Από τις Σταυροφορίες στην Παγκοσμιοποίηση

Από τις Σταυροφορίες στην Παγκοσμιοποίηση

Η Γαλλία στη Διεθνή Γεωπολιτική!

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Έχουν περάσει 72 συναπτά χρόνια από τότε -άνοιξη του 1945- που αυτοκτόνησε ο αιμοσταγής Φύρερ των Γερμανών, οι οποίοι, αφού έμειναν ακέφαλοι, επιτέλους συνθηκολόγησαν και έτσι τελείωσε μια ακόμη φιλόδοξη επιχείρηση του θηριώδους αυτού λαού να ...“ενώσει” την Ευρώπη. Μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η γηραιά ήπειρος μπόρεσε να αναπνεύσει για μερικές δεκαετίες, έως ότου ο γερμανικός οικονομικός γίγαντας, αλλά πάντα πολιτικός νάνος, ανέλαβε και πάλι τα ηνία της καινούργιας καταστροφής της μέσα από το κέλυφος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Σήμερα, μετά από σειρά αναταράξεων και εκρήξεων εξ αιτίας της γερμανικής πολιτικής, μετά τον απόηχο του Brexit και τα χαστούκια των ψηφοφόρων στο αναξιόπιστο κατεστημένο των ευρωπαϊστών, στη γαλατική γη κρίνεται το χρονοδιάγραμμα της απεξάρτησης των ευρωπαϊκών λαών από την γερμανική οικονομική κατοχή. Και λέω για χρονοδιάγραμμα γιατί αυτό που “παίζεται” είναι το πώς και πότε θα γίνει η γερμανική κατάρρευση. Η ιστορία μάς δίνει αυτή την σιγουριά γιατί δείχνει ότι η Γερμανία μπορεί να κερδίζει τις μάχες, αλλά πάντα χάνει στο τέλος τον πόλεμο.

Η κατάρρευση των συστημικών κομμάτων της κεντροδεξιάς και της ευρωαριστεράς στον πρώτο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών, στις 23 Απριλίου, δείχνει πόσο ρευστοί είναι οι συσχετισμοί στην Ευρώπη και ειδικά στην δεύτερη οικονομική δύναμη της Ε.Ε., που βρίσκεται σε τροχιά “μνημονιακής” λιτότητας και τρομοκρατικής υστερίας. Οι συσχετισμοί που θα διαμορφωθούν στο νέο γαλλικό κοινοβούλιο θα επηρεάσουν τις μελλοντικές επιλογές σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Η θέση της χώρας αυτής άλλωστε σαν ρυθμιστικό κέντρο του ευρωπαϊκού “γίγνεσθαι” στα πολιτικά ζητήματα έχει εκφρασθεί χαρακτηριστικά με την φράση “όταν η Γαλλία συναχώνεται, η Ευρώπη φταρνίζεται”.

“Υποταγή”: μια προφητεία για το μέλλον

Με την γαλλική προεκλογική εκστρατεία σε πλήρη εξέλιξη, το αντι-μουσουλμανικό αίσθημα έφθασε στα ύψη. Η Μαρίν Λεπέν, η οποία στο παρελθόν συνέκρινε τους ιμάμηδες με την ναζιστική κατοχή, όξυνε την καταστροφολογική ρητορική της, αποκαλώντας την μαζική μετανάστευση “τραγωδία για την χώρα”. Αυτή η καλλιέργεια της εχθρότητας προς την πολυπολιτισμικότητα βρήκε καταφύγιο εκτός των πολιτικών συζητήσεων στην Γαλλία και, για πρώτη φορά, μεταξύ της τάξης των διανοουμένων. Δύο χρόνια πριν, στο μυθιστόρημά του “Soumission” (Υποταγή), ο συγγραφέας-προβοκάτορας Μισέλ Ουελμπέκ περιγράφει μια άλλου είδους εκλογική διαδικασία το 2022 και κυρίαρχο τότε είναι ένα μουσουλμανικό πολιτικό κόμμα.

