Κατασκευή “Μεταμοντέρνων” Συνειδήσεων

Κατασκευή “Μεταμοντέρνων” Συνειδήσεων

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Όταν εξελέγη πρόεδρος των ΗΠΑ ο Ντόναλντ Τραμπ με το σύνθημα “America first” (Πρώτα η Αμερική), ο Γιόσκα Φίσερ, πρώην αντικαγκελάριος και υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας -και κάποτε ριζοσπάστης επικριτής του δυτικού φιλελεύθερου κατεστημένου, ο οποίος στη συνέχεια, όπως πολλοί άλλοι, καταβροχθίστηκε από αυτό-, έγραψε ότι “Τώρα που ο Ντόναλντ Τραμπ εκλέχθηκε πρόεδρος των ΗΠΑ, το τέλος όλων αυτών που κάποτε όριζαν την “Δύση” είναι παραπάνω από σίγουρο”.

Αυτό είναι αλήθεια, αλλά η απρόσμενη νίκη του Ντόναλντ Τραμπ δεν φαίνεται ακόμα να αλλάζει σημαντικά τις δομικές προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι αμερικανο-ρωσικές σχέσεις και η παγκόσμια ειρήνη.

Έχουν περάσει σαράντα ημέρες στον Λευκό Οίκο και ακόμα το βαθύ κράτος των neocons ελέγχει την Ουάσιγκτων, επιμένοντας στο στάτους κβο της μονοπολικής ηγεμονίας της μίας και μόνης υπερδύναμης και της πλήρους μετωπικής στρατιωτικής επιθετικότητας. Ο εξαναγκασμός σε παραίτηση του Συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας Μάϊκλ Φλυνν ήταν μια σαφής επίδειξη δύναμης.

Και αφού οι neocons επιδιώκουν πάντα την διαρκή ανάμιξη στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων χωρών, η γεωπολιτική σκακιέρα θα συνεχίζει να πολώνεται προς τον γκρεμό του ολέθρου.

Εν τω μεταξύ, και στο εσωτερικό των ΗΠΑ ο αυξανόμενος οργουελικός έλεγχος και η τυφλή μανία κατά του Τραμπ δημιουργούν συνθήκες ώριμες για να ξεσπάσει ακόμα και εμφύλιος πόλεμος στις αμερικανικές πολιτείες.

Μόλις πέντε χρόνια πριν, ο δισεκατομμυριούχος Τζωρτζ Σόρος είχε πει στο Newsweek ότι έρχεται μια περίοδος “κακού” στην Αμερική, προβλέποντας βίαιες ταραχές (25/01/2012, www.rt.com, George Soros predicts riots, police state and class war for America), αστυνομικό κράτος και ταξικό πόλεμο. Και φαίνεται ότι άρχισε να το πραγματοποιεί. Οι σημερινοί “εξεγερμένοι” στις πόλεις και τις πανεπιστημιουπόλεις σε ολόκληρη την χώρα είναι μόνο ένα παράδειγμα του πώς οι νεότεροι πολίτες στις δυτικές χώρες (ΗΠΑ και ΕΕ) έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου από τα δεκάδες Ιδρύματα της “Open Society” του Σόρος, που λειτουργούν με στόχο να ελέγξουν με βίαιο τρόπο την κατάσταση και να επιβάλουν τον νόμο τους στα κολλέγια και τα πανεπιστήμια σε Ευρώπη και Αμερική.

Εκπαιδευμένα αυτά τα πλήθη από την κοινωνική μηχανική των think-tanks της ελίτ της παγκοσμιοποίησης σε έναν στρατό φανατικών ιδεοληπτικών “πολιτικά ορθών” ρομπότ, έχουν γίνει οι σημερινοί φαιοχίτωνες, το ισοδύναμο των νεαρών της ναζιστικής νεολαίας στον μεσοπόλεμο.

Επί δεκαετίες, τα χρήματα του Σόρος χρηματοδοτούσαν τις αλλαγές των -μη φιλικών στην νέα τάξη των γκλομπαλιστών- καθεστώτων καθώς και τις πολιτικές και οικονομικές “εξεγέρσεις” σε ολόκληρο τον κόσμο και τώρα αυτό επαναλαμβάνεται μέσα στην ίδια την Αμερική, υποκινώντας μια νέα “χρωματιστή επανάσταση” που θ' ανοίξει τον δρόμο σε ένα πραξικόπημα εναντίον ενός άρτι εκλεγμένου προέδρου των ΗΠΑ.

Οι ηγέτες του πλανήτη είναι μάστορες στην τέχνη της παραπλάνησης με τις επιχειρήσεις “false flag” (μυστικές, προπαγανδιστικές ή παραστρατιωτικές επιχειρήσεις) για να μας κρατούν απολύτως ανυποψίαστους, αδύναμους και πρόθυμους να στραφούμε ο ένας εναντίον του άλλου ώστε αυτοί να συνεχίσουν ανεξέλεγκτοι τα εγκλήματά τους κατά της ανθρωπότητας.

Το πώς αυτή η “νεοφιλελεύθερη, μετανεωτερική, πολιτική και πολιτισμική αντεπανάσταση, που εκδηλώθηκε με ορμή τα τελευταία 30-40 χρόνια και επιταχύνθηκε μετά την κατάρρευση του ανατολικού συνασπισμού”, κατάφερε να επιβάλει σε μεγάλο μέρος της δυτικής κοινωνίας, κυρίως στους νέους που δεν έχουν βιώματα και μνήμες, τα μεταεθνικά και γκλομπαλιστικά “πρότυπα” πραγματεύεται το έργο των καθηγητών Κώστα Μελά και Γιάννη Παπαμιχαήλ, που πρόσφατα κυκλοφόρησε (Το ανυπόφορο βουητό του κενού – Όψεις της μετανεωτερικότητας στην ελληνική κοινωνία, εκδ. Αγγελάκη, Αθήνα 2016).

Άτομα, τάξεις και λαοί στην κιμαδομηχανή της παγκοσμιοποίησης

Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση ως οικονομικό και πολιτικό σύστημα απαίτησε εξ αρχής την κατάργηση κάθε συνόρου και, μέσα σ' αυτά τα πλαίσια, ο δυτικός πολιτισμός κατέστη αχαλίνωτα εθνοκτόνος.

Ο “ανθρωπισμός”, ως κυρίαρχη ιδεολογικά πολιτική ηθική οργανωμένη γύρω από το “δικαιωματούχο άτομο” και την έννοια της “μειονότητας”, έγινε τις τελευταίες δεκαετίες η κεντρική πολιτική ιδεολογία της ισοπεδωτικής και απάνθρωπης καπιταλιστικής διεθνοποίησης.

Ένα ψευδο-στασιαστικό, επιφανειακό, κλίμα νεολαιΐστικης “πολιτικά ορθής” εξέγερσης, η οποία στρέφεται ενάντια στο “οικείο”, την ιστορικότητα των κοινωνιών, το έθνος και την παράδοση, συμπλήρωσε τους νεοφιλελεύθερους ιδεολογικούς εκσυγχρονισμούς των νοοτροπιών, όπως εξηγεί ο Γιάννης Παπαμιχαήλ:

“Ενάντια, επίσης, σε κάθε ιδέα σταθερής δέσμευσης του ατόμου σε συλλογικά ιδεώδη και υποχρεώσεις, σε κάθε ιστορική εξιδανίκευση των πολιτικών αγώνων των λαών για την Ελευθερία και την Δημοκρατία, σε κάθε αναφορά στην έννοια του έθνους και, κατά μείζονα λόγο, σε κάθε απόπειρα πολιτικής νομιμοποίησης του νεότερου αστικού κράτους με όρους ιστορικούς”.

Σε ελάχιστα χρόνια, χάρη στην δύναμη της μιντιακής προπαγάνδας και της “ενσωματωμένης” ακαδημαϊκής κοινότητας, οι νέοι του δυτικού κόσμου αφομοίωσαν ασυζητητί όλο τον γκλομπαλιστικό “αντικομφορμισμό” των ατομικιστικών προτύπων κοινωνικής και ιδεολογικής συμπεριφοράς. Σ' αυτό συνέβαλε τα μάλα και η αφέλεια, αν όχι η εξαγορά, της καταρρέουσας, πάλαι ποτέ ιστορικής αριστεράς, που συμβαδίζει χέρι-χέρι με τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς της κατανάλωσης και της “ανοιχτής αγοράς”.

Πιστεύοντας στα ανούσια “ανθρωπιστικά” ιδεώδη του ψευδο-οικουμενισμού και στην ασαφή έννοια της “ανεκτικότητας στο διαφορετικό”, αποκαλούν “αντιεθνικισμό” την κουλτούρα της πολιτικής αδιαφορίας και παθητικότητας.

Διεκδικούν με πάθος την κατάργηση όλων των συνόρων και αγαπούν τα ιδεολογήματα της “ανοιχτής παγκόσμιας κοινωνίας”... τής τόσο γεμάτης από ιδιαιτερότητες, μειονότητες και άλλες “διαφορετικότητες” όλων των ειδών, κοινωνικών και σεξουαλικών.

Γενικότερα, οι νέοι της παγκοσμιοποίησης φαίνονται να “μην έχουν καμμία μνήμη της εποχής πριν την επέλευση του (γυμνού, νεοφιλελεύθερου) καπιταλισμού”, όπως συνοψίζει επιγραμματικά ο Έρικ Χόμπσμπαουμ στο βιβλίο του Η Εποχή των Άκρων (εκδ. Θεμέλιο, Αθήνα 1997).

Για να αποδομηθεί το συλλογικό φαντασιακό και να μετριασθούν οι λαϊκές αντιστάσεις στην εκ των άνω εισαγόμενη πολιτική κουλτούρα των δυτικών χρηματοπιστωτικών ελίτ, τεράστιο ρόλο έπαιξαν οι μεταμοντέρνες επεμβάσεις στην νεότερη ιστοριογραφία στις περισσότερες ευρωπαϊκές κοινωνίες.

Γνωρίζουμε πολύ καλά στην χώρα μας, που για τριάντα περίπου χρόνια, οι νέοι Έλληνες “Ευρωπαίοι πολίτες” του νεοφιλελεύθερου “εκσυγχρονισμού” βομβαρδίστηκαν με τα πιο απίθανα και ανιστόρητα ιδεολογήματα. Έμαθαν ότι η ιστορία των προγόνων μας είναι ένας εθνικιστικός μύθος, τον οποίο πίστευαν οι αγράμματοι παππούδες και οι ιδεοληπτικοί του πατριωτισμού... Έμαθαν για τον “συνωστισμό” της Σμύρνης και την “αυτοκτονία” των γυναικών του Ζαλόγγου.

Τα “δόγματα του σοκ” και η κατάργηση της δημοκρατίας από την πλευρά της νεοφιλελεύθερης οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας στηρίχθηκαν πολιτικά από συστήματα παιδείας που πρότειναν μια οικονομιστική, τεχνοκρατική, εργαλειακή θεώρηση της πραγματικότητας σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.

Όλοι οι παραπάνω λόγοι είναι αυτοί που συνετέλεσαν ώστε μέχρι τώρα, μετά από επτά χρόνια γερμανικής οικονομικο-πολιτικής κατοχής, η ελληνική κοινωνία να μην έχει ανακαλύψει την συκοφαντημένη δυναμική των εθνικοαπελευθερωτικών προταγμάτων για να ξεσηκωθεί αποτελεσματικά ενάντια στους δυνάστες της και τους ντόπιους συνεργάτες τους.

Η ύστερη μάχη της ελίτ των Γκλομπαλιστών

Παρ' όλα αυτά, η αντίσταση του ελληνικού λαού -συγχυσμένη, διασπασμένη, προδομένη και ανολοκλήρωτη μέχρι τώρα- έγινε το έναυσμα για μια σειρά ηχηρών ανατροπών των σχεδίων της Παγκοσμιοποίησης. Το μικρό μεν, αλλά αποφασιστικό, ποσοστό του 2% για την έκβαