Η σύγχρονη Μασκαράτα του Διαβόλου

Η σύγχρονη Μασκαράτα του Διαβόλου

Η φωτογραφία αριστερά, από το Βιετνάμ του '60, βοήθησε να σταματήσει ένας πόλεμος. Την φωτογραφία στα δεξιά, από το σύγχρονο Ιράκ, ούτε καν την πρόσεξαν. Τι σημαίνει αυτό για τον Πολιτισμό σήμερα;

«Μην πιστεύεις στο ανθρώπινο μάτι / Στο φως ή την σκιά / Το κουκλοθέατρο της όρασης και της αίσθησης / Είναι η Μασκαράτα του Διαβόλου»

[Robert Anton Wilson, Οι Μάσκες των Ιλλουμινάτων (Εκδ. Αρέθα, 1993)] 

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Το 2014 που τελειώνει έκλεισε τον κύκλο μιας εποχής για την ανθρωπότητα. Όσο κι αν οι Επικυρίαρχοι προσπαθούν να παρουσιάσουν την «Νέα Οικονομία» και την «Νέα Τάξη» ως τις μοναδικές προοπτικές, τα γεγονότα τούς διαψεύδουν. Η φεουδαρχία της ελίτ, η αποικιοκρατία των παγκοσμιοποιητών και η καταναλωτική δουλεία σύντομα, να το περιμένουμε, θα γενικεύσουν την αιματοχυσία! Και αφού η (συνένοχη) μεσαία τάξη έχει σε μεγάλο βαθμό εξοντωθεί, το «παιχνίδι» θα παιχτεί με διαφορετικούς κανόνες.

Είναι γεγονός ότι, υπό μία συγκεκριμένη οπτική, ζούμε το τέλος της Δημοκρατίας!

Οι θεωρίες ανάπτυξης, που συμβαδίζουν με το ηγεμονικό μοντέλο και όχι σε συμφωνία με τις πραγματικές ανάγκες της ανθρωπότητας και των κοινωνιών, μαζί με το σύστημα εφαρμοσμένης κοινωνικής μηχανικής οδηγούν στην απελπισία και την απόγνωση τους λαούς.

Η Ρωσία σε σταυροδρόμι

Η Ρωσία σε σταυροδρόμι

Η Ρωσία βρίσκεται για άλλη μια φορά σε ένα ιστορικό σταυροδρόμι και όχι μόνο η δικιά της τύχη, αλλά, επίσης, η τύχη ολόκληρου του κόσμου θα καθοριστεί από τις αποφάσεις που θα λάβει, δηλαδή, αν θα αναδυθεί μια νέα μακρά περίοδος Μεσαίωνα, ή αν, αντίθετα, θα τεθούν οι βάσεις για μια πραγματική κοινωνία αυτό-καθορισμού.

[ΠΗΓΗ: Pravda.ru ―ελληνική μετάφραση― (30 Νοεμβρίου 2014)] *

Περίληψη Tάκη Φωτόπουλου: Σε αυτό το βαρυσήμαντο άρθρο, εξετάζεται ―υπό το πρίσμα των αποφάσεων που ελήφθησαν στην τελευταία σύνοδο του G20 στο Brisbane― η παρούσα εγκληματική Νέα Διεθνής Τάξη (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, η οποία, μέσω της στρατιωτικής και οικονομικής βίας, έχει οδηγήσει σε απόγνωση την πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού προς όφελος μιας μικρής μειοψηφίας. Το άρθρο συμπεραίνει ότι οι χώρες του BRICS, οι οποίες προσυπέγραψαν το επίσημο ανακοινωθέν που σαφώς υιοθετεί την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και εκθειάζει τις βασικές αρχές πάνω στις οποίες βασίζεται η ΝΔΤ, ουσιαστικά δεν έχουν δικαίωμα μετά από αυτό να μιλούν για έναν εναλλακτικό πόλο σε ένα νέο πολυπολικό κόσμο. Η μόνη πιθανή εξαίρεση είναι η Ρωσία, η οποία, ακριβώς λόγω της άνισης σχέσης της με αυτή την εγκληματική Διεθνή Τάξη, είναι σήμερα ο κύριος στόχος της Υπερεθνικής Ελίτ (Υ/Ε) που την διαχειρίζεται. Με αυτή την έννοια, η Ρωσία βρίσκεται, για μια ακόμη φορά μετά την επανάσταση του 1917, σε ένα ιστορικό σταυροδρόμι, και από τις αποφάσεις που θα πάρει θα κριθεί όχι μόνο η δική της τύχη, αλλά επίσης, και η τύχη όλου του κόσμου. Δηλαδή, αν θα ανατείλει μια νέα μακρά σκοταδιστική περίοδος, ή αν, αντίθετα, θα τεθούν οι βάσεις για μια πραγματική κοινωνία αυτοκαθορισμού.

Η σύνοδος κορυφής του G20, που μόλις έληξε, αποκάλυψε πολλά, με τις πράξεις και τις παραλείψεις της, για τη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και, ακόμη πιο σημαντικό, για την άνιση σχέση της Ρωσίας με αυτή την εγκληματική Τάξη. Εγκληματική, με διπλή έννοια. Πρώτον, λόγω των εκατομμυρίων θυμάτων της, ως αποτέλεσμα της στρατιωτικής βίας που χρησιμοποιεί η Υ/Ε (δηλαδή το δίκτυο των ελίτ που εδράζονται κυρίως στις χώρες του G7, το οποίο διαχειρίζεται τη ΝΔΤ)[1] στη συστηματική της προσπάθεια να ενσωματώσει κάθε γωνιά της γης σε αυτή την Τάξη. Δηλαδή, τα θύματα των πολέμων που εξαπέλυσε η Υ/Ε κατά το τελευταίο περίπου τέταρτο του αιώνα με αυτό τον στόχο (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη), καθώς και των πολέμων που εξαπέλυσε «διά αντιπροσώπου» (Συρία και Ουκρανία). Δεύτερον, λόγω του ακόμη μεγαλύτερου αριθμού θυμάτων ως αποτέλεσμα της οικονομικής βίας που θεσμοθέτησε σε όλο τον κόσμο η ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.

Και πάλι το Ελληνικό Αδιέξοδο - Υπάρχει Διέξοδος;

Και πάλι το Ελληνικό Αδιέξοδο - Υπάρχει Διέξοδος;

Απόηχοι και συμπεράσματα από την ημερίδα του Ιδρύματος Δημητρίου και Μαρίας Δελιβάνη, που πραγματοποιήθηκε  στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας στις 12.11.2014, με θέμα: «ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ - ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΕΞΟΔΟΣ»;

Ο προβληματισμός, τα συμπεράσματα και κυρίως οι λύσεις που προτάθηκαν σε αυτή την  ημερίδα, και συνοψίζονται αμέσως παρακάτω, αποκτούν ιδιαίτερη σημασία ύστερα από τη δημοσιοποίηση της δραματικής συντριβής - αναμενόμενης οπωσδήποτε- των ονείρων θερινής νυκτός της Κυβέρνησης.

της ΜΑΡΙΑΣ ΝΕΓΡΕΠΟΝΤΗ-ΔΕΛΙΒΑΝΗ

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Η επιτυχία αυτής της ημερίδας θα έλεγα, χωρίς ενδοιασμό, ότι  οφείλεται στις  πολύ ουσιαστικές συζητήσεις, που  τροφοδότησαν  επί τέσσερις ολόκληρες ώρες, οι   προσκεκλημένοι του Ιδρύματος Δελιβάνη,  οικονομολόγοι και ερευνητές, αλλοδαποί και Έλληνες. Οι προβληματισμοί, που κυριάρχησαν στην εκδήλωση, αγνόησαν, παντελώς, τις βραχυχρόνιες και επιπόλαιες λύσεις, στις οποίες, ωστόσο, επικεντρώνονται σχεδόν ολοκληρωτικά οι Έλληνες και λοιποί ευρωπαίοι αξιωματούχοι, τα πέντε τελευταία χρόνια.  Αντιθέτως, οι εισηγητές, όσο και οι παρεμβαίνοντες στο στρογγυλό τραπέζι της ημερίδας,  ξεπέρασαν τις, χωρίς περιεχόμενο, συνήθεις  αγωνίες που περιστρέφονται  γύρω από τις «δόσεις», τις  «επισκέψεις της τρόικας», τις «διαθέσεις της τρόικας», τις «ουτοπίες για νέο κούρεμα του χρέους», τη δήθεν μαγική «βιωσιμότητα του χρέους», τα όνειρα θερινής νυκτός περί «εξόδου στις αγορές», της «χλωμής  και χωρίς προοπτική, ανάπτυξης», των μύθων γύρω από «την έξοδο από τα μνημόνια» κλπ., κλπ., και  επικεντρώθηκαν στους όρους της μακροχρόνιας επιβίωσης της Ελλάδας.

