Ο ΟΗΕ, η Ε.Ε. και η σχιζοφρένεια του ISIS/Daesh

Ο ΟΗΕ, η Ε.Ε. και η σχιζοφρένεια του ISIS/Daesh

Οι διακυβερνητικοί οργανισμοί υποτίθεται ότι οφείλουν να συμμετέχουν στις προσπάθειες των κρατών-μελών τους προκειμένου να επιτύχουν αποτελέσματα που δεν θα μπορούσαν να επιτύχουν μόνες τους. Θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε ότι ο ΟΗΕ και η Ε.Ε. συντονίζουν τον αγώνα κατά του ISIS-Daesh. Αντ' αυτού, όμως, εμποδίζουν το έργο των χερσαίων δυνάμεων της Συρίας και του Ιράκ και συγκαλύπτουν την κρατική στήριξη της διεθνούς τρομοκρατίας.

Αν θεωρήσουμε ότι, κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, τα κονδύλια για την έρευνα στις κοινωνικές και πολιτικές επιστήμες προσανατολιζόνταν στην μελέτη του «ολοκληρωτισμού» - δηλαδή, την ταύτιση ναζισμού και σταλινισμού -, αμέσως μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 αναπροσανατολίστηκαν προς την ισλαμική «τρομοκρατία». Ξαφνικά, εμφανίστηκαν χιλιάδες εμπειρογνώμονες, που χρηματοδοτούντο για να δικαιολογήσουν, εκ των υστέρων, την επίσημη εκδοχή των νατοϊκών επιθέσεων, τους πολέμους στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, και την ανακήρυξη του Νόμου Patriot στις ΗΠΑ.

Δεκατρία χρόνια αργότερα, το φαινόμενο αυτό επαναλήφθηκε με την ευκαιρία της ανακήρυξης του Χαλιφάτου από τον ISIS-Daesh. Δεν επρόκειτο πλέον για την καταπολέμηση μιας αόριστης τρομοκρατικής απειλής , αλλά για εμπλοκή σε πόλεμο εναντίον ενός πραγματικού -αν και μη αναγνωρισμένου- κράτους και την διαδικασία της μεταφοράς όπλων, χρημάτων και μαχητών που θα χρειαστεί.

Δύο διακυβερνητικοί οργανισμοί, ο ΟΗΕ και η Ευρωπαϊκή Ένωση, επιτέλεσαν μια κολοσσιαία εργασία, τον καθορισμό μιας στρατηγικής για την «πρόληψη του βίαιου εξτρεμισμού» και την καταπολέμηση του ISIS-Daesh. Η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών θα εξετάσει το έργο αυτό στις 30 Ιουνίου και την 1η Ιουλίου. Προφανώς, κάποιοι μπορεί να φοβούνται ότι η «πρόληψη του βίαιου εξτρεμισμού» δεν θα είναι τίποτα περισσότερο από μια δικαιολογία για την καταστολή κάθε μορφής αντιπολίτευσης.

Όταν διαβάζουμε τα σχετικά έγγραφα -(1) του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ, (2) της Αντιτρομοκρατικής Επιτροπής του ΟΗΕ (ψήφισμα 1373), (3) της Ομάδας αναλυτικής υποστήριξης και παρακολούθησης των κυρώσεων, και (4) της Υπηρεσία δράσης στο εξωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης- παθαίνουμε ίλιγγο με αυτό που μοιάζει λιγότερο με σχέδιο μάχης και περισσότερο με επεξεργασία μιας πολιτικά ορθής ρητορικής.

Ο ΟΗΕ και η Ε.Ε. στηρίζονται αποκλειστικά στις δυτικές πηγές που απέχουν πολύ από το “πεδίο μάχης” και όχι μόνο δεν αναφέρουν πουθενά τις πληροφορίες που μεταδίδονται από το Ιράκ, την Συρία και την Ρωσσία, αλλά φαίνεται να αγνοούν το γεγονός ότι υπάρχουν καν. Και όμως αυτές παραδόθηκαν στο Συμβούλιο Ασφαλείας από τους πρεσβευτές Mohamed Ali Alhakim, Bachar Ja'afari και Vitali Tchourkine. Τα έγγραφα αυτά έχουν ελεύθερη πρόσβαση.

Η Συρία και, σε πολύ μικρότερο βαθμό, το Ιράκ, έχουν δώσει αναλυτικές πληροφορίες σχετικά με την μεταφορά χρημάτων, όπλων και τζιχαντιστών, ενώ η Ρωσσία εξέδωσε πέντε θεματικές εκθέσεις σχετικά με:

1. Το παράνομο εμπόριο υδρογονανθράκων
2. Την πρόσληψη των ξένων τζιχαντιστών μαχητών
3. Την διακίνηση αρχαιοτήτων
4. Τις παραδόσεις όπλων και πυρομαχικών
5. Τα συστατικά που προορίζονται για την κατασκευή αυτοσχέδιων εκρηκτικών μηχανισμών.

Όλα αυτά τα έγγραφα εμπλέκουν άμεσα την Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και την Τουρκία. Αυτά τα τρία κράτη-σύμμαχοι της Ουάσιγκτων ανταποκρίθηκαν με γενικόλογες αρνήσεις, χωρίς ποτέ να συζητήσουν σοβαρά το παραμικρό στοιχείο των εναντίον τους κατηγοριών.

