James Petras: Η Δολοφονία της Ελλάδας...

Η Δολοφονία της Ελλάδας...

Ο James Petras* με το Μ. Νευραδάκη στο "Διάλογος Radio" Ν. Υόρκης. 03/04/15

Η Δολοφονία της Ελλάδας...

Πώς διαχρονικά διαμορφώθηκε η υποτέλεια της Ελλάδας, ο ρόλος του Ανδρέα Παπανδρέου, τα σηµερινά δεδοµένα και οι θανάσιµοι κίνδυνοι για την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ

Η ελληνική κυβέρνηση δίνει µια µάχη ζωής και θανάτου ενάντια στην ελίτ που διευθύνει τις τράπεζες και τα κέντρα λήψης αποφάσεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το διακύβευµα είναι από τη µια οι ζωές των 11 εκατοµµυρίων Ελλήνων εργαζόµενων και µικροεπιχειρηµατιών και από την άλλη η βιωσιµότητα της Ε.Ε. Εάν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ υποχωρήσει στις απαιτήσεις των τραπεζιτών της Ε.Ε. και δεχτεί να συνεχιστεί το πρόγραµµα λιτότητας, η Ελλάδα θα είναι καταδικασµένη σε δεκαετίες ύφεσης, φτώχειας και αποικιακού ζυγού. Εάν η Ελλάδα αποφασίσει να αντισταθεί και υποχρεωθεί να εγκαταλείψει την Ε.Ε. αυτό θα σηµαίνει αποποίηση των 270 δισ. ευρώ του χρέους της, πράγµα που µπορεί να επιφέρει την κατάρρευση των διεθνών αγορών και της Ε.Ε.

Η ηγεσία της Ε. Ε. βασίζεται στο ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα εγκαταλείψει τις δεσµεύσεις της απέναντι στους Έλληνες ψηφοφόρους, οι οποίοι είναι συντριπτικά (πάνω από 70%) υπέρ του τέλους της λιτότητας, της παύσης πληρωµών τοκοχρεολυσίων και ενός προγράµµατος δηµοσίων επενδύσεων για την οικονοµική και κοινωνική ανάπτυξη της χώρας (Financial Times [FT] 7-8/2/15, σ. 3).

Το δίληµµα είναι σκληρό και οι επιπτώσεις έχουν παγκόσµια και ιστορική σηµασία. Το ζήτηµα ξεπερνά την τοπική, προσωρινή, πολιτική συγκυρία και αφορά το παγκόσµιο χρηµατοοικονοµικό σύστηµα (FΤ 2/10/15, σ. 2). Ένα τέτοιο πιστωτικό γεγονός θα επηρεάσει το χρηµατοπιστωτικό σύστηµα πολύ πέρα από την Ευρώπη και θα κλονίσει την επενδυτική εµπιστοσύνη στο οικονοµικό σύστηµα της Δύσης. Πρώτα και κύρια όλες οι δυτικές τράπεζες έχουν άµεσους και έµµεσους δεσµούς µε τις ελληνικές τράπεζες (FΤ 6/2/15, σ. 3). Μια κατάρρευση των ελληνικών τραπεζών θα επηρεάσει βαθιά όλο το σύστηµα σε βαθµό που καµιά κυβέρνηση δεν θα µπορεί να αντιµετωπίσει.

Η μόνη λύση θα είναι µαζικές κρατικές παρεµβάσεις. Η ελληνική κυβέρνηση δεν θα έχει άλλη επιλογή από το να κρατικοποιήσει όλο το τραπεζικό» σύστηµα και το φαινόµενο αυτό σαν ντόµινο θα συµπαρασύρει πρώτα τη Νότια Ευρώπη και µετά θα συνεχιστεί στον ευρωπαϊκό βορρά και στη συνέχεια στην Αγγλία και τη Βόρεια Αµερική (FΤ 2/9/15, σ. 2).

Για να γίνει κατανοητή η προέλευση της κρίσης και οι εναλλακτικές που αντιµετωπίζουν η Ελλάδα και η Ε.Ε. είναι απαραίτητο να εξετάσουµε σύντοµα τις πολιτικές και οικονοµικές εξελίξεις κατά τα τελευταία 30 χρόνια. Αρχικά θα εξετάσουµε τις σχέσεις Ελλάδας και Ε.Ε. από το 1980 έως το 2000 και µετά θα δούµε την πρόσφατη κατάρρευση της ελληνικής οικονοµίας και την παρέµβαση της Ε.Ε. Στο τελευταίο µέρος θα ασχοληθούµε µε την εκλογική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ και την αυξανόµενη υποταγή του στην κυριαρχία της Ε.Ε. και την αδιαλλαξία της, τονίζοντας την ανάγκη για µια ριζική αποδέσµευση από µια σχέση «επικυρίαρχου-υποτελούς.

Η άνοδος τnς ευρωπαϊκής αυτοκρατορίας

Το 1980 η Ελλάδα έγινε δεκτή στην ΕΟΚ ως Προτεκτοράτο της αναδυόµενης γαλλο-γερµανικής αυτοκρατορίας. Η εκλoγική νίκη του Ανδρέα Παπανδρέου και τoυ ΠΑΣΟΚ µε απόλυτη πλειοψηφία, δηµιούργησε ελπίδες για ριζοσπαστικές αλλαγές στην εθνική και διεθνή πολιτική της χώρας.