Η “Υποταγή” είναι ένα μυθιστόρημα που θάπρεπε να ακούγεται σαν προειδοποιητικό καμπανάκι. Με τα γραπτά του, ο Μισέλ Ουελμπέκ προσβάλλει πολλές διαφορετικές μειονότητες της γαλλικής κοινωνίας, ενώ το Ισλάμ το αντιμετωπίζει ως ένα ομογενές μπλοκ. Η “Υποταγή” είναι η ιστορία του Φρανσουά, ενός κυνικού εργένη και καθηγητή λογοτεχνίας, που διάγει μια ζωή “σύγχρονης παρακμής”. Εν μέσω της πολιτικής αναταραχής που προηγείται των γαλλικών προεδρικών εκλογών, οι σκέψεις του Φρανσουά εκφράζονται σε μια πολιτική διαμάχη με τον εαυτό του, η οποία ξεναγεί τον αναγνώστη μέσα στο κοινωνικοπολιτικό τοπίο της Γαλλίας όπως αυτό βιώνεται από την διανοούμενη μεσαία τάξη του Παρισιού. Προς έκπληξη του αναγνώστη, το φανταστικό “ισλαμικό κόμμα” κερδίζει τις εκλογές και ο Φρανσουά είναι υποχρεωμένος να αναθεωρήσει τις πεποιθήσεις του, αφού έρχεται αντιμέτωπος με ένα τελεσίγραφο: για να κρατήσει τη δουλεία του πρέπει να ασπασθεί το Ισλάμ.

Το μυθιστόρημα του Ουελμπέκ διαδραματίζεται στο “αποθνήσκον κράτος προνοίας” του 2022. Η καθημερινή ρουτίνα του Φρανσουά απηχεί την υβριδικότητα μιας φιλελεύθερης σοσιαλιστικής δημοκρατίας. Στέγαση, περίθαλψη και επιδόματα ανεργίας συνυπάρχουν με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, που ενισχύουν την επισφάλεια και την ανισότητα. Η κοινωνία την οποία περιγράφει ο συγγραφέας μοιάζει πολύ με την σημερινή γαλλική κοινωνία.

Κρυμμένη πίσω από την αβανταδόρικη πλοκή του βιβλίου του Ουελμπέκ βρίσκεται μια έντονη αντιπάθεια προς το Ισλάμ, την κοινωνική ενσωμάτωση διαφόρων θρησκειών και το ενδεχόμενο μιας πολυπολιτισμικής γαλλικής δημοκρατίας. Την ημέρα που εκδόθηκε η “Υποταγή”, στις 7 Ιανουαρίου 2015, έγινε η επίθεση στους δημοσιογράφους του Charlie Hebdo, η οποία πυροδότησε μια πανεθνική διαμάχη με θέμα την πολιτική ορθότητα και την ελευθερία του λόγου. Από τότε που έγιναν οι επιθέσεις στο Παρίσι -τον Ιανουάριο και τον Νοέμβριο του 2015-, έχει αυξηθεί η “ισλαμοφοβία” που στοχοποιεί Άραβες, Μουσουλμάνους, πρόσφυγες και Γάλλους αφρικανικής ή αραβικής καταγωγής. Το σλόγκαν “Je Suis Charlie” αποτυπώνει μια κοινωνία που δυσκολεύεται να δει έξω από τον όρο “πόλεμος πολιτισμών”.

