Μέση Ανατολή: 100 χρόνια Χάους

Μέση Ανατολή: 100 χρόνια Χάους

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Συμπληρώθηκαν εβδομήντα χρόνια από την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, στις 14 Μαΐου 1948, και μια εκατονταετία πλέον από την περίφημη Διακήρυξη Μπάλφουρ, η οποία υπήρξε η αφετηρία για την νομιμοποίηση του Σιωνιστικού κινήματος στα πλαίσια των μεγάλων ανατροπών του 20^ου αιώνα. Οι Εβραίοι, μετά την Διασπορά τους, εξέφραζαν συνέχεια την ευχή να επιστρέψουν κάποτε στην Γη της Επαγγελίας, που ταυτιζόταν πλέον με την Παλαιστίνη, όποιες κι αν ήταν οι δυσκολίες που θα συναντούσαν για την πραγματοποίηση του ονείρου τους. Η ευχή χιλιετιών «τον επόμενο χρόνο στην Ιερουσαλήμ» ήταν το καθοριστικό πλαίσιο του Πρώτου Σιωνιστικού Συνεδρίου στην πόλη Βασιλεία της Ελβετίας, το 1897. Εκεί διατυπώθηκε σαφώς ο στόχος του πολιτικού Σιωνισμού: «Ο Σιωνισμός επιδιώκει να εγκαθιδρύσει μια εστία για τους Εβραίους στην Παλαιστίνη, εξασφαλισμένη από το διεθνές δίκαιο».

Μετά τους προ Χριστού Εβραίους, τους Έλληνες, τους Ρωμαίους, τους Πέρσες, τους Σταυροφόρους και τους Άραβες, οι Οθωμανοί ήταν οι κυρίαρχοι της χώρας την εποχή που μιλάμε. Ένα οθωμανικό καθεστώς που είχαν ρημάξει πλέον οι διπλωματικές και στρατιωτικές διαμάχες με τις ευρωπαϊκές δυνάμεις γύρω από το «Ανατολικό Ζήτημα». Βέβαια, η Παλαιστίνη είχε φιλοξενήσει πολλές φορές εβραϊκές κοινότητες, αναλόγως της καλής θέλησης των κατά καιρούς κατακτητών της και παρά τους αφορισμούς των ραβίνων σε όσους τους αγνοούσαν και εγκαθίσταντο μόνοι τους.

Μέσα σε μια όλο αγωνία προσμονή των Εβραίων, η ελπίδα φάνηκε όταν ο Γάλλος στρατηγός Βοναπάρτης υποσχέθηκε να τους επιστρέψει την Παλαιστίνη, αφού πρώτα την ελευθέρωνε από τους Οθωμανούς που την κατείχαν από το 1516… για να «αναστηλώσουν την αρχαία Ιερουσαλήμ και να επιστραφεί η γη του Ισραήλ στους νόμιμους κληρονόμους της», όπως δήλωνε δημόσια. Όμως, οι στρατιώτες του Ναπολέοντα δεν επρόκειτο ποτέ να δουν την Ιερουσαλήμ και εκδιώχθηκαν τελικά από τους Αγίους Τόπους από τους Τούρκους, με την βοήθεια του βρετανικού στόλου. Η Παλαιστίνη μετά το 1820, «τόπος άγονος, αραιοκατοικημένος, γεμάτος από βάλτους, χτυπημένος από τις αρρώστιες, εγκαταλελειμμένος από αιώνες συνεχούς αδιαφορίας, δεν ήταν πια παρά μια εχθρική έρημος». (Μαρκ Χιλλέλ, Ο Οίκος του Εβραίου, Ελληνικά Γράμματα, 1997)

Ο Φρανσουά Ρενέ ντε Σατωμπριάν, εκδίδοντας το 1811 το βιβλίο του Οδοιπορικό από το Παρίσι στην Ιερουσαλήμ, μετά από ένα προσκύνημα το 1806, άνοιξε τον δρόμο σε μια πληθώρα σημαντικών λογοτεχνών για την ανακάλυψή της. Ο Αλφόνσος Λαμαρτίνος επισκέφθηκε την «χαμένη πρωτεύουσα του Γιαχβέ» το 1811, έναν χρόνο μετά τον Βενιαμίν Ντισραέλι. Ο Νικολάϊ Γκόγκολ, ο Γκυστάβ Φλωμπέρ, ο Χέρμαν Μέλβιλ και ο Μαρκ Τουαίην θα κάνουν το ίδιο, στο δεύτερο μισό του 19^ου αιώνα. Όλη αυτή την περίοδο, η Οθωμανική Αυτοκρατορία, σε διαρκή σύγκρουση με τις ευρωπαϊκές δυνάμεις, δέχτηκε σοβαρές στρατηγικές ήττες σε πολιτικό και αμυντικό επίπεδο.

