Βρίσκεται η Ελλάδα στα πρόθυρα της εξαφάνισης, ή θα εξεγερθεί μέσω εκλογών;

Βρίσκεται η Ελλάδα στα πρόθυρα της εξαφάνισης, ή θα εξεγερθεί μέσω εκλογών;

του Ουίλλιαμ Μάλλινσον*

Για να αποφύγει η Ελλάδα τον κίνδυνο άλλης μιας ανόδου στην εξουσία μιας απολυταρχίας αμερικανικής έμπνευσης, χρειάζεται ένα νέο κόμμα/κίνημα, το οποίο θα δρα με διακριτικότητα και υπομονή, με το βλέμμα στους μεσοπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους στόχους

Μπορώ με βεβαιότητα να δηλώσω ότι η Ελλάδα που ήξερα όταν εγκαταστάθηκα εδώ το 1994 μοιάζει να βρίσκεται προ εξαφάνισης και να καταλήγει ως γεωπολιτικό παράρτημα των συμφερόντων της Αμερικής και του βρετανικού της μπάτλερ, με τα συμφέροντα αυτά να υποβοηθούνται και να ενθαρρύνονται από τους κάθε λογής ιδιοτελείς φιλόδοξους πολιτικούς και ψευτο-ακαδημαϊκούς της χώρας. Παρόλο που εύκολα μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι αυτή υπήρξε η μοίρα της Ελλάδας από τη δολοφονία του Καποδίστρια, η διαφορά είναι ότι η κατάσταση μοιάζει σήμερα να ξεφεύγει από κάθε έλεγχο. Ας εξετάσουμε, όμως, τα πράγματα προσεκτικά, ξεκινώντας με το ελληνικό κράτος και τα ελαττώματά του.

Το ελληνικό κράτος και οι συντάξεις του

Τυχαίνει να θεωρώ ότι οι συντάξεις θα έπρεπε να αποτελούν το κύριο προεκλογικό ζήτημα, αφού η αποτελεσματική διοίκηση -και όχι τα ψευτο-ιδεολογικά παραληρήματα- αποτελεί το υπόστρωμα της κοινωνικής και κρατικής σταθερότητας. Αυτή είναι η κατάσταση στην Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια, με λαμπερή εξαίρεση τη δημιουργία των ΚΕΠ.

Είμαι, παρόλα αυτά, σαστισμένος από το γεγονός ότι ένα μέλος-κράτος της ΕΕ μπορεί τόσο εύκολα να μην υφίσταται καμία συνέπεια από τη μη πληρωμή των συντάξεών του. Άνθρωποι που δούλεψαν για μια ζωή και συνεισέφεραν χιλιάδες ευρώ στο κράτος είδαν τα λεφτά τους να υφαρπάζονται ή, στην καλύτερη περίπτωση, να παρακρατούνται. Πώς είναι δυνατόν μια βουλή 300 κακομαθημένων να (αριθμός έτσι κι αλλιώς υπέρογκος) να αποδεικνύεται ανίκανη να ικανοποιήσει τα πιο βασικά δικαιώματα αυτών που έχουν εργαστεί για πολλά χρόνια για να φροντίσουν τους εαυτούς τους και τις οικογένειές τους; Δεν είναι οι εν λόγω πολιτικοί ευγνώμονες που έχουν εκλεγεί και έχουν ένα τεράστιο εισόδημα; Δεν έχει το ελληνικό κράτος και η βουλή του το αίσθημα της ντροπής; Δεν έχουν ίχνος αυτοσεβασμού και αξιοπρέπειας; Είναι ανίκανοι να εφαρμόσουν τους νόμους; Είναι όλοι τους απλά μια απάτη; Κάθε φορά που ο λογιστής μου, ο δικηγόρος μου ή εγώ ο ίδιος ζητήσαμε μια ημερομηνία για την έκδοση της σύνταξής μου, μας δόθηκε μια αναληθής ημερομηνία (περιμένω πλέον τέσσερα χρόνια). Όλα χαρακτηρίζονται από μία αναβλητικότητα και υπεκφυγή.

