Οι ήρωες ενός ακήρυκτου πολέμου

Οι ήρωες ενός ακήρυκτου πολέμου

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Το πρόσφατο ελληνικό παρελθόν έχει πολλές όψεις. Η τελευταία κρίση στους Βουλιαράτες της Βορείου Ηπείρου επανέφερε στο προσκήνιο μια από τις αθέατες όψεις του, η οποία αποτελεί ταμπού για τους θεσμούς της μεταπολιτευτικής μας δημοκρατίας. Η δολοφονία του Έλληνα μειονοτικού από τις ειδικές δυνάμεις καταστολής του αλβανικού καθεστώτος έθεσε ξανά επί τάπητος το ζήτημα της θυσίας για την πατρίδα (κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες) και του πολέμου (με τους θρασείς γείτονες που διεκδικούν εδάφη και ιστορία δική μας) ενεργοποιώντας ενστικτωδώς τις λειτουργίες αυτοάμυνας του πολιτικού μας συστήματος, το οποίο έσπευσε να περιθωριοποιήσει το γεγονός, απαξιώνοντας τον νεκρό και την βαθύτερη σημασία της πράξης του.
Όμως, η θυσία αποτελούσε πάντα ηθικό πρόταγμα σε όλες τις εποχές, σε όλους τους λαούς, σε όλες τις θρησκείες, σε όλες τις ιδεολογίες... Όσο και να μας υποβάλλει το καθεστώς, μέσα από τα ηλεκτρονικά και έντυπα ηχεία του, ότι δεν χρειαζόμαστε τους ήρωες, οι υπόγειες φωνές της ιστορίας, της ελευθερίας και της εθνικής αξιοπρέπειας άλλα προστάζουν. Και είναι χιλιάδες ακόμα οι Έλληνες πολίτες και οι νέοι που τις ακούν και συστρατεύονται με αυτά τα προτάγματα, στα πλαίσια ενός καθημερινού πολέμου, που διεξάγεται συστηματικά εναντίον του Ελληνισμού στην Κύπρο, μετά τον Αττίλα, στο Αιγαίο, στα σύνορά μας και μέσα στην ίδια την κοινωνία με τον εθνομηδενισμό και τα μνημόνια.
Ο Κωνσταντίνος Κατσίφας, ο νεαρός Βορειοηπειρώτης που είχε επιστρέψει στα πατρογονικά του εδάφη και προσπαθούσε να αναζωογονήσει τον ξεχασμένο απ' όλους εκεί Ελληνισμό, σαν άλλος «Αθηναίος Έφηβος», βρισκόταν σε καθημερινή σύγκρουση με τις αλβανικές αρχές, οι οποίες τον απειλούσαν ότι θα τον εξοντώσουν.
Η αλβανική ηγεσία, συνεπικουρούμενη από την Τουρκία, έχει θέσει σαν πρωταρχικό στόχο της τον αφανισμό της ελληνικής παρουσίας στις ιστορικές αυτές κοιτίδες και την αποκοπή του 1 εκατομμυρίου σχεδόν Ορθοδόξων πολιτών της χώρας από την Ελλάδα.
Το δυστύχημα είναι ότι, ενώ αυτά τα σχέδια είναι προφανή, οι ελληνικές κυβερνήσεις όχι μόνο δεν κάνουν τίποτα για να τα εμποδίσουν, αλλά, αντίθετα, επιχειρούν με κάθε τρόπο να αποδυναμώσουν τους ομογενείς.
Σε μια εποχή που σύσσωμες οι ελληνικές πολιτικές ηγεσίες και οι πνευματικές ελίτ έχουν εγκαταλείψει την εθνική ελληνική μειονότητα στην μοίρα της, ο Κωνσταντίνος δεν επέλεξε να συμμορφωθεί» και να κάτσει στ' αυγά του.