Η αιρετική λύση Σταύρου Λυγερού: λύση «ΗΤΤΗΜΕΝΩΝ ΜΥΑΛΩΝ»

Η αιρετική λύση Σταύρου Λυγερού: λύση «ΗΤΤΗΜΕΝΩΝ ΜΥΑΛΩΝ»

της Φανούλας Αργυρού

[Αναδημοσιεύουμε το πιο κάτω άρθρο της γνωστής ερευνήτριας Φανούλας Αργυρού που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Ελευθερία του Λονδίνου, και προωθήθηκε για ενημέρωση μας από την Ελληνοκύπρια σκηνοθέτιδα Θέκλα Κίττου. Σημειώνεται ότι γράφτηκε πριν το τελευταίο ξέσπασμα του φιλότουρκου Τζάκ Στρό όμως περιλαμβάνεται ο εν λόγω φιλότουρκος στο άρθρο λόγω των γνωστών του θέσεων από το 2004 και τις επανειλημμένες δηλώσεις του για διχοτόμηση/δύο κράτη.]

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Οι θέσεις του Σταύρου Λυγερού στην παρουσίαση του βιβλίου του στην Αθήνα στις 5.11.2014, για την λύση των δύο κρατών που προτείνει  με το βιβλίο του «αιρετική λύση» με το βελούδινο του ημι-διαζύγιο, είναι λύση  ‘ΗΤΤΗΜΕΝΩΝ ΜΥΑΛΩΝ’.

Μας προτείνει δύο κράτη, μας τα αναλύει, αλλά μας λεει ότι δεν είναι...δύο κράτη!

Παντρεύει,  μας λεει, τα θέλω των Ελληνοκυπρίων με εκείνα των Τουρκοκυπρίων! Είναι μια λύση λεει, «χώρια και μαζί» που ουσιαστικά για να επιτευχθεί (αυτό αποφεύγει να το πεί) πρέπει πρώτα να ΑΠΟ-ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΕΙ και διαλυθεί η υπάρχουσα διεθνώς αναγνωρισμένη Κυπριακή Δημοκρατία από εμάς τους ίδιους! Παραχωρώντας συγχωροχάρτι στους Τούρκους για ΟΛΑ και ικανοποιώντας τα πάγια αιτήματά τους για τουρκοποίηση της μισής Κύπρου που απαίτησαν από το 1964 (με σχέδιο για Ομόσπονδη Κύπρο με δύο κράτη) και βλέπει όχι μόνο ντε φάκτο την διχοτόμηση αλλά και ντε γιούρε στη γωνία... Οι Τ/κ ζητούν «διεθνή αναγνώριση του δικού τους κράτους». Τους το δίνει η αιρετική λύση Στ. Λυγερού! Πλήρης συμβιβασμός και υποταγή με τα τετελεσμένα της εισβολής και τουρκικών απαιτήσεων από την δεκαετία του 1960 το λιγότερο...

https://www.youtube.com/watch?v=x3nzemoP-ss   (Ο Σταύρος Λυγερός τα πρώτα 32 περίπου λεπτά).

Αποχαιρετισμός σε έναν άξιο και αγαπητό πατριώτη και αγωνιστή

Αποχαιρετισμός σε έναν άξιο και αγαπητό πατριώτη και αγωνιστή

Σαν ταξιδιάρικο πουλί φεύγεις, φεύγεις και επιστροφή δεν έχεις.