Θα ξεσηκωθούν και οι πέτρες

Οι φετινές προεδρικές εκλογές στην Γαλλία, που ήταν οι πιο κυνικές στην ιστορία της Γαλλικής Δημοκρατίας, κατέγραψαν την βαθειά πολιτική κρίση στην χώρα. Το πολιτικό σύστημα της Πέμπτης Δημοκρατίας, που δημιουργήθηκε από τον Ντε Γκωλ, σχεδόν δεν υπάρχει. Οι εκπρόσωποι του αριστερού και του δεξιού κέντρου δεν προχώρησαν στον δεύτερο γύρο, αλλά πέρασαν ο αχυράνθρωπος των παγκοσμιοποιητών, Εμανουέλ Μακρόν, και η εκπρόσωπος της συντηρητικής δεξιάς, Μαρίν Λεπέν.

Αυτή τη νέα διαμόρφωση εξήγησε ο Γάλλος πολιτικός επιστήμονας Αλαίν Σοράλ: “Σήμερα στην Γαλλία τελείωσε η εποχή του δικομματισμού, η εποχή του κλασσικού διαχωρισμού μεταξύ δεξιάς και αριστεράς. Η Αριστερή παράταξη, σοσιαλιστές και κομμουνιστές, ενσωματώθηκαν στο φιλελεύθερο οικονομικό πρότυπο. Έγινε μια ένωση της δεξιάς οικονομίας με τον αριστερό λιμπερταριανισμό, μια ενοποίηση του καπιταλισμού με αριστερές πολιτικές ιδέες. Μια νέα ιδεολογία ή δόγμα αναδύθηκε, υποστηρίχθηκε και υιοθετήθηκε από εκπροσώπους της παγκόσμιας οικονομικής ελίτ και τους γκλομπαλιστές. Το αποτέλεσμα είναι ότι έχουμε έναν νέο πολιτικό διαχωρισμό. Από την μια, τις δυνάμεις των γκλομπαλιστών, από την άλλη, τους αντιπάλους τους: τον λαό και εκείνους που τα φιλελεύθερα μέσα ενημέρωσης αποκαλούν σήμερα λαϊκιστές”.

Δεν υπάρχει καμμιά διαφορά μεταξύ αριστερών και δεξιών κομμάτων σήμερα. Υπάρχει μικρή διαφορά μεταξύ των προγραμμάτων τους. Ένα από αυτά υποστηρίζει την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, άλλα -την ενισχυμένη ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, κάποιο άλλο είναι υπέρ της μετανάστευσης και άλλα υπέρ της μαζικότερης μετανάστευσης.

Μετά από αυτές τις εκλογές, οι λαοί της Ε.Ε. θα βρεθούν σε μια νέα κατάσταση με το ανακυκλωμένο “σύστημα” στην Γαλλία, δηλαδή τον Μακρόν, να επιτίθεται εναντίον του “λαϊκισμού”, δηλαδή της Μαρίν Λεπέν, προσπαθώντας να πουλήσει τη νέα ψευδαίσθηση. Ο Μακρόν είναι σαφώς ένα τεχνητό προϊόν, ένα πολύ επιμελώς καμουφλαρισμένο ολόγραμμα, σχεδιασμένο γι' αυτό τον ρόλο.

Ο υποψήφιος της δυναστείας των Ρότσιλντ δεν εκπροσωπεί τα συμφέροντα καμμίας κοινωνίας ή τάξης. Είναι απλώς ένας ευπαρουσίαστος διαχειριστής που τον έχει προσλάβει η ελίτ των παγκοσμιοποιητών. Ο Julian Assange έχει αναφέρει ότι η Wikileaks διαθέτει “βρώμικα” στοιχεία για τον Μακρόν, αλλά πρέπει να περιμένουμε προς το παρόν. Πιθανόν να εμφανιστούν πιο συγκλονιστικά στοιχεία για διαφθορά και χειραγώγηση πολύ πιο επιζήμια για την Γαλλική Δημοκρατία, αν γίνει Πρόεδρος.