Η εν ψυχρώ εκτέλεση του Κατσίφα από τους πραιτωριανούς του αλβανικού καθεστώτος, με την σιωπηρή στήριξη των εκπροσώπων της ελληνικής κυβέρνησης, που βρίσκονταν την ίδια ώρα εκεί για τις τελετές της 28ης Οκτωβρίου και δεν αντέδρασαν, συνέβη είκοσι δύο χρόνια μετά την θυσία δύο άλλων νέων παιδιών στην Κύπρο και αποδεικνύει πως υπάρχουν ακόμα Έλληνες νέοι που αντιστέκονται, θέτοντας πάνω από την ίδια τους την ζωή την ελευθερία και την αλληλεγγύη.
Το 1996, στις 11 Αυγούστου, έγινε στην Δερύνεια της Κύπρου η δολοφονία του 24χρονου Τάσου Ισαάκ από έναν συρφετό Τουρκοκύπριων και εποίκων “Γκρίζων Λύκων” και αστυνομικών του ψευδο-κράτους. Ο ξυλοδαρμός μέχρι θανάτου του άοπλου και ανυπεράσπιστου Ελληνοκύπριου συνέβη κατά την διάρκεια διεθνούς διαμαρτυρίας μοτοσυκλετιστών ενάντια στην συνεχιζόμενη κατοχή του νησιού από τα στρατεύματα του Αττίλα, που είχε ξεκινήσει από το Βερολίνο με προορισμό την κατεχόμενη Κερύνεια. Το απόγευμα της 11ης Αυγούστου, συγκεντρωμένοι Τουρκοκύπριοι εισέρχονται στη νεκρή ζώνη και επιτίθενται στους μοτοσυκλετιστές που κάνουν πορεία κατά μήκος της πράσινης γραμμής.
Ο Τάσος Ισαάκ εγκλωβίζεται ανάμεσα στο μαινόμενο πλήθος, το οποίο τον χτυπά με ξύλα, λοστούς και πέτρες μέχρι να ξεψυχήσει.
Η κηδεία του γίνεται στις 14 Αυγούστου και μετά το τέλος της πέφτει νεκρός και δεύτερος Ελληνοκύπριος, ο Σολωμός Σολωμού, από πυροβολισμό Τούρκου αξιωματικού. Από τα τουρκικά πυρά τραυματίστηκαν άλλα 11 άτομα. Ο ήρωας Σολωμός πέθανε γιατί δεν άντεχε να βλέπει άλλο το σύμβολο του κατακτητή σφηνωμένο στο ματοβαμμένο χώμα της πατρίδας του. Ανεβαίνοντας στον ιστό σε φυλάκιο της πράσινης γραμμής για να κατεβάσει την τουρκική σημαία, σκοτώνεται εν ψυχρώ από τον Κενάν Ακίν, έποικο, πρώην υπουργό του ψευδοκράτους και πράκτορα των τουρκικών μυστικών δυνάμεων.
Η θυσία του Τάσου και του Σολωμού είναι μια ακόμη στην εκατόμβη των θυσιών που ο κυπριακός ελληνισμός έχει δώσει για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση της κοινής πατρίδας.
Μερικές δεκαετίες πριν, το φθινόπωρο του 1980, 6 χρόνια μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, η κυβέρνηση Ράλλη αποφασίζει βιαστικά να εντάξει ξανά την Ελλάδα στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ εν όψει της διαφαινόμενης εκλογικής της ήττας.
Η χώρα συγκλονίζεται από μεγάλες αντι-ιμπεριαλιστικές και αντινατοϊκές διαδηλώσεις απ' άκρου εις άκρον. Στην επέτειο του Πολυτεχνείου, κατά την διάρκεια μιας μεγαλειώδους και μαχητικής πορείας όπου μετέχουν χιλιάδες νέοι και φοιτητές, γίνεται άγρια επίθεση των δυνάμεων καταστολής.
Τα όργανα των νεοσύστατων τότε ΜΑΤ αφήνουν κατά την επέλασή τους δεκάδες βαρειά και ελαφρά τραυματίες. Δύο απ' αυτούς υποκύπτουν τελικά στα τραύματά τους. Η εργάτρια Σταματίνα Κανελλοπούλου και ο Κύπριος φοιτητής Ιάκωβος Κουμής.