Κατά την διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η Τουρκία ευθυγραμμίστηκε με την Γερμανία, οπότε η Βρετανία της επιτέθηκε από την Αίγυπτο μέσω της Παλαιστίνης. Ήταν μια δραματική στιγμή όταν ο Βρετανός στρατηγός Άλενμπυ (Edmund Allenby,1861-1936), ο οποίος διηύθυνε την λαμπρή εκστρατεία με την οποία κέρδισε την Παλαιστίνη και την Συρία, κατέλαβε την Ιερουσαλήμ από τους Τούρκους. Με το τέλος του πολέμου, η Παλαιστίνη ορίστηκε ως βρετανικό προτεκτοράτο, έτσι η Διακήρυξη Μπάλφουρ, η οποία υποσχόταν μια πατρίδα για τον εβραϊκό λαό, προδιέγραψε το μέλλον αυτού του τόπου.

Ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα, όμως, ήταν πως δεν υπήρχε μόνο μια φιλο-εβραϊκή φατρία στην Αγγλία με επικεφαλής τον υπουργό Εξωτερικών Άρθουρ Μπάλφουρ (Arthur Balfour, 1848-1930), αλλά και μια αντίστοιχη φιλο-αραβική που είχε επηρεαστεί πολύ από τον «Λώρενς της Αραβίας» και η οποία έδινε αντίθετες, μυστικές, υποσχέσεις στους Άραβες. Αυτή η διπροσωπία στην βρετανική κυβέρνηση οδήγησε σε μεγάλη σύγχυση και τελικά σε αιματοχυσία τα επόμενα χρόνια.

Ο Άρθουρ Μπάλφουρ περιστοιχιζόμενος από Εβραίους έποικους κατά την επίσκεψή του σε ένα χωριό στην Παλαιστίνη, το 1925. Η Διακήρυξη Μπάλφουρ ήταν μία… από τρεις αντικρουόμενες υποσχέσεις κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο που έδωσαν οι Βρετανοί. Πριν την Διακήρυξη Μπάλφουρ, οι διπρόσωποι Βρετανοί είχαν υποσχεθεί στους Άραβες και Παλαιστίνιους την Ανεξαρτησία τους. Οι Βρετανοί είχαν επίσης δεσμευθεί στους Γάλλους να τεθεί η Παλαιστίνη υπό διεθνή κηδεμονία με την συμφωνία Σάϊκς-Πικό (1916) που υπέγραψαν ο Βρετανός εκπρόσωπος Μαρκ Σάϊκς και ο Γάλλος Φρανσουά Ζωρζ Πικό.

Μια εκθετική κίνηση της ιστορίας

Μετά από συζητήσεις στο Βρετανικό Υπουργικό Συμβούλιο, και μετά από διαβουλεύσεις με τους σιωνιστές ηγέτες, η βρετανική πολιτική συμφώνησε στην ιδέα ίδρυσης εβραϊκής «εστίας» στην Παλαιστίνη. Η απόφαση έγινε γνωστή μέσω μιας επιστολής του Λόρδου Μπάλφουρ στον Λόρδο Ρότσιλντ, ύπατο εκπρόσωπο της βρετανικής εβραϊκής κοινότητας.

“Υπουργείο Εξωτερικών (Foreign Office)

2 Νοεμβρίου 1917

Αγαπητέ Λόρδε Ρότσιλντ,

Με μεγάλη ευχαρίστηση σας μεταφέρω, εκ μέρους της κυβέρνησης της Αυτού Μεγαλειότητος, την παρακάτω διακήρυξη συμπάθειας προς τις επιδιώξεις των Εβραίων Σιωνιστών, οι οποίες υποβλήθηκαν και εγκρίθηκαν από το Υπουργικό Συμβούλιο.

Η Κυβέρνηση της Αυτού Μεγαλειότητος διάκειται ευνοϊκά στην ίδρυση στην Παλαιστίνη μιας εθνικής εστίας για τον εβραϊκό λαό και θα καταβάλει τις καλύτερες προσπάθειές της για να διευκολύνει την επίτευξη αυτού του σκοπού, γινόμενου σαφώς κατανοητού ότι δεν θα γίνει τίποτα που να βλάψει τα πολιτικά και θρησκευτικά δικαιώματα των υφιστάμενων μη-εβραϊκών κοινοτήτων στην Παλαιστίνη, ή τα δικαιώματα και το πολιτικό καθεστώς που απολαμβάνουν οι Εβραίοι σε οποιαδήποτε άλλη χώρα.

Θα ήμουν ευγνώμων αν φέρνατε εις γνώσιν της Σιωνιστικής Ομοσπονδίας αυτή την διακήρυξη”.

