Το «διαρκές έγκλημα» του 1922 - Ο ανίκητος-ηττημένος νέος Ελληνισμός και οι αναλογίες με το σήμερα

Το «διαρκές έγκλημα» του 1922

Φιλοβενιζελική αφίσα που απεικονίζει το εθνικό όραμα της Μεγάλης Ιδέας, το οποίο έθεσε σαν πρόταγμα ο Ελ. Βενιζέλος στηριζόμενος, όμως, απόλυτα στα συμφέροντα των Άγγλων. Οι «σύμμαχοι» μας έμπλεξαν στον δικό τους πόλεμο, ενώ έπρεπε να τους μπλέξουμε εμείς στους δικούς μας στόχους, στα πλαίσια μιας ολοκληρωμένης εθνικής στρατηγικής για την ελληνική Ανατολή που δυστυχώς δεν υπήρξε ποτέ.

Ο ανίκητος-ηττημένος νέος Ελληνισμός και οι αναλογίες με το σήμερα

 

«Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι στην Μικρά Ασία δεν ηττήθη ο γενναίος ελληνικός Στρατός. Η πολιτική ηγεσία του ηττήθη…»

Μουσταφά Κεμάλ (Ατατούρκ)

 

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

 

Όταν το απόγευμα της 5ης Σεπτεμβρίου 1922 είχε ολοκληρωθεί η εκκένωση της Μικράς Ασίας, ούτε ένας Έλληνας στρατιώτης δεν πατούσε πλέον την γη της Ιωνίας. Και, στις μέρες που θα ακολουθούσαν, θα έφευγαν κυνηγημένοι και οι τελευταίοι Έλληνες Μικρασιάτες από την πατρώα τους γη. Η Ελλάδα, που μετά τους Βαλκανικούς πολέμους «προκαλούσε τον τρόμο στους εχθρούς της και τον σεβασμό στους φίλους της», βρισκόταν μπροστά «στο βαθύτερο κατρακύλισμά της», όπως γράφει στην μοναδική μαρτυρία του για εκείνη την εποχή, με τίτλο «Χαμένες Πατρίδες», ο δημοσιογράφος Γιάννης Π. Καψής, γέννημα-θρέμμα της Μικρασίας. «Ο Κεμάλ ήταν έτοιμος να περάσει στην Θράκη και τότε κανείς δεν θα τον σταματούσε ώς την Αθήνα», τονίζει χαρακτηριστικά, δίνοντας μια σκληρή εικόνα της πιο τραγικής σελίδας της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.

Η δραματική έξοδος του Ελληνισμού από τα -για τρεις χιλιετίες- ελληνικά εδάφη του Πόντου, της Ιωνίας και της Ανατολικής Θράκης είναι μεγαλύτερη εθνική καταστροφή από την Άλωση της Πόλης. Σήμανε το οριστικό τέλος του Ανατολικού πνεύμονα του έθνους μας, του ένδοξου ελληνιστικού και βυζαντινού παρελθόντος μας που επηρέασε καθοριστικά την παγκόσμια ιστορία.

«Η καταστροφή εξεταστέον αν δεν είναι μεγαλυτέρα και από την πτώσιν της Κωνσταντινουπόλεως (το 1453). Εις την πτώσιν της Κωνσταντινουπόλεως, το έθνος έμεινεν εις τας εστίας του …υποταγμένον και δούλον, αλλ’ έμεινεν συνεχίζον την ζωήν του, δεν έπαθεν την συμφοράν την οποίαν έπαθεν σήμερον», θα γράψει ο Ελευθέριος Βενιζέλος.

Μια συμφορά που δεν αφορά μόνο τον ξεριζωμό του Ελληνισμού από την Ιωνία, αλλά και από τον Πόντο και, στην συνέχεια, από την Ανατολική Θράκη.

Ο Πολιτισμός - Το «Μυστικό Όπλο» του Ελληνισμού

Ο Πολιτισμός

Αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι και ποιητές εμφανίζονται στις αγιογραφίες Ορθόδοξων ναών μαζί με τους αγίους και τους νεομάρτυρες. Μέσω της πολιτιστικής διπλωματίας μπορεί η Ελλάδα να αξιοποιήσει την τεράστια ιστορία και πνευματική κληρονομιά της για να πετύχει στρατηγικούς εθνικούς στόχους. Η διαχρονική έλλειψη πολιτιστικών πολιτικών είναι μια χαίνουσα πληγή.

