Αδυσώπητος πόλεμος ή Αμερικανο-Ρωσσική προσέγγιση;

Αδυσώπητος πόλεμος ή Αμερικανο-Ρωσσική προσέγγιση;

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Η αμερικανορωσσική συνάντηση στην Μόσχα, στις 15 Δεκεμβρίου, και οι συζητήσεις μεταξύ Κέρρυ, Πούτιν και Λαβρώφ για την συριακή κρίση άφησαν ελπίδες ότι ξεκίνησε μια διαδικασία πολιτικής διευθέτησης της κρίσης. Το ίδιο και η Σύνοδος του Συμβουλίου Ασφαλείας που ακολούθησε.

Τελικά, η Ρωσσία κατάφερε να πάρει μια ομόφωνη απόφαση στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ για την υιοθέτηση μιας ρωσσικής πρότασης που βάζει στο στόχαστρο τις πηγές χρηματοδότησης του ISIS (Daesh), φέρνοντας το Κατάρ, την Σαουδική Αραβία και την Τουρκία σε πολύ δύσκολη θέση.

Όμως, υπάρχουν πολύ αντιφατικά μηνύματα από τις αμερικανικές δηλώσεις που ακολούθησαν.

Ο μόνος τρόπος να αποφευχθεί μια σύγκρουση ΗΠΑ/ΝΑΤΟ με την Ρωσσία του Πούτιν είναι η Δύση να εγκαταλείψει τον εκβιασμό της ότι, για να υπάρξει λύση, προϋπόθεση είναι «να φύγει ο Άσσαντ» από την Συρία. Από την ώρα, μάλιστα, που η Τουρκία προχώρησε σε μια πολεμική ενέργεια ενάντια στην Μόσχα υπό την κάλυψη του ΝΑΤΟ, χρειάζεται μια μεγάλη αλλαγή στην αμερικανική εξωτερική πολιτική για να υπάρξει ξανά εμπιστοσύνη μεταξύ των 2 μερών.

Εδώ υπάρχει βέβαια το ερωτηματικό: είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες έτοιμες για μια τέτοια θεαματική αλλαγή στην πολιτική τους την ώρα που η διακυβέρνηση Ομπάμα μετράει τους τελευταίους μήνες της στον Λευκό Οίκο; Κι ενώ καραδοκούν οι νεοσυντηρητικοί, τύπου Βικτώρια Νούλαντ, και τα νεοφιλελεύθερα γεράκια να διαμελίσουν το Ιράκ και την Συρία περιμένοντας την εκλογή του νέου προέδρου το 2016;

Τα γεράκια του Πενταγώνου ήδη προετοιμάζονται για την επόμενη φάση του πολέμου μαζί με τους Σαουδάραβες, που συγκάλεσαν μια διήμερη συνδιάσκεψη στα μέσα του Δεκέμβρη, στην οποία συμμετείχαν οι διάφορες οργανώσεις της συριακής αντιπολίτευσης. Οι Σαουδάραβες θέλουν να δημιουργήσουν έναν συνασπισμό των αποκαλούμενων «μετριοπαθών» δυνάμεων της αντιπολίτευσης, στις οποίες θα επιτραπεί να συμμετάσχουν στις μελλοντικές διαπραγματεύσεις για το πολιτικό μέλλον της Συρίας.

Το άλλο μεγάλο γεγονός του μηνός (17 Δεκεμβρίου) ήταν η ετήσια Συνέντευξη Τύπου του Βλαντίμιρ Πούτιν όπου, σε μια επίδειξη δύναμης, ο Ρώσσος πρόεδρος αναφέρθηκε στους ρωσσικούς πυραύλους μέσου βεληνεκούς: πυραύλους Kalibr με βεληνεκές 1.500 χλμ, οι οποίοι βρίσκονται επάνω σε πολεμικά πλοία, και τους νέους πυραύλους Kh-101 με βεληνεκές 4.500 χλμ, με τους οποίους είναι εξοπλισμένα στρατηγικά βομβαρδιστικά της ρωσσικής αεροπορίας.

Με άλλα λόγια, οι Ρώσσοι είναι έτοιμοι να πολεμήσουν και αυτό επισημαίνουν πολλοί αναλυτές. Κατ’ αρχάς, υπάρχει ο Peter Lavelle, που στην εκπομπή του CrossTalk στο Russia Today προειδοποιεί για την πορεία προς τον πόλεμο εδώ και μήνες τώρα. Αλλά υπάρχουν και πολλοί άλλοι, όπως το Unz Review, ο Paul Craig Roberts, ο Alastair Crooke, ο Stephen Laderman, ο Stephen Cohen, που κτυπούν τα καμπανάκι και προειδοποιούν την Αυτοκρατορία.

Οι αναμνήσεις από τους 13 συνολικά ρωσσοτουρκικούς πολέμους έχουν ξυπνήσει και τα αυστηρά ρωσσικά μέτρα εναντίον της Τουρκίας δείχνουν ότι τα οικονομικά συμφέροντα έχουν παραμεριστεί και τα γεωστρατηγικά είναι αυτά που «κάνουν παιχνίδι».

Αλλά, πάνω απ’ όλα, για να ξαναγίνει η Ρωσσία παγκόσμια δύναμη και να δημιουργήσει μια πλανητική συμμαχία ενάντια στον ιμπεριαλιστικό Αρμαγεδδώνα χρειάζεται ένα νέο ΟΡΑΜΑ, και το Όραμα είναι πάντα ηθικό πρόταγμα και πολιτισμικό.

Ο διακαής πόθος των neocons της Αμερικής είναι η «υπέρτατη αλλαγή καθεστώτος»: να αποσταθεροποιήσουν την Ρωσσία και να απαλλαγούν από τον πρόεδρό της, τον Πούτιν. Αλλά αγνοούν την πιθανότητα αυτός που θα διαδεχθεί τον ισορροπιστή Πούτιν να είναι κάποιος πολύ πιο σκληροπυρηνικός εθνικιστής, ο οποίος θα κάνει τον Πούτιν να φαντάζει «γατάκι» στον τρόπο που αντιμετώπισε την Δύση.

Οι συνεχείς αυστηρές προειδοποιήσεις του Πούτιν και οι απειλητικές αναφορές του στο πυρηνικό οπλοστάσιο έχουν να κάνουν με την «κόκκινη γραμμή για πυρηνικό πλήγμα». Το ΝΑΤΟ μπορεί να επιλέξει πλέον: να χάσει την Συρία ή τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο... Να κλείσει ο Βόσπορος ή να ξεπεραστεί σε αριθμό η ρωσσική δύναμη στην Συρία από νατοϊκές, αποβατικές, δυνάμεις. Με λίγα λόγια, είναι μια πολύ επικίνδυνη συγκυρία.

Συνεπώς, εκτός από την οικονομική κατάρρευση, το παγκόσμιο χάος και τον παγκόσμιο πόλεμο, η ηγεσία της Αμερικής έχει μόνο μια καλή εναλλακτική δυνατότητα: Να σκεφθεί και να δράσει ως «Αμερικανικό έθνος», ακυρώνοντας τα άνομα σχέδια των Επικυρίαρχων που την ποδηγετούν και –σε συνεργασία με το Ρωσσικό έθνος- να σώσουν για άλλη μια φορά τον πλανήτη.

Δημοσιεύθηκε στο Hellenic Nexus τ.103, Ιανουάριος 2016