Η Διακήρυξη Μπάλφουρ έθεσε σε κίνηση μια διαδικασία εκθετικής αύξησης, όπου από μικρό ρυάκι στην αρχή έφθασε να γίνει πραγματικός χείμαρρος, καθώς οι Εβραίοι άρχισαν την αμετάκλητη επιστροφή τους στην Γη της Επαγγελίας.

Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν αρκετοί Εβραίοι στην περιοχή για να εποικίσουν το νέο κράτος!

Η βρετανική κυβέρνηση αισθάνθηκε ότι είχε παγιδευτεί μεταξύ των εβραϊκών επιδιώξεων για αναβίωση του Ισραήλ και του ενδιαφέροντος των Αράβων για διατήρηση του ελέγχου τους στην Παλαιστίνη. Το Ισλάμ είχε υπό την κατοχή του την γη αυτή για το μεγαλύτερο μέρος 13 αιώνων, από τον 7ο αιώνα. Τα Αραβικά και Μουσουλμανικά κράτη ήταν θυμωμένα με τους Βρετανούς που επέτρεπαν στους Εβραίους να έρθουν στην Παλαιστίνη σε τόσο μεγάλους αριθμούς. Επιπλέον, οι Βρετανοί εξαρτώντο πολύ από το πετρέλαιο των χωρών της Μέσης Ανατολής. Το Λονδίνο υφίστατο μεγάλη πίεση από τους Άραβες προκειμένου να περιορίσει την μετανάστευση των Εβραίων στην Παλαιστίνη σε λίγες μόνο χιλιάδες ετησίως. Έτσι, απαγόρευαν τα γεμάτα Εβραίους πλοία και τους κρατούσαν στην Κύπρο.

Από το 1920 μέχρι το 1948, που ιδρύθηκε το Ισραήλ, οι εβραϊκές δυνάμεις στην Παλαιστίνη και το εξωτερικό χρησιμοποιούσαν κάθε μέθοδο, όπως την μετανάστευση με την χρηματοδότηση των Ρότσιλντ, την τρομοκρατία και την διπλωματική καμπάνια, προκειμένου να εκδιώξουν την βρετανική διοίκηση και να ανακηρύξουν το ανεξάρτητο κράτος.

Η Διακήρυξη Μπάλφουρ υποστηρίχθηκε από τις Συμμαχικές δυνάμεις και περιελήφθη στην Βρετανική Εντολή της Παλαιστίνης, η οποία εγκρίθηκε από την Κοινωνία των Εθνών…

Ήταν μια πολυτάραχη περίοδος κατά την οποία ο Βρετανός Στρατιωτικός Διοικητής διαμαρτύρετο επανειλημμένα στο Λονδίνο ότι η συμπεριφορά των Σιωνιστών ήταν ανυπόφορη. Σε όλη αυτή την πρώτη περίοδο, οι Σιωνιστές Εβραίοι δρούσαν ως “τρομοκράτες” εξίσου φανατικοί και δολοφονικοί με τους σημερινούς τρομοκράτες τζιχαντιστές. Έτσι κατάφεραν να διώξουν τελικά και τους Βρετανούς από την περιοχή. Όταν αυτοί αποφάσισαν να αποσυρθούν, ο ΟΗΕ το 1947 ψήφισε υπέρ της διχοτόμησης της Παλαιστίνης σε ισραηλινό και αραβικό τομέα.

Στη συνέχεια, οι ηγέτες αυτών των τρομοκρατικών ομάδων (ο Μπέγκιν, ο Ράμπιν, ο Σαρόν) έγιναν πρωθυπουργοί του Ισραήλ, ποζάροντας ως καλοκάγαθες προσωπικότητες, ενός κράτους που επιβίωσε μόνο και μόνο εξ αιτίας της συνεχούς ροής αμερικανικών κεφαλαίων και πολεμικού υλικού.

Καθόλου τυχαία, λοιπόν, οι Εβραίοι στο Ισραήλ και στην Διασπορά διδάσκονται για την Διακήρυξη Μπάλφουρ με τον ίδιο τρόπο που άλλοι λαοί διδάσκονται την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας τους!

Η πραγματική ταυτότητα της Διακήρυξης Μπάλφουρ

Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, η Διακήρυξη αυτή, που αποτέλεσε το “Σύνταγμα” της ίδρυσης του εβραϊκού κράτους στη σύγχρονη ιστορία, γράφτηκε από έναν Εβραίο που έζησε ολόκληρη την ζωή του παριστάνοντας τον Χριστιανό για να ξεγελάσει την Κοινωνία των Εθνών, την Βρετανία και τις ΗΠΑ ώστε να υποστηρίξουν την δική του πρόταση προκειμένου να πάρει αυτά που ήθελε για τον λαό του, προκαλώντας έτσι ανείπωτους θανάτους στην διαδικασία αυτή απ’ όλες τις πλευρές, ακόμα και στην εβραϊκή πλευρά…

Ο “Leopold Amery”, όπως ήταν το όνομα του Βρετανού νομικού που έκανε το προσχέδιο της Διακήρυξης Μπάλφουρ, έκρυψε το γεγονός ότι η μητέρα του ήταν Εβραία.

