους έρημους δρόμους γύρω της. 

Τα νεοκλασικά της περιοχής, σκοτεινά, σιωπηλά, εγκαταλειμμένα, περιμένουν την ανάπλασή τους εν όψει της Ολυμπιάδας. Ωστόσο, σ’ ένα κτήριο γραφείων στην Αρμοδίου, δύο όροφοι είναι ακόμα φωτισμένοι.

Ο Πι Βήτα χαμογελά καθώς, καθισμένος μπροστά στον υπολογιστή, πατά το save. «Πάει κι αυτό το τεύχος! Το εκατοστό έβδομο!»,σκέφτεται. «Και το άρθρο του Λεωνίδα για μια ακόμη φορά εξαιρετικό!». Σηκώνεται, τεντώνεται –πάντα με το χαμόγελο στα χείλη– και κάνει δυο βήματα προς την πόρτα του γραφείου του. «Ελέγη!», φωνάζει.

«Μισό λεπτό, κύριε Πι», απαντά εκείνη.

Είκοσι εννέα δευτερόλεπτα αργότερα βρίσκεται ήδη στο γραφείο του. 

«Ελέγη, τελειώσαμε! Στείλε κι αυτό το τυπογραφικό –το τελευταίο– για φιλμάκια και πάμε να φύγουμε. Αρκετά για σήμερα! Νύχτωσε!» 

«Αμ δε, που τελειώσαμε!»

«Γιατί; Τι απομένει;»

«Ο Μόρφος! Τη στήλη του για το Internet δεν την έχει στείλει ακόμα!» 

«Βρε Ελέγη! Πάρ’ τον ένα τηλέφωνο να τελειώνουμε!»

«Δέκα φορές τον έχω πάρει σήμερα, κύριε Πι. Κάθε μήνα τα ίδια κάνει!»

«Και τι λέει;»

«Πως δεν προλαβαίνει…»

«Καλά. Ξαναπάρ’ τον!»

Η στήλη είναι αυτή. Θεαμαπάτες & Δικτυώματα  [43]  09 Οκτωβρίου 2002]