Στην οικονομική σφαίρα, η διαφθορά στην Ελλάδα είναι τέτοιας έκτασης που καταντάει σχεδόν σουρεαλιστική: τα σκάνδαλα του Χρηματιστηρίου Αθηνών, του Βατοπεδίου και της Siemens είναι μόνο λίγα από τα πιο γνωστά παραδείγματα μαζικής διαφθοράς σε κρατικό επίπεδο. Το τελευταίο ήταν πραγματικά εκπληκτικό. Παρόλο που ο Διευθύνων Σύμβουλος του ελληνικού παραρτήματος της Siemens (Έλληνας υπήκοος) καταδικάστηκε, το έσκασε για τη Γερμανία. Η γερμανική κυβέρνηση αρνήθηκε να τον εκδώσει στην Ελλάδα με την αιτιολογία ότι ήταν επίσης πολίτης της Γερμανίας. Αυτά για την Europol. Ίσως, όμως, η πιο ζημιογόνος περίπτωση διαφθοράς, σε αυτήν την περίπτωση αφορώσα τα στατιστικά, ήταν το 2002, όταν, με στόχο την υιοθέτηση του Ευρώ, η ελληνική (σοσιαλιστική) κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ συνωμότησε με την Goldman Sachs προκειμένου να μαγειρέψει τα νούμερα. Το αποτέλεσμα ήταν η Ελλάδα που βλέπει κανείς σήμερα: μαζική ανεργία, διαρροή εγκεφάλων μεταξύ των νέων, αύξηση των αυτοκτονιών, τεράστιες περικοπές μισθών και φοροαυξήσεις αμφισβητήσιμης νομικής αξίας. Προφανώς, τα μέτρα που επιβλήθηκαν από τις Βρυξέλλες είχαν επίσης οδυνηρό αντίκτυπο στην ελευθερία δράσης της χώρας. Αυτό είναι το αποτέλεσμα όταν αμφιλεγόμενα ξένα οικονομικά συμφέροντα συμπράττουν με διεφθαρμένους Έλληνες πολιτικούς. Ας στραφούμε τώρα στους ίδιους τους Έλληνες, για να δούμε αν οι ίδιοι είναι υπό εξαφάνιση, ή απλά την κοπανάνε από τις ευθύνες τους προς τους εαυτούς τους και τα παιδιά τους.

Είναι οι Έλληνες συνυπεύθυνοι;

Με λυπεί να θέτω ένα τόσο άσχημο ερώτημα, αλλά φαίνεται καμιά φορά ότι οι Έλληνες τα έχουν παρατήσει και επιδίδονται σε μια σκόπιμη, εκλογικευμένη αυτο-τύφλωση, συνδυασμένη με μια γερή δόση απάθειας. Έχω ρωτήσει πολλούς Έλληνες φίλους γιατί η κατάσταση δε βελτιώνεται, για να λάβω απαντήσεις του τύπου ‘τι να κάνουμε’, ή ‘είναι το σύστημα’. Μάλλον όχι βαθυστόχαστο. Παρόλες τις φερόμενες ιδεολογικές διαφορές μεταξύ ‘Αριστεράς’ και ‘Δεξιάς’ και οι δύο έχουν αποδειχθεί εξίσου ανίκανες ως προς το θάρρος να επιδείξουν έστω και ένα ψήγμα ανεξαρτησίας της χώρας, με εξαίρεση ίσως τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος πράγματι κατάφερε να εξωθήσει τους Αμερικανούς από την αμερικανική βάση του Ελληνικού. Εν τούτοις σήμερα ο ιδεολογικός του αντίπαλος, Κυριάκος Μητσοτάκης, έχει βαλθεί να δώσει στην Αμερική ότι αυτή επιθυμεί. Η στρατιωτική βάση των ΗΠΑ στην Αλεξανδρούπολη αποτελεί κατάφωρο παράδειγμα της υποτέλειας της Ελλάδας.