Κατά την προεκλογική εκστρατεία ο Παπανδρέου είχε υποσχεθεί ρήξη µε το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ, την ανάκληση της συµφωνίας για τις στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ στην Ελλάδα και µια εθνική οικονοµία βασισµένη στο µοντέλο της «κοινωνική; Ιδιοκτησίας των µέσων παραγωγής. Μετά την εκλογή του, ο Παπανδρέου έσπευσε να διαβεβαιώσει τις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον ότι η χώρα θα παραµείνει στην ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ και ανανέωσε, άµεσα, τη συµφωνία µε τις ΗΠΑ για τις στρατιωτικές βάσεις.

Ο Παπανδρέου αγνόησε µελέτες που είχαν παραγγελθεί από την ίδια την κυβέρνηση, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, και αποτιµούσαν τις µακρόπρόθεσµες καταστροφικές συνέπειες εξαιτίας της παραµονής της χώρας στην ΕΟΚ (ιδιαίτερα την απώλεια ελέγχου στις εµπορικές συναλλαγές, την κατάρτιση προϋπολογισµών και τις αγορές), επιλέγοντας να θυσιάσει την πολιτική ανεξαρτησία και οικονοµική αυτονοµία της χώρας για χάρη πόρων, δανείων και πιστώσεων από την ΕΟΚ.

Ενώ ο Παπανδρέου µιλούσε από το µπαλκόνι στον λαό για ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη, ενίσχυε τους δεσµούς του µε τους Ευρωπαίους τραπεζίτες και τους Έλληνες εφοπλιστές και ολιγάρχες. Η ευρωπαϊκή ελίτ στις Βρυξέλλες και οι Έλληνες ολιγάρχες στην Αθήνα απέκτησαν, έτσι, ασφυκτικό έλεγχο πάνω στο ελληνικό, πολιτικό και οικονοµικό σύστηµα.

Ο Παπανδρέου διατήρησε τις πελατειακές, πολιτικές πρακτικές των προηγούµενων δεξιών κυβερνήσεων απλά αντικατέστησε τα δεξιά στελέχη µε µέλη του ΠΑΣΟΚ.

Η ΕΟΚ παράκαµψε την ψευτο-ριζοσπαστική ρητορική του Παπανδρέου και επικεντρώθηκε στην απόκτηση ελέγχoυ πάνω στο ελληνικό κράτος, χρηµατοδοτώντας ένα διεφθαρµένο κοµµατικό σύστηµα, το οποίο χρησιµοποιούσε πόρους που υποθετικά θα αναβάθµιζαν την ελληνική ανταγωνιστικότητα, για να στήσει στην πραγµατικότητα έναν πελατειακό µηχανισµό βασισµένο στην αύξηση της κατανάλωσης.

Η ΕΟΚ γνώριζε καλά ότι αυτή η οικονοµική «λαβή» στην οικονοµία θα της επέτρεπε, τελικά, να υπαγορεύει την ελληνική πολιτική, κρατώντας τη χώρα σφιχτά µέσα στα όρια της ευρωπαϊκή; αυτοκρατορίας.

Παρά τη δηµαγωγική ρητορική του Παπανδρέου για τον «τρίτο δρόµο» η Ελλάδα χωνόταν όλο και πιο βαθιά στην Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ. Από το 1981 έως το 1985 ο Παπανδρέου ξεφορτώθηκε τη σοσιαλιστική του ρητορική για χάρη των αυξανόµενων δαπανών για κοινωνικές µμεταρρυθμίσεις, αύξηση µισθών και συντάξεων και υγειονοµική περίθαλψη αναχρηματοδοτώντας, παράλληλα, χρεοκοπημένες επιχειρήσεις που είχαν ρηµάξει οι κλεπτοκράτες καπιταλιστές. Το αποτέλεσµα ήταν ότι ενώ το βιοτικό επίπεδο ανέβαινε, η ελληνική οικονοµία παρέµενε εξαρτηµένη από τις χρηµατοδοτήσεις της Ε. Ε. , τους Ευρωπαίους τουρίστες και την κτηµατοµεσιτική φούσκα.

Ο Παπανδρέου εδραίωσε το ρόλο της Ελλάδας ως προτεκτοράτο του ΝΑΤΟ, δηλαδή ως πλατφόρµας για τις στρατιωτικές επεµβάσεις των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο και ως αγοράς για τα γερµανικά προϊόντα. Από τον Οκτώβρη του ’81 έως τον Ιούλιο του ’89 ενώ η κατανάλωση στην Ελλάδα αυξήθηκε, η παραγωγικότητα τελµάτωσε.

Ο Παπανδρέου κέρδισε τις εκλογές του ’85 µε κεφάλαια από την Ε.Ε. Εν τω µεταξύ το χρέος της Ελλάδας απογειώθηκε. Οι ηγέτες της Ε.Ε. καταδίκασαν την κακοδιαχείριση των κεφαλαίων από τους κλεπτοκράτες του Παπανδρέου, αλλά όχι και τόσο έντονα. Οι Βρυξέλλες αναγνώριζαν ότι ο Παπαν ρεου και το ΠΑΣΟΚ αποτελούσαν την πιο αποτελεσµατική δύναµη φίµωσης των ριζοσπαστικών φωνών στην Ελλάδα και διατήρησης της χώρας κάτω από την κηδεµονία της Ε. Ε. και του ΝΑΤΟ.

