Ο ζυγός δουλείας ...του «έντιμου συμβιβασμού»!

Ο ζυγός δουλείας ...του «έντιμου συμβιβασμού»!

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Το όραμα ενός κόσμου, που τον συνθέτουν οι ιδέες της ανδρείας, της δικαιοσύνης, της ελευθερίας και βέβαια της φιλοπατρίας, είναι το θεμελιώδες πρότυπο στις περίφημες Ωδές του μεγάλου μας ποιητή Ανδρέα Κάλβου. Όταν έχει κάποιος αρετή, πολεμάει χωρίς φόβο για την ελευθερία, περιφρονώντας την σκλαβιά, τον πόνο και τον θάνατο.

Αυτή η ποιητική σκέψη, που ποιεί κόσμον, εκφράζεται μοναδικά στο περίφημο ποίημά του «Εις Σάμον,» όπου στο πρώτο τετράστιχο λέει: «Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται, ζυγόν δουλείας ας έχωσι· θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία».

Ο φόβος, εδώ, παρουσιάζεται σαν τον προσωποποιημένο ανελέητο δυνάστη του λαού, το χάλκεον χέρι που μετατρέπει τους ανθρώπους σε ανδράποδα.

Στον ίδιο αρχέγονο φόβο, που καλλιεργείται σήμερα από το διεθνή ΜΜΕ για να παραλύσει και εξανδραποδίσει τους πολίτες, αφαιρώντας τους κάθε διάθεση για αντίσταση, στηρίζεται η global δικτατορία των αγορών, η οποία παρουσιάζεται ως η «παγκοσμιοποίηση».

Ο ζυγός της δουλείας είναι έξω από την φύση της ύπαρξης ενός ανθρώπινου όντος ή ενός ιστορικού έθνους, όπως το δικό μας. Τον μετατρέπει σε υποζύγιο του χρήματος και της εξουσίας, του αφαιρεί την εσωτερική του ύπαρξη, τον εξευτελίζει και, τελικά, τον εξοντώνει.

Το αντιμετωπίζουμε στο ίδιο το πετσί μας σήμερα που, αν και επιβιώσαμε από αιώνων σκλαβιές και αντίξοες συνθήκες ζωής, κινδυνεύουμε να εξοντωθούμε από την ωμή γενοκτονία που έχουν εξαπολύσει εναντίον μας οι δυτικοί τοκογλύφοι και οι εκβιαστές της ευρωζώνης.

Οι Έλληνες ήταν πάντα πρόθυμοι και αποφασισμένοι να θυσιασθούν για την ελευθερία ως το υπέρτατο αγαθό της ζωής και μάθαμε στην πολύχρονη ιστορία μας ότι αυτή την ελευθερία δεν μας την παραχωρεί κανένας, παρά μόνον η απόφαση να συντριβεί η τυραννία.

Αυτή ήταν η βάση της ελληνικής Οικουμένης την αλεξανδρινή εποχή που οι Έλληνες κυβέρνησαν τον ελληνιστικό κόσμο και τον οδήγησαν σε μια άνευ προηγουμένου ελευθερία, παιδεία και πολιτισμό.

Ο ελληνισμός ανέδειξε τον άνθρωπο-πρόσωπο, ενώ οι σημερινοί εξουσιαστές της νεοφιλελεύθερης Νέας Τάξης επιζητούν την εξάλειψή του. Θέλουν να επικρατήσουν κατά κράτος δημιουργώντας ένα αντι-ανθρώπινο, απρόσωπο οργουελικό σύστημα χρηματιστικής εξουσίας που θα ισοπεδώσει κάθε ατομική και συλλογική ιδιοπροσωπία.

Ζούμε τον τρίτο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, πιο απειλητικό από τους προηγούμενους, που τον έχει κηρύξει μια πρωτοφανής συμμαχία του ναζιστικού πνεύματος με τον τραπεζικό σιωνισμό χρησιμοποιώντας τα «πάντσερ» του χρέους και την προπαγάνδα του ηλεκτρονικού φόβου.

Πίσω από την σημερινή, ισοπεδωτική των λαών, κοινωνική μηχανική κρύβονται τα ίδια εταιρικά συμφέροντα βιομηχανιών και τραπεζών που πυροδότησαν τους δύο προηγούμενους πολέμους και τις ναζιστικές θηριωδίες.

Για την δράση των ναζιστικών καρτέλ είχε μιλήσει ανοικτά ο Αμερικανός εισαγγελέας Taylor στην δίκη της Νυρεμβέργης, λέγοντας τα εξής: «Χωρίς την χρηματοδότηση από συγκεκριμένες εταιρείες, ούτε ο πρώτος ούτε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος θα είχε διεξαχθεί».