Ο “Μότσαρτ” της οικονομικής σφαίρας, όπως συχνά τον αποκαλεί ο γαλλικός τύπος, φαίνεται ότι από τότε που δούλευε για τους Ρότσιλντ είναι μπλεγμένος σε παράνομο “λομπισμό” των συμφερόντων μερικών από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές εταιρείες. Οι “σκοτεινές” συμφωνίες του ύψους των 9 δισεκατομ. ευρώ που προώθησε αποτέλεσαν το ντεμπούτο του νεαρού διαπλεκόμενου στον τραπεζικό τομέα. Επίσης, πόσο νόμιμη είναι η προώθηση των συμφερόντων που έκανε κατά την θητεία του ως υπουργός Οικονομικών; Κανένα κατεστημένο μέσο ενημέρωσης δεν τολμά να φωτίσει το ζήτημα αυτό, εκτός από κάποιους δημοσιογράφους από τον ανεξάρτητο τύπο.

Τα σχέδια του Μακρόν να εξοικονομήσει 60 δισεκατομ. ευρώ από τις δημόσιες δαπάνες σημαίνουν την απόλυση 120.000 δημοσίων υπαλλήλων. Κλασσική συνταγή για το σενάριο “όλοι στα οδοφράγματα”...

Κανείς τελικά δεν μπορεί να προβλέψει αν το σύστημα Γαλλία-Ε.Ε. θα διαλυόταν γρηγορότερα με την εθνικίστρια Λεπέν ή με τον κοσμοπολίτη Μακρόν, που δρα για λογαριασμό των διεθνών μονοπωλίων και των παγκόσμιων σκοτεινών λόμπυ. Το πιθανότερο είναι, αν επιχειρήσει να εφαρμόσει την “μεταρρυθμιστική” ατζέντα του για να υπηρετήσει τα συμφέροντα που τον στηρίζουν, θα ξεσηκωθούν εναντίον του “και οι πέτρες”!

Η Γαλλία στην παγκόσμια σκακιέρα

Η Ευρώπη είναι το επίκεντρο της αντιπαράθεσης Λεπέν-Μακρόν, δηλαδή το Frexit απέναντι σε ένα “νέο ευρωπαϊκό πλάνο”. Ως προς την εξωτερική πολιτική, το επίκεντρο είναι η Ρωσσία, με την οποία η Λεπέν θέλει “στρατηγική συμμαχία” ειδικά στον πόλεμο κατά των σαλαφιστών τρομοκρατών, ενώ ο Μακρόν υποστηρίζει τις τρέχουσες κυρώσεις κατά της Μόσχας.

Υπέρμαχος του μονοπολικού κόσμου, στενός φίλος με τον επικεφαλής της Le Monde, Pierre Berger, ο Μακρόν έχει τα πιο ισχυρά εργαλεία για να επηρεάσει τους ψηφοφόρους: δεν λείπει στιγμή από τις τηλεοράσεις, τα μίντια γράφουν γι' αυτόν με θετικό τρόπο και οι σκοτεινές πλευρές του είναι κρυμμένες από τα μάτια του κόσμου.

Αυτά που διαδραματίζονται σήμερα στη Γαλλία, όπως κι αυτά που είδαμε να γίνονται στις Ηνωμένες Πολιτείες, επιβεβαιώνουν ότι η Γαλλική Επανάσταση συνεχίζει να έχει βαθύτατη επίδραση στην σημερινή ιστορική συγκυρία. Έχει αρχίσει μια νέα μάχη, ανάλογη αυτής της Γαλλικής Επανάστασης: από την μια πλευρά, είναι οι δυνάμεις της Αυτοκρατορίας των Γκλομπαλιστών, που έχουν αντιστρέψει τις βασικές δημοκρατικές αξίες και προωθούν ένα νέο χρηματιστικό “Οικουμενισμό” ατομιστικού τύπου στην βάση του Δυτικού καταναλωτισμού. Στην πλευρά αυτή είναι η Ουάσιγκτων, το Βερολίνο, η Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΝΑΤΟ και τα ισχυρά τραπεζικά λόμπυ. Στην άλλη πλευρά, είναι η Μόσχα και η Ευρασιατική Ένωση, η Κίνα, οι χώρες των BRICS, που προωθούν τον πολυπολικό κόσμο και την εθνική κυριαρχία, έννοιες που συνιστούν την πραγματική ουσία της Γαλλικής Επανάστασης.

