Η δύση της Δύσης: απληστία, ταχύτητα, φόβος της απλότητας και ο Ανθρώπινος Παράγοντας
Τι είναι οι δυτικές αξίες;
Γράφει ο καθηγητής William Mallinson
Ξεκίνησα να σκέφτομαι τι θα γράψω πριν από λίγους μήνες, αλλά είμαι πλέον έτοιμος να σφίξω τα δόντια και να λύσω το γόρδιο δεσμό της αμφιταλάντευσης γύρω από τα αναφερόμενα γεγονότα και συμβάντα, την προπαγάνδα, τα μοχθηρά μίση, τον αταβισμό, την απληστία και τις φιλοδοξίες.
Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για την ολοκλήρωση του
παρόντος άρθρου και την παύση της αναβλητικότητάς μου ήταν η - για μένα
σουρεαλιστική – δολοφονία μιας νεαρής Ρωσίδας δημοσιογράφου, κόρης ενός
ακαδημαϊκού γνώριμού μου, του Αλεξάντερ Ντούγκιν, ο οποίος προήδρευσε δύο
σεμιναρίων στο Κρατικό Πανεπιστήμιο Λομονόσοφ της Μόσχας, στα οποία και μίλησα.
Σε κάθε περίπτωση, η δολοφονία της κόρης του δεν ήταν ο λόγος για το παρόν
άρθρο. Ήταν απλά αποφασιστικός παράγοντας για την ολοκλήρωσή του. Η λογική πίσω
από τη συγγραφή του αναπτύσσεται στην επόμενη παράγραφο, και περιλαμβάνει την
αναζήτηση της απλότητας ως αρωγού στην κατανόηση όσων συμβαίνουν και των λόγων
για τους οποίους η σήψη μοιάζει συχνά να συνοδεύει το τέλος των αυτοκρατοριών.
Θα παραδεχτούμε, άραγε, ποτέ ότι η αλήθεια κι η απλότητα
αποτελούν συμμάχους, αλλά ότι η αδυναμία φοβάται και τις δύο; Ας πιάσουμε τον
ταύρο από τα κέρατα κι ας αναδιφήσουμε βαθιά στο νου μας, ανακαλώντας τα λόγια
του Τζιαμπατίστα Βίκο ότι ο κόσμος περνάει αενάως από την τάξη στην αταξία και
ότι επί του παρόντος μοιάζει να κινείται προς την αταξία. Σκοπεύω να
επιχειρηματολογήσω και να εξηγήσω, στον εαυτό μου όσο και στον αναγνώστη, ότι ο
αποκαλούμενος Δυτικός κόσμος βρίσκεται σε πολιτική, κοινωνική και ηθική
παρακμή, πράγμα που επί του παρόντος καθίσταται ολοφάνερο από τις ταραχές στην
Ουκρανία και τις επιπτώσεις των συνεχιζόμενων αντιδικιών γύρω από τον κορονοϊό
και άλλους ιούς. Ας ξεκινήσουμε παραθέτοντας τις παρατηρήσεις κάποιων σοβαρών
στοχαστών, οι οποίες θα μπορούσαν να μας στρέψουν προς την κατεύθυνση της
ελεύθερης σκέψης και του στοχασμού. Έχοντας προλειάνει το έδαφος, θα
πραγματευτώ τον όρο ‘Δύση’ και τις φερόμενες αξίες της. Θα επιχειρήσω κατόπιν
να ορίσω την παρακμή, τα συμπτώματά της, την εμμονή με τη Ρωσία, την έλλειψη
ηγεσίας. Τέλος, θα επιχειρήσω να προτείνω μια επιστροφή στην κοινή λογική, την
ενσυναίσθηση και την υπευθυνότητα.
