Κοντογιώργης: οι μεγάλες και οι μικρές ήττες του Ελληνισμού οργανώνονται και οργανώθηκαν στην Αθήνα

Κοντογιώργης: οι μεγάλες και οι μικρές ήττες του Ελληνισμού οργανώνονται και οργανώθηκαν στην Αθήνα

Η Συριζαία Αριστερά ως Νέα Δεξιά

«Όταν ο λαός ενθυλακώσει πλήρως την αίσθηση του αδιεξόδου, το πιο πιθανόν είναι ότι δεν θα εξεγερθεί. Θα δραπετεύσει για να διασωθεί ή θα ιδιωτεύσει εν αδυναμία. Η αίσθηση του αδιεξόδου για να οδηγήσει σε αλλαγή πρέπει να συνοδεύεται με πρόταγμα αλλαγής. Όχι εναλλαγής στην εξουσία. Τότε θα μιλήσουμε για επανάσταση. Σήμερα δεν υπάρχει πρόταγμα αλλαγής, παρά μόνο διαμαρτυρία κατά των κυβερνώντων».

 Γιώργος Κοντογιώργης

Ο Γιώργος Κοντογιώργης παρουσίασε το βιβλίο του «Η Συριζαία Αριστερά ως Νέα Δεξιά. Το συντηρητικό ιδιώνυμο της Αριστεράς» στον Ιανό, τη Δευτέρα 11/4/2016, και συνομίλησε με τους παρευρισκόμενους πολίτες. Στη παρουσίαση του βιβλίου του ήταν διαφωτιστικός και περιεκτικός στον λόγο του, ενώ υπήρξε καταπέλτης για το πολιτικό μας σύστημα. Όπως ο ίδιος εξήγησε, «το ορθόν του πράγματος θα ήταν ο υπότιτλος του βιβλίου να είναι ο κύριος τίτλος και ειδικότερο κεφάλαιο η Συριζαία Αριστερά ως Νέα Δεξιά». Διευκρίνισε «ότι ο όρος Νέα Δεξιά δεν δηλώνει μια καινούργια Αριστερά, αλλά μια ορισμένης υφής και περιεχομένου Δεξιά, η οποία πηγαίνει πέρα της παραδοσιακής Δεξιάς προς την κατεύθυνση της πλήρους ταύτισης και της μεταβολής της Αριστεράς σε θεραπαινίδα του σκοπού των αγορών».

Ο Κοντογιώρης κατά τη διάρκεια της ομιλίας του εξήγησε τι έγινε και ιστορικά η Αριστερά μεταβλήθηκε σε ένα συντηρητικό πολιτικό γεγονός στην Ευρώπη και στον κόσμο. Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά « η Αριστερά γενικώς είχε μια πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό της και γι΄αυτό που αντιπροσώπευε. Αυτό της επέτρεψε να αποκτήσει και μια ιδεολογική ηγεμονία. Η Αριστερά υπήρξε πάντα το παρακολούθημα των εξελίξεων που οδηγούσε άλλες πολιτικές δυνάμεις, ιδίως τις αστικές δυνάμεις στην Ευρώπη. Η διαφορά της και αυτό που έκανε την Αριστερά σε μια ορισμένη περίοδο να έχει προοδευτικό πρόσημο στην πολιτική της ήταν ότι υποστήριζε τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα, τα οποία βρισκόταν σ ένα καθεστώς δουλοπαροικίας. Αλλά ως προς το πολιτικό και οικονομικό σύστημα και όλες τις άλλες εκδηλώσεις της ζωής δεν διέφερε σε τίποτε απολύτως, απ’ αυτό που λέγεται φιλελευθερισμός».