Έτσι έγινε και με ένα μπροστάρη φίλο, αγαπητό στην κοινωνία του Πειραιά και δραστήριο Γραμματέα του Καταναλωτικού κινήματος στο ΙΝΚΑ.

Σε έναν  άνθρωπο αγωνιστή για την καλύτερη και δικαιότερη κοινωνία.

Για τον ΧΑΡΑΛΑΜΠΟ ΔΕΛΗΝΤΑΔΑΚΗ που στα 58 χρόνια, είπε να τραβήξει για τον δρόμο των αθανάτων. 

Η ζωή του τελείωσε στις 26 Νοεμβρίου του 2014 και ώρα 10 Μ.Μ. στο καθήκον του, σε ομιλία πού έκανε στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Μοσχάτου για τα σημερινά.

Όλοι κρέμονταν από το στόμα του και το θησαυρό των μηνυμάτων και των νοημάτων, όπως είναι, ήταν, πάντα ο λόγος του.

Δεν θα σβήσουν ποτέ οι συγκλονιστικές ομιλίες του, στο Πεδίο του Άρεως, στο Ειρήνης και Φιλίας και σε  τόσα πολλά άλλα που ήταν παρών.

Η αγάπη και η ευγένειά του προς όλους, μοναδική και φανερή.

Ο στόχος του το καλό όλων. Δρόμος, η συνεργασία και η φιλία.

Το Δ.Σ. του ΙΝΚΑ εκφράζει την μεγάλη του θλίψη και το μεγάλο κενό που μένει, για ΜΠΑΜΠΗ, τον άνθρωπο, τον οικογενειάρχη, τον φίλο, τον χωρίς λόγια υπηρέτη του πολίτη καταναλωτή.

Συλλυπητήρια στην σύζυγό του Νανά, τον γιό του Γιάννη και στους συγγενείς του.

Καλό σου δρόμο φίλε συναγωνιστή και, εκεί πού πάς μην το ξεχνάς, πάντα θα είσαι στις καρδιές όλων μας.

Το ΙΝΚΑ ΣΕ ΧΑΙΡΕΤΑ

Σημ. Η τελετή θα γίνει το Σάββατο 29.11.14 ώρα 11:00 στην Εκκλησία της Ευαγγελίστριας στον Πειραιά.

Η ανθρωποσφαγή του «Νέου Αμερικανικού Αιώνα»

Η ανθρωποσφαγή του «Νέου Αμερικανικού Αιώνα»

Η απελπισία του "Νέου Αμερικανικού Αιώνα". Στρατιωτικό νεκροταφείο των χιλιάδων Αμερικανών θυμάτων των πολέμων της τελευταίας 15ετίας.

«Πολλαί μορφαί των δαιμονίων, πολλά δ’ αέλπτως κραίνουσι θεοί· και τα δοκηθέντ’ ουκ ετελέσθη, των δ’ αδοκήτων πόρον ηύρε θεός· τοιόνδ’ απέβη τόδε πράγμα» (Με διάφορους τρόπους παρεμβαίνουν οι άνωθεν δυνάμεις, και κατ’ ανέλπιστο τρόπο ρυθμίζουν τα πράγματα οι θεοί. Αυτά που αναμένονταν εξώκειλαν, ενώ τα απίθανα έκανε ο θεός πράξη. Έτσι, λοιπόν, τελείωσε κι αυτή η ιστορία)

[Ευρυπίδη, Βάκχαι]

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Η ζωή είναι κωμωδία για εκείνους που σκέπτονται, τραγωδία για εκείνους που αισθάνονται και ανοικτό βιβλίο γι’ αυτούς που ξέρουν να διαβάζουν πίσω από τα γεγονότα.

Αυτό το τελευταίο εννοούσε, πάνω κάτω, κι ένα πολύ ενοχλητικό παράδοξο του Γκαίτε, που είχε πει: «Τι είναι πιο δύσκολο απ’ όλα; Αυτό που μοιάζει να είναι το ευκολότερο: το να δεις με τα μάτια σου αυτό, που βρίσκεται μπρος στα μάτια σου».