Η Ελλάδα κάνει τη δουλειά που κάποτε έκανε η Τουρκία. Τώρα που η Τουρκία αξιώνει κάποιο βαθμό ανεξαρτησίας, οι ΗΠΑ απλά ολοένα και χρησιμοποιούν την Ελλάδα ως στρατηγική στρατιωτική βάση, με την ειρωνεία να είναι ότι οι πρώτες ακόμα θεωρούν την Τουρκία ως μεγαλύτερης στρατηγικής σημασίας για τα αντι-ρωσικά τους σχέδια. Μπορούν οι πολίτες της Ελλάδας να καταλάβουν τι συμβαίνει; Σίγουρα μπορούν, όντες ένα αρχαίο και πεπειραμένο έθνος. Εν τούτοις προτιμούν να αποφεύγουν τα κρίσιμα ζητήματα, αντί να εργάζονται για την επίλυσή τους. Είναι φυσικά αληθές ότι η Βρετανία αποτελεί επίσης απόλυτο υπάλληλο της Αμερικής. Η διαφορά, παρόλα αυτά, είναι ότι στην πρώτη υπάρχει ακόμα ένα δυνατό κοινωνικό-πολιτικό ρεύμα υπέρ περισσότερης ανεξαρτησίας. Στη Γαλλία το ρεύμα αυτό είναι μάλλον ισχυρότερο.

Καμία χώρα, εν τούτοις, δεν ξεπερνάει την Ουγγαρία αναφορικά με την αυτοπεποίθηση, το κουράγιο και τον αυτοσεβασμό της τελευταίας, τα οποία διασφαλίζουν ένα σημαντικό βαθμό κυριαρχίας, ακόμα και ως μέλος του πολεμοχαρούς ΝΑΤΟ και μιας αυξανόμενα απολυταρχικής ΕΕ. Όσον αφορά στην Τουρκία, ο Ερντογάν θα πρέπει να επαινεθεί για την ανεξάρτητη στάση του. Η Ελλάδα και οι Έλληνες θα πρέπει να μιμηθούν τόσο την Ουγγαρία όσο και την Τουρκία και να ανακτήσουν κάποιο βαθμό αυτοσεβασμού, αντί να θάβουν το κεφάλι τους στην άμμο.

Προεκλογικά ζητήματα και ποιον να ψηφίσει κανείς την 21η Μαΐου

Θα ψηφίσουν, λοιπόν, οι Έλληνες πολίτες τα κόμματα και τους πολιτικούς που πρόδωσαν τη χώρα τους; Αν το κάνουν, οι εκλογές θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα από τα τελευταία καρφιά στο φέρετρο της χώρας. Πριν εξετάσουμε τα ζητήματα, ας αναλογιστούμε τον κ. Μητσοτάκη, ο οποίος μοιάζει να έχει την πρόθεση να μετατρέψει την Ελλάδα σε κατ’εξοχήν αμερικανική στρατιωτική βάση. Ως περισσότερο πομπώδης, παρά βαθυστόχαστος, ομιλητής, ο Μητσοτάκης στηρίζεται σε κάποιους μάλλον αλλόκοτους ψευτο-ακαδημαϊκούς, φορείς πολιτικής ατζέντας, για τη διαμόρφωση της εξωτερικής του πολιτικής. Αναρωτιέται κανείς ποιος στην ευχή συμβούλεψε τον κ. Μητσοτάκη να επιδοκιμάσει ανόητα την παράνομη δολοφονία του διοικητή των ειδικών δυνάμεων των Φρουρών της Επανάστασης του Ιράν, Κασέμ Σολεϊμανί;

Ποια είναι λοιπόν τα προεκλογική μηνύματα της Νέας Δημοκρατίας; Αναμφίβολα η σταθερότητα, ο μελλοντικός πλούτος και περισσότερα χρήματα στις τσέπες των πολιτών. Παρόλα αυτά οποιοσδήποτε με βασικές γνώσεις οικονομετρικών μπορεί να διακρίνει ότι ο Μητσοτάκης είναι προθυμότερος να συνδράμει τα πολεμικά σχέδια της Ουάσινγκτον και των Βρυξελλών εναντίον της Ρωσίας παρά να πληρώσει τις συντάξεις των πολιτών του στην ώρα τους.