Ανέφερε πως το σύστημα που οικοδόμησε η Αναγέννηση, ο Διαφωτισμός και η Ευρώπη είναι το πολιτικό και οικονομικό σύστημα που ζούμε και σήμερα «δηλαδή, το άτομο απελευθερωμένο από το καθεστώς της ιδιοκτησίας του φεουδάρχη ή του απολυταρχικού μονάρχη». Τόνισε ακόμη πως σήμερα κανείς δεν γνωρίζει ότι δεν υπάρχει μόνο η ατομική ελευθερία, αλλά υπάρχει και η κοινωνικό-οικονομική ελευθερία. Αυτό, όμως, ανάγεται στο ποιος κατέχει την ιδιοκτησία του συστήματος. «Στο πολιτικό επίπεδο ο φιλελευθερισμός και μαζί του η Αριστερά υποστήριξαν ότι έπρεπε να πάψει να είναι ιδιοκτήτης ο απολυταρχικός άρχων, ένας άνθρωπος που είχε κληρονομική, άρα ιδιοκτησιακή σχέση με το πολιτικό σύστημα και να μεταφερθεί η απόλυτη αυτή ιδιοκτησία του πολιτικού συστήματος στο κράτος. Φτιάξανε μια ανώνυμη εταιρεία, ένα νομικό πλάσμα του κράτους που έπρεπε να τροφοδοτηθεί με προσωπικό. Να υπάρξει δηλαδή ένας πρόεδρος, ένας διευθύνων σύμβουλος, όπως λέμε στις εταιρείες. Αυτό το πολιτικό σύστημα είναι πανομοιότυπο ως προς τη φύση του με το απολυταρχικό, απλώς αλλάζει ο ιδιοκτήτης. Αυτό είναι που οικοδόμησε και μας σέρβιρε ως δημοκρατικό ο Διαφωτισμός και το οποίο αγκάλιασαν τόσο οι φιλελεύθεροι όσο και οι σοσιαλιστές. Η διαφορά τους, στη διάρκεια του 20ου αιώνα, στην οποία διαφορά χύθηκε και το πολύ αίμα που ξέρουμε ήταν εάν η ιδιοκτησία του οικονομικού συστήματος που είχε πάλι τις ίδιες φεουδαρχικές προδιαγραφές, θα έπρεπε να ανήκει σ΄ένα ιδιώτη ή στο κράτος».

Αυτή την πραγματικότητα ζήσαμε μέχρι την δεκαετία του ’80, όπως είπε, «οπότε εκεί ξαφνικά διαπιστώνουμε ότι τα εργαλεία που χρησιμοποιούσε η Αριστερά για να δημιουργούνται συνθέσεις αλλά και για να παίζει και αυτή έναν ουσιώδη αλλά δευτερεύοντα ρόλο στον δυτικό κόσμο έπαψαν να έχουν την παραμικρή ισχύ και σημασία. Ποια ήταν αυτά τα εργαλεία; Το να λειτουργούν ως ινστρούχτορες ή καθοδηγητές, να καλούν τις μάζες, γιατί αυτή είναι η κοινωνία, ένα άθροισμα ατόμων που προσεγγίζεται ως μάζα. Καλούνται οι μάζες να στηρίξουν με απεργίες ή με διαδηλώσεις και βεβαίως στις εκλογές να στηρίξουν εναλλακτικά την Αριστερά αντί για τη Δεξιά, τον Φιλελευθερισμό ή τον Σοσιαλισμό αναλόγως. Αυτό το σύστημα απεδείχθη πλέον μη επιχειρησιακό. Δεν έδινε τίποτε και το ξέρουμε όλοι. Κατεβαίνει κάποιος στους δρόμους, γυρνάει στο σπίτι του σε δυο ώρες και ακούει ότι οι κυβερνητικές αποφάσεις είναι διαφορετικές. Αυτό συμβαίνει γιατί η εποχή που οικοδόμησε αυτή τη λογική του συστήματος που ήθελε τις κοινωνίες ως άτομα να είναι ελεύθερες, αλλά το σύστημα να παραμείνει κατά το παλαιό καθεστώς έχει ολοκληρωθεί καθώς και η πρώτη περίοδος που είναι η βρεφική περίοδος μετάβασης στις κοινωνίες με ελευθερία. Τι γίνεται από δω και πέρα. Έχει παύσει να είναι ο χώρος του κράτους, ο χώρος μέσα στον οποίον εστιαζόταν όλες οι δράσεις. Η οικονομία όχι μόνο έχει μεταλλαχθεί όπως και η σχέση της με την εργασία, αλλά έχει αποκτήσει έναν χαρακτήρα πλανητικό που σημαίνει ότι με την επικουρία και του επικοινωνιακού συστήματος μπορεί ανά πάσα στιγμή να μετακινείται χωρίς να μπορεί να ελεγχθεί από κανέναν».

