Το τελευταίο κορίτσι στην Μεταμοντέρνα Βαρβαρότητα

Το τελευταίο κορίτσι στην Μεταμοντέρνα Βαρβαρότητα

Η Νάντια Μουράντ, ζωντανή μάρτυρας του βρώμικου πολέμου κατά των γυναικών στην Μέση Ανατολή.

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Οι διακρίσεις και η βία κατά των ανήλικων κοριτσιών σε διάφορα μέρη του κόσμου ώθησαν τελικά τον ΟΗΕ να ανακηρύξει την 11η Οκτωβρίου ως Διεθνή Ημέρα Κοριτσιού (International Day of Girl Child). Τον ίδιο μήνα φέτος απονεμήθηκε το Νόμπελ Ειρήνης σε ένα κορίτσι που έχει χαρακτηρισθεί από τον διεθνή τύπο ως “γυναίκα-σύμβολο” στον αγώνα των γυναικών ενάντια στα σεξουαλικά εγκλήματα εις βάρος τους.
Η 25χρονη Νάντια Μουράντ, η Γεζίντι η οποία ήταν μεταξύ των χιλιάδων γυναικών της κουρδόφωνης αυτής μειονότητας που αιχμαλωτίστηκαν στην πόλη Σιντζάρ από το αυτοαποκαλούμενο Ισλαμικό Κράτος στο βορειοανατολικό Ιράκ το 2014, τιμήθηκε την Παρασκευή, 5 Οκτωβρίου, με το φετινό βραβείο Νόμπελ.
Προτού καταφέρει να δραπετεύσει με την βοήθεια των Κούρδων μαχητών, υπέμεινε για πολλούς μήνες την σεξουαλική δουλεία στα χέρια των τζιχαντιστών. 
Η Νάντια Μουράντ, της οποίας οι έξι αδελφοί και η μητέρα δολοφονήθηκαν από το ISIS, έχει γίνει πρέσβειρα του ΟΗΕ για την αξιοπρέπεια των θυμάτων των διακινητών ανθρώπων και αγωνίζεται προκειμένου οι διώξεις και οι συστηματικοί βιασμοί, που διεπράχθησαν εναντίον των ανθρώπων της κοινότητας των Γεζίντι, να αναγνωριστούν ως γενοκτονία.
Το βράδυ της 3ης Αυγούστου 2014, το ISIS σκότωσε 5.000 άνδρες Γεζίντι, ενώ απήγαγε άγνωστο αριθμό γυναικών και κοριτσιών, τα οποία πούλησε ως σκλάβες. Περισσότερες από 30.000 οικογένειες Γεζίντι κατέφυγαν στα βουνά γύρω από το προπύργιό τους, το Σιντζάρ. Οι γυναίκες και τα νεαρά κορίτσια ήταν τα πιο ευάλωτα πρόσωπα αυτής της κτηνωδίας.
Το 2014, το ISIS ήλεγχε πάνω από 85.000 τ.χλμ. στην Συρία και το Ιράκ, από την μεσογειακή ακτή μέχρι τα νότια της Βαγδάτης. Στο τέλος του 2016, η επικράτεια του ISIS είχε περιοριστεί στα 60.000 τ.χλμ., σύμφωνα με έκθεση του ειδικού περιοδικού Jane's. Από τις αρχές του 2017 και μετά τις συντονισμένες επιθέσεις του Συριακού στρατού και των συμμάχων του, το ISIS άρχισε να υποχωρεί.
Εκτιμάται ότι το 2015 το ISIS κρατούσε 3.500 σκλάβους, σύμφωνα με μια αναφορά των Ηνωμένων Εθνών. Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν γυναίκες και παιδιά από την κοινότητα των Γεζίντι, ενώ οι υπόλοιποι προήρχοντο από άλλες εθνικές και θρησκευτικές κοινότητες.