Είναι γεγονός ότι ο κόσμος μας σήμερα είναι διαφορετικός απ’ ό,τι ήταν πριν από δέκα ή και πέντε ακόμα χρόνια. Η κατάσταση στον πλανήτη είναι εξαιρετική ασταθής και ομιχλώδης.

Ρίξτε μια ματιά γύρω σας και θα δείτε έναν κόσμο που φλέγεται. Από την Ουκρανία μέχρι την Συρία, από την Αίγυπτο μέχρι την Ταϊλάνδη, από τη Λιβύη μέχρι την Βοσνία, από την Τουρκία μέχρι το Χόνγκ Κόνγκ, οι διαμαρτυρίες των πολιτών (δεξιών και αριστερών), ο εμφύλιος πόλεμος, η βία, και οι εσωτερικές διαμάχες πυροδοτούν όχι μόνο την αποδιοργάνωση, αλλά την διάλυση σε παγκόσμιο επίπεδο. Ολοένα και περισσότερο, η ενιαία δομή  των κρατών, μικρών και μεγάλων, παλαιών και νέων, τίθεται υπό αμφισβήτηση.

Η ανάγκη για επανάσταση της ελληνικής συνείδησης

Η ανάγκη για επανάσταση της ελληνικής συνείδησης

Στις 25 Νοεμβρίου 1942, η ενωμένη αντίσταση μεγαλουργεί στον Γοργοπόταμο. Ο αγώνιζομενος λαός μαζί με τους αντάρτες στη γερμανική κατοχή ('41-'44) ήταν η συνέχεια του '21 και η εφαρμογή του κολοκοτρωνέϊκου "κώδικα" ότι "μόνοι μας θα λευτερωθούμε"..., ασχέτως από τις περιπέτειες που μας επεφύλαξε η ιστορική συνέχεια.

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη* 

«Στες κρίσιμες στιγμές θα ξαναβρίσκω το πνεύμα μου, σαν πριν, ασκητικό» - Κ.Π. Καβάφης

Όταν ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός επέλεγε τον τίτλο «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» για ένα από τα κορυφαία έργα του, και της νεοελληνικής ποίησης γενικότερα, ήθελε να τονίσει ότι οι Έλληνες, αν και πολιορκημένοι στο Μεσολόγγι, δηλαδή στερημένοι της σωματικής τους ελευθερίας, διατηρούσαν ακέραιη την ελευθερία στο νου και την ψυχή τους.

Επέλεξε έτσι μια χτυπητή και με νόημα αντίθεση που σημάδεψε δραματικά την ιστορική μας πορεία μέχρι σήμερα, αλλά που πολύ φοβάμαι ότι σε λίγο μπορεί να μην ισχύει.

Οι σύγχρονοι Έλληνες, ο υπαρκτός Ελληνισμός, κινδυνεύουν να γίνουν σκλάβοι πολιορκημένοι, αν όχι φυλακισμένοι, μέσα στον ίδιο τον μεταμοντέρνο και παγκοσμιοποιημένο κόσμο τους, που τους επιβλήθηκε σαν μονόδρομος χωρίς επιλογές, γιατί άργησαν να το κατανοήσουν και να αντιδράσουν.

Η ύποπτη επανάληψη της ιστορίας σαν φάρσα

Η ύποπτη επανάληψη της ιστορίας σαν φάρσα

Χθες η Γκουέρνικα, σήμερα το Κομπάνι. Σχέδιο του Κούρδου Σύριου καλλιτέχνη Yahia Silo

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

«Η δυτική υποκρισία είναι τόσο πυκνή που μπορείς να την κόψεις με το μαχαίρι»

[Έγραψε ο Eric Walberg στην εβδομαδιαία Al-Ahram]

Υπάρχουν πολλοί λόγοι που όλοι οι εθνικοί πολιτισμοί της γης, αδιακρίτως, είναι σε παρακμή.

Σίγουρα, μια από αυτές είναι ότι ο ξεπεσμός της πολιτικής ζωής όλων των εθνών είναι βαθύς καθόσον οι ηγετικές πολιτικές φυσιογνωμίες παντού λειτουργούν σαν εκπρόσωποι δημόσιων σχέσεων (PR) των νεοταξικών ελίτ που συνίστανται από τις μεγάλες εταιρείες πετρελαίου, την Γουώλ Στρητ και τα οικονομικά επιτελεία του Σίτυ του Λονδίνου, τους κατασκευαστές όπλων και τις γιγαντιαίες πολυεθνικές.

