H Οικουμενική Περιπέτεια των Ελλήνων

H Οικουμενική Περιπέτεια των Ελλήνων

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη
Οι δήθεν διεθνιστές και γκλομπαλιστές, που σήμερα ελαφρά τη καρδία υποστηρίζουν την Συμφωνία των Πρεσπών και τους όρους της “παραχώρησης” του ονόματος της Μακεδονίας, φανερώνουν όχι μόνο την βαθειά πνευματική παρακμή στην οποία βρίσκονται άνθρωποι και θεσμοί στην χώρα μας αλλά και την παιδαριώδη αντίληψη της ιστορίας που έχουν. 

Ο αυτοκαταστροφικός εγκλωβισμός μας σε θνησιγενή πολιτικοϊδεολογικά σχήματα αγνοεί το γεγονός ότι, από την ώρα που η Μακεδονία εμφανίζεται στο προσκήνιο της ιστορίας, ο ελληνικός τρόπος ζωής, που μέχρι τότε ήταν περιορισμένος στην ευρωπαϊκή Ελλάδα και σε λίγες πόλεις της Μικράς Ασίας και της Σικελίας, έγινε οικουμενικός. Ή, αν θέλετε, ο Ελληνισμός, στο σύνολό του, έγινε αποστολικός, όπως λέει ο Sir Richard Livingstone στο εξαιρετικό έργο του “Η Αποστολή της Ελλάδας”. 

“Στο σύστημα των μικρών κρατών που αποτελούσαν τον ελληνικό κόσμο στα τέλη του 4ου π.Χ. αιώνα εισέβαλαν, σαν ορμητικό ποτάμι σε ήρεμη λίμνη, οι στρατιές των Μακεδόνων”, λέει χαρακτηριστικά ο Βρετανός ελληνιστής. (Sir Richard Livingstone, Η Αποστολή της Ελλάδας, Εκδ. Θύραθεν, Αθήνα 2001)

Η λαμπρή πολιτική ζωή των ανεξάρτητων ελληνικών πόλεων-κρατών χάθηκε αμετάκλητα βέβαια, άρχισε όμως μια παγκόσμια περιπέτεια που ξεκίνησε από την Ελλάδα, διαδόθηκε στην ανατολική Μεσόγειο, έφθασε ώς τα βάθη της Ασίας κι ο απόηχός της στην συνέχεια επηρέασε την Ρώμη, εμβολιάζοντας, μέσα από το Βυζάντιο και το Ισλάμ, την νεώτερη Δύση.

Η μακεδονική σάρισσα έφερε το ελληνικό πνεύμα στην τότε οικουμένη, προετοιμάζοντας τον δρόμο για τον Χριστιανισμό, όταν οι αρχαίες πόλεις, η Αθήνα, η Σπάρτη, η Θήβα είχαν ολοκληρώσει τον ιστορικό τους κύκλο.

Όλα άρχισαν τον Αύγουστο του 338 π.Χ., όταν ο θαυμαστός εθνικός στρατός του Φιλίππου Β' του Μακεδόνα στεκόταν στην πεδιάδα της Χαιρώνειας, στην είσοδο των Θηβών. Απέναντί του ήταν παραταγμένες οι δυνάμεις της Αθηναϊκής συμμαχίας και του κοινού των Βοιωτών, που είχαν πρόσφατα συνασπιστεί από απόγνωση κατά του ανδρός τον οποίον και οι δύο είχαν τελικά αναγνωρίσει ως τον κοινό εχθρό τους. Ο Φίλιππος τους σάρωσε, διώχνοντάς τους από την πεδιάδα, και κατέλαβε την Θήβα. Οι τρεις πρώτες πόλεις των Ελλήνων -Αθήνα, Θήβα και η απούσα Σπάρτη- υποχρεώθηκαν έτσι να υποταχθούν πειθήνια στην πολιτική ανακατάταξη των ελληνικών θεμάτων όπως την αντιλαμβανόταν ο Μακεδόνας βασιλιάς.

Για να φθάσουμε στην καθοριστική για την ιστορία του ελληνισμού και της ανατολικής Μεσογείου μάχη της Χαιρώνειας έπρεπε να προηγηθεί η σύρραξη που έφερε σε αντιπαράθεση τις δύο μεγάλες δυνάμεις του ελληνικού κόσμου, που ήταν η Αθήνα και η Σπάρτη, και να χωρίσει στα δύο την ελληνική επικράτεια επί ένα τέταρτο του αιώνα. Μια μείζονα κρίση που έληξε με την ήττα της Αθήνας και το τέλος μιας καλά εδραιωμένης δημοκρατίας.