Μαθήµατα για τον ΣΥΡΙΖΑ:

Υποτέλεια και βραχυπρόθεσμες μεταρρυθµίσεις-η στρατηγική του ΠΑΣΟΚ

Μέσα ή έξω από την κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ ακολούθησε τα βήµατα της δεξιάς παράταξης (Ν. Δ.) υποστηρίζοντας την ένταξη στο ΝΑΤΟ και την Ε. Ε. Η Ελλάδα συνέχιζε να έχει τη µεγαλύτερη κατά κεφαλή δαπάνη για πολεµικούς εξοπλισµούς από κάθε άλλο µέλος του ΝΑΤΟ:Ετσι, έπαιρνε δάνεια και πιστώσεις για να χρηµατοδοτήσει επιφανειακές; κοινωνικές µεταρρυθµίσεις και µεγάλης κλίµακας διαφθορα, διογκώνοντας παράλληλα τους κοµµατικούς µηχανισµούς.

Υπό την ηγεσία του ανοιχτά νεοφιλελεύθερου πρωθυπουργού Κώστα Σηµίτη το 2002, η κυβέρνησή του ΠΑΣΟΚ µαγείρεψε τα βιβλία», παρουσίασε πλαστά στοιχεία για το κρατικό έλλειµµα µε τη βοήθεια των τραπεζιτών της Wall Street και έτσι έγινε µέλος της Ευρωζώνης. Υιοθετώντας το ευρώ ο Σηµίτης διεύρυνε την οικονοµική υποτέλεια της Ελλάδας στις Βρυξέλλες που ελέγχονταν από το γερµανικό υπουργείο οικονοµικών και τις τράπεζες.

Οι ολιγάρχες στην Ελλάδα καλωσόρισαν µία καινούργια γενιά κλεπτοκρατικής ελίτ του ΠΑΣΟΚ, η οποία καταχράστηκε εκατοµµύρια από στρατιωτικές προµήθειες, οργάνωσε οικονοµικές απάτες και έκανε µαζική φοροδιαφυγή.

Παράλληλα, οι Βρυξέλλες επέτρεψαν στην ελληνική µεσαία τάξη να ζήσει τη ψευδαίσθηση του «πλούσιου ευρωπαίου» στο βαθµό που διατηρούσαν τον έλεγχο µέσω των δανείων και του αυξανόµενου χρέους.

Οικονοµικά σκάνδαλα ύψους 300 εκατ. ευρώ συνδέονται ακόµα και µε το γραφείο του πρώην πρωθυπουργού Α. Παπανδρέου.

Οι πελατειακές σχέσεις στο εσωτερικό της Ελλάδας αντιστοιχούσαν στις πελατειακές σχέσεις μεταξύ Βρυξελλών και Αθήνας.

Ακόμα και πριν από την οικονομική κατάρρευση του 2008, η Ε.Ε. και οι δανειστές υπαγόρευαν τις βασικές παραμέτρου; της ελληνικής πολιτικής. Η παγκόσμια κατάρρευση απλά αποκάλυψε τα «πήλινα πόδια» του ελληνικού κράτους και οδήγησε στις ωμές επεμβάσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, του ΔΝΤ και της Κομισιόν, της διαβόητη ς «τρόικας». Αυτοί υπαγόρευσαν τις πολιτικές λιτότητας ως προαπαιτούμενο για μια «διάσωση», η οποία κατέστρεψε την οικονομία προκαλώντας τεράστια ύφεση, φτωχοποίησε πάνω από το 40% του πληθυσμού, μείωσε τα εισοδήματα κατά 25% και κατέληξε σε ανεργία της τάξης του 28%.

Η διαρκής κρίση τnς Ελλάδας: Το τέλος τnς «ευρωπαϊκής» ψευδαίσθησης»

Η ελληνική και η ευρωπαϊκή ελίτ, όπως και το μεγαλύτερο μέρος του εκλογικού σώματος πίστευαν, τουλάχιστον τα τελευταία 5 χρόνια, ότι τα μέτρα λιτότητας (απολύσεις, ιδιωτικοποιήσεις κ.λπ.) ήταν ένα δραστικό αλλά προσωρινό φάρμακο που θα οδηγούσε σύντομα σε μείωση του χρέους, ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, νέες επενδύσεις και ανάπτυξη. Αυτό τουλάχιστον τους έλεγαν οι πολιτικοί και οι αναλυτές από τις Βρυξέλλες.

Στην πραγματικότητα το χρέος αυξήθηκε, η καθοδική πορεία της οικονομίας συνεχίστηκε, η ανεργία πολλαπλασιάστηκε και η ύφεση βάθυνε. Η «λιτότητα» ήταν μια ταξική πολιτική, σχεδιασμένη στις Βρυξέλλες με στόχο να πλουτίσουν οι διεθνείς τραπεζίτες και να λεηλατηθεί το ελληνικό δημόσιο. Το κλειδί για αυτή τη λεηλασία ήταν η απώλεια της ελληνικής κυριαρχίας.

Τα δύο μεγάλα: κόμματα, Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, συνεργάστηκαν πρόθυμα. Παρά την ανεργία για τους νέους (16-30 ετών) στο 55%-, τη διακοπή ηλεκτροδότησης σε 300.000 νοικοκυριά και τη μαζική μετανάστευση (πάνω από 175.000), η Ε.Ε. (όπως αναμενόταν) αρνήθηκε να δεχτεί ότι η συνταγή της λιτότητας ήταν πλήρης αποτυχία για την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας. Ο λόγος που η Ε.Ε. είναι δογματικά προσκολλημένη σε αυτή την πολιτική της αποτυχίας είναι ότι αυτή η λεηλασία αφενός την συμφέρει και αφετέρου επιβεβαιώνει την ιμπεριαλιστική της υπεροχή.