Οι διαδοχικές αναφορές των Ηνωμένων Εθνών είναι πολύ διαφωτιστικές για την σεξουαλική βία που ασκήθηκε από τον ISIS. Αυτό έγινε με τον βιασμό ως πολεμικό όπλο, τους εξαναγκασμένους “γάμους” με τους τζιχαντιστές και την εμπορία γυναικών και κοριτσιών. 
Το εμπόριο στο σεξ φαινόταν, επίσης, ότι είχε μετατραπεί σε τεχνική στρατολόγησης και προσέλκυσης ανδρών μεταξύ των συντηρητικών μουσουλμανικών κοινωνιών, όπου το περιστασιακό σεξ δεν επιτρέπεται. Αλλά και νέων από τις μουσουλμανικές κοινότητες στην Δύση, που ένιωθαν περιθωριοποιημένοι.
Οι γυναίκες αυτές εκτίθεντο σε σκλαβοπάζαρα στην Μοσούλη (Ιράκ) και την Ράκκα (Συρία) και είχαν πάνω τους ετικέττες με την τιμή τους. Τα αγόρια και τα κορίτσια μεταξύ 1-9 ετών αναφέρεται ότι ήταν τα πιο ακριβά, ενώ οι φθηνότερες ήταν οι γυναίκες ηλικίας 40-50 ετών.
Ανάλογα, μάλιστα, με την ποιότητα της “λευκής σάρκας”, οι τιμές κυμαίνονται από 500-40.000 δολλάρια ανά “κομμάτι” στις αγορές της Μέσης Ανατολής. Οι χιλιάδες νεκροί Κούρδοι του Βόρειου Ιράκ άφησαν πίσω τους χιλιάδες χήρες, οι οποίες βρίσκουν νέα τραγική ζωή στο εσωτερικό του ISIS.
Τον Δεκέμβριο του 2014, το ιρακινό υπουργείο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ανακοίνωσε ότι το ISIS είχε σκοτώσει πάνω από 150 γυναίκες και κορίτσια στην Φαλούτζα, τα οποία αρνήθηκαν να συμμετέχουν στην σεξουαλική τζιχάντ...
Όλα τα σεξουαλικά εγκλήματα που συνέβησαν από την ώρα που εμφανίσθηκε το ISIS δεν ήρθαν από το πουθενά. Έχουν το προηγούμενό τους και την ρίζα τους σε μια οργανωμένη επιχείρηση ψυχολογικού πολέμου για την ταπείνωση του πληθυσμού, χρησιμοποιώντας τα κλισέ γύρω από το σεξ των Μουσουλμάνων, που άρχισε στην Μέση Ανατολή με τους “προληπτικούς” πολέμους των ΗΠΑ.
Η εισβολή και η κατοχή του Ιράκ είχαν ως αποτέλεσμα τον εξευτελισμό, την απειλή και την καταπίεση των Ιρακινών γυναικών με τρόπους που δεν έχουν ευρέως γνωστοποιηθεί από τα κατεστημένα μέσα ενημέρωσης. Κρατούμενες στις φυλακές που διοικούσαν οι Αμερικανοί είχαν κακοποιηθεί σεξουαλικά και βιασθεί. Πολίτες είχαν απαχθεί, βιασθεί και στην συνέχεια σε ορισμένες περιπτώσεις, είχαν πουληθεί για πορνεία. Οι Ιρακινές γυναίκες είχαν σταδιακά εξαφανισθεί από την δημόσια ζωή και ορισμένες είχαν γίνει έγκλειστες στα ίδια τους τα σπίτια.
Η μικρούλα Εμάν, από την Χαντίθα στο Δυτικό Ιράκ, είναι μία από τα εκατομμύρια Ιρακινές γυναίκες που ...απόλαυσαν την “Δημοκρατία” του Τεξανού κ. Μπους: Τους βιασμούς και την σεξουαλική ταπείνωση στις φυλακές και την σεξουαλική τρομοκρατία στους δρόμους.