Το «Μυστικό Όπλο» του Ελληνισμού

 

«Είχα έναν πατέρα θαυμαστή της αρχαίας Ελλάδας και μια μητέρα, η οποία ζούσε στην μυθολογία… έχω μεγαλώσει μέσα σε αυτό το περιβάλλον… δεν πάω να παραστήσω την Ιταλίδα ή την Γαλλίδα. Πάω με τα εμπορεύματά μου. Την αυθεντικότητά μου… Δεν είπα ποτέ ‘’είμαι επιπέδου ευρωπαϊκού’’. Είμαι επιπέδου ελληνικού…»

Ειρήνη Παπά (1926-2022)

 

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

 

Ο μεγάλος μας ποιητής Γιώργος Σεφέρης ήταν από το 1957 πρεσβευτής της Ελλάδας στην Μ. Βρετανία αλλά δεν κλήθηκε ποτέ να συμμετάσχει στην ελληνική αντιπροσωπεία στην Ζυρίχη και η ενημέρωσή του για τις διαπραγματεύσεις του Κυπριακού ήταν περιορισμένη. Απογοητευμένος από την στάση της ελληνικής κυβέρνησης, αντιγράφει στο προσωπικό του ημερολόγιο, στις 1/1/1959, τους στίχους του Βιζυηνού: «…ελεημοσύνη από την Φραγκιά κι απ’ την Τουρκιά χαστούκια».

Και σχολιάζει από κάτω: «Έπειτα από τον αιώνα τόσα και τόσα, δεν αλλάξαμε αλίμονο».

Αν ζούσε σήμερα, θα έγραφε τα ίδια και χειρότερα, και μεις όχι μόνο «δεν αλλάξαμε, αλίμονο»… αλλά χειροτερέψαμε.

Σήμερα, οι βασικοί τομείς στους οποίους εντοπίζεται η προβληματικότητα της επιβίωσης του ελληνικού έθνους είναι τρεις:

α) Το Δημογραφικό πρόβλημα: η οξύτητα που προσλαμβάνει η υπογεννητικότητα και το προσφυγικό ζήτημα, με την αντικατάσταση πληθυσμού στο μέλλον.

β) Εθνική στρατηγική: η έλλειψη συνεπούς εξωτερικής πολιτικής, ανεξάρτητης από τα συμφέροντα ΕΕ και ΝΑΤΟ, που να δίνει προοπτική για τον τόπο και όραμα στον λαό.

γ) Οικονομική χρεωκοπία: η παθολογική διάρθρωση της οικονομίας μας λόγω της αποβιομηχάνισης, της εγκατάλειψης της γης, την απουσία εθνικού νομίσματος και της ανάδειξης του προβληματικού τομέα των υπηρεσιών και του τουρισμού σε «βαριά βιομηχανία» της χώρας.

Οι παραπάνω σοβαροί κίνδυνοι που απειλούν την υπόσταση του ελληνικού κράτους και έθνους δεν αντιμετωπίζονται μόνο με οικονομική ανάπτυξη «της αρπαχτής» ή με πολυδάπανους πολεμικούς εξοπλισμούς, με μόνιμο σύμπλεγμα κατωτερότητας και εξάρτησης απέναντι τους δυτικούς «προστάτες» μας.

Η δύση της Δύσης: απληστία, ταχύτητα, φόβος της απλότητας και ο Ανθρώπινος Παράγοντας

Η δύση της Δύσης: απληστία, ταχύτητα, φόβος της απλότητας και ο Ανθρώπινος Παράγοντας

Τι είναι οι δυτικές αξίες;

Γράφει ο καθηγητής William Mallinson

Ξεκίνησα να σκέφτομαι τι θα γράψω πριν από λίγους μήνες, αλλά είμαι πλέον έτοιμος να σφίξω τα δόντια και να λύσω το γόρδιο δεσμό της αμφιταλάντευσης γύρω από τα αναφερόμενα γεγονότα και συμβάντα, την προπαγάνδα, τα μοχθηρά μίση, τον αταβισμό, την απληστία και τις φιλοδοξίες.

Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για την ολοκλήρωση του παρόντος άρθρου και την παύση της αναβλητικότητάς μου ήταν η - για μένα σουρεαλιστική – δολοφονία μιας νεαρής Ρωσίδας δημοσιογράφου, κόρης ενός ακαδημαϊκού γνώριμού μου, του Αλεξάντερ Ντούγκιν, ο οποίος προήδρευσε δύο σεμιναρίων στο Κρατικό Πανεπιστήμιο Λομονόσοφ της Μόσχας, στα οποία και μίλησα. Σε κάθε περίπτωση, η δολοφονία της κόρης του δεν ήταν ο λόγος για το παρόν άρθρο. Ήταν απλά αποφασιστικός παράγοντας για την ολοκλήρωσή του. Η λογική πίσω από τη συγγραφή του αναπτύσσεται στην επόμενη παράγραφο, και περιλαμβάνει την αναζήτηση της απλότητας ως αρωγού στην κατανόηση όσων συμβαίνουν και των λόγων για τους οποίους η σήψη μοιάζει συχνά να συνοδεύει το τέλος των αυτοκρατοριών.

Θα παραδεχτούμε, άραγε, ποτέ ότι η αλήθεια κι η απλότητα αποτελούν συμμάχους, αλλά ότι η αδυναμία φοβάται και τις δύο; Ας πιάσουμε τον ταύρο από τα κέρατα κι ας αναδιφήσουμε βαθιά στο νου μας, ανακαλώντας τα λόγια του Τζιαμπατίστα Βίκο ότι ο κόσμος περνάει αενάως από την τάξη στην αταξία και ότι επί του παρόντος μοιάζει να κινείται προς την αταξία. Σκοπεύω να επιχειρηματολογήσω και να εξηγήσω, στον εαυτό μου όσο και στον αναγνώστη, ότι ο αποκαλούμενος Δυτικός κόσμος βρίσκεται σε πολιτική, κοινωνική και ηθική παρακμή, πράγμα που επί του παρόντος καθίσταται ολοφάνερο από τις ταραχές στην Ουκρανία και τις επιπτώσεις των συνεχιζόμενων αντιδικιών γύρω από τον κορονοϊό και άλλους ιούς. Ας ξεκινήσουμε παραθέτοντας τις παρατηρήσεις κάποιων σοβαρών στοχαστών, οι οποίες θα μπορούσαν να μας στρέψουν προς την κατεύθυνση της ελεύθερης σκέψης και του στοχασμού. Έχοντας προλειάνει το έδαφος, θα πραγματευτώ τον όρο ‘Δύση’ και τις φερόμενες αξίες της. Θα επιχειρήσω κατόπιν να ορίσω την παρακμή, τα συμπτώματά της, την εμμονή με τη Ρωσία, την έλλειψη ηγεσίας. Τέλος, θα επιχειρήσω να προτείνω μια επιστροφή στην κοινή λογική, την ενσυναίσθηση και την υπευθυνότητα.

Χαῖρε Ἰωνία, Μάνα Γῆ. Ἐπετειακὴ Ἡμερίδα γιὰ τὰ 100 χρόνια ἀπὸ τὴν Μικρασιατικὴ Καταστροφή

Χαῖρε Ἰωνία, Μάνα Γῆ 

Ἐπετειακὴ Ἡμερίδα γιὰ τὰ 100 χρόνια ἀπὸ τὴν Μικρασιατικὴ Καταστροφή

Εξαιρετική Εκδήλωση και Ομιλίες (Βίντεο)

 

[https://youtu.be/x9C831lHcTI]

Κύπρος - Διακόσια Χρόνια η Ελλάδα είναι Μακριά

Κύπρος - Διακόσια Χρόνια η Ελλάδα είναι Μακριά

Η συμμετοχή της Κύπρου στην Ελληνική Επανάσταση-Έργο μαθητών στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα του Βυζαντινού Μουσείου Κύπρου "Ύμνος στην Ελευθερία".