Επιπλέον, εάν η ελίτ των Βρυξελλών αποδεχόταν την αποτυχία της στην Ελλάδα αυτό θα δημιουργούσε προηγούμενο αναγνώρισης της αποτυχίας και στην υπόλοιπη νότια Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας, Ιταλίας και άλλων μελών της Ε.Ε. (Economist 17/1/2015, σ. 53). Οι άρχουσες οικονομικές και επιχειρηματικές ελίτ στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ πλούτισαν από την κρίση και την ύφεση επιβάλλoνrας περικοπές σε μισθούς και κοινωνικές παροχές.

Η αποδοχή της αποτυχίας στην Ελλάδα θα είχε επιπτώσεις σε όλη τη βόρεια Αμερική και Ευρώπη, θέτοντας υπό αμφισβήτηση τις οικονομικές πολιτικές, τη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία και την νομιμότητα της εξουσίας τους. Ο λόγος που όλα τα κράτη της Ε.Ε. υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα πρέπει να συνεχίσει αυτή τη διεστραμμένη και υφεσιακή πολιτική λιτότητας και να επιβάλλει αντιδραστικές «διαρθρωτικές αλλαγές είναι επειδή οι ίδιοι ακριβώς έχουν θυσιάσει το βιοτικό επίπεδο των δικών τουw λαών κατά τη διάρκεια της κρίσης. (FT 13/02/2015, σ. 2).

Η οικονομική κρίση που ξεκίνησε το 2008 και συνεχίζεται ακόμα, απαιτεί σκληρές θυσίες από τους λαούς για να διαιωνισθούν τα κέρδη της άρχουσας τάξης και να χρηματοδοτηθούν τα πακέτα στήριξης προς τις ιδιωτικές τράπεζες. Κάθε μεγάλος οικονομικός θεσμός -η ΕΚΤ, η Κομισιόν και το ΔΝΤ κρατάνε την ίδια γραμμή: Απαγορεύεται κάθε παρέκκλιση. Η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη είτε να δεχθεί ό,τι υπαγορεύουν οι Βρυξέλλες, είτε να αντιμετωπίσει σοβαρά οικονομικά αντίποινα.

«Οικονομικός στραγγαλισμός ή διαρκής υποδούλωση στο χρέος» αυτό είναι το μάθημα που δίνουν οι Βρυξέλλες σε όλα τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. Ενώ φαινομενικά μιλάνε στην Ελλάδα, αυτό το μήνυμα απευθύνεται σε όλα τα κράτη, τα κινήματα αντίστασης και τα συνδικάτα που αμφισβητούν τις ντιρεκτίβες των ολιγαρχιών και των επικυρίαρχών τους.

Όλα τα ΜΜΕ και οι γνωστοί οικονομικοί αναλυτές είναι φερέφωνα της Ολιγαρχίας των Βρυξελλών. Το μήνυμα που επαναλαμβάνεται συνεχώς από φιλελεύθερους, συντηρητικούς και σοσιαλδημοκράτες στους θυματοποιημένους λαούς, τους εργάτες με μισθούς πείνας και τους μικροεπιχειρηματίες, είναι ότι δεν έχουν άλλη επιλογή από το να αποδεχθούν τα μέτρα λιτότητας που πετσοκόβουν το βιοτικό τους επίπεδο («μεταρρυθμίσεις») αν θέλουν να ελπίζουν σε «οικονομική ανάκαμψη» η οποία φυσικά δεν έχει έρθει μετά από 5 χρόνια!

Η Ελλάδα έχει γίνει ο κύριος στόχος των οικονομικών ελίτ στην Ευρώπη, επειδή ο ελληνικός λαός κατάφερε να μετατρέψει τη διαμαρτυρία του σε πολιτική δύναμη. Η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ με μια πλατφόρμα ανάκτησης της εθνικής κυριαρχίας, απόρριψης της λιτότητας και επαναπροσδιορισμού της σχέσης της χώρας με τους πιστωτές της υπέρ της εθνικής ανάκαμψης, έδωσε τον τόνο για μια πιθανή αντιπαράθεση σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο.

Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ – Αµφιλεγόµενη κληρονοµιά, µαζικοί αγώνες και (πρώην) ριζοσπαστικές υποσχέσεις

Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ από μία συμμαχία μικρών μαρξιστικών τάσεων σε μαζικό κόμμα εξουσίας οφείλεται κυρίως στην ενσωμάτωση της μικρομεσαίας τάξης των δημοσίων υπαλλήλων, των συνταξιούχων και των μικροεπιχειρηματιών. Πολλοί από αυτούς πριν υποστήριζαν το ΠΑΣΟΚ. Ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ για να επανέλθουν οι συνθήκες διαβίωσης και η εργασιακή ασφάλεια της «χρυσής περιόδου 2000-2007.

Αυτοί εγκατέλειψαν το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ. μετά από 5 χρόνια σκληρής λιτότητας που ίσως σε κάποια άλλη χώρα θα είχε προκαλέσει επανάσταση. Η Ριζοσπαστικοποίησή τους ξεκίνησε με διαδηλώσεις και απεργίες που σκοπό είχαν να πιέσουν τα νεοφιλελεύθερα κόμματα να: δώσουν τέλος στην λιτότητα αλλά πάντα μέσα στο πλαίσιο της Ε.Ε.

Αυτό το τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ριζοσπαστικό επειδή αντιτίθεται στη σημερινή κατάσταση και ταυτόχρονα συντηρητικό αφού νοσταλγεί το παρελθόν δηλαδή τα … ταξίδια σε Λονδίνο και Παρίσι, τις αγορές αυτοκινήτων με πίστωση, την αίσθηση του να είσαι «Ευρωπαίος» και να μιλάς αγγλικά!

Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ αντικατοπτρίζει αυτό το διχασμένο κομμάτι των ψηφοφόρων του. Ο ΣΥΡΙΖΑ εξασφάλισε, επίσης, την ψήφο των άνεργων νέων και όσων δεν ήταν ποτέ κομμάτι της καταναλωτικής κοινωνίας και δεν ταυτίζονταν με την Ευρώπη. Ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχθηκε ως κυβερνητικό κόμμα μέσα σε λιγότερο από πέντε χρόνια κι έτσι οι ψηφοφόροι και η ηγεσία του είναι σε μεγάλο βαθμό ανομοιογενείς.

Το πιο ριζοσπαστικό του κομμάτι ιδεολογικά, είναι οι μαρξιστικές ομάδες που αρχικά ενώθηκαν για να σχηματίσουν το κόμμα. Οι άνεργοι νέοι εντάχθηκαν στο κόμμα μετά τις ταραχές που ξέσπασαν το 2008, όταν δολοφονήθηκε από την. αστυνομία ένας νεαρός στα πρώτα χρόνια της κρίσης.

Το τρίτο κύμα αποτελείται κυρίως από χιλιάδες απολυμένους δημόσιους υπαλλήλους και συνταξιούχους που υπέστησαν µεγάλες περικοπές στις απολαβές τους.

Το τέταρτο κύµα αποτελείται από πρώην µέλη του ΠΑΣΟΚ που εγκατέλειψαν το καράβι του ΠΑΣΟΚ που βυθιζόταν.

Η µεγάλη βάση του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί την αριστερή του πτέρυγα. Η ηγεσία του κόµµατος αποτελείται από ακαδημαϊκούς, κάποιοι από αυτούς προέρχονται από το εξωτερικό. Πολλοί έγιναν µέλη του κόµµατος πρόσφατα ή δεν είναι καν µέλη. Ελάχιστοι έχουν εµπλακεί στους µαζικούς αγώνες και πολλοί από αυτούς δεν έχουν κανένα δεσµό µε τη βάση. Αυτοί είναι και οι πιο πρόθυµοι να υπογράψουν µια συµφωνία που θα ξεπουλάει τους Έλληνες.

Καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ πλησίαζε στην εκλογική νίκη του 2015 άρχισε να ξεχνάει το αρχικό του πρόγραµµα για ριζοσπαστικές µμεταρρυθμίσεις και να υιοθετεί µέτρα που εξυπηρετούν τα ελληνικά επιχειρηµατικά συµφέροντα.

Ο Τσίπρας άρχισε να µιλάει για «διαπραγματεύσεις» µέσα στο πλαίσιο της Ε.Ε. η οποία κυριαρχείται από τους Γερµανούς. Ο Τσίπρας και ο υπουργός Οικονοµικών πρότειναν επαναδιαπραγµάτευση του χρέους, αποδοχή της υποχρέωσης για αποπληρωµή του χρέους και εφαρµογή του 70% των «µεταρρυθµίσεων»! Δηλαδή, µε την υπογραφή αυτής της συμφωνίας υποχώρησαν!

Για λίγο ο ΣΥΡΙΖΑ διατήρησε τη διπλή θέση της αντίθεσης στη λιτότητα και της διαπραγµάτευσης µε τους δανειστές. Οι «ρεαλιστικές» του θέσεις απηχούν τις απόψεις των νέων ακαδηµαϊκών υπουργών, των πρώην µελών του ΠΑΣΟΚ και της µεσαίας τάξης. Η ριζοσπαστική ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ αντανακλούσε τις πιέσεις των άνεργων, των νέων και των φτωχών οι οποίοι θα ήταν οι µεγάλοι χαµένοι εάν υπογραφόταν µια συµφωνία µε τους πιστωτές.

Ε.Ε.-ΣΥΡΙΖΑ: Οι παραχωρήσεις πριν από τη μάχη οδήγησαν στην ήττα

Το «ελληνικό χρέος» δεν είναι καθόλου χρέος του ελληνικού λαού. Οι θεσµικοί πιστωτές και οι ευρωπαϊκές τράπεζες εν γνώσει τους δάνειζαν τους κλεπτοκράτες ολιγάρχες και τραπεζίτες που διοχέτευαν τα περισσότερα χρήματα σε ελβετικούς λογαριασμούς και ακριβά ακίνητα στο Λονδίνο και το Παρίσι, δηλαδή, δραστηριότητες χωρίς καμία προοπτική να δημιουργήσουν εισόδημα για να ξεπληρωθεί το χρέος. Μ’ άλλα λόγια, το χρέος στο μεγαλύτερο μέρος του είναι παράνομο και επιβλήθηκε καταχρηστικά στον ελληνικό λαό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ από την αρχή των διαπραγματεύσεων δεν αμφισβήτησε τη νομιμότητα του χρέους ούτε μίλησε ξεκάθαρα για τη συγκεκριμένη τάξη που θα έπρεπε να πληρώσει γι’ αυτό.

Επιπλέον, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ αμφισβήτησε τις πολιτικές λιτότητας αποδέχτηκε τους θεσμούς του ευρώ και της Ε. Ε. που τις επιβάλλουν.

Από την αρχή ο ΣΥΡΙΖΑ αποδέχτηκε τη συμμετοχή της χώρας στην Ε.Ε. Στο όνομα του «ρεαλισμού» η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αποδέχτηκε την αποπληρωμή του χρέους ή ενός ποσοστού του ως τη βάση των διαπραγματεύσεων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει οργανωθεί συγκεντρωτικά κάτω από μια ηγετική ομάδα με επικεφαλής τον Αλέξη Τσίπρα που παίρνει όλες τις σημαντικές αποφάσεις. Αυτή η συγκεντρωτική ηγεσία περιορίζει την επιρροή των ριζοσπαστικών μελών. Διευκολύνει, επίσης, τους «συμβιβασμούς με την ολιγαρχία των Βρυξελλών που είναι αντίθετη με τις προεκλογικές υποσχέσεις και θέλει να οδηγήσει στη διαρκή εξάρτηση της Ελλάδας από τους πιστωτές.