“Ακούσαμε έναν ισχυρό θόρυβο που μας ξύπνησε όλους. Όταν οι πεζοναύτες μπήκαν στο σπίτι, φώναζαν στα αγγλικά. Δεν μπορούσα να δω καλά τα πρόσωπά τους -μόνο τα όπλα τους, που σημάδευαν την πόρτα. Τους είδα να πυροβολούν τον παππού μου, πρώτα στο στήθος, μετά στο κεφάλι. Ύστερα σκότωσαν την γιαγιά μου”. 
Στην συνέχεια τα όπλα στράφηκαν στην Εμάν και στον οκτάχρονο αδελφό της, Αμπντούλ, που κρύβονταν σε μια γωνιά του δωματίου. Οι υπόλοιποι συγγενείς τους σχημάτισαν ανθρώπινη ασπίδα μπροστά στα παιδιά... Το πλήρωσαν κι αυτοί με την ζωή τους. Η Εμάν γλίτωσε τραυματισμένη.
Η παραπάνω μαρτυρία της 9χρονης Εμάν αποτελεί ένα σύνηθες επεισόδιο του βρώμικου πολέμου που εξαπέλυσαν στο Ιράκ τα μίσθαρνα όργανα του πλανητάρχη, αφού προηγήθηκε η απόλυτη καταστροφή μιας κοσμικής χώρας όπου υπήρχε ο μικρότερος αναλφαβητισμός και όπου ζούσαν οι πιο απελευθερωμένες γυναίκες του μουσουλμανικού κόσμου...
Οι περισσότερες Ιρακινές, όμως, φοβούνται να αναφέρουν τον βιασμό τους στους Ιρακινούς αξιωματούχους ή στις ανθρωπιστικές οργανώσεις για να μην ντροπιάσουν τις οικογένειές τους. 
Γι' αυτή την ζοφερή ατμόσφαιρα έγραψε η Ruth Rosen στο TomDispatch.com (12/07/2006). Η Ruth Rosen είναι ιστορικός και δημοσιογράφος και διδάσκει ιστορία και κοινωνική πολιτική στο Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϋ. 
Το χειρότερο που επισημαίνει η Ruth Rosen είναι ότι κανένας δεν οδηγεί στην δικαιοσύνη τους Αμερικανούς στρατιώτες που τρέχουν στους δρόμους του Ιράκ και βιάζουν γυναίκες σαν μέθοδο πολέμου κατά των ανταρτών.

Η Κούρδισσα μαχήτρια Άσια Αντάρ, των Μονάδων Προστασίας Γυναικών, σκοτώθηκε πολεμώντας ηρωϊκά κατά των Τούρκων και των Τζιχαντιστών.

Η καθηγήτρια Χούντα Σάκερ, πολιτική επιστήμονας στο πανεπιστήμιο της Βαγδάτης, είπε στην Guardian ότι οι γυναίκες στο Αμπού Γκράϊμπ κακοποιήθηκαν σεξουαλικά και βιάσθηκαν. Αναφέρθηκε σε μια γυναίκα, ειδικά, η οποία βιάσθηκε από Αμερικανό αστυνομικό του στρατού, έμεινε έγκυος και αργότερα εξαφανίσθηκε...
Η αναφορά του Αμερικανού υποστρατήγου Antonio Taguba, που πραγματοποίησε έρευνες σχετικά με καταγγελίες περί κακομεταχείρισης Ιρακινών κρατουμένων, επιβεβαίωσε ότι φρουροί είχαν βιντεοσκοπήσει και φωτογραφήσει γυμνές γυναίκες κρατούμενες. Ορισμένες από αυτές τις δημοσίευσαν στο Διαδίκτυο (Afterdowningstreet.org και Salon.com).
Μέλη του Κογκρέσσου που είδαν όλες τις φωτογραφίες και τις βιντεοκασσέττες από το Αμπού Γκράϊμπ φαινόντουσαν πραγματικά συγκλονισμένοι και αηδιασμένοι με αυτά που είδαν.