Το Daesh εξυπηρετεί τους τέσσερις στρατηγικούς στόχους των Ηνωμένων Πολιτειών: δηλαδή την υποδαύλιση εμφυλίου πολέμου μεταξύ των Σουνιτών και των Σιιτών στο Ιράκ, το σχέδιο για την διχοτόμηση του Ιράκ σε τρία ομόσπονδα μέρη, το σχέδιο της διακοπής του δρόμου που συνδέει το Ιράν με Λίβανο, και το πρότζεκτ για την ανατροπή της Αραβικής Δημοκρατίας της Συρίας. Εδώ μπορούμε να σκεφθούμε ότι αν δεν υπήρχε το Daesh, η ίδια η Ουάσιγκτων θα έπρεπε να το εφεύρει.

Θα ήταν λάθος να πιστέψουμε ότι η αγνόηση των παραπάνω εγγράφων είναι αποτέλεσμα προκαταλήψεων κατά του Ιράκ, της Συρίας ή της Ρωσσίας. Και δυτικές πηγές, δημόσιες και ιδιωτικές, που υποστηρίζουν τα ίδια στοιχεία, έχουν επίσης αγνοηθεί. Για παράδειγμα, αποχαρακτηρισμένα έγγραφα από την αμερικανική DIA (Στρατιωτική Υπηρεσία Πληροφοριών), ή άρθρα του Jane's, του αγαπημένου περιοδικού των αξιωματικών του ΝΑΤΟ που λένε τι κρύβεται πίσω από το Ισλαμικό Χαλιφάτο. Αντίθετα, όμως, ο ΟΗΕ και η Ε.Ε. προσεγγίζουν το ζήτημα του Daesh με έναν σαφή και a priori τρόπο: αυτό το κράτος αναδύθηκε αυθόρμητα, χωρίς την βοήθεια κανενός.

Η τύφλωση του ΟΗΕ είναι τέτοια ώστε ο Γενικός Γραμματέας του, Ban Ki-moon, αποδίδει στην Διεθνή Συμμαχία, με επικεφαλής την Ουάσιγκτων, τις νίκες που επιτυγχάνονται με τις θυσίες του ιρακινού και του συριακού στρατού, της λιβανέζικης αντίστασης, καθώς και με την μαζική συμμετοχή του ρωσσικού στρατού.

Το «αποτέλεσμα» του δεκαπενταετούς «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», μας διαβεβαιώνουν, ότι οι “εγκέφαλοι” της Δυτικής Συμμαχίας έχουν σκοτώσει πάνω από ενάμιση εκατομμύριο αμάχους, προκειμένου να εξαλείψουν 65.000 με 90.000 υπόπτους ως τρομοκράτες, και έχουν καταφέρει την μετατροπή μιας συγκεχυμένης τρομοκρατικής απειλής (Αλ-Κάιντα) κατευθείαν σε ένα κράτος-τρομοκράτη (Daesh)! Αφού μας εξήγησαν ότι δεκαπέντε κράτη-μέλη του ΟΗΕ έχουν «αποτύχει» (“failed states”) παρά την πολυετή διεθνή βοήθεια, θέλουν να πιστέψουμε ότι μέσα σε λίγους μήνες μια ομάδα αναλφάβητων “μαχητών” έχει καταφέρει, από μόνη της, να δημιουργήσει ένα κράτος που απειλεί την παγκόσμια ειρήνη.

Η Αλ Κάιντα πέρασε αθόρυβα από το καθεστώς της «απειλής» στο καθεστώς του «συμμάχου», ανάλογα με την κατάσταση. Ήταν σε θέση να χρηματοδοτήσει το ΑΚΡ στην Τουρκία, να βοηθήσει το ΝΑΤΟ στην ανατροπή του Καντάφι στην Λιβύη και να κάνει «καλή δουλειά» στη Συρία, ενώ εξακολουθεί να θεωρείται τρομοκρατική οργάνωση από τον ΟΗΕ. Κανείς δεν έκανε τον κόπο να μας εξηγήσει αυτή την εξέλιξη και, τελικά, αυτή την αντίφαση. Δεν έχει σημασία πια, δεδομένου ότι ως “εχθρικό” καθεστώς χαρακτηρίζεται πλέον το Daesh.

Κατά τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, έχουμε παρακολουθήσει το δυτικό στρατόπεδο να αναπτύσσει την δική του θεωρία για την 11/9 και την απειλή της Αλ-Κάιντα. Μετά τις κριτικές απέναντι σ' αυτό το παραμύθι, και παρά το γεγονός ότι οι τρομοκρατικές επιθέσεις έχουν πολλαπλασιαστεί, βλέπουμε ότι η κοινή γνώμη έχει αρχίσει να αμφιβάλλει για την ειλικρίνεια των κυβερνήσεων μαι στρέφει σταδιακά την πλάτη της στις επίσημες δηλώσεις, σε σημείο που να μην τις πιστεύει καθόλου πια. Επιπλέον, ορισμένοι αρχηγοί κρατών - στην Κούβα, το Ιράν, και την Βενεζουέλα - έχουν δηλώσει δημοσίως ότι ποτέ δεν πίστεψαν την εκδοχή αυτή.

Δεδομένου ότι αυτή τη φορά, η αντίθετη άποψη στηρίζεται εξ αρχής από πολλά κράτη, μεταξύ των οποίων και δύο μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας - Ρωσσία και Κίνα – δεν θα τους αφήσουμε να μας κάνουν σχιζοφρενείς για άλλα δεκαπέντε χρόνια με τον «κίνδυνο του Daesh»!

[Πηγή: του Thierry Meyssan, “L’Onu, l’UE et la schizophrénie Daesh”, Réseau Voltaire, 06/06/2016]

Δημοσιεύθηκε στο Hellenic Nexus τ.109, Ιούλιος 2016