Η βαθύτερη αιτία του Πελοποννησιακού Πολέμου, σύμφωνα με τον Θουκυδίδη, είναι σίγουρα η διεκδίκηση της ηγεμονίας από την Αθήνα. Η αδιάλλακτη συμπεριφορά της έστρεψε εναντίον της τα βασικά μέλη της Ένωσης της Δήλου, μιας συνομοσπονδίας που συστήθηκε για να πολεμήσει κατά της απειλής των Περσών, αλλά την οποία η Αθήνα θεωρούσε πλέον μέρος της αυτοκρατορίας της. Οι πόλεις των νησιών και της ακτής της Μικράς Ασίας, που είχαν συγκροτηθεί υπό την αιγίδα της αττικής μητρόπολης, υφίσταντο μία πραγματική τυραννία εκ μέρους της. Από σύμμαχοι μετατράπηκαν σε πόλεις υπηκόους, στις οποίες απαγορευόταν να έχουν το δικό τους νόμισμα, που έπρεπε να πληρώνουν φόρους όχι πλέον σε είδος αλλά σε χρήμα, και οι οποίες είχαν χάσει το δικαίωμα να αποδίδουν οι ίδιες δικαιοσύνη.

Απέναντι σ' αυτή την Δηλιακή συνομοσπονδία, η Πελοποννησιακή Ένωση συγκροτείται στην Σπάρτη από ανεξάρτητες πόλεις που δεσμεύονται να της προσφέρουν στρατό σε περίπτωση πολέμου, αλλά δεν είναι υποχρεωμένες να της καταβάλλουν φόρους.
Όμως, ούτε οι Σπαρτιάτες θα ανταποκριθούν στο κάλεσμα της ιστορίας κι έτσι έρχεται η ώρα των Μακεδόνων.

Η κατάρρευση της Αθήνας και η Χαιρώνεια σηματοδότησε το τέλος του πρώτου σταδίου στην σταδιοδρομία του υψηλότερου θεσμικού επιτεύγματος των Ελλήνων, της πόλης. 

Έκτοτε οι ελληνικές πόλεις χάνουν την αυτονομία, που ήταν το πρωταρχικό χαρακτηριστικό τους, και θα συνεχίσουν να λειτουργούν ως δεξαμενές στρατιωτών και αποικιστών στα νέα ελληνιστικά βασίλεια.

Κατά την ζωή της ως αυτόνομος οργανισμός, η πόλις, και ειδικότερα η αθηναϊκή πόλις του 5ου αιώνα, παρήγαγε το σύμπλεγμα ιδανικών και πράξεων που συνέστησαν αυτό που οι κληρονόμοι της γνώρισαν ως Ελληνισμό. Αλλά οι διάδοχοί της, οι πόλεις των νέων βασιλείων της Ανατολής, πρόσφεραν το όχημα με το οποίο ο ίδιος αυτός Ελληνισμός μεταφέρθηκε στους ξένους λαούς επί ξένου εδάφους.

“Στην ευρύτερη ιστορία του Ελληνισμού, η Αλεξάνδρεια και η Αντιόχεια παίζουν έναν εξίσου σημαντικό ρόλο με την Αθήνα και, ακόμα και οι μικρότερες ελληνικές πόλεις, που αργότερα εμφανίστηκαν στην Μικρά Ασία και την Συρία, επέδειξαν μια ζωτικότητα που όχι μόνο εγγυόταν την επιβίωση των ελληνικών ιδανικών αλλά υπήρξαν τα θεμέλια μεγάλου μέρους της λαμπρότητας και της ευημερίας που απόλαυσε ο κόσμος της ελληνιστικής περιόδου και της ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στον κολοφώνα της δόξας της κατά τον 2ο και 3ο χριστιανικό αιώνα”, όπως περιγράφει ο καθηγητής F.E. Peters στο σημαντικό έργο του για την ιστορία της ανατολικής Μεσογείου από τον Αλέξανδρο τον Μέγα μέχρι τον θρίαμβο του Χριστιανισμού. (F.E. Peters, The Harvest of Hellenism, New York 1970)

Οτιδήποτε μεγάλο έγινε από τότε μέχρι τις αρχές της νεώτερης εποχής στην Ευρώπη  στην φιλοσοφία, την επιστήμη, την τέχνη και τον πολιτισμό έχει τις ρίζες του στην Αλεξάνδρεια.

Αυτό που κάνουν, λοιπόν, οι σημερινοί εντολοδόχοι του ΝΑΤΟ και της ΕΕ δεν έχει σχέση με την αποποίηση του "εθνικισμού", όπως διατείνονται, αλλά με την εγκατάλειψη και την παράδοση σε αλλότριες δυνάμεις της Οικουμενικής Παράδοσης του ελληνισμού.

Γιατί, αυτό που φοβούνται περισσότερο οι νεοταξίτες ιθύνοντες νόες της τοκογλυφικής παγκοσμιοποίησης δεν είναι οι ξεψυχισμένοι "εθνικισμοί", αλλά ένας πραγματικά ανθρώπινος οικουμενικός πολιτισμός. Γι’ αυτό θέλουν να σβήσουν την μνήμη αυτή και να ταυτίσουν αυτό που την συμβολίζει με ένα άθλιο, θνησιγενές, βαλκανικό κρατίδιο.