Τον Μάϊο του 2006, ο Brian Bennett έγραψε στο περιοδικό ΤΙΜΕ ότι μια επίσκεψη στην “Γυναικεία Φυλακή Χαμαντίγια στο βόρειο μέρος της Βαγδάτης αρκεί για να αποκαλυφθούν αρκετές ιστορίες για απαγωγές και εγκαταλείψεις. Μια γοητευτική 18χρονη, με τα μαύρα της μαλλιά μαζεμένα σε αλογοουρά, εξομολογείται ότι απήχθη από ένα ορφανοτροφείο από μια ένοπλη συμμορία λίγο μετά την εισβολή των Αμερικανών στο Ιράκ και την έστειλαν σε οίκους ανοχής στην Σαμάρρα. 
Η ιστορικός Marjorie Lasky έχει περιγράψει την κατάσταση αυτή σε μια αναφορά του 2006, με τίτλο “Ιρακινές Γυναίκες υπό Πολιορκία” (Iraqi Women Under Siege), για την αντιπολεμική γυναικεία οργάνωση Codepink (“Οι Γυναίκες Λένε Όχι στον Πόλεμο”). Πριν από τον πόλεμο (στο κοσμικό Ιράκ), επισημαίνει, οι περισσότερες μορφωμένες Ιρακινές εργαζόντουσαν και συμμετείχαν δραστήρια στην κοινωνική ζωή της χώρας. Τώρα, πολλές από αυτές βγαίνουν έξω σπάνια. Φοβούνται μην τις απαγάγουν ή τις βιάσουν. 
Αυτή είναι η “δημοκρατία” που επιχείρησαν να φέρουν στην Μέση Ανατολή οι σιδηρόφρακτοι κομμάντος της Νέας Τάξης. Οι πραγματικοί τρομοκράτες των αρχών του 21ου αιώνα.
Ο φίλος Τουρκοκύπριος δημοσιογράφος Σενέρ Λεβέντ, ο οποίος έχει διωχθεί επανειλημμένα από το καθεστώς στα Κατεχόμενα, έγραψε ένα συγκινητικό κείμενο στην Hellas Journal για την απονομή του Νόμπελ στην Νάντια Μουράντ. Αποκαλώντας την "Το τελευταίο κορίτσι" που βρέθηκε απέναντι στα βαρβαρικά τέρατα, τα οποία σκότωσαν τα έξη αδέλφια και τον πατέρα της, αναρωτιέται για το αν, αυτοί που της έδωσαν το συγκεκριμένο βραβείο, μπορούν να την κοιτάξουν στα μάτια... "Πόσοι μπορούν να κοιτάξουν κατάμουτρα την Νάντια χωρίς να έχουν τύψεις, χωρίς να νιώθουν ένοχοι... Διότι εκείνοι τους δημιούργησαν. Εκείνοι τους έθρεψαν. Εκείνοι τους εξόπλισαν".
Η Νάντια, όπως η Έκλας, η 14χρονη ομοεθνής της που την μοίρασαν με κλήρο οι αποκρουστικοί βιαστές της, και τα χιλιάδες άλλα γενναία κορίτσια που υπέφεραν από τους τζιχαντιστές, τα οποία στρατεύτηκαν στις κουρδικές πολιτοφυλακές, αυτές που θυσιάστηκαν στα πεδία των μαχών, αυτές που διασκορπίστηκαν ανά τον κόσμο για να σώσουν την ζωή τους, είναι ένα ζωντανό μάθημα ιστορίας για την πραγματική φύση της εποχής μας. Για την μεταμοντέρνα βαρβαρότητα που ζούμε. Και καλά θα είναι αυτό το μάθημα να το καταλάβουμε εγκαίρως.

[απόσπασμα από το άρθρο "Ο ΒΡΩΜΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΣΤΗΝ ΣΚΑΚΙΕΡΑ ΤΗΣ ΜΕΣΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ", περιοδικό Hellenic Nexus, τ.136 - Νοέμβριος 2018]