Αλλά στην βάση, η παρακμή αυτή έχει απόλυτη σχέση με τον τρόπο που παρουσιάζεται σ’ εμάς η πραγματικότητα, από την μικρότερη λεπτομέρεια μέχρι το μεγαλύτερο πλαίσιο.

Αυτοί οι ίδιοι επικυρίαρχοι, που αδίστακτα αποσταθεροποιούν και καταστρέφουν κράτη, όπως η Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, η Αργεντινή με κάθε τρόπο· αυτοί που έχουν εξευτελίσει αξίες όπως η εθνική κυριαρχία και η δημοκρατία, συνεργούν όποτε έχουν συμφέρον στην δημιουργία «κρατών»-προτεκτοράτων και αερομεταφερόμενων «Χαλιφάτων».

«Πόλεμος κατά του Έμπολα» του Ομπάμα ή Πόλεμος για το Πετρέλαιο;

«Πόλεμος κατά του Έμπολα» του Ομπάμα ή Πόλεμος για το Πετρέλαιο;

Η μοίρα του Μπαράκ Ομπάμα, παρότι Νομπελίστας της Ειρήνης, φαίνεται ότι είναι να καταγραφεί στας δέλτους της Ιστορίας ως ο πρόεδρος που διεξήγαγε τους περισσότερους επιθετικούς πολέμους που κήρυξε ποτέ μια πολεμοχαρής αμερικανική διακυβέρνηση.

Κατ’ αρχάς,, πριν καν στεγνώσει το μελάνι στο έγγραφο του Νόμπελ Ειρήνης του, ο Ομπάμα ανακοίνωσε την «έφοδο» στο Αφγανιστάν, ρίχνοντας άλλους 30.000 Αμερικανούς στρατιωτικούς σ’ αυτό το κατεστραμμένο μέρος του κόσμου. Μετά ήρθε ο πόλεμος του Ομπάμα κατά του Καντάφι, τον οποίο ακολούθησε ο πόλεμος με στόχο την ανατροπή του Άσσαντ στην Συρία. Λίγο αργότερα ξέσπασε ο «πόλεμος για την δημοκρατία στην Ουκρανία» ή, καλύτερα, η προσπάθεια του Ομπάμα να σύρει την Ρωσσία σε νέα πολεμική αναμέτρηση με το ΝΑΤΟ στηρίζοντας έναν εσμό Ουκρανών ολιγαρχών, εγκληματιών και ακροδεξιών νεοναζί στο Κίεβο. Τον Ιούλιο του 2014, η κυβέρνηση Ομπάμα ωθούσε τον πρόεδρο να κάνει μια δεύτερη προσπάθεια και να βομβαρδίσει την Συρία ώστε να την γυρίσει στην Λίθινη Εποχή, υποτίθεται για να καταστρέψει τον ISIS, μια τρελλαμένη σουννιτική σέκτα που λέγεται ότι είναι καρπός στενής συνεργασίας CIA και ισραηλινών Μυστικών Υπηρεσιών.

Ο Πόλεμος της Ουάσιγκτον εναντίον της Ρωσίας και η 5η φάλαγγα

Ο Πόλεμος της Ουάσιγκτον εναντίον της Ρωσίας και η 5η φάλαγγα

Οι ρωσικές κυβερνήσεις εμπιστεύτηκαν τη Δύση και το αποτέλεσμα της ευπιστίας της ήταν να μπορέσει η Δύση να εξαγοράσει πολλούς συμμάχους στους κύκλους της ρωσικής ελίτ. Αν καταφέρουν να ελέγξουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, οι κύκλοι αυτοί είναι ικανοί να δολοφονήσουν τον Πούτιν και να επιχειρήσουν πραξικόπημα.