Αυτό που σκοπεύει να ολοκληρώσει η νεοταξική αυτοκρατορία είναι, φυσικά, η υποταγή του πληθυσμού όλου του πλανήτη στην παγκοσμιοποιημένη απάνθρωπη και άπληστη χρεοκρατία.

Αν η μοίρα ολόκληρης της Ευρώπης καθορίστηκε, όπως ωραία το διατυπώνει ο Fernard Braudel στην “Γραμματική των Πολιτισμών”, από την μια άκρη στην άλλη, από διάφορες ελευθερίες, που αναπτύχθηκαν σιγά-σιγά, μετά από πεισματικές προσπάθειες, τότε μπορούμε να ισχυριστούμε ότι η λέξη “ελευθερία” είναι η λέξη κλειδί για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό.

Από την Α' Σταυροφορία (1096-99), όταν οι Φράγκοι και Λατίνοι ιππότες του σταυρού άρχισαν να σαρώνουν την Ανατολή, συγκροτείται ένα ενιαίο χριστιανικό ευρωπαϊκό πολιτισμικό πρότυπο, που θα μπορούσαμε να το αποκαλέσουμε “ευρωπαϊκό πολιτισμό”, πολιτισμό των τροβαδούρων και του ιπποτικού έρωτα. Η αναμφισβήτητη προστάτις αυτής της παράδοσης υπήρξε η βασίλισσα της Γαλλίας, Ελεονώρα της Ακουϊτανίας, η αξιοθαύμαστη αυτή γυναίκα που ενέπνευσε την λατρεία της Παρθένου Μαρίας ως “Δέσποινας των Λογισμών”, όπως εκφράστηκε στα τραγούδια των τροβαδούρων. Η Παρθένος θεωρήθηκε το πρότυπο της τελειοποιημένης πνευματικά ανθρωπότητας.

Ο Ιπποτικός Κώδικας, που αντικατέστησε την Νορμανδική κτηνώδη συμπεριφορά απέναντι στη γυναίκα, ήταν ένα από τα πολιτιστικά οφέλη των δυτικών σταυροφόρων στην επαφή τους με την Ανατολή.

Στον Μεσαίωνα και την πρώϊμη νεωτερικότητα γίνεται περισσότερο λόγος για διάφορες “ελευθερίες”-libertates, παρά για την μια “ελευθερία”-libertas.

Όταν έρχεται η ώρα των εθνικών κρατών μετά τον 16ο αιώνα και κάθε κράτος θέλει να είναι ελεύθερο, από έναν Γάλλο, τον Ζαν Μποντέν, διατυπώνεται η θεωρία της αμέριστης κυριαρχίας του κράτους στο έργο του Traité de la republique. Από τον 17ο αιώνα, τον “Μέγα Αιώνα” της Γαλλία, ώς την Γαλλική Επανάσταση, βλέπουμε την διαδρομή από τις επιμέρους ελευθερίες, ή προνόμια, στην ελευθερία που χαρακτηρίζει μια από τις βασικές κατευθύνσεις της ευρωπαϊκής ιστορίας.

Η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη (1789) παραμένει ορόσημο σ' αυτή την ιστορία της ελευθερίας, η οποία αποτελεί θεμελιώδη συντελεστή της γέννησης του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Οι αρχές της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφοσύνης μετασχημάτισαν την γαλλική κοινωνία, διευρύνοντας ουσιαστικά την κλίμακα του πολιτισμού ώστε να περιλάβει όλες τις τάξεις του κράτους-έθνους. Το παράδειγμα της Γαλλίας ακολούθησαν γρήγορα οι αντίπαλές της ευρωπαϊκές χώρες, μετά οι Λατινοαμερικανικοί λαοί, αργότερα η Γερμανία, η Ιταλία και η Ιαπωνία και, τελικά, οι χώρες του Τρίτου Κόσμου.