Ο William Rubinstein, καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στο Παν/μιο της Ουαλλίας, σε ένα παλιότερο άρθρο του στο περιοδικό History Today διαβεβαιώνει ότι ο Amery έκρυψε την εβραϊκή του προέλευση.

Ο Rubinstein περιγράφει την εξαπάτηση του Amery ως «πιθανόν το πιο αξιοσημείωτο παράδειγμα απόκρυψης ταυτότητας στην πολιτική ιστορία της Βρετανίας του 20^ου αιώνα». (www.highbeam.com)

Στην αυτοβιογραφία του τού 1955, ο Amery, που ήταν υφυπουργός στο βρετανικό πολεμικό υπουργικό συμβούλιο του 1917, έγραψε ότι η μητέρα του, Elisabeth Leitner Amery, μαζί με άλλους Ούγγρους εξόριστους κατέφυγαν αρχικά στην Κωνσταντινούπολη και αργότερα στην Αγγλία. Σύμφωνα με την έρευνα του Rubinstein, η μητέρα τού Amery γεννήθηκε από Εβραίους γονείς το 1841 και ονομάστηκε Elisabeth Joanna Saphir. Η οικογένεια ζούσε στην Πέστη, η οποία αργότερα έγινε μέρος της Βουδαπέστης και εμπεριείχε την πρώτη εβραϊκή συνοικία της πόλης.

Ο Rubinstein προσθέτει ότι ο Amery άλλαξε το μεσαίο του όνομα από Moritz σε Maurice σε μια προσπάθεια να συγκαλύψει την προέλευσή του. Πιστεύει ότι ο Leopold Amery αποφάσισε να κρύψει την εβραϊκότητά του λόγω φόβου για τις διώξεις και επειδή ίσως αυτό έθετε εμπόδια στις πολιτικές του φιλοδοξίες.

Ως υφυπουργός στο πολεμικό υπουργικό συμβούλιο, ο Amery όχι μόνο έκανε το αρχικό σχέδιο της Διακήρυξης Μπάλφουρ, αλλά ήταν επίσης υπεύθυνος για την ίδρυση της Εβραϊκής Λεγεώνας, της πρώτης οργανωμένης εβραϊκής πολεμικής δύναμης από την Ρωμαϊκή εποχή, που έγινε ο πρόδρομος της IDF (των Ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων).

Αργότερα, ως υπουργός για θέματα Βρετανικής Κοινοπολιτείας από το 1925 έως το 1929, θεωρήθηκε υπεύθυνος της πιο εντυπωσιακής περιόδου ειρηνικής ανάπτυξης του προ-κρατικού Ισραήλ.

Η πιο σημαντική παρέμβασή του στην βρετανική πολιτική ήταν η φορτισμένη ομιλία του στο Κοινοβούλιο, που πιστεύεται ότι έπαιξε ρόλο-κλειδί στην επίσπευση της αποχώρησης του “ειρηνιστή” πρωθυπουργού Τσάμπερλαιν το 1940 και της ανόδου στην εξουσία του Ουΐνστον Τσώρτσιλ, ο οποίος οδήγησε την Βρετανία στη νίκη μέσα από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ένα άλλο βασικό μυστικό που κρύβεται στην Διακήρυξη Μπάλφουρ είναι η ασυνήθιστη σχέση του Βρετανού υπουργού Εξωτερικών Άρθουρ Μπάλφουρ και του ενεργού σιωνιστή επιστήμονα Χάϊμ Βάϊζμαν (Chaim Weizmann), ο οποίος αργότερα έγινε ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Σιωνιστικής Οργάνωσης και ο πρώτος πρόεδρος του νέου κράτους του Ισραήλ. Οι δύο αυτοί ισχυροί και αποτελεσματικοί άνδρες μαζί σφυρηλάτησαν μια λειτουργική σχέση που άλλαξε τον ρου της ιστορίας. Ο Βάϊζμαν, αναγνωρισμένος ήδη ηγέτης του σιωνιστικού κινήματος, ήταν ένας επιστήμονας που τον απασχολούσαν οι τεχνικές εφαρμογές. Δίδασκε χημεία στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ και οι επιστημονικές του γνώσεις είχαν τεθεί στην υπηρεσία της Βρετανίας κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Μοχθώντας στα εργαστήρια ανέπτυξε την νέα βελτιωμένη μέθοδο παραγωγής της ακετόνης. Αυτό αποδείχθηκε ότι ήταν τεράστιο άλμα στην παραγωγή ισχυρών εκρηκτικών με τα οποία οι δυνάμεις της Αντάτ μπόρεσαν να ανοίξουν σήραγγες κάτω από τα γερμανικά χαρακώματα και να τα ανατινάξουν. Η ικανότητα αυτή έθεσε τέλος στην θανάσιμη καθήλωση στον πόλεμο των χαρακωμάτων και έδωσε την δυνατότητα στους συμμάχους να υποχρεώσουν τους Γερμανούς να υπογράψουν ανακωχή. Η βρετανική κυβέρνηση και ειδικά ο Λόρδος Μπάλφουρ όφειλαν πολλά στον Βάϊζμαν για τον ρόλο που έπαιξε στην τελική νίκη επί των Γερμανών· ήταν τόσο σημαντικός όσο και η ατομική βόμβα, και οι Εβραίοι επιστήμονες του “Σχεδίου Μανχάτταν” αργότερα στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο... Ο Βάϊζμαν ήταν επίσης ο σύνδεσμος του Αϊνστάϊν με το σιωνιστικό κίνημα, ενός επιστήμονα που παρουσιάστηκε στο προσκήνιο της ιστορίας σε μια από τις πιο κρίσιμες στιγμές για την εξέλιξη της φυσικής γνώσης και του πολιτισμού, στις αρχές του 20ου αιώνα.

Ο Αϊνστάϊν, ο οποίος πίστευε πως η διάνοια είναι το ισχυρότερο όπλο της ιστορίας, πείσθηκε από τον Βάϊζμαν ότι ένα ισραηλιτικό κράτος θα μπορούσε να προσφέρει στους Εβραίους όλου του κόσμου ένα εθνικό και πολιτιστικό κέντρο.

Ο Πολωνοεβραίος Βάϊζμαν, που είχε μεταναστεύσει στο Λονδίνο το 1904 και είχε γίνει διακεκριμένος βιοχημικός και διευθυντής των Εργαστηρίων του Βρετανικού Ναυαρχείου, ήταν συνδεδεμένος με σημαίνοντες αγγλικούς κύκλους και ήταν σε θέση έτσι να διαδίδει τις σιωνιστικές ιδέες. (Φίλιπ Φρανκ, Αϊνστάϊν: η ζωή του και η εποχή του, Αθήνα 1978, Εκδ. Λαδιά)

Αλλά δεν ήταν μόνο η επίσημη, τυπική, σχέση των Μπάλφουρ και Βάϊζμαν που τους είχαν ενώσει. Ο άλλος λόγος ήταν θρησκευτικός και ανεπίσημος: μια κοινή πίστη στο μέλλον του Ισραήλ.

Κατά την διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, οι θανατηφόρες και καταστροφικές τάσεις του πνεύματος της νεωτερικότητας που βίωσε η Δύση έστρεψαν πολλούς από τους συντηρητικούς κύκλους των Προτεσταντών στον φονταμενταλισμό και στον Χριστό του βιβλίου της Αποκάλυψης. Η εκστρατεία αυτών των φανατικών διασταυρωνόταν με τους στόχους του σιωνιστικού κινήματος γιατί χωρίς την ύπαρξη του Ισραήλ δεν θα εκπληρώνονταν οι χιλιαστικές πεποιθήσεις τους. Έτσι, στην λήξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου φαίνεται ότι μια μειονότητα φονταμενταλιστών Προτεσταντών επηρέασε την Βρετανική -και σε μικρότερο βαθμό και την Αμερικανική- κυβέρνηση να επιταχύνει την αναβίωση του Ισραήλ κατά την διάρκεια του 20ου αιώνα.

Με λίγα λόγια, ο φιλο-σιωνιστικός Χριστιανισμός, που αναπτύχθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα μαζί με τον Σιωνισμό, έπαιξε σημαντικό ρόλο στις απαρχές του Ισραήλ, όπως και οι νεώτεροι Χριστιανοσιωνιστές των ΗΠΑ μετά την 11/9 (Μπους – Κλίντον κ.ά.) ήταν η καταλυτική δύναμη για το σημερινό χάος στην Μέση Ανατολή.

Ο Μπάλφουρ ήταν αφοσιωμένος Ευαγγελιστής Χριστιανός, που πίστευε στην αναβίωση του Ισραήλ σε σχέση με την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού. Ο Βάϊζμαν ήταν φλογερός σιωνιστής σε σταθερή επικοινωνία με τους σιωνιστές ηγέτες, όπως ο Theodor Herzl, στην Αγγλία και την υπόλοιπη Ευρώπη.