Όπως τόνισε, «αυτή η αναντιστοιχία ανάμεσα στις κοινωνίες που έχουν παραμείνει στο παρελθόν και την οικονομία η οποία έχει μεταβεί στο μέλλον μας έχει δώσει ένα συγκεκριμένο πολιτικό αποτέλεσμα. Η μεν Δεξιά έχει διχαστεί σ’ έναν βαθμό, δηλαδή η μια πλευρά της επικαλείται το παρελθόν της κρατικής κυριαρχίας και η άλλη πλευρά της έχει μεταβληθεί σ’ ένα πολιτικό βραχίονα της λογικής των αγορών. Η Αριστερά, όμως, έχει μείνει χωρίς πυξίδα. Βρέθηκε αντιμέτωπη με τον εαυτό της και μάλιστα κατά έναν τρόπο που την φέρνει πολύ πίσω στα πράγματα. Για παράδειγμα εγκατέλειψε τον Μαρξ. Και ήταν φυσικό να τον εγκαταλείψει, γιατί αν δεν εγκατέλειπε τον Μαρξ, θα έπρεπε τώρα να μην βρίσκεται στην Ελλάδα, η ελληνική Αριστερά, αλλά στο Πακιστάν, στη Συρία, στο Ιράν να διεξάγει εκεί με βάση τη λογική της διεθνούς αλληλεγγύης την ταξική πάλη, για να μιλήσουμε με τους όρους της Αριστεράς».

Την ίδια ώρα η Αριστερά, όπως ανέλυσε ο Γιώργος Κοντογιώργης, μας λέει ότι πρέπει να πάμε στον 18ο αιώνα, να υπερασπιστούμε αυτό το οποίο έχει εκλείψει ως επιχειρησιακό επιχείρημα για να μπορέσουμε να αντισταθμίσουμε αυτό που συμβαίνει με τις αγορές ζητώντας μας να παγκοσμιοποιήσουμε τα κινήματα. Μάλιστα ανέφερε χαρακτηριστικά τις περιπτώσεις της Γένοβας (Ιταλία) και του Πόρτο Αλέγκρε (Βραζιλία). «Δηλαδή θα βγάλουμε εμείς οι φτωχοί εργαζόμενοι, η κοινωνία, εισιτήρια να πάμε εκεί να διαδηλώσουμε. Οι άλλοι συσκέπτονται ως G7, ως G20 αποφασίζουν με όλους τους όρους της δυνατότητάς τους αφού ελέγχουν τα κράτη και τα πολιτικά συστήματα για να ασκήσουν πολιτικές και η λεγόμενη Αριστερά αυτό που κάνει είναι επαναστατική γυμναστική, δηλαδή τίποτα». Όπως είπε, «η Αριστερά έχει αποσυνδέσει την έννοια της προόδου από την κοινωνία και την κατάσταση της κοινωνίας. Δηλαδή δεν αναζητά μια σχέση μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής, αλλά αναζητά να βρει συμμαχία, άρα να προτάξει ως πρώτης προτεραιότητας ζήτημα στις επιλογές της άλλα εντελώς άσχετα προς την κοινωνία και μάλιστα πολλές φορές εχθρικά προς αυτήν».