Από την Εθνική Επανάσταση στον Αττίλα και τις «λύσεις» Ανάν

 

«Αυτό το λόγο θα σας πω, δεν έχω άλλο κανένα 
Μεθύστε με τ’ αθάνατο κρασί του Εικοσιένα!»

Κωστής Παλαμάς

 

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

 

Αν κάτι ίσως μπορέσουν να αφήσουν οι εορτασμοί για τα 200 χρόνια από το ’21, πρέπει να είναι το πόσο σύνθετο γεγονός, καταλυτικό για την εποχή του, ήταν η Ελληνική Επανάσταση και η πορεία προς αυτήν: η Οθωμανική αυτοκρατορία, η Αυστριακή και η Ρωσική, οι κλέφτες και τα Ορλωφικά, ο Αλή Πασάς και οι αποτυχημένες απόπειρες για ανεξαρτησία στα Βαλκάνια, το πνεύμα του Φιλελληνισμού, το εμπόριο, τα γράμματα, η θάλασσα και η παιδεία και δεκάδες άλλοι δυναμικοί παράγοντες που συνθέτουν το παζλ αυτής της υψηλόφρονος εποχής.

Όπως διαβάζουμε στην Διήγηση των Συμβάντων της Ελληνικής Φυλής, καθ’ υπαγόρευση του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, «Από 32 έθνη ήλθαν νέοι φιλοπόλεμοι εις τα χώματα της Ρούμελης και του Μορέως, άλλοι έπεσαν σφάγια της μάχης, άλλους έφαγε κακοπάθεια και λοιμική, άλλοι ζουν δακτυλοδεικτούμενοι με σέβας από τους ευεργετημένους… Εις τα 1821 θάλασσα και στεριά Ελληνική έγειναν Θερμοπύλαις, όθεν εξηγείται, πώς λαοί, και οι πλέον ευαίσθητοι άνδρες του αιώνος έδειξαν τόσην συμπάθειαν δια τον αγώνα».

Το ρηχό πνεύμα της Ιεράς Συμμαχίας και του Μέτερνιχ δεν είχαν πέραση εις εκείνην  την «τρικυμίαν της αγάπης», όταν ένας μέγας Σατωβριάνδος έλεγε ότι με το αίμα του ήθελε να γραφτεί η Συνθήκη της Ελευθερίας της Ελλάδας… Όταν ηχολογούσαν οι άμβωνες ναών και πανεπιστημίων στην Ευρώπη και την Αμερική από εγκώμια και ευχές για τους αγωνιζόμενους Έλληνες· όταν πλούσιοι, φτωχοί και αλλόθρησκοι πρόσφεραν στις φιλελληνικές εταιρείες ό,τι μπορούσαν και τα παρθενικά κορίτσια της Γαλλίας κεντούσαν με τα εύμορφα χέρια τους τις σημαίες των φιλελλήνων πολεμιστών.

Δύσκολες ώρες για τον Κόσμο των Ελλήνων

Δύσκολες ώρες για τον Κόσμο των Ελλήνων

Το τέλος του μακρού 20^ου αιώνα για την Ελλάδα

 «Υπερασπισθείτε την Ελλάδα, διότι σε αυτήν οφείλουμε τις επιστήμες, τις τέχνες και όλες τις αρετές μας»

(Από επιστολή του Βολταίρου προς την Μεγάλη Αικατερίνη)

 

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

 

Βρισκόμαστε σε μια εξαιρετικά κομβική ιστορική στιγμή όπου διακυβεύεται, μετά από συνεχείς εκχωρήσεις εθνικής κυριαρχίας, όχι μόνο η Εθνική μας Ανεξαρτησία αλλά και η ίδια η επιβίωσή μας ως Λαού.

«Δύσκολες ώρες, δύσκολες στον τόπο μας», όπως λέει ο μεγάλος μας ποιητής Γιάννης Ρίτσος στον «Ύστατο Οβολό» του.

Ένας τόπος που κάποτε ήταν περήφανος μα ανυπεράσπιστος και αφέθηκε να εγγράψουν υποθήκες πάνω του, να μιλάνε για λογαριασμό του, να έχουν πάρει δικαιώματα οι δανειστές του και να αξιώνουν να τον βγάλουν στο σφυρί.