Η δικτατορία των «αγορών» και η επιβολή της απληστίας ως διεθνούς «δικαίου» της νεοφιλελεύθερης λεηλασίας δεν προέκυψαν ξαφνικά με παρθενογέννηση. Υπάρχει ένα βάθος χρόνου τουλάχιστον τεσσάρων δεκαετιών σ’ αυτή την διαδικασία.

Όλα, θα μπορούσαμε να πούμε, ότι ξεκίνησαν ένα φθινοπωρινό πρωϊνό του 1973 στο χιλιανό λιμάνι του Βαλπαραΐζο, όταν συναντήθηκαν εκεί οι ανώτατοι αξιωματικοί του στρατού, της αεροπορίας και του ναυτικού της Χιλής, όπως ο Αουγκούστο Πινοσέτ, ο Χοσέ Μερίνο, ο Γκουστάβο Μεντόζα και Σία... με αξιωματούχους των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών για να δώσουν το πράσινο φως για την χιλιανή «επιχείρηση ΚΟΝΔΩΡ».

Το όνομα του «Αρπακτικού των Άνδεων» ήταν ο κωδικός του κοινού συνωμοτικού σχεδίου των ΗΠΑ με τους στρατοκράτες της Λατινικής Αμερικής για την επιβολή των πρώτων νεοφιλελεύθερων δικτατοριών που κατέστρεψαν κάθε ίχνος εθνικής κυριαρχίας και λεηλάτησαν τον πλούτο μιας ολόκληρης ηπείρου.

Σε λίγες μέρες, τα τανκς διέσχιζαν τους δρόμους του Σαντιάγκο και τα πολεμικά αεροπλάνα βομβάρδιζαν το προεδρικό μέγαρο, μέσα στο οποίο ο επικεφαλής της κυβέρνησης της Unidad Popular («Λαϊκής Ενότητας») Σαλβαντόρ Αλλιέντε βρήκε τον θάνατο.

Η προοδευτική «παρέκκλιση» της Unidad Popular στην Χιλή του σοσιαλιστή Αλλιέντε, του νομπελίστα ποιητή πάμπλο Νερούντα, του κομμουνιστή ηγέτη Λούις Κορβαλάν, έσβησε μέσα στο αίμα και την τρομοκρατία σ’ ένα αδίστακτο πογκρόμ που ακολούθησε το στρατιωτικό πραξικόπημα της 11^ης Σεπτεμβρίου του 1973.

Λίγες ημέρες μετά βγήκε ο Λευκός Οίκος, δια του προέδρου Νίξον, και προειδοποίησε ότι η Χιλή είναι το παράδειγμα τού τι περιμένει όποιον λαό τολμήσει να παρεκκλίνει από τις επιταγές της αυτοκρατορίας.

Στην Χιλή εφαρμόστηκε το πρώτο πείραμα του σκληρού νεοφιλελευθερισμού με τις αθρόες ιδιωτικοποιήσεις, την διάλυση του κράτους -στο κοινωνικό του σκέλος, βέβαια, γιατί η κρατική εξουσία της ελίτ υπήρξε σιδηρά-, την διεύρυνση της φτώχειας και την υπερσυγκέντρωση του πλούτου στους λίγους, την φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης και όλα αυτά τα φαινόμενα που, μετά από τέσσερις δεκαετίες ρηγκανισμού, θατσερισμού και ευρωπαϊσμού αλά Μάαστριχτ, τα βιώνουμε σήμερα στην Ευρωζώνη.

Η Ελλάδα, που αντιστέκεται στην Τρόϊκα και την ΕΚΤ, απειλείται με τον ίδιο τρόπο, και με τις banks στην θέση των τανκς, να «τιμωρηθεί» για παραδειγματισμό των υπολοίπων εταίρων ώστε να μην τολμήσουν να αμφισβητήσουν το ολέθριο μοντέλο της Γερμανικής Ευρώπης της Μπούντεσμπανκ και του Ευρώ.