Παρ' όλο που ο Μπάλφουρ έφερε εις πέρας πολλά σημαντικά επιτεύγματα για την χώρα του, στο τέλος της ζωής του αισθανόταν ότι το πιο σημαντικό πράγμα που είχε επιτελέσει ήταν η Διακήρυξη, που ενθάρρυνε την εγκατάσταση του εβραϊκού πληθυσμού στην πατρίδα του.

Στο Πρώτο Σιωνιστικό Συνέδριο, Βασιλεία της Ελβετίας, 1897, διατυπώθηκε σαφώς ο στόχος του πολιτικού Σιωνισμού, που δεν ήταν άλλος από την ίδρυση του Ισραήλ.

Τι έγινε πραγματικά στο Παρίσι;

Στην Συνδιάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων το 1919, ο Αμερικανός πρόεδρος Wilson ανακάλυψε ότι η βρετανική κυβέρνηση του Lloyd George είχε αναλάβει δεσμεύσεις έναντι των σιωνιστών να ιδρύσει μια «εβραϊκή εθνική πατρίδα» στην Παλαιστίνη. Ο Wilson και το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών προφανώς δεν γνώριζαν τίποτα περί της Επιστολής Μπάλφουρ και των άλλων συμφωνιών που είχαν επιβληθεί από τον Εβραίο Δικαστή του Ανώτατου Δικαστηρίου των Ηνωμένων Πολιτειών, Louis Brandeis.

Οι Ρότσιλντ, σε αντάλλαγμα για την Διακήρυξη Μπάλφουρ, είχαν ζητήσει από τους Εβραίους τραπεζίτες να πιέσουν τον Λευκό Οίκο ώστε να μπουν οι ΗΠΑ στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό της Βρετανίας.

Ο Wilson τότε έστειλε μια αμερικανική αντιπροσωπεία, που ονομάστηκε King-Crane από τα μέλη της Henry C. King και Charles R. Crane, για να προσδιορίσει τις διαθέσεις των Αράβων κατοίκων στους πρόσφατα απελευθερωμένους Αγίους Τόπους.

Η επιτόπου αξιολόγηση –από την Επιτροπή King-Crane- ολοκληρώθηκε σε 31 ημέρες. Είναι μεγάλης ιστορικής σημασίας γιατί απέδειξε ακλόνητα το γεγονός ότι (1) οι Σιωνιστές δεν ήταν καλοδεχούμενοι στους Αγίους Τόπους και, (2) η προσπάθειά τους να εγκαθιδρύσουν ένα ανεξάρτητο κράτος θα οδηγούσε σε ιερό πόλεμο που θα κατέληγε στην ανάφλεξη ολόκληρης της Μέσης Ανατολής. Η Αγγλία, η Γαλλία και η Ιαπωνία γνώριζαν τι θα γινόταν αλλά δεν έδωσαν καμμιά σημασία στις ενστάσεις των Αράβων!

Πριν λήξει η Συνδιάσκεψη των Παρισίων, η Επιτροπή King-Crane συνέταξε την αναφορά της και ο Wilson προσπάθησε να την υποβάλει για επανεξέταση στην Κοινωνία των Εθνών. Η αναφορά δήλωνε σαφώς ότι, αν προχωρούσαν σε όσα ήθελαν οι Σιωνιστές, αυτό θα οδηγούσε σε σοβαρή σύγκρουση στην Παλαιστίνη και, ουσιαστικά, σε ολόκληρη την Αραβική Μέση Ανατολή. Η Βρετανία, η Γαλλία και η Ιαπωνία μπλόκαραν την προσπάθεια του Wilson να σταματήσει την εγκαθίδρυση μιας Σιωνιστικής Επιτροπής στους Αγίους Τόπους, λέγοντάς του ότι οι εργασίες της συνδιάσκεψης είχαν ολοκληρωθεί!

Εξαντλημένος και ήδη ταλαιπωρημένος, ο Wilson επέστρεψε στις ΗΠΑ και μέσα σ’ έναν μήνα αδρανοποιήθηκε λόγω απανωτών εγκεφαλικών. Έχοντας καταστήσει περιττό τον Wilson, οι Σιωνιστές, με την Μεγάλη Βρετανία και την Γαλλία ήδη «στο τσεπάκι τους», ήταν ελεύθεροι να συντάξουν το Έγγραφο της Εντολής (Mandate Document) που θα επέβαλε την έναρξη της κατάληψης της Παλαιστίνης από αυτούς.

Είκοσι χρόνια αργότερα, η Αγγλία χρειάστηκε απεγνωσμένα την βοήθεια των ΗΠΑ για να πολεμήσει τον Χίτλερ και για να διεξάγει έναν πόλεμο που είχε στο επίκεντρό του τον πιο φρικιαστικό διωγμό των Εβραίων στην ιστορία. Η πρόβλεψη του Edwin Montagu το 1917, ότι η σιωνιστική δραστηριότητα θα στρεφόταν κατά άλλων Εβραίων, κάνοντάς τους ξένους στην ίδια τους την χώρα, ήταν σωστή. Οι σιωνιστές εκμεταλλεύθηκαν και εξέθεσαν τους ίδιους τους Ορθόδοξους Εβραίους στην καταισχύνη και την γελοιοποίηση και σε παραπέρα πράξεις διάκρισης εναντίον τους.

Πάρτυ συγγνώμης στην Δυτική Όχθη διοργάνωσε ο Βρετανός γκραφιτάς Banksy με την ευκαιρία της 100^ης επετείου από την Διακήρυξη Μπάλφουρ.

Από το αρχικό όνειρο στον σημερινό εφιάλτη

Ο Σιωνισμός αποδείχθηκε πολύ πιο περίπλοκο ζήτημα απ' ό,τι αρχικά φάνηκε: είναι ένα θρησκευτικό, κοινωνιολογικό και πολιτικό κίνημα μαζί.

Είναι θρησκευτικό επειδή βασίζεται στις βιβλικές υποσχέσεις και τις ραβινικές ερμηνείες σχετικά με την παλινόρθωση του Ισραήλ και της ελπίδας για τον Μεσσία.

Ο Σιωνισμός είναι και κοινωνιολογικός. Η έλξη της αρχαίας Γης από μόνη της ίσως να μην είναι αρκετή να κινητοποιήσει τον εβραϊκό λαό. Θα έπρεπε να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους, τις δουλειές και τα επαγγέλματά τους και να αντιμετωπίσουν τις κακουχίες της ζωής του πιονιέρου σε ένα σκληρό περιβάλλον. Όμως η φρίκη του Ολοκαυτώματος τούς έκανε να πειστούν.

Ο Σιωνισμός είναι, επίσης, πολιτικό κίνημα. Μόλις οι Εβραίοι επέστρεψαν στην Γη της Χαναάν, ποιος θα τους παρείχε προστασία; Για να είχε νόημα και διάρκεια η επιστροφή τους θα έπρεπε να υπάρξει ένα νέο ισχυρό κράτος με δική του κυβέρνηση και στρατό. Αυτό είναι πολιτική υπόθεση.

Και τα τρία στοιχεία -το θρησκευτικό, το κοινωνιολογικό και το πολιτικό- είναι σημαντικά συστατικά του Σιωνισμού. Χρειάστηκαν όλα αυτά για να κινητοποιήσουν εκατομμύρια Εβραίους να επιστρέψουν στην Γη, να αναπτύξουν την οικονομία και να προστατεύσουν το Ισραήλ από τους πολλούς εχθρούς του.

Εκατό χρόνια έχουν περάσει από τότε που ανακοινώθηκε η Διακήρυξη Μπάλφουρ από την Βρετανική Κυβέρνηση το 1917 και η σημασία της ξεθωριάζει, μετατρέποντάς την σε θαμπό ιστορικό γεγονός. Όμως, ήταν ένα σημείο καμπής στην ανάπτυξη του Σιωνισμού. Η Διακήρυξη Μπάλφουρ στο ζήτημα της σύγχρονης αναβίωσης του Ισραήλ θυμίζει σε πολλά την Διακήρυξη του Πέρση Βασιλιά Κύρου κατά την επανόρθωση του Ισραήλ μετά την Βαβυλώνια Αιχμαλωσία.

Και στις δύο περιπτώσεις, οι κυβερνήσεις έθεσαν θέμα πολιτικού ελέγχου της Ιερουσαλήμ και της Γης της Επαγγελίας και έκλιναν υπέρ του να δουν τον εβραϊκό λαό να επιστρέφει στην πατρίδα του. Και στις δύο περιπτώσεις, επίσης, υπήρχε σημαντική αντίδραση από τις τοπικές κυβερνήσεις και στις γειτονικές χώρες. Την εποχή του Κύρου, εκφραστές της αντίθετης άποψης ήταν οι Σαμαρείτες. Στην εποχή μας, η αντίθετη άποψη έχει ως εκφραστές τους Άραβες Παλαιστινίους.

