Οι χαλεποί καιροί και
ο ειδικός ρόλος των λαών
Αριστερά: «Ο
Πυθαγόρας», 1954, Αυγοτέμπερα σε ξύλο. Δεξιά: Σύνθεση με αρχαίο πολεμιστή. Έργα
του Νίκου Εγγονόπουλου
|
Το γεράκι δεν μπορεί ν’ ακούσει πια το γερακάρη·
Τα πάντα γίνουνται κομμάτια· το κέντρο δεν αντέχει.
Ωμή αναρχία λύθηκε στην οικουμένη,
Απ΄το αίμα βουρκωμένος λύθηκε ο ποταμός, και παντού
Η τελετή της αθωότητας πνίγεται».
W.B.Yeats, Η
Δευτέρα Παρουσία (1865)
του Λεωνίδα Χ.
Αποσκίτη*
Τόσο στην Ελλάδα όσο και
στην ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, αλλά και στον υπόλοιπο
ευρωπαϊκό Νότο, βιώνουμε μια πρωτόγνωρη ατμόσφαιρα κοινωνικής και εθνικής
αποσύνθεσης και διάλυσης.
Όλοι σιγά-σιγά
καταλαβαίνουν ότι οι καιροί είναι χαλεποί, οι εξελίξεις γίνονται
καταιγιστικές και οι άσχημες καταστάσεις που δημιουργούνται είναι αδυσώπητες.
Η ανθρωπότητα έχει
αιχμαλωτιστεί ξανά μέσα στην απληστία της ανθρώπινης φύσης καθώς μια
μικρή αλλά αδίστακτη μειοψηφία αποφάσισε να καταδικάσει τους λαούς
στην ιδιωτεία των εγκλείστων σε μια μεταμοντέρνα τυραννία και να τους στερήσει
κάθε ελπίδα και δυνατότητα αντίστασης. Ο Δυτικός κόσμος, άφθονος σε
τεχνολογικές δυνατότητες και πραγματικό πλούτο, αντί να ευνοήσει την ανθρώπινη
ύπαρξη και να προάγει ένα ανώτερο πολιτισμό έχει παράξει διεφθαρμένους και
νεοβάρβαρους ανθρώπινους τύπους, βυθιζόμενος σε μια αθεράπευτη παρακμή.