Το ωραίο είναι, όπως έλεγε ο Παναγιώτης Κονδύλης στην κριτική του για το «Τέλος της Ιστορίας», ότι «οι οπαδοί τού προσωρινά νικηφόρου καπιταλιστικού φιλελευθερισμού ξεκινούν από την ίδια περίπου φιλοσοφία της ιστορίας, όπως άλλωστε οι μαρξιστές: μιλούν σαν η Ιστορία να διανύει, έστω και με προσωρινές παρεκκλίσεις, μιαν ευθύγραμμη τροχιά, στο τέρμα της οποίας βρίσκεται κατ’ αναγκαιότητα ένας ενιαίος και ειρηνικός κόσμος. Επίσης, όπως οι μαρξιστές, πιστεύουν ότι οι οικονομικοί παράγοντες, δηλαδή η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και η διαπλοκή των οικονομικών, αποτελούν τις κινητήριες δυνάμεις της ιστορικής περιόδου, η οποία θα υποκαταστήσει τον πόλεμο με το εμπόριο». (περιοδικό Νέα Κοινωνιολογία, τ.25, Άνοιξη 1998)

Όμως, αυτές οι ψυχοπαθείς νεοφιλελεύθερες χρηματιστηριακές ελίτ, που ισχυρίζονται ότι τέλειωσε η ιστορία στηριζόμενες στις έωλες θέσεις των Λήο Στράους, Φρήντμαν και Φουκουγιάμα..., να είναι βέβαιες ότι η Ιστορία τους περιμένει στην γωνία.

Η αυτοκρατορία τους στηρίζεται στην εικονική εξουσία των ΜΜΕ και στην διάχυση του φόβου.

Η ψευδαίσθηση ότι οι ΗΠΑ είναι το ισχυρότερο έθνος και η μοναδική υπερδύναμη αντικρούεται από την πραγματικότητα που λέει ότι η Αμερική έχει χάσει όλους τους πολέμους της τελευταίας 15ετίας στην πράξη, τάχει κάνει μαντάρα στην Μέση Ανατολή ...και τώρα μετατρέπεται σταδιακά αυτή σε ένα πεδίο μάχης, καταπιέζοντας τον ίδιο τον λαό της.

Ταυτόχρονα, η ρωσσική αντίσταση ισχυροποιείται, γι’ αυτό έχει στοχοποιηθεί ο Πούτιν, με την επίκληση της παραμύθας των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και την στρατηγική περικύκλωση της Ρωσσίας. Έτσι κλαψούριζαν οι υποκριτές της Δύσης, και ιδίως οι Βρετανοί, για την «ασπλαχνία» των Ρώσσων, όταν η σκυλίτσα-κοσμοναύτης Λάϊκα, που έστειλαν οι Ρώσσοι στο διάστημα, δεν άντεξε, την ίδια εποχή που κρεμούσαν στην Κύπρο (το 1956) τους Καραολή και Δημητρίου...

Μέσα σ’ αυτόν τον παγκόσμιο χαοτικό και ασταθή ευρωπαϊκό περίγυρο, η Ελλάδα είναι ο «ασθενής» κρίκος ενός ευρύτερου γεωπολιτικού-οικονομικού συστήματος που καταρρέει.

Αυτό όμως σημαίνει ότι η χώρα μας, που είναι στο κομβικό σημείο του γενικότερου ευρασιατικού χάρτη, μπορεί να έχει πολλαπλασιαστικό γεωστρατηγικό ρόλο και όχι ότι είμαστε «μικρό μέγεθος» και μη υπολογίσιμο, όπως προσπαθούν τα καθεστωτικά φερέφωνα της αποχαυνωτικής «ενημέρωσης» να μας πείσουν.

Η ανθελληνική μανία που επικρατεί σε όλα τα ευρωπαϊκά κέντρα αποφάσεων και φόρα, η λυσσασμένη αντίδραση σε κάθε υποψία γεωπολιτικής «παρέκκλισης» της Ελλάδας με τη νέα κυβέρνηση Κοινωνικής Σωτηρίας αποκάλυψε ξεκάθαρα τα στερεότυπα, με βάση τα οποία λειτουργούν οι άσπονδοι φίλοι μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Μας χλευάζουν και αποκαλούν τον Βαρουφάκη «κλόουν», όπως παράλληλα λένε και τον Πούτιν, όπως έλεγαν και τον Τσάβες μέχρι... να τον πεθάνουν.

Αυτό δείχνει ποιοι φοβούνται πραγματικά ένα GREXIT και ένα νέο συσχετισμό δυνάμεων στο Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο.

Ας το κατανοήσει καλά αυτό η κυβέρνηση και να μην συναινέσει σε καμμία «έντιμη» ύβρη κατά του ελληνικού λαού, που ΔΕΝ χρωστά σε κανέναν και της έδωσε εντολή να αντισταθεί και να καταργήσει τα μνημόνια, και του ελληνικού πολιτισμού που διαχρονικά εκμηδένισε τον φόβο και καταπάτησε τον θάνατο.

Για την ΥΒΡΗ που διαπράττουν σήμερα τα κατακάθια του δυτικού κόσμου, ο ντελβές των Σάϋλωκ, που απαιτούν την σάρκα του έθνους μας για να την κατασπαράξουν, αδυνατώντας να κατανοήσουν τον ρόλο της Ελλάδας στην Ευρώπη, όπως κάποιοι σοφότεροι προκάτοχοί τους, για αυτή την Ύβρη έρχεται γρήγορα η ΝΕΜΕΣΗ. Αυτό και μόνο είναι η απάντηση που αξίζει σ’ αυτούς τους μικρόψυχους γραφειοκράτες, τους «nobodies» των Βρυξελλών.

Αρχαίοι ιστορικοί αναφέρουν ότι μετά την καταστροφή της Καρχηδόνας, ο Σκιπίων Αφρικανός ο Νεώτερος δάκρυσε βλέποντας την φοβερή τιμωρία των εχθρών του, γιατί θυμήθηκε τον ομηρικό στίχο «ἔσσεται ἦμαρ ὅτ᾽ ἄν ποτ᾽ ὀλώλῃ Ἴλιος ἱρὴ» («θα έρθει η μέρα κατά την οποία θα χαθεί το ιερόν Ίλιον») και αναλογίστηκε ότι και η Ρώμη μπορεί να τη βρει η ίδια μοίρα.

«Πολύ μικρότερα πνεύματα και πολύ μικρότερες ψυχές κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Μόλις η δική τους ιδεολογική παράταξη καταγάγει μιαν αποφασιστική νίκη, σπεύδουν αν εξαγγείλουν το τέλος της Ιστορίας, ούτως ωστε τίποτε να μην μπορεί πλέον να αναιρέσει αυτήν τη νίκη. Ή κάνουν κάτι πρακτικά ισοδύναμο: ζωγραφίζουν το ιστορικό μέλλον έτσι, όπως θα όφειλε να διαμορφωθεί, να ο τρόπος, με τον οποίο ο νικητής αρέσκεται να κατανοεί τον εαυτό του και τη δραστηριότητά του, συνέπιπτε πράγματι με την αντικειμενικά δεδομένη πορεία της Ιστορίας». (Παν. Κονδύλης, βλέπε παραπάνω)

Οι ελίτ, που σήμερα μας λοιδωρούν και μας απειλούν, είναι φορείς έσχατης παρακμής και οι τρομακτικοί γεωπολιτικοί σεισμοί που έρχονται θα τις στείλουν σύντομα στα ερείπια της τοκογλυφικής «ουτοπίας» τους, θαμμένους κάτω από αυτά σαν νέους Άτλαντες.

Το προτσές της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει θεμελιωθεί σε μια βαθειά αυταρχική και αντιδημοκρατική αντίληψη. Η ρήξη μ' αυτή την ευρωπαϊκή "νομιμότητα", η αντίσταση στην συγκεκριμένη νομισματική αρχιτεκτονική του Ευρώ, η ανυπακοή στις ευρωπαϊκές Συνθήκες, είναι ο μόνος δρόμος για την ανάκτηση της δημοκρατίας και της εθνικής κυριαρχίας.

Με την δύναμη της Ελλάδας μπορεί ν' ανοίξει μπροστά μας μια νέα ιστορική περίοδος με ανατρεπτικούς προβληματισμούς για τον ρόλο του κράτους, τους κοινωνικούς θεσμούς, την συμμετοχική δημοκρατία και νέες μορφές κοινωνικού ελέγχου της εξουσίας. Προϋπόθεση γι' αυτό είναι να πάψει η τοκογλυφία εις βάρος των πολιτών με γενικευμένη Σεισάχθεια, να εθνικοποιηθεί η Κεντρική Τράπεζα, να απομονωθεί η "εσωτερική τρόϊκα" στους κρατικούς θεσμούς και στα ΜΜΕ και να αναθεωρηθεί ο μονομερής εξωτερικός προσανατολισμός της χώρας.

Κανέναν συμβιβασμό δεν υπάρχει βιάση να κάνουμε μ' αυτά τα καθάρματα, παρά μόνο να ακούσουμε τις επιταγές των προγόνων μας και των ποιητών μας ανά τους αιώνες, που, όπως ο Βάρναλης, μας λένε: «Κι αν είναι ο λάκκος σου βαθύς, χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς».

Μόνο μ' αυτό τον τρόπο θα μπορέσει η Ελλάδα να ξεσηκώσει μαζί της την Ευρώπη και να γίνει πάλι ο ευλογημένος τόπος όπου το πνεύμα των Δυτικών αντιφρονούντων νιώθει ως να επιστρέφει στο σπίτι του.

*[Δημοσιεύθηκε στο HELLENIC NEXUS τ.96, Μάϊος 2015]