Μνημονεύοντας Διονύσιο Σολωμό και Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη...
του Λεωνίδα
Χ. Αποσκίτη*
[Δεκαπενταύγουστος του 2016 και, καθώς η γενικευμένη ανομία των
κρατούντων πυκνώνει τον καθημερινό ζόφο, γίνεται όλο και πιο επιστητό ότι μόνο
με τραγικό λόγο μπορεί να ερμηνευθεί η σημερινή πραγματικότητα. Από την
δεκαετία του ’90, όταν ο Σάμιουελ Χάντινγκτον, στην στρατηγική του μελέτη «Η
Σύγκρουση των Πολιτισμών», περιέγραφε την Ελλάδα ως μια «ανωμαλία» στον δυτικό
πολιτισμό αποκαλώντας την «ο Ορθόδοξος παρείσακτος», διαγραφόταν ο βρόχος που
μας έστηναν προκειμένου να «προσαρμοστούμε» στα «ήθη» της δυτικής κλεπτοκρατίας
και τις επιταγές της νέας παγκόσμιας τάξης. Σήμερα, μετά από μια άφρονα ευρω-πορεία
και... μία αλλόφρονα κοινωνική «αφύπνιση», το μέγιστο πολιτικό καθήκον του Έλληνα, της επιβίωσής
του ως ιδιότυπος και αρχέγονος πολιτισμός, ταυτίζεται με την υπεράσπιση της
πεμπτουσίας της Ζωής του. Μέσα στο στρατηγικό περιβάλλον της τρέχουσας
περιφερειακής και παγκόσμιας αναδόμησης, είναι επιτακτικό ξανά να βρούμε την
ψυχή μας μνημονεύοντας, όπως μας συμβουλεύει ο Οδυσσέας Ελύτης, Διονύσιο Σολωμό
και Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη...].
Ένα μεγάλο δίδαγμα
του 20ου αιώνα είναι πως τα ιδεολογικά μορφώματα έρχονται και
παρέρχονται, αλλά οι θρησκείες παραμένουν ακλόνητες.