Επιπλέον, ο Τσίπρας έχει εντείνει την κομματική πειθαρχία, μετά την εκλογή του, προσπαθώντας να εξασφαλίσει ότι οι όποιοι αμφιλεγόμενοι συμβιβασμοί δεν θα οδηγήσουν σε δημόσια αντιπαράθεση ή σε εξωκοινοβουλευτική εξέγερση.

Η αυτοκρατορία ενάντια στο αποτέλεσμα των εκλογών στην Ελλάδα

Η ευρωπαϊκή ελίτ από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε εντολή από το λαό να κυβερνήσει, ακολούθησε την τυπική αυταρχική συμπεριφορά των ιμπεριαλιστών. Απαίτησε από τον ΣΥΡΙΖΑ: 1) Παράδοση άνευ όρων. 2) Συνέχιση των πολιτικών και των πρακτικών του συνασπισμού των υποτελών ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ. 3) Αναβολή, επ’ αόριστο, όλων των κοινωνικών μεταρρυθμίσεων (αύξηση κατώτατου μισθού και συντάξεων,δαπάνες για υγεία, παιδεία και ανεργία. 4) Τυφλή υποταγή στις οικονομικές ντιρεκτίβες της τρόικας (Κομισιόν, ΕΚΤ, ΔΝΤ). 5) Διατήρηση της υποχρέωσης για πρωτογενή πλεονάσματα 4,5% τoυ ΑΕΠ μέχρι το 2017.

Σε εφαρμογή αυτής της στρατηγικής στραγγαλισμού της νέας κυβέρνησης, οι Βρυξέλλες απείλησαν με άμεση διακοπή πιστώσεων, απαίτηση άμεσης πληρωμής τραπεζικού χρέους, απαγόρευση πρόσβασης σε έκτακτα κονδύλια και άρνηση αποδοχής των ελληνικών τραπεζικών ομολόγων από την ΕΚΤ.

Οι Βρυξέλλες υποχρέωσαν τον ΣΥΡΙΖΑ να διαπράξει πολιτική αυτοκτονία αποδεχόμενος τις απαιτήσεις τους και ερχόμενος σε ρήξη με τη βάση του. Προδίδοντας την εκλογική του εντολή ο ΣΥΡΙΖΑ θα έρθει αντιμέτωπος με οργισμένες μαζικές διαδηλώσεις.

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ απέριπτε τις προσταγές των Βρυξελλών και κινητοποιούσε τη βάση του θα μπορούσε να αναζητήσει νέες πηγές χρηματοδότησης, να επιβάλλει περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων και να προχωρήσει προς μια ριζοσπαστική «οικονομία έκτακτης ανάγκης».

Οι Βρυξέλλες αδιαφόρησαν για τις πρόωρες παραχωρήσεις που πρόσφερε ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί τις βλέπουν απλά ως βήματα σε μια πορεία πλήρους συνθηκολόγησης και όχι ως προσπάθειες συμβιβασμού.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήδη απέσυρε τις απαιτήσεις του για διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους, με αντάλλαγμα την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής. Ο ΣΥΡΙΖΑ συμφώνησε να συνεχίσει τις πληρωμές τοκοχρεολυσίων υπό την προϋπόθεση ότι έχουν ρήτρα ανάπτυξης. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποδέχτηκε επίσης, την επιτήρηση από την Ευρώπη αρκεί να μη διενεργείται από τη μισητή τρόικα η αναφορά στην οποία δημιουργεί δηλητηριώδεις συνειρμούς στους περισσότερους Έλληνες. Όμως, οι σημειολογικές αλλαγές δεν αλλάζουν την ουσία ότι η Ελλάδα βρίσκεται υπό καθεστώς περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη συμφωνήσει σε μακροπρόθεσμη διαρθρωτική εξάρτηση για να εξασφαλίσει χρόνο και την απαιτούμενη ευελιξία για να χρηματοδοτήσει τις βραχυπρόθεσμες δημοφιλείς; μεταρρυθμίσεις που έχει υποσχεθεί. Το μόνο που ζητάει είναι μια ελάχιστη χρηματοοικονομική ευελιξία υπό την επιτήρηση του Γερμανού υπουργού Οικονομικών -σιγά τους «ριζοσπάστες;»!

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αναστείλει προσωρινά τις ιδιωτικοποιήσεις βασικών υποδομών: λιμάνια, αεροδρόμια, ενέργεια και τηλεπικοινωνίες. Όμως δεν τις έχει ακυρώσει ούτε προτίθεται να αναθεωρήσει προηγούμενες ιδιωτικοποιήσεις. Για τις Βρυξέλλες το ξεπούλημα κερδοφόρων στρατηγικών τομέων της ελληνικής οικονομίας είναι βασικό κομμάτι της «μεταρρυθμιστικής» τους ατζέντας.

Οι μετριοπαθείς προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ και η προσπάθειά του να κινηθεί μέσα στο πλαίσιο της Ε.Ε. όπως αυτό διαμορφώθηκε από τις προηγούμενες κυβερνήσεις υποτέλειας, απορρίφθηκαν από τη Γερμανία και τα 27 της ανδρείκελα. Όλα τα μεγάλα ΜΜΕ επιβεβαιώνουν την δογματική προσκόλληση της Ε.Ε. σε εξτρεμιστικές, υπέρνεοφιλελεύθερες πολιτικές, που κομμάτι τους είναι και η αποδόμηση της ελληνικής οικονομίας και η μεταφορά των πιο κερδοφόρων τομέων της στα χέρια ιμπεριαλιστών επενδυτών.

Οι Financial Timeς, η Wall Street Journal, οι New York Times, η Washington Post, η Le Monde κ.α, είναι προπαγανδιστικά όργανα των νεοφιλελεύθερων εξτρεμιστών της Ε.Ε. Μπροστά στην αδιαλλαξία των Βρυξελλών από τη μια και την «ιστορική επιλογή» της υποχώρησης ή ριζοσπαστικοποίησης από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ δοκίμασε την πειθώ.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έκανε αμέτρητες συναντήσεις με υπουργούς της Ε.Ε. Ο πρωθυπουργός Α. Τσίπρας και ο υπουργός Οικονομικών Γ. Βαρουφάκης ταξίδεψαν στο Παρίσι, το Λονδίνο, τις Βρυξέλλες, το Βερολίνο και τη Ρώμη αναζητώντας μια συμβιβαστική συμφωνία. Μάταια. Οι Βρυξέλλες επαναλάμβαναν επίμονα: Το χρέος πρέπει να αποπληρωθεί στο ακέραιο και έγκαιρα. Η Ελλάδα θα πρέπει να κάνει περικοπές για να έχει 4,5% πλεόνασμα, ούτως ώστε η πληρωμή των πιστωτών ,επενδυτών, κερδοσκόπων και κλεπτοκρατών να είναι εξασφαλισμένη.

Η ευρωπαϊκή απόρριψη οποιασδήποτε οικονομικής ευελιξίας ή αποδοχής ακόμα και του ελάχιστου συμβιβασμού αποτελεί πολιτική απόφαση: σκοπός της είναι η υπονόμευση της αξιοπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνησης ενάντια στη λιτότητα, τόσο στα μάτια των υποστηρικτών του στην Ελλάδα όσο και στα μάτια των πιθανών μιμητών του στην Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία και Ιρλανδία (Economist 17/02/15, σ.53),

Συμπέρασμα

Ο στραγγαλισμός του ΣΥΡΙΖΑ είναι αναπόσπαστο κομμάτι της διαδικασίας δολοφονίαs της Ελλάδας από την Ε.Ε. Αποτελεί μια βάρβαρη απάντηση σε μια ηρωική προσπάθεια ενός λαού που φτωχοποιήθηκε καταδικασμένος να κυβερνιέται από διεφθαρμένους συντηρητικούς και σοσιαλδημοκράτες.

Οι αυτοκρατορίες, όμως δεν πείθονται να παραδώσουν τις αποικίες τους με λογικά επιχειρήματα ή μέσω χρεοκοπημένων μεταρρυθμίσεων».

Η στάση των Βρυξελλών απέναντι στην Ελλάδα καθορίζεται από την πολιτική της «επικυριαρχίας; ή καταστροφής». Η «διάσωση» είναι ένας ευφηµισµός για τη µεταφορά κεφαλαίων από την Ελλάδα πίσω στις ευρωτράπεζες ενώ οι Έλληνες εργαζόµενοι φορτώνονται µε όλο και µεγαλύτερο χρέος σε καθεστώς συνεχιζόµενης υποτέλειας. Η «διάσωση» των Βρυξελλών είναι ένα όργανο ελέγχου της χώρας από τους ιµπεριαλιστικούς θεσµούς είτε ονοµάζονται τρόικα είτε οτιδήποτε άλλο.

Οι Βρυξέλλες και η Γερµανία δεν θέλουν διαφωνούντες µέσα στην Ε.Ε. Μπορεί να προσφέρουν µερικές ασήµαντες παραχωρήσεις έτσι ώστε να επιτρέψουν στον υπουργό Οικονοµικών Βαρουφάκη να µιλήσει για «µερική νίκη» -ένας απατηλός ευφημισμός; για την ταπείνωση.

Η συµφωνία «διάσωσης» θα περιγραφεί από τους Τσίπρα και Βαρουφάκη ως «νέα» και «διαφορετική» ή εναλλακτικά ως «στρατηγική» υποχώρηση. Οι Γερµανοί µπορεί να επιτρέψουν στην Ελλάδα χαµηλότερο δηµοσιονοµικό πλεόνασµα από το 4,5% «του χρόνου» αλλά κάτι τέτοιο απλά θα µειώσει τα διαθέσιµα κεφαλαια για κίνητρα για την επανεκκίνηση της οικονοµίας και θα αναβάλλει τις αυξήσεις στις συντάξεις, τον κατώτατο µισθό κ.λπ.

Οι ιδιωτικοποιήσεις και άλλες συντηρητικές µμεταρρυθμίσεις δεν θα ακυρωθούν, θα γίνει «επαναδιαπραγμάτευση» τους. Το κράτος θα διατηρήσει ένα µειοψηφικό πακέτο µετοχών.

Οι πλουτοκράτες θα πληρώσουν κάποιους φόρους παραπάνω, αλλά κανείς δεν θα αγγίξει τα δισ. της φοροδιαφυγής από τις προηγούµενες δεκαετίες.

Ούτε στους διεφθαρμένους πλουτοκράτες του ΠΑΣΟΚ και της Ν .Δ. θα ασκηθεί δίωξη για τη λεηλασία της χώρας.