Ο Κοντογιώργης τόνισε πως η άρχουσα ελληνική Αριστερά έχει αγκαλιάσει το ζήτημα του ανθρωπισμού, της οικονομικής μετανάστευσης και των ανοικτών συνόρων και εξήγησε τι ακριβώς σημαίνει αυτό. «Αν το συνδυάσουμε με ολόκληρο το επιχείρημα ότι η κοινωνία στοχοποιείται ως εχθρός της προόδου και δεν πρέπει να της δώσουμε την πλειοψηφία στις πολιτικές αποφάσεις, δηλώνει ότι υπάρχει μια εχθρική στόχευση προς την κοινωνία και από την άλλη ένας εναγκαλισμός της έννοιας του διεθνισμού αλλά με άλλη έννοια και άλλο περιεχόμενο. Γιατί ο διεθνισμός στο παρελθόν ήταν η αλληλεγγύη του προλεταριάτου απ’ όλον τον κόσμο προκειμένου να ενισχυθούν οι επί μέρους χώρες, εκεί που διεξάγονταν η λεγόμενη ταξική πάλη..». Και συνέχισε πως «σήμερα αυτή η έννοια της αλληλεγγύης εναγκαλίζεται αυτό που αποτελεί την ακμή του δόρατος της διεθνούς των αγορών. Τι θέλει η διεθνής των αγορών; Ανοιχτά Σύνορα. Εκεί δηλαδή που υπάρχει κινητικότητα της οικονομίας, του χρήματος, να υπάρχει και κινητικότητα της εργασίας. Να μεταβληθεί έτσι αυτό που συμβαίνει στην Κίνα, δηλαδή η εργασία από σχέση δημοσίου δικαίου σε εργασία εμπόρευμα. Να καμφθούν επίσης, οι εθνικές, δηλαδή οι πολιτισμικές βάσεις των κοινωνιών, διότι με αυτό τον τρόπο δεν θα υπάρξουν αντιστάσεις. Θα ηγεμονεύουν δηλαδή οι πολιτικές τάξεις και θα κάνουν τη δουλειά τους, άρα θα οδηγηθούμε σ΄αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ευρώπη, όπου αν αναφερθεί κανείς στο συμφέρον των κοινωνιών, θα τον πουν ακραίο. Αν, όμως, αναφέρεται στον σκοπό των αγορών θα είναι μια χαρά μέσα στο σύστημα. Ό,τι έλεγε, αν θυμηθείτε στο παρελθόν, ο Φορντ στην Αμερική: Ό,τι είναι καλό για την εταιρεία μου, είναι καλό και για την αμερικανική κοινωνία».

Στηλίτευσε επίσης το πολιτικό σύστημα συγκρίνοντάς το με τα συστήματα του παρελθόντος. «Τέτοια παραχάραξη των εννοιών δεν ξέρω αν έχει γνωρίσει άλλη φορά η Ιστορία και διακινείται ακριβώς από τους ιδεολόγους της Αριστεράς, της άρχουσας Αριστεράς κυρίως. Ο πρωθυπουργός είναι μονάρχης με θητεία που κατέχει όλα τα προνόμια και όλες τις εξουσίες που είχε ο απολυταρχικός άρχων. Αν κάνετε μια σύγκριση αυτού του πολιτικού συστήματος που συγκροτούσε την απολυταρχία και αυτού του πολιτικού συστήματος που υπάρχει σήμερα, είναι ένα και το αυτό. Μας λένε ότι είναι αντιπροσωπευτικό. Αν ήταν αντιπροσωπευτικό, δεν θα ήταν απολυταρχικό. Ο πρωθυπουργός είναι και εντολέας και εντολοδόχος».

Ιδιαίτερη αναφορά έκανε και στο μεταναστευτικό/προσφυγικό ζήτημα. «Τι λέει η άκρα Δεξιά; Το επιχείρημα του 19ου αιώνα, κλειστά σύνορα. Τι λέει η Συριζαία Αριστερά, ανοιχτά σύνορα. Πού θα υπάρξει η συνάντηση αυτών των δυο; Εκεί που δεν θέλει ούτε ο ένας ούτε ο άλλος, δηλαδή στον έλεγχο των ροών ώστε να αντιμετωπισθεί το πρόβλημα υπό το πρίσμα του συμφέροντος, της συνοχής, της ασφάλειας και βεβαίως της συνεκτίμησης των διεθνών εξελίξεων. Διότι είναι άλλο πράγμα να δεχθεί κανείς μεταναστευτικές ροές σε ελεγχόμενο ρυθμό, αυτό που κάνει η ΕΕ και άλλο πράγμα να αφήσει και μάλιστα να καλέσει στα σύνορα τους πονεμένους και εξαθλιωμένους όλων των χωρών του κόσμου ώστε να συναντηθούν εδώ. Σημαίνει αυτό ότι μεταβάλει κανείς τη χώρα του σε χωματερή του παγκόσμιου καπιταλισμού. Δηλαδή από τη μια μεριά δημιουργεί τις προϋποθέσεις να εκτονώνεται η κατάσταση και η κοινωνική αντίδραση εκεί που δρα ο διεθνής καπιταλισμός (για να χρησιμοποιούμε την ορολογία της Αριστεράς) και από την άλλη μεταβάλει τη χώρα του σ' ένα άμορφο και χωρίς πολιτισμική συνοχή χώρο. Η μεταβολή μιας χώρας σε χώρο έχει μια σημαντική συνέπεια, ότι επενδύει στο μέλλον στην αιματοχυσία μέσα στη χώρα του. Αν παρακολουθήσετε τι συμβαίνει στη Γερμανία και αλλού που δέχονται οικονομικούς μετανάστες, πρώτα-πρώτα φιλτράρουν αυτούς που θα μπουν. Δεύτερον, τους υποδέχονται και τους ενσωματώνουν. Υπάρχει διαδικασίας ενσωμάτωσης πολιτισμικής, άρα συνεκτίμηση των δυνατοτήτων της χώρας. Αυτό δεν συμβαίνει εδώ. Και εμφανίζονται ότι είναι θιασώτες του ανθρωπισμού, όταν το πρότυπο του ανθρωπισμού που σερβίρουν είναι η Ειδομένη και ο Πειραιάς». Ο Γιώργος Κοντογιώργης αναρωτήθηκε και για τον ρόλο των ΜΚΟ και τις ροές του χρήματος. «Ποιες ροές πηγαίνουν σ’ αυτούς που λέγονται ΜΚΟ και που έχουν υποκαταστήσει το κράτος και σ’ αυτούς που είναι οι καλοί σκοποί στη διαχείριση του μεταναστευτικού/προσφυγικού;».

Η ιδιαιτερότητα της Αριστεράς στην Ελλάδα, σύμφωνα με τον Γιώργο Κοντογιώργη, έγκειται στο γεγονός πως η Συριζαία Αριστερά «εμφανίζεται ως ο μεγάλος θεράπων και νομιμοποιητής αυτού που λέγεται κομματοκρατία και δυναστικό κράτος. Σ’ αυτόν τον ιδεολογικό σκοπό που έχει τάξει, προβάλλει μια ιδεολογική αντιπαράθεση ανάμεσα στο Διαφωτισμό και στον Ελληνισμό. Θα ακούσατε πρόσφατα και τον πρωθυπουργό ότι η Ελληνική Επανάσταση και το Ελληνικό Έθνος είναι καρπός του δυτικοευρωπαϊκού διαφωτισμού. Τι σημαίνει αυτό; Ότι δεν θα υπήρχαμε ως έθνος και ότι δεν έχουμε καμία σχέση με το παρελθόν, διαψεύδουμε και τις πηγές στη προκειμένη περίπτωση, αρνούμαστε δηλαδή αυτό που δηλώνουν οι Έλληνες της Τουρκοκρατίας και πιο πίσω ότι είναι Έλληνες - δεν τους το αναγνωρίζουμε γιατί εμείς αποφασίζουμε αν ήταν ή όχι και όχι, δεν το ξέρανε - αλλά συγχρόνως εδώ υπάρχει και κάτι υποκρυπτόμενο».  Ο Κοντογιώργης έφερε ως παράδειγμα τη γνωστή κινηματογραφική επιτυχία «Ο πλανήτης των πιθήκων» όπου οι πίθηκοι κυριάρχησαν πάνω στη γη και η άρχουσα ομάδα των πιθήκων γνώριζε ότι κάτω στα υπόγεια της Γης, στις στάσεις του Μετρό υπάρχουν οι εικόνες που οι πίθηκοι ήταν πίθηκοι και οι άνθρωποι κυβερνούσαν και όταν ήρθαν από το Διάστημα κάποιοι άνθρωποι ξανά προσπάθησαν να το κρύψουν. «Αυτό λοιπόν κάνουν ότι αντιτίθενται μανιωδώς και εμμονικά στην έννοια της Ελληνικής συνέχειας».

Χαρακτήρισε το ΣΥΡΙΖΑ ως παρασιτόβια κοινωνικά και πολιτικά μορφώματα και αναρωτήθηκε «από πού κι ώς πού μιλούν για συνταγματικό τόξο όταν έχουν οδηγήσει την κοινωνία σ’ ένα καθεστώς από το οποίο δεν προκύπτει διαφορά μεταξύ άκρας Δεξιάς και άκρας Αριστεράς; Διότι στοχοποιούν και ενοχοποιούν τη μερίδα εκείνη της κοινωνίας, η οποία ψηφίζει Χρυσή Αυγή ή όποια άλλο ακροδεξιό μόρφωμα, και δεν αποκομίζουν το συμπέρασμα γιατί η κοινωνία δεν διακρίνει καμία διαφορά μεταξύ αυτού που αποτελεί η Χρυσή Αυγή και αυτού που αποτελεί η Συριζαία ή όποια άλλη άκρα Αριστερά. Γιατί βλέπει τόση ευκολία στη διακίνηση μεταξύ του ενός κόμματος και του άλλου. Αυτό δεν είναι μόνο Ελληνική ιδιαιτερότητα, απλά εδώ είναι η κραυγαλέα εκδήλωση του φαινομένου. Είχε προκύψει στην εποχή του Μιτεράν στη Γαλλία, ο οποίος τροφοδοτούσε το Λεπενισμό, την ακροδεξιά, για να θέσει προβλήματα στη Δεξιά και να μην μπορεί να αποκτήσει αυτονομία και από την άλλη έθετε το ερώτημα πώς γίνεται και αυτή η άθλια κοινωνία πάει και ψηφίζει ή μάλλον μετακομίζει από το κομμουνιστικό ή από το σοσιαλιστικό κόμμα στην άκρα δεξιά του Λε Πεν. Αντιλαμβάνεστε δηλαδή την αντιστροφή των όρων. Δεν βλέπουν ότι δεν έχουν καμία διαφορά στο πολιτεύσθαι αλλά αντιμετωπίζουν εκεί την υπόθεση της άκρας δεξιάς ως ένα ιδιώνυμο της κοινωνίας».

Υπενθύμισε πως, πριν ακόμη ανέβει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, μέσα από τις αναλύσεις και τις δημοσιεύσεις του εξηγούσε τους λόγους για τους οποίους θα μας οδηγούσε σε μια συντριπτική ήττα και συνθηκολόγηση με την ΕΕ. «Για όσα χρόνια βρίσκονται στην πολιτική αγνοούν πλήρως και δεν ενδιαφέρονται να μάθουν πώς διοικείται ένα κράτος, τι ανάγκες έχει, αλλά δεν ενδιαφέρονται να μάθουν και τι συμβαίνει στην Ευρώπη, πώς λειτουργεί η Ευρώπη και το διεθνές σύστημα. Να ξέρουν δηλαδή τι συμβαίνει και τι όχι. Πώς θα διαχειριστούν και θα διαπραγματευθούν το Ελληνικό πρόβλημα. Έλεγα συχνά ότι η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ μου θυμίζει τον πόλεμο του 1897. Εμφανίστηκαν ήρωες αλλά περίμεναν να καρπωθούν το αποτέλεσμα της παρέμβασης των μεγάλων δυνάμεων σε μια υπόθεση της οποίας την καταστροφή είχαν ετοιμάσει οι ίδιοι». 

Υπήρξε αυστηρός με το ΣΥΡΙΖΑ λέγοντας πως «έχουν μεταβληθεί σε τυπικούς εκτελεστικούς λογιστάκους της τρόικας, των εντολών της, εντολοδόχοι». «Ξέρουν πάρα πολύ καλά ποια είναι η αιτία που έχει οδηγήσει τη χώρα στην κατάσταση που είναι αλλά μεταφέρουν την ευθύνη αλλού. Το έκαναν από την αρχή, το κάνουν και αυτοί εδώ. Μεταφέρουν στους ξένους την ευθύνη με τις θεωρίες συνωμοσίας ότι κάποιοι βυσσοδομούν εναντίον μας. Δεν καταλαβαίνω γιατί ειδικά με μας και όχι με όλους τους άλλους. Αυτό είναι μεταφορά ευθύνης είτε προς την κοινωνία και την ενοχοποιούν είτε προς τους ξένους που είναι οι κακοί αλλά κανείς δεν αποκομίζει το απλό συμπέρασμα ότι οι μεγάλες και οι μικρές ήττες του Ελληνισμού οργανώνονται και οργανώθηκαν στην Αθήνα από τους ηγήτορες μας και όχι στο Μέτωπο ούτε στα διπλωματικά σαλόνια. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα και εκεί πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας, στο γιατί».

Σύμφωνα με τον Κοντογιώργη, «όλα τα δεινά, τα οποία έχουν δημιουργηθεί σήμερα στη χώρα και διαχρονικά στον Ελληνισμό, που τον έχουν αποδομήσει, οφείλονται στο γεγονός ότι το πολιτικό σύστημα, άρα και το κράτος ολόκληρο, είναι ξένο σώμα προς αυτή τη κοινωνία. Εάν δεν στραφούμε στην ανάκτηση της Ιστορίας μας, όχι για να επανέλθουμε εκεί αλλά για να εμπνευστούμε και να αποκομίσουμε το αναγκαίο συμπέρασμα για το ποιοι είμαστε, αυτογνωσία, άρα τι πρέπει να κάνουμε για να μεταβούμε στο μέλλον, τότε θα σερνόμαστε και θα εξαφανιζόμαστε σιγά-σιγά, διότι εκεί μας πάνε. Και σήμερα το εκρηκτικό μείγμα της απόλυτης κρίσης με την απόλυτη και ανεξέλεγκτη πραγματικότητα που μας μεταφέρει στη Μέση Ανατολή (η χώρα διολισθαίνει στη Μέση Ανατολή με ιλιγγιώδη ταχύτητα), συνεπικουρούμενη από το γεγονός ότι δεν υπάρχει κράτος, μάς προϊδεάζει ότι θα έχουμε εξελίξεις, τις οποίες κανείς δεν μπορεί να προβλέψει γιατί θα είναι ακραίες».

Χαρακτηρίζοντας την πολιτική κατάσταση είπε πως «είμαστε μπροστά σε μια Δεξιά που παραπαίει ανάμεσα στο κρατικό παρελθόν της και στο νεοφιλελευθερισμό, μια ακροδεξιά που ζει και απεικονίζει τον εαυτό της μέσα σε μια αντισυμβατική κατάσταση αλλά που εμπνέεται από ιδέες και ιδεοληψίες του 19ου αιώνα, μια Αριστερά, το ΚΚΕ το οποίο ζει στον κόσμο του ολοκληρωτισμού, μια άρχουσα Αριστερά, το ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος κατέλαβε τον χώρο της νέας Δεξιάς και λειτουργεί ως η μεγάλη θεραπαινίδα της διεθνούς των αγορών και των ξένων συμφερόντων που τους παρέχει και ιδεολογική κάλυψη και κάποιες ψιλοπαρασιτόβιες πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες προσπαθούν να κολλήσουν στη μια ή στην άλλη πλευρά για να επιβιώσουν και να έχουν τα οφέλη της πολιτικής τους παρουσίας».

Η λύση που προτείνει «ανάγεται σε μια ολική μετάβαση των μυαλών μας και των συμπεριφορών μας στο μέλλον. Γι’ αυτό μιλάω για ανάκτηση της Ιστορίας μας γιατί από κει θα αντιληφθούμε πώς εξελίχθηκε ο κόσμος και πού θα πάει. Όχι με τον τρόπο της Ιστορίας που μας διδάσκουν τα εγχειρίδια του Δημοτικού, του Γυμνασίου και του Πανεπιστημίου διότι αυτό που είναι κεντρικό πρόβλημα στην Ελλάδα σήμερα είναι ότι η άρχουσα διανόηση είναι εκείνη που οικοδομεί το σύνολο των προϋποθέσεων για να ηγεμονεύει η κομματοκρατία..».

Ρεπορτάζ-επιμέλεια: Γιώτα Χουλιάρα 

για το Geopolitics and Daily News

[Πηγή: Geopolitics and Daily News, 17/04/2016]