Ξένοι, άτυπες περσόνες της ευρωένωσης, μιλάνε για λογαριασμό του Έλληνα: «του ρυθμίζουν την ανάσα, το βήμα, τον ελεούν, τον ντύνουν μ’ άλλα ρούχα ξέχειλα, χαλαρωμένα… Εκείνος μέσα στα ξένα ρούχα, ούτε μιλάει κι ούτε πια χαμογελάει» (Γ. Ρίτσος).

Ουκρανία, η Επιστροφή της Ιστορίας: Τα ρωσικά μυστήρια και η Rand Corporation

Ουκρανία, η Επιστροφή της Ιστορίας: Τα ρωσικά μυστήρια και η Rand Corporation

«Η εποχή που σχετιζόταν με την οικοδόμηση μιας κεντρικής νέας παγκόσμιας τάξης έχει οριστικά τελειώσει».

Βλαδίμηρος Πούτιν

 

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Υπάρχουν στιγμές που η ιστορία επιταχύνεται απότομα, όπως σήμερα, με τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Και για το καλύτερο και για το χειρότερο. Οι Ρώσοι, για μια ακόμα φορά, μετά το 1917 και το ’91, θα αλλάξουν για πάντα το πρόσωπο της Ευρώπης. Οι κινήσεις των Ρώσων και η ιδιαίτερη στρατηγική τους πάντοτε δημιουργούσε ερωτηματικά και εκνευρισμό στις δυτικές δυνάμεις. Ο Ουΐνστον Τσώρτσιλ είχε ορίσει την Ρωσία ως «έναν γρίφο τυλιγμένο σ’ ένα μυστήριο το οποίο είναι τοποθετημένο μέσα σε ένα αίνιγμα». Ο Βρετανός πρωθυπουργός τα είπε αυτά την 1η Οκτωβρίου 1939, μετά την υπογραφή στην Μόσχα (Αύγουστος 1939) του Γερμανο-Σοβιετικού Συμφώνου Μη Επίθεσης Ρίμπεντροπ-Μολότωφ και την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, μιλώντας στο ραδιόφωνο του BBC και αναφερόμενος στα ζωτικά συμφέροντα της Ρωσίας (τότε ΕΣΣΔ) στην Μαύρη Θάλασσα. Στη συνέχεια, ο δυτικός κόσμος εξακολούθησε να μην κατανοεί το κίνητρο πίσω από πολλές από τις σοβιετικές ενέργειες κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.

Ο Τσώρτσιλ δεν ήταν ο πρώτος που προβληματίστηκε με την φύση της Ρωσίας —μιας χώρας διχασμένης ιστορικά μεταξύ Ανατολής και Δύσης— ούτε ήταν ο τελευταίος. Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, η Ρωσία υπέστη οικονομική καταστροφή και δύο άγριους εσωτερικούς πολέμους. Η αβεβαιότητα της καθημερινότητας συνδυάστηκε με κρίση εθνικής ταυτότητας. Οι Ρώσοι βρέθηκαν σε μια νέα χώρα και αντιμετώπισαν πιεστικά ερωτήματα: Τι σημαίνει να είσαι Ρώσος σε έναν μετασοβιετικό κόσμο; Πώς εγκαταλείπεται η ασφάλεια και οι πεποιθήσεις του παρελθόντος;

Στη δεκαετία του 2000, η οικονομική και πολιτική κατάσταση στη Ρωσία σταθεροποιήθηκε σε μεγάλο βαθμό μετά την άνοδο του Πούτιν, αλλά αυτή η σταθερότητα ενθάρρυνε ένα νέο παράδοξο - μια νοσταλγία για την ισχύ του παρελθόντος μαζί με μια επιθυμία για ένα νέο μέλλον. Η Ρωσία αντιμετωπίζει τώρα νέα ερωτήματα. Πού οδεύει η Ρωσία; Επιστροφή στο παρελθόν του Ψυχρού Πολέμου ή προς μια νέα αυτοκρατορία;

Η Σύγκρουση στην Μαύρη Θάλασσα

Η Σύγκρουση στην Μαύρη Θάλασσα

Η είσοδος στον παραθαλάσσιο χώρο ψυχαγωγίας του ιστορικού ελληνικού χωριού Βίτιαζεβο, όπου η ελληνική παρουσία χρονολογείται από το 1850.

Ο Εύξεινος Πόντος, η Κριμαία και ο Ελληνισμός

 «Είναι ευθύνη και υποχρέωσή μας να κάνουμε ό,τι δυνατόν ώστε να διατηρήσουμε την ελληνική ταυτότητα, τον πολιτισμό, την γλώσσα μας και την ορθόδοξη πίστη του Ελληνισμού της Ρωσίας».

Γαβριήλ Ποπώφ, 29 Μαρτίου 1991 – 1^ο Συνέδριο των Ελλήνων της ΕΣΣΔ

 

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Η Μαύρη Θάλασσα είναι σήμερα ένα πεδίο συγκρούσεων, όχι ήσσονος έντασης από ό,τι είναι η Μέση Ανατολή και η Νότια και Ανατολική Θάλασσα της Κίνας. Εδώ είναι το σημείο όπου η Ευρώπη συναντά την Εγγύς Ανατολή και το πρώτο γεωγραφικό σύνορο όπου παίρνει σάρκα και οστά ο ορισμός της Ευρασίας. Εδώ συναντιόνταν παραδοσιακά όλα τα συστήματα σύγκρουσης της Ρωσικής, της Οθωμανικής και της Αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας.

Μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και ειδικότερα μετά το 2014, η Μαύρη Θάλασσα έχει γίνει το αγγλοσαξονικό πεδίο μάχης – στα πλαίσια του νέου Ψυχρού Πολέμου – στην επιχείρηση να προσβληθεί ο ρωσικός πολιτισμικός άξονας.

Από τον Φεβρουάριο είδαμε την σύγκρουση να κορυφώνεται μεταξύ της Ρωσίας και της Ουκρανίας με όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά για μια αναμέτρηση που πολύ εύκολα θα μπορούσε να γίνει πυρηνική.

Αλλά η Μαύρη Θάλασσα έχει και άλλη μια ιδιότητα. Φιλοξενεί για χιλιετίες τον Ελληνισμό, η παρουσία του οποίου, ειδικά στον Βόρειο Εύξεινο Πόντο και στην Ταυρική Χερσόνησο (Κριμαία), ανάγεται στα μυθικά χρόνια και συνδέεται με τα ονόματα του Φρίξου, του Ηρακλή, των Αργοναυτών και άλλων μυθικών ηρώων.

Η αντίστροφη μιντιακή πραγματικότητα

 Η αντίστροφη μιντιακή πραγματικότητα

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Με την δύναμη των «ενσωματωμένων» ΜΜΕ, που βαδίζουν με το μεταμοντέρνο βήμα της Χήνας, αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ουκρανία έχει με οργουελλικό τρόπο αντιστραφεί και παρουσιάζεται ως «ρωσική απειλή». Ο λόγος: Η αποφασιστική αντίδραση της Μόσχας στην περικύκλωσή της από το ΝΑΤΟ μέσα στα μονοπολικά παγκόσμια σχέδια και η άρνηση των εθνών να δεχθούν την καταβρόχθισή τους από το ισοπεδωτικό νεοταξικό μοντέλο ώστε οι πολίτες να γίνουν τα hommuculus των «largely cocacola-ized countries» (κατά τον μεγάλο μας ποιητή Γ. Σεφέρη).

Η Ρωσία αποτελεί δικαιωματικά σήμερα σημαντικό μέρος του διεθνούς συστήματος και, ως εκ τούτου, κάποιοι ακραίοι κρίκοι των Επικυρίαρχων, ιδίως στις ΗΠΑ, όπου επικρατεί μεγάλη πόλωση, θα κάνουν ό,τι μπορούν για να την πολεμήσουν.

Ο έλεγχος των μέσων ενημέρωσης είναι κλασσική υπόθεση για τους Αμερικανούς. Την δεκαετία του '60, ο Λευκός Οίκος, επί Λύντον Τζόνσον, είχε προσλάβει την House Information Group για να «πουλήσει» τον πόλεμο του Βιετνάμ στους συμπολίτες του. Το 1983, ο Ρόναλντ Ρήγκαν είχε εισβάλει στην Γρανάδα μέσα σε ένα πλήρες ενημερωτικό μπλακ-άουτ. Το 1991, την εποχή του πρώτου Πολέμου του Κόλπου, ο Τζωρτζ Μπους πατήρ είχε εμπιστευθεί σε μια ιδιωτική συμβουλευτική εταιρεία, την Rendon Group, την διεξαγωγή καμπάνιας μέσω του τύπου υπέρ του καθεστώτος του Κουβέϊτ. Στην συνέχεια, με τον Κλίντον και τον Μπους τζούνιορ, οι neocons συστηματοποίησαν την χρήση της προπαγάνδας, ωσάν η άσκηση της εξουσίας να είναι μια γιγαντιαία και διαρκής καμπάνια παραπληροφόρησης όπου τα φαινόμενα μετρούν πιο πολύ από τα γεγονότα.

Ο Αγγλοσαξωνικός παράγοντας στη νεώτερη ιστορία της Ελλάδας - Η Αγγλική πολιτική από το 1821 έως σήμερα

Ο Αγγλοσαξωνικός παράγοντας στη νεώτερη ιστορία της Ελλάδας

Η Αγγλική πολιτική από το 1821 έως σήμερα

 

Απόστασε το χέρι μου από το να μουντζώνω

και σάλιο δεν μου έμεινε από το φτύσε φτύσε,

αλλ’ έως τώρα τίποτε μ’ αυτά δεν κατορθώνω,

και συ, Ευρώπη, μας γελάς και πάντα ίδια είσαι.

(Γεώργιος Σουρής, Στην Ευρώπη)

 

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

 

Η υπογραφή της Ελληνο-Αμερικανικής συμφωνίας για τις αμερικανικές βάσεις ουσιαστικά ανανεώνει την πολύχρονη εξάρτησή μας από τον αμερικανικό παράγοντα, που διαδέχτηκε την αγγλική «προστασία» μετά τον Εμφύλιο. Όμως, η μελέτη της ιστορίας προκαλεί πολλά ερωτήματα για το αν και πόσο μας ωφέλησε η πρόσδεσή μας στο αγγλοσαξωνικό μπλοκ για τόσες δεκαετίες. Οι Αμερικανοί με τις βάσεις τους ήταν εδώ και το ’74, όταν χάθηκε η μισή Κύπρος, και το ’87, και το ’96 με τα Ίμια κι εδώ και χρόνια που η Τουρκία αλωνίζει στις ελληνικές θάλασσες. Δεν μας βοήθησαν σε τίποτα.

Είναι γεγονός ότι το μεγάλο προτέρημα της Αγγλίας που την έκανε μεγάλη δύναμη, εκτός από την βιομηχανική επανάσταση, ήταν η γεωγραφική της θέση. Βρίσκεται μέσα στην Ευρώπη και «δεν είναι μέσα στην Ευρώπη». Αυτό το νησί η θάλασσα, που το περικλείει γύρω-γύρω, το έκανε μοιραία ναυτική δύναμη… Από αυτό ξεκίνησε και δημιούργησε τις αποικίες που της έδωσαν πλούτο και διπλωματική ισχύ στα παγκόσμια πράγματα. Η θάλασσα είναι αυτή που ένωσε Έλληνες και Άγγλους στη νεώτερη ιστορία, μετά τον 18ο αιώνα. Αν υπάρχει άλλος λαός, εκτός από τον ελληνικό, για τον οποίον οι έννοιες «θάλαττα-θάλαττα» και «τα ξύλινα τείχη» να έχουν τόσο ύψιστη σημασία, αυτός είναι ο αγγλικός λαός.

Όμως, αν δούμε την πραγματική ιστορία, θα καταλάβουμε ότι τα συμφέροντα των Άγγλων ποτέ δεν συνέπιπταν με τα δικά μας συμφέροντα μετά το 1821, που ξεκίνησε η Ελληνική Επανάσταση. Απλώς το φιλοαγγλικό κατεστημένο φρόντιζε πάντα να συγκαλύπτει αυτή την αλήθεια για πολλούς λόγους και, κυρίως, για να μην κατέβει ποτέ η Ρωσία στο Αιγαίο και την Μεσόγειο.