Οι συµβιβασµοί του ΣΥΡΙΖΑ δείxvουν ότι ο χαρακτηρισµός του ΣΥΡΙΖΑ ως «σκληροπυρηνικοί ή άκρα Αριστερά» από τα νεοφιλελεύθερα ΜΜΕ δεν έχει καµία βάση. Οι ελπίδες του ελληνικού λαού για το µέλλον µπορεί να εξελιχθούν σε οργή. Μόνο η µαζική πίεση από τη βάση µπορεί να αναστρέψει την υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ και τους καταστροφικούς συµβιβασµούς του υπουργού οικοvοµικών Βαρουφάκη. Αφού, δε, αυτός δεν έχει καµία απήχηση στη βάση του κόµµατος, µπορεί εύκολα να αποπεµφθεί από τον Τσίπρα µε τη δικαιολογία ότι υπέγραψε έναν συµβιβασµό ο οποίος θυσιάζει ζωτικά συµφέροντα του λαού.

Παρόλα αυτά, εάν η αδιαλλαξία της Ε.Ε. αποκλείσει µια -έστω και οριακά ευνοϊκή συµφωνία, ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ (παρά τη θέλησή τους) µπορεί να αναγκαστούν να βγουν από την αυτοκρατορία του ευρώ και να αποδεχτούν την πρόκληση της διαµόρφωσης µιας νέας πραγµατικά ριζοσπαστικής πολιτικής και οικονοµίας σε µια ελεύθερη και ανεξάρτητη χώρα.

Μια επιτυχηµένη έξοδος της Ελλάδας από την αυτοκρατορία Γερµανίας-Βρυξελλών θα οδηγήσει, πιθανότατα, στη διάλυση της Ε.Ε. καθώς και άλλα υποτελή κράτη θα ακολουθήσουν το ελληνικό παράδειγµα αρνούµενα να αναγνωρίσουν κι αυτά τα χρέη τους και τις πληρωµές τοκοχρεολυσίων. Ολόκληρο το αποκαλούµενο παγκόσµιο χρηµατοτιιστωτικό σύστηµα µπορεί να κλονισθεί. .. Η Ελλάδα θα µπορούσε για µια ακόµα φορά να γίνει το «λίκνο της Δηµοκρατίας.

Υστερόγραφο

Πριν από 30 χρόνια ήµουν σύµβουλος για 3 χρόνια (1981-1984) του πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου και συµµετείχα ενεργά στις εξελίξεις. Κι αυτός όπως κι ο Τσίπρας ξεκίνησε µε την υπόσχεση ριζικών αλλαγών και κατέληξε υπόδουλος στις Βρυξέλλες και το ΝΑΤΟ, «αγκαλιασµένος » µε τους ολιγάρχες και κλεπτοκράτες στο όνοµα του «ρεαλιστικού συµβιβασµού». Ας ελπίσουµε ότι απέναντι σε µια µαζική εξέγερση, ο πρωθυπουργός Α. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ θα ακολουθήσουν διαφορετικό δρόµο. Η Ιστορία δεν χρειάζεται να επαναληφθεί ούτε ως τραγωδία ούτε ως φάρσα.

Η αναφορά μου στο καθεστώς Ανδρέα Παπανδρέου βασίζεται σε προσωπικές εμπειρίες, συνεντεύξεις και παρατηρήσεις και στο άρθρο που έχω γράψει μαζί με τον James Kurth, Mediterranean Paradoxes: The Politics And Social Structure Of Southern Europe(Oxford:BergPress 1993/σσ160-224)

* Ο καθηγnτής Jameς Petraς ήταν διευθυντής του Κέντρου Μεσογειακών Σπουδών στην Aθήνα (1981-1984) και διετέλεσε σύµβουλος του πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέοο (1981-1984). Παραιτήθηκε σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την διαγραφή των συνδικαλιστών από το ΠΑΣΟΚ, µε απόφαση του Πρωθυπουργού, επειδή οργάνωσαν γενική απεργία ενάντια στο «πρόγραµµα σταθερότητας» της τότε Kυβέρvnσnς.

Mετάφραση: Nίκος Mαγνήσαλης

Πηγή άρθρου: Από το Δρόμο της Αριστεράς  (1/3/15)

*Ποιός είναι:

Ο Τζέιμς Πέτρας (James Petras) είναι ομότιμος καθηγητής Κοινωνιολογίας στο State University της Νέας Υόρκης, Binghampton, και επισκέπτης καθηγητής Μελετών Διεθνούς Ανάπτυξης στο Saint Mary’s University, Halifax, Nova Scotia στον Καναδά. Εχει γράψει 62 βιβλία και περισσότερα από 600 επιστημονικά άρθρα σε θέματα παγκόσμιας ανάπτυξης. Υπήρξε σύμβουλος του Σαλβαδόρ Αλιέντε στη Χιλή, του Ανδρέα Παπανδρέου τη δεκαετία του ’80, αλλά και τα τελευταία χρόνια του Ούγκο Τσάβες. Κατά την τελευταία διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δημοσίευσε δύο άρθρα με τους εύγλωττους τίτλους: «ΠΑΣΟΚ: Πανελλήνια Σοσιαλιστική Κλεπτοκρατία» και «Η κατάρα τριών γενεών Παπανδρεϊσμού». Στα ελληνικά κυκλοφορούν τα βιβλία του: «Η παγκοσμιοποίηση χωρίς μάσκα» (εκδ. ΚΨΜ), «Ακμή και παρακμή της σοσιαλδημοκρατίας στη Νότια Ευρώπη» (εκδ. Στοχαστής).

[Πηγή: μοναξερός, 15/04/2015]