Η Ευρώπη στην σκιά του Πρωσσικού Βαρβαρισμού
του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*
...Γνώριζες τα βήματα, ξέκρινα τους ήχους,
...Γνώριζες τα βήματα, ξέκρινα τους ήχους,
και
μπογιές 'τοιμάζαμε με σβηστή φωνή,
τις
βραδιές συνθήματα γράφαμε στους τοίχους
πέφταμε
φωνάζοντας “Κάτω οι Γερμανοί!”...
(από
το τραγούδι του Λευτέρη Παπαδόπουλου “Καισαριανή”)
Πέρασαν
73 χρόνια από τις ταραγμένες εκείνες ημέρες όταν, τέλος Σεπτεμβρίου του '44, οι
Γερμανοί κατακτητές άρχιζαν να τα μαζεύουν και να μας αδειάζουν την γωνιά. Αρχές
Οκτώβρη κάτι λίγοι είχαν μείνει στην Αθήνα για να καθαρίσουν το έδαφος πίσω
τους... Όσους πατριώτες κρατούσαν στα στρατόπεδά τους, πρόλαβαν και τους
εκτέλεσαν· ελάχιστοι κατάφεραν να επιζήσουν. Έφευγαν πυρπολώντας, γκρεμίζοντας
και λεηλατώντας ό,τι είχε απομείνει από την καταστροφική τους μανία τα χρόνια
της κατοχής: δρόμους, λιμάνια, γέφυρες, εργοστάσια, φράγματα και ηλεκτρικές
εγκαταστάσεις. Διέλυαν όλες τις υποδομές της χώρας για να μείνει πίσω τους
έρημος τόπος. Οι φρίτσηδες δεν μπορούσαν να νοιώθουν ηττημένοι, δεν είχαν
γεννηθεί από μάνα αλλά από την φύτρα των υπεράνθρωπων, γι' αυτό έκαιγαν τα
χωριά και έσφαζαν τον κοσμάκη από την λύσσα τους.
Οι
τελευταίοι μήνες της γερμανικής βίας και της δωσιλογικής δράσης στον τόπο μας
ήταν μαρτυρικοί: Καισαριανή, Χορτιάτης, Κομμένο, Καλάβρυτα, Δίστομο...