Ας μην ξεχάσουμε, επίσης, τους ολοένα και στενότερους δεσμούς της Ελλάδας (και της Κύπρου) με το Ισραήλ, με στόχο το Ιράν, αλλά και την Τουρκία, σε μια συγκυρία όπου η Σαουδική Αραβία και το Ιράν αρχίζουν να συνεργάζονται. Αυτή είναι απόλυτη διπλωματική ηλιθιότητα, ενώ ο κόσμος γίνεται πολυπολικός. Η Ελλάδα μεταβάλλεται σε έναν από τους χρήσιμους ηλιθίους της Αμερικής.

Όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, η στήριξή του για τα αμερικανικά σχέδια είναι πιο διακριτική, αλλά όχι λιγότερο ολέθρια για την Ελλάδα και τους πολίτες της: ο Τσίπρας επαναλαμβάνει τη δέσμευσή του, αν σχηματίσει κυβέρνηση, να φέρει αμέσως προς ψήφιση στη Βουλή νομοσχέδιο για την ‘ισότητα γάμου για όλους’, αναφερόμενος στα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ κλπ. Ο ίδιος επιθυμεί να εισαγάγει στη χώρα του τη στρεβλή και ξένη προς την Ελλάδα σκανδιναβική και αγγλοσαξονική καταστροφική για την οικογένεια ψευτο-ηθική και έτσι να υπονομεύσει περαιτέρω το θεσμό της οικογένειας και την κοινωνία. Ίσως επιχειρεί να αποσπάσει την προσοχή του εκλογικού σώματος από το γεγονός ότι ο ίδιος πρόδωσε την Ελλάδα στο ζήτημα της παραμονής στο Ευρώ.

Αναφορικά με το Diem 25, δημιούργημα του ψευτο-ακαδημαϊκού Γιάνη Βαρουφάκη, το κίνημα έφτασε κομπορρημονώντας μέχρι τις Βρυξέλλες και έπειτα κατέρρευσε, μαζί με τον τότε συνοδοιπόρο του, Αλέξη Τσίπρα. Ο Βαρουφάκης αποδείχτηκε όλο εικόνα, χωρίς ουσία. Έχει επίσης ταυτιστεί με τις θέσεις του Μητσοτάκη επιτιθέμενος στον Πρόεδρο Πούτιν, αποκαλώντας τον δικτάτορα και εγκληματία πολέμου, προδίδοντας την έλλειψη τακτ του στη διεθνή σφαίρα, παρόλες τις ακαδημαϊκές του περγαμηνές και την εμμονή του με τη Θεωρία Παιγνίων.

Ποια είναι τα πραγματικά ζητήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν για να διασφαλιστεί ένας βαθμός σταθερότητας, αυτοσεβασμού και ανεξαρτησίας; Πρώτον, ένας τίμιος και αποτελεσματικός διοικητικός μηχανισμός. Δεύτερον, μια εξισορρόπηση της εξωτερικής πολιτικής: οι Έλληνες οφείλουν να αντιληφθούν ότι πολλά από τα οικονομικά τους δεινά προέρχονται από την υποταγή τους στις αντιρωσικές στρατηγικές των αγγλοσαξόνων, οι οποίες έχουν δυσανάλογο τίμημα. Οι ΗΠΑ κατορθώνουν να συντηρούν τις ελληνοτουρκικές εντάσεις, σε βαθμό που οι Έλληνες φορολογούμενοι πληρώνουν τεράστια ποσά για την αγορά εξοπλισμών, καθώς και για τη στήριξη της Ουάσινγκτον και των Βρυξελλών εναντίον της Μόσχας.

Αν κατάφερνε η Ελλάδα να μιμηθεί τη διπλωματία της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, θα παρέμενε φιλική προς τις ΗΠΑ αλλά θα διαπραγματευόταν με την Τουρκία και τη Μόσχα με στόχο την επίλυση του ζητήματος της υφαλοκρηπίδας. Η Αμερική θα επιχειρούσε ασφαλώς να υπονομεύσει οποιαδήποτε απόπειρα ελληνο-τουρκικής συνεργασίας με τη Μόσχα, σε ζητήματα ασφάλειας. Πράγματι, πολλοί από εσάς τους αναγνώστες μπορεί να σκέφτεστε ότι η ιδέα μιας ελληνο-τουρκο-ρωσικής συνεργασίας είναι καθεαυτή αφελής, δεδομένων των τουρκικών και ελληνικών απειλών και ρητορικών και ότι η Τουρκία είναι απλά αποφασισμένη να αρπάξει ένα δύο ελληνικά νησιά. Επιτρέψτε μου, λοιπόν, να τσαλακώσω λιγάκι τα λόγια και τις απόψεις των φανατικών: ως μέτρο οικοδόμησης εμπιστοσύνης,, η Ελλάδα και η Τουρκία θα μπορούσαν να αξιώσουν την επιστροφή των Ελγίνειων Μαρμάρων, με την δεύτερη να παραδέχεται ότι ο οθωμανικός προκάτοχός της ποτέ δεν έδωσε το δικαίωμα στο παιδί για όλα τα θελήματα από τη Σκωτία, να αποσπάσει τα μάρμαρα από τον Παρθενώνα. Σε αντάλλαγμα, η Ελλάδα θα μπορούσε να σταματήσει να υποστηρίζει τους στόχους των Κούρδων. Οποιαδήποτε μορφή ακόμα και υποθετικής ελληνο-τουρκο-ρωσικής συνεργασίας, την οποία η Ουγγαρία κάλλιστα θα μπορούσε να υποστηρίξει, θα σηματοδοτούσε την εισαγωγή ενός βαθμού λογικής στα πράγματα της Ανατολικής Μεσογείου. Ενώ ο κόσμος γίνεται περισσότερο πολυπολικός, τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή για λίγη αποτελεσματική διπλωματία, αν και θα χρειαστεί κάποιος καιρός για να τελεσφορήσει αυτή: η Ρώμη δεν χτίζεται σε μια μέρα, ούτε μπορεί κανείς να αποκαλύψει τις λεπτομέρειες των διπλωματικών διαπραγματεύσεων στον κόσμο, παρά μόνο τις γενικές στοχεύσεις.

Μερικά από τα εθνικιστικά παραληρήματα των μικρότερων πολιτικών κομμάτων εναντίον της ΕΕ επίσης δε βοηθάνε: η Ελλάδα πρέπει να διατηρήσει τουλάχιστον σχέσεις ευγένειας με τις Βρυξέλλες, παρόλη την ηλιθιότητα και διαφθορά των τελευταίων.

Αν οι Έλληνες επιθυμούν να πάρουν πίσω την πατρίδα τους, θα πρέπει να μην ψηφίσουν τους υπερφιλόδοξους, άπληστους και ιδιοτελείς κομματικούς μηχανισμούς, των οποίων μόνο επίτευγμα είναι η υποδούλωση της Ελλάδας και των Ελλήνων. Μια αργή αλλά σταθερή επανάσταση είναι η απάντηση, βασισμένη σε ένα καινούριο, μη-ιδεολογικό πολιτικό κόμμα που θα χαρακτηρίζεται από εντιμότητα και ακεραιότητα, αξίες που λείπουν επί του παρόντος. Η μασονία επίσης δε θα βοηθήσει, καθώς πολλοί Έλληνες Μασόνοι δρουν σε διαφορετικές στοές και κάποιοι έγιναν μέλη αυτών μόνο για να ευνοήσουν τις καριέρες τους. Ας θυμόμαστε ότι πολλοί από αυτούς που αγαπούν τη μυστικότητα απολαμβάνουν την ψευδαίσθηση της εξουσίας. Αρκεί κανείς να ερευνήσει για την Κέρκυρα και το Πανεπιστήμιό της, και θα μπορέσει να αρχίσει να καταλαβαίνει πώς οι ξένες δυνάμεις εκμεταλλεύονται τις αδυναμίες των Ελλήνων. Παρόλο που ο Καποδίστριας απαγόρευσε τη συμμετοχή των Μασόνων στη δημόσια ζωή, θα πρέπει τώρα να στριφογυρίζει στον τάφο του.

Θα μπορούσε το κόμμα του Βελόπουλου να είναι μια μικρή αρχή, ή ο ίδιος είναι πολύ ιδεολογικός; Θα μπορούσαν άνθρωποι σαν τον Ήσυχο να αποδειχθούν ωφέλιμοι για την Ελλάδα; Θα μπορούσε ο κάπως αναμορφωμένος κομμουνιστής Καζάκης, του ΕΠΑΜ, να προσελκύσει σοβαρούς ψηφοφόρους που επιθυμούν να βάλουν τέλος στο υπέρογκο πελατειακό σύστημα που έχει αποτελέσει καρκίνωμα της Ελλάδας για τόσο μεγάλο διάλειμμα; Θα μπορούσαν αυτοί οι άνθρωποι να συνεργαστούν ποτέ, προς όφελος της Ελλάδας;

Αν οι πολιτικά σκεπτόμενοι Έλληνες μπορέσουν να ξεχάσουν τις παιδαριώδεις, βλακώδεις και ξεπερασμένες ιδεολογίες και να γίνουν τεχνοκρατικά αποτελεσματικοί, η Ελλάδα θα μπορούσε να ωφεληθεί. Ίσως το ‘Παλιά Δημοκρατία’ να ήταν καλύτερο όνομα για ένα σοβαρό πολιτικό κόμμα. Ουαί και αλίμονο, όμως, αν εμπιστευτεί κανείς ξανά του φιλόδοξους μικροπολιτικούς χαρακτήρες, τους ψευτο-ακαδημαϊκούς, τους μέτριους δικηγόρους και τους κήνσορες των μέσων ενημέρωσης και τους φανατικούς!

Σε κάθε περίπτωση, για να αποφύγει η Ελλάδα τον κίνδυνο άλλης μιας ανόδου στην εξουσία μιας απολυταρχίας αμερικανικής έμπνευσης, χρειάζεται ένα νέο κόμμα/κίνημα, το οποίο θα δρα με διακριτικότητα και υπομονή, με το βλέμμα στους μεσοπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους στόχους. Θα αρχίσουν τότε οι Έλληνες να επιστρέφουν στο πνεύμα του Μαντείου των Δελφών και του Σωκράτη, και να αποκτήσουν το κουράγιο να γνωρίσουν τον εαυτό τους ξανά;

Ο Λόρδος Βύρων αγαπούσε την Ελλάδα, εν τούτοις περιέγραψε τους Έλληνες ως ‘ευλογοφανείς κατεργάρηδες με όλα τα τουρκικά ελαττώματα, αλλά χωρίς το κουράγιό τους’, λέγοντας στη συνέχεια ότι είχε έρθει στην Ελλάδα ‘όχι για να γίνει μέλος μιας φράξιας, αλλά ενός έθνους και για να συνεργαστεί με έντιμους ανθρώπους και όχι με κερδοσκόπους και καταχραστές.’ Οι Έλληνες θα πρέπει να προσέξουν. Και, σε περίπτωση που κάποιος από τους πιο εθνικιστές αναγνώστες από εσάς απορρίψουν τις θέσεις μου ως αυτές ενός υπεροπτικού, πρώην Βρετανού διπλωμάτη, σας διαβεβαιώ ότι ο πατέρας της μητέρας μου ήταν Έλληνας της Μικράς Ασίας.

 

*Πρώην Βρετανός διπλωμάτης, καθηγητής Πολιτικών Ιδεών και Θεσμών στο Πανεπιστήμιο Γουλιέλμο Μαρκόνι, κορυφαίος ειδικός στην Ιστορία της Κύπρου και μέλος της συντακτικής επιτροπής στο Journal of Balkan and Near Eastern Studies.