Επίσης, είναι σαφές ότι οι Βρετανοί θρησκευόμενοι Εβραίοι, όπως και οι περισσότερες εβραϊκές κοινότητες στην Ευρώπη, μέσω των οργανώσεών τους, αντιτάχθηκαν σθεναρά στο Σιωνιστικό Κίνημα και σε όσα αυτό σχεδίαζε να κάνει. Επέμεναν ότι η προδοσία του Σιωνισμού το μόνο που θα κατάφερνε ήταν να δυσκολέψει ακόμα περισσότερο την ζωή των Ορθόδοξων Εβραίων στις άλλες χώρες. Όντως, το όραμα του Theodor Herzl για μια εβραϊκή «εστία» μετατράπηκε σε «κάτι άλλο» - πιο τρομακτικό και αιματηρό απ’ ό,τι ο ίδιος μπορούσε να φανταστεί.

Οι Σιωνιστές της εποχής του Theodor Herzl δεν ήταν οι τρομοκράτες στους οποίος μεταβλήθηκαν μόλις τους επέτρεψαν να βάλουν πόδι στους Αγίους Τόπους!

Το 1933, οι Σιωνιστές στην Γερμανία είχαν καλή σχέση με το ναζιστικό κόμμα και τον Χίτλερ. Και οι δύο είχαν τον ίδιο σκοπό: να διώξουν τους Εβραίους από την Γερμανία, για διαφορετικούς λόγους όμως ο καθένας. Είναι εκπληκτικό να διαβάζεις ότι ο ίδιος ο Φύρερ χαρακτήριζε την Σιωνιστική Οργάνωση ως τον “μεσολαβητή μεταφοράς” στην διαδικασία επιλογής και αποστολής των Εβραίων στην Παλαιστίνη. Οι Σιωνιστές χρειαζόντουσαν μετανάστες στην Παλαιστίνη και ο Χίτλερ ήθελε να τους διώξει από την Γερμανία – ένα τέλειο αντάλλαγμα. Όταν το άκουσαν αυτό οι Γερμανοί Εβραίοι, το αποκάλεσαν “εξόντωση μέσω μετανάστευσης” και αντιστάθηκαν σθεναρά.

Η ταπείνωση και η τρομοκράτηση των Αράβων -παρά την εντελώς διαφορετική κουλτούρα, την θρησκεία (Μουσουλμανική και Χριστιανική) και την έλλειψη επιτήδευσης- από τους Σιωνιστές δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα! Το έτος 2018, η αποφασιστικότητα των Παλαιστινίων είναι ισχυρότερη από ποτέ, όπως δείχνουν τα πρόσφατα γεγονότα. Έχουν μάθει να παίζουν το παιχνίδι των βασανιστών τους, των Σιωνιστών, το βασίλειο του τρόμου των οποίων στους Αγίους Τόπους ξέκοψε τελικά ένα κομμάτι γης που θα αποτελούσε αποκλειστικά το Ισραήλ.

Σήμερα, το τέλος της αθωότητας στην Μέση Ανατολή και η “παγκοσμιοποίηση του τρόμου” είναι γεγονός. Μετά την αναγνώριση από τις ΗΠΑ ως πρωτεύουσας της Ιερουσαλήμ και την μεταφορά της πρεσβείας τους εκεί, η μεταφυσική της “τελικής λύσης” φαίνεται να παίρνει σάρκα και οστά στο κέντρο δύναμης του μεγαλύτερου “troublemaker” της περιοχής.

Το σχέδιο είναι έτοιμο και ονομάζεται “μεταφορά”. Το είχε αποκαλύψει ο ίδιος ο πρώην Ισραηλινός υπουργός Άμυνας Έφι Εϊτάμ: “Μια μέρα, τα 3 εκατομμύρια των Παλαιστινίων που ζουν στην Δυτική Όχθη και την Λωρίδα της Γάζας θα “μετακομίσουν” στην Ιορδανία”.

Κάτι ανάλογο με την “τελική λύση” του Χίτλερ... Όλα οδηγούν σε μια πυριτιδαποθήκη. Είναι, ίσως, ώρα να καταλάβουν οι Ισραηλινοί πολίτες στο Ισραήλ και οι ισχυροί Αμερικανοεβραίοι της Αμερικής ότι η μεγαλύτερη υπηρεσία που μπορούν να προσφέρουν στην ανθρωπότητα και τους εαυτούς τους είναι η απόλυτη καταδίκη του. Πριν είναι αργά. Γιατί μπορεί οι Ισραηλινοί στρατιωτικοί αναλυτές να υπολογίζουν ότι ο πόλεμος θα τελειώσει γρήγορα και θα είναι οι νικητές. ΑΛΛΑ... όλοι θα έχουν πλέον καταλάβει ποιος επωφελήθηκε από τις τόσες προβοκάτσιες και τους τόσους πολέμους στην Μέση Ανατολή. Μια προοπτική αρκούντως εφιαλτική γι' αυτούς.

*Δημοσιεύθηκε στο Hellenic Nexus Τ.125, Δεκέμβριος 2017