Την ελευθερία και την καθιέρωση της ισότητας απέναντι στο νόμο δεν θα κατορθώσει να την εδραιώσει πλήρως ούτε η Γαλλική Επανάσταση, αφού και μέχρι την μεταπολεμική εποχή δύσκολα θα μπορούσαμε να το καυχηθούμε.

Σήμερα, που η τοκογλυφική υπερεθνική ελίτ της Παγκοσμιοποίησης μας γυρίζει πίσω κι από τις κατακτήσεις της Γαλλικής Επανάστασης, χτίζοντας τον τεχνολογικό Μεσαίωνα, η στάση του γαλλικού λαού θα είναι κομβικής σημασίας για την πορεία του ιστορικού εκκρεμούς στην Ευρώπη.

Η Γαλλική Δημοκρατία είναι μια χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης με πολλές υπερπόντιες περιοχές και εδάφη στη Νοτιοαμερικανική ήπειρο και μερικές νησιωτικές περιοχές στον Ατλαντικό, τον Ειρηνικό και τον Ινδικό ωκεανό.

Η Γαλλία υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά μέλη του ΝΑΤΟ, αλλά, το 1966, ο Σαρλ ντε Γκωλ διέταξε την αποχώρησή της από κάθε νατοϊκή στρατιωτική δραστηριότητα, υιοθετώντας μια εξωτερική πολιτική ανεξάρτητη από τον Αγγλο-Αμερικανικό άξονα.

Αυτή η στάση της Γαλλίας ουσιαστικά ανατράπηκε μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και τυπικά ακυρώθηκε τον Μάϊο του 2009 από τον γκλομπαλιστή Νικολά Σαρκοζύ. Η προδοσία της γκωλλικής κληρονομιάς με την επανείσοδο της Γαλλίας στο ΝΑΤΟ συνοδεύτηκε από την στήριξή της στην ανατροπή των καθεστώτων της Μέσης Ανατολής, την υποστήριξη των κυρώσεων κατά της Ρωσσίας και τελικά την ακύρωση των συμβολαίων πώλησης των πολεμικών σκαφών Mistral στην Μόσχα με πρόσχημα την επανένωσή της με την Κριμαία.

Οι δυνάμεις της ιστορίας

Μόνο οι εντελώς αφελείς μπορεί να πιστέψουν ότι ο Μακρόν ενσαρκώνει οποιαδήποτε αλλαγή, όταν είναι ο υποψήφιος της Ε.Ε., του ΝΑΤΟ, των χρηματοπιστωτικών αγορών, του μηχανισμού Κλίντον-Ομπάμα, του γαλλικού κατεστημένου, των ολιγαρχών του επιχειρηματικού τομέα και των έξη μεγαλύτερων γαλλικών συγκροτημάτων ενημέρωσης. Κάθε λογικό άτομο μπορεί να αντιληφθεί ότι το υποσχόμενο πολλά σε όλους πρόγραμμά του είναι ψεύτικο.

Με λίγα λόγια, ο Μακρόν είναι λύκος με δορά προβάτου, που εκπροσωπεί τα συμφέροντα των Γκλομπαλιστών και είναι έτοιμος να εγκαθιδρύσει την νεοφιλελεύθερη παγκόσμια τάξη. Υποστηρίζει τις κυρώσεις κατά της Ρωσσίας, την δυτική πολιτική της ανατροπής του Μπασάρ Άσσαντ στην Συρία και υπόσχεται ότι θα “κάνει τον Πούτιν να τον σεβαστεί”. Στην πραγματικότητα, δίνει φανταστικές υποσχέσεις, που παραμένουν απλώς υποσχέσεις. Ο Μακρόν λέει ότι “οι πρόσφυγες είναι ανθεκτικοί και προοδευτικοί άνθρωποι” και εγκωμιάζει την μεταναστευτική πολιτική της Άνγκελα Μέρκελ, που επέτρεψε σε πάνω από ένα εκατομμύριο μετανάστες να εισέλθουν στην Γερμανία στην διάρκεια ενός χρόνου και έσωσε έτσι “την αξιοπρέπεια της Ευρώπης”... Επίσης, ο Μακρόν προτείνει ανοικτά σύνορα, πιστεύει ότι η τρομοκρατία είναι δεδομένη και προειδοποιεί ότι η Γαλλία θα πρέπει να ζήσει με αυτό το κακό.

Η προηγούμενη Νέα Τάξη του Γ' Ράϊχ επιχείρησε να υποτάξει την ανθρωπότητα με την ωμή βία και την φυλετική εθνοκάθαρση. Απέναντι στον νέο “Οικουμενισμό” της τεχνο-χρηματιστικής παγκοσμιοποίησης, που εφαρμόζει μια νέου τύπου “εθνοκάθαρση”, εξίσου θανατηφόρα όσο και η ναζιστική -απλώς δεν το κάνει απροκάλυπτα-, ορθώνονται αυτοί που μπορούμε να αποκαλέσουμε “νέους υπερασπιστές” των κλασσικών αξιών που θριάμβευσαν στην Γαλλική Επανάσταση και κατ' επέκταση στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο απέναντι στον ναζισμό.

Είναι αφύσικη η τόσο μεγάλη μεταστροφή της Γαλλίας από τις γκωλλικές της ρίζες και η εμπλοκή της τόσο βαθιά στην μονοπολική, νεοταξική στρατηγική.

Η Γαλλία μπορεί να ασκήσει πολύ μεγαλύτερη επιρροή στη Νότια Ευρώπη από το Βερολίνο, αν ανεξαρτοποιηθεί από τον γερμανικό άξονα, και να έχει μια ηγεμονική σφαίρα επιρροής στην Κεντρική και Δυτική Αφρική.

Η Γαλλία, αν είχε την πολιτική βούληση, θα μπορούσε με τον καιρό να γίνει πιο ρεαλιστική, προχωρώντας σε αμοιβαία επωφελή συνεργασία με πολυπολικές ηγέτιδες δυνάμεις, όπως η Ρωσσία, και να κρατήσει πιο εξισορροπητική τακτική απέναντι στις ΗΠΑ. Αν, όπως φαίνεται, είναι η απαρχή της κατάρρευσης της Ευρωένωσης, όπως και της εξασθένησης της κυριαρχίας των ΗΠΑ επί της Ε.Ε., τότε το Παρίσι μπορεί να αποφασίσει να πάρει μια ανεξάρτητη, πολυπολική, ηγετική θέση στον κόσμο.

Σήμερα, που επιχειρείται μια ολική ανατροπή των κοινωνικών κατακτήσεων του νεώτερου πολιτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης, η Γαλλία δεν δικαιούται έναν πρόεδρο που ονειρεύεται την διάλυσή της -μιας χώρας με πλούσια ιστορία- μέσα σε μια Ευρώπη αλλοεθνών μεταναστών και, στην συνέχεια, μέσα στον χυλό της παγκοσμιοποίησης.

Οι εκλογές έδειξαν ότι υπάρχει πραγματική περιφρόνηση στην χώρα αυτή προς τις κατεστημένες ελίτ... αυτό σημαίνει ότι κάτι κυοφορείται σ' αυτή την ηγετική ευρωπαϊκή δύναμη από τις “δυνάμεις της ιστορίας”, που θάχει άμεσο αντίκτυπο στην διαδικασία αφύπνισης των λαών της Ευρώπης.

*Δημοσιεύθηκε στο ΤΜ τ.252, Μάϊος 2017