Οι νέες κυρώσεις κατά της Ρωσίας που ανακοίνωσε η Ουάσιγκτον και η Ευρώπη δεν είναι απλώς οικονομικά μέτρα. Θα με εξέπληττε αν το ρωσικό πετρέλαιο και η στρατιωτική βιομηχανία εξαρτώντο από τις ευρωπαϊκές κεφαλαιαγορές με ουσιαστικό τρόπο. Μια τέτοια εξάρτηση θα έδειχνε αποτυχία της ρωσικής στρατηγικής σκέψης. Οι ρωσικές εταιρείες μπορούν να εξασφαλίσουν επαρκή χρηματοδότηση από ρωσικές τράπεζες ή από την ρωσική κυβέρνηση. Ακόμα κι αν απαιτηθούν ξένα δάνεια η Ρωσία μπορεί να δανειστεί από την Κίνα.

Αν, πάλι, κάποιες κρίσιμες ρωσικές βιομηχανίες εξαρτώνται από τις ευρωπαϊκές κεφαλαιαγορές, οι κυρώσεις θα βοηθήσουν τη Ρωσία, βάζοντας ένα τέλος σε αυτή την εξουθενωτική εξάρτηση. Η Ρωσία δεν πρέπει να εξαρτάται από την Δύση με οποιονδήποτε τρόπο.

Από την Χούντα στην Νέα Τάξη

Από την Χούντα στην Νέα Τάξη

Μυσταγωγία Ελευθερίας για τον Νοέμβρη του ‘73

«.... είμαστε 'μεις τα παιδιά εκείνων που το '56 κατέβαιναν στους δρόμους της Αθήνας για την Αυτοδιάθεση της Κύπρου και που πήραμε απ' τους γονιούς μας εντολή να θυσιαστούμε για την ελευθερία της ....αυτή την εντολή έχουμε δώσει κι εμείς στα δικά μας παιδιά.... μην ακούτε αυτούς που σας ψιθυρίζουν ότι δεν χρειαζόμαστε ήρωες.... η θυσία αποτελεί ηθική προτροπή σε όλους τους λαούς, σε όλες τις θρησκείες, σε όλες τις ιδεολογίες ....»

Λάμπρος Παπαδημητράκης, Σκηνοθέτης, Εκφωνητής στον Ραδιοφωνικό Σταθμό του Πολυτεχνείου

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Σαράντα ένα χρόνια κλείσανε εφέτος από τον Νοέμβρη του ’73, την ηρωϊκή «μεγαλοβδομάδα» του σύγχρονου Ελληνισμού. Τις ημέρες εκείνες που η φωτεινή δύναμη της νέας γενηάς σήκωσε την Ελλάδα λίγο ψηλότερα... «καθώς τα ατίμητα άλογα του Δία ολόρτα σηκώνονται άμα νιώσουν στην οπλή τους τον οχτρό», όπως λέει ο Άγγελος Σικελιανός στο ποίημά του Προς την Άνω Ελλάδα.

Στην συνέχεια, το τελευταίο μεγάλο «Όχι» των φοιτητών και της ελληνικής νεολαίας πνίγηκε στο αίμα της Κύπρου, ξεθώριασε από τον ψεύτικο «θρίαμβο» της μεταπολίτευσης, παραμορφώθηκε από την σαθρή μυθολογία του εκσυγχρονισμού, που πάνω της χτίστηκαν οι καρριέρες των νέων αφεντικών, και χρεωκόπησε στον βάλτο της τρόϊκας και του ευρώ.

Η δικαίωση δεν ήρθε ποτέ για τους Κουμή-Κανελλοπούλου

Η δικαίωση δεν ήρθε ποτέ για τους Κουμή-Κανελλοπούλου

17 Νοεμβρίου 1980: Επέτειος του Πολυτεχνείου, ο 24χρονος πέφτει θύμα της κτηνώδους βίας των ΜΑΤ 

17 Νοεμβρίου 2014. Η 41η επέτειος της αιματοβαμμένης εξέγερσης του Πολυτεχνείου που είχε στόχο την ανατροπή της χούντας στην Ελλάδα...

Την ίδια μέρα, συμπληρώνονται 34 χρόνια από τη δολοφονία των δύο νεαρών παιδιών, του Ιάκωβου Κουμή και της Σταματίνας Κανελλοπούλου. Τόσα χρόνια μετά, η δικαίωση δεν έχει έρθει ποτέ για τις άδικες πολιτικές δολοφονίες των δύο νέων, που έγιναν από τα ΜΑΤ το 1980 κατά τη διάρκεια της πορείας του Πολυτεχνείου. Παρά τις προσπάθειες και τους αγώνες, η υπόθεση δεν έφτασε καν στο ακροατήριο...

[Πηγή: It’s All Greek To Me, 13/11/2011]

«Ο εισαγγελέας καλούσε κόσμο να αναγνωρίσει στο πρόσωπο του Κουμή έναν αντι-εξουσιαστή που κατέβαζε βιτρίνες. Εμένα, τη σύντροφό του, δεν με κάλεσε ποτέ», λέει στον «Φιλελεύθερο» η σύζυγος του Ιάκωβου, Μαρία. Σε μια σπάνια συνέντευξή της, η Μαρία Κουμή μιλά για τις συγκλονιστικές στιγμές του Νοέμβρη του 1980, τα χρόνια που ακολούθησαν και τη σημερινή επέτειο. Μαζί της, ο συγγραφέας και εκδότης Λουκάς Αξελός, σύντροφος του Κουμή, που μαζί με τον χημικό Παύλο Χατζηπαύλου, ήταν από τους τελευταίους ανθρώπους που είδαν ζωντανό τον Ιάκωβο εκείνο το μοιραίο βράδυ.

Όταν τα μήλα είναι ξινά…

Όταν τα μήλα είναι ξινά…

Τα παιδιά ξέρουν καλά ότι το αδύνατο είναι η πιο ωραία λύση... 
Τα μοναχικά βήματα - Τάσος Λειβαδίτης

[Παραθέτουμε μια βαθειά διεισδυτική ματιά στην παιδεία, που νοσεί δομικά εδώ και χρόνια, από έναν ειλικρινά αγωνιούντα δάσκαλο με μία, όμως, παρατήρηση: οι καταλήψεις και οι δυναμικές μορφές πάλης των μαθητών δεν "εγκαινιάσθηκαν" την δεκαετία του "80...αντιθέτως τότε εμφανίστηκε η ευτελής και ιδιοτελής εκδοχή τους μέσα στα παρακμιακά, κοινωνικά και συνδικαλιστικά, πλαίσια της εποχής.
Οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις της νεολαίας έχουν καθαγιαστεί στην ιστορία του αντιφασιστικού πολέμου ['41-'44] και του αντιδικτατορικού αγώνα ['67-'74] με το αίμα και την θυσία πολλών νέων και σπουδαστών αυτών των γενιών που όπως έλεγε ο ποιητής:«Δεν ξέρανε πατέρα, μάνα, σπίτι, έναν δεν δίνανε για το σήμερα παρά / Δεν κράταγαν μεζούρα και διαβήτη / Δεν ρίχνανε δραχμές στον κουμπαρά». Η Αντίσταση, η πραγματική Δημοκρατία, η απόλυτη ελευθερία μέσα στην πειθαρχία, είναι ο δρόμος που σε κάθε σκοτεινή εποχή πρέπει να διαλέγει η νεολαία, λέει κι ο Ζαν Πωλ Σαρτρ στο έργο του «Η Δημοκρατία της Σιωπής».]

«Όταν τα μήλα είναι ξινά δεν φταίνε τα μήλα, αλλά οι μηλιές»
Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

Η δεκαετία του ’80, το ψηλαφητόν σκοτάδι του νεοελληνικού βίου, στάθηκε δεκαετία χαμένων ευκαιριών και ξεπεσμένων ονείρων, φθοράς και διαφθοράς και γενικευμένου σαλταδορισμού – μ’ ένα λόγο κλίμα σκυβαλοκρατίας, όπου ο υστερών σε κακοποιό ευρεσιτεχνία ένιωθε ότι κοροϊδοπιανόταν και αδικεί εαυτόν.

4ο Διεθνές Ελληνικό Συνέδριο του Νόστος, στο Μπουένος Άϊρες

4ο Διεθνές Ελληνικό Συνέδριο του Νόστος, στο Μπουένος Άϊρες