Ο Ιάκωβος συμμετείχε στην πορεία και ξυλοκοπείται μέχρι θανάτου από τα ΜΑΤ, όπως ακριβώς αρκετά χρόνια αργότερα ο Τάσος Ισαάκ από τους Τουρκοκύπριους αστυνομικούς. Ο Ιταλός ιατροδικαστής Ντουράντε περιέγραψε ως αιτία θανάτου ένα καίριο πλήγμα αποκοπής του εγκεφάλου.
Ο Ιάκωβος Κουμής ήταν ένα παιδί από την Αμμόχωστο, που δίδασκε ελληνικούς χορούς στην Κύπρο και βρέθηκε από την πρώτη στιγμή των τραγικών γεγονότων της εισβολής του 1974 στην δίνη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα.
Νιόπαντρο ζευγάρι, τον Σεπτέμβριο του 1980, είχαν έρθει με τη γυναίκα του στην Αθήνα για σπουδές. Το νήμα της σύντομης ζωής του κόπηκε απότομα από τους δολοφόνους που υπεράσπιζαν την Αμερικανική Πρεσβεία και που για μια ακόμη φορά έμειναν ατιμώρητοι. Πρόλαβε, όμως, να μας αφήσει εξαιρετικά κείμενα, πεζά και ποιήματα, των οποίων η απελευθερωτική ιδεολογία, κοινωνική και εθνική, αποτελεί την πηγή.
Ενδεικτικά, δύο ημέρες πριν την δολοφονία του, έγραφε: “Το ελληνικό φοιτητικό κίνημα πάσχει από μια νοσηρή πολιτικοποίηση. Κακοχωνεμένες ιδέες εκφράζονται με πολλά λόγια χωρίς ουσία. Αυτή είναι η πρώτη εντύπωση που είχα”...
Ο κατάλογος των θυμάτων αυτού του ακήρυκτου πολέμου είναι μακρύς και βέβαια κανένα μέσο ενημέρωσης δεν τον έχει δημοσιεύσει, ούτε και καμμία δημόσια υπηρεσία ή υπουργείο έχει ασχοληθεί με αυτό το ζήτημα. Αυτές οι “λεπτομέρειες” δεν αφορούν, βλέπετε, τους δημοσιονομικούς δείκτες και την “ανάπτυξη”, που είναι το ιερό δισκοπότηρο του σημερινού “εκσυγχρονιστικού” μας γίγνεσθαι. Ούτε επιτρέπεται να ανακόψουν την αναγκαστική πορεία μας προς το... ευρωπαϊκό μέλλον.
Σ' αυτόν τον κατάλογο ανήκουν και τα ονόματα των τεσσάρων παλληκαριών από το χωριό Αλίκο των Αγίων Σαράντα, που ξεκίνησαν ανήμερα του Αγίου Σπυρίδωνα, το 1990, για να περάσουν την ελληνο-αλβανική μεθόριο: Αηδόνης Ράφτης, Θανάσης Κώτσης, Θύμιος Μάσσιος, Βαγγέλης Μήτρου.
Το έγκλημά τους ήταν ότι ήθελαν να έρθουν στην Ελλάδα, την μάνα τους, το ιδανικό τους, που είχαν μάθει από παιδιά να την αγαπούν. Δεν είχαν προλάβει να φθάσουν στα ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα, όταν τους αντιλήφθηκαν οι Αλβανοί συνοριοφύλακες και τους εκτέλεσαν εν ψυχρώ. Όταν ο αέρας έφερε το άσχημο μαντάτο στα χαροκαμένα βορειοηπειρωτικά χωριά, σαν άλλες Αντιγόνες ξεσηκώθηκαν οι γυναίκες και πίσω τους όλοι οι κάτοικοι για να πάρουν τα άψυχα κορμιά να τα θάψουν όπως πρέπει στην ερημωμένη εκκλησιά. Οι στρατιώτες, που είχαν καταφθάσει για να αντιμετωπίσουν το βουβό πλήθος, τα έχασαν μπροστά στο ανθρώπινο ποτάμι, την ελληνική ψυχή που σήκωσε το κεφάλι. Η αντίστροφη μέτρηση για το ανελεύθερο καθεστώς είχε αρχίσει.
Στο προσκλητήριο αυτών των μαρτύρων προστίθεται και ο Χειμαρριώτης Αριστοτέλης Γκούμας, από την ιστορική αυτή πόλη που οι Αλβανοί αρνούνται πεισματικά να αναγνωρίσουν την αδιαμφισβήτητη ελληνικότητά της.
Δεν άντεξε τις συνεχείς προκλήσεις και τον εξευτελισμό και αντέδρασε. Λίγο πριν από τα μεσάνυχτα της 12ης Αυγούστου του 2010, οι δολοφόνοι τού έστησαν καρτέρι και τον σκότωσαν.

Εκεί που μαίνεται, όμως, ο ακήρυκτος πόλεμος είναι στο Αιγαίο όπου έχουμε θρηνήσει πάνω από 150 θύματα τα τελευταία 30 χρόνια. Από το 1990, που εντατικοποιήθηκε το σκηνικό των τουρκικών παραβιάσεων του ελληνικού εναέριου χώρου, οι Έλληνες πιλότοι ζουν καθημερινά την ένταση των αναχαιτίσεων ρισκάροντας τις ζωές τους. Συνολικά, η Πολεμική Αεροπορία θρηνεί 123 νεκρούς, η αεροπορία Στρατού 28 και η αεροπορία ναυτικού 3 άτομα.
Ενδεικτικά θυμίζουμε τον υποσμηναγό Νίκο Σιαλμά, ο οποίος έχασε την ζωή του κοντά στον Άη Στράτη, το 1992, όταν το Mirage F-1 που πιλόταρε ενεπλάκη σε αερομαχία με τουρκικά F-16, τον σμηναγό Κώστα Ηλιάκη, το 2006, που τον σκότωσε ακαριαία τουρκικό αεροσκάφος πέφτοντας πάνω στο δικό του, και τον σμηναγό Γιώργο Μπαλταδώρο, που χάθηκε φέτος τον Απρίλιο, υπηρετώντας στην Μοίρα Παντός Καιρού, η οποία φέρει στο έμβλημά της μια παράσταση με τον Θησέα να δείχνει τον στόχο.
Κύριος ρόλος της Μοίρας είναι η αναχαίτιση παντός καιρού. Ο Γιώργος Μπαλταδώρος είχε μιλήσει παλιότερα στην εκπομπή της ΕΡΤ1 “Με αρετή και τόλμη” για την επιχειρησιακή ετοιμότητα της ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας και τις απαιτήσεις της αποστολής του. Υπό τους ήχους μιας σειρήνας, έτρεχε προς το αεροσκάφος και έδειχνε βήμα προς βήμα πώς κινητοποιούνται οι πιλότοι όποτε τους ζητηθεί.
“Είμαστε σε επιφυλακή και περιμένουμε πότε θα χτυπήσει το τηλέφωνο για να μας δώσουν οδηγίες”, είχε πει τότε στην κάμερα της εκπομπής.
Την περίοδο 1990-2018, η Πολεμική Αεροπορία έχει θρηνήσει τον χαμό 125 στρατιωτικών της εν ώρα καθήκοντος και έχουν πέσει 81 αεροσκάφη για διάφορους λόγους.
Η αναφορά, όμως, σε όλα αυτά και η απονομή της δέουσας τιμής είναι απαγορευτική από αυτό το πολιτικό σύστημα της εθνικής χρεωκοπίας, που χτίστηκε μεθοδικά πάνω σε τρία επαίσχυντα δόγματα: “Η Κύπρος είναι μακριά”, “Ανήκομεν εις την Δύσην” και “Δεν διεκδικούμε τίποτα”. Σε αυτό το καθεστώς της ψευτο-ευμάρειας, του ωχαδερφισμού και του καταναλωτισμού η έννοια της “θυσίας” δεν χωρούσε. Γι' αυτό είναι χρέος μας να θυμόμαστε αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους για την υπεράσπιση αυτών των αξιών, συνεχίζοντας μια αρχαία παράδοση.

*Δημοσιεύθηκε στο Hellenic Nexus τ.137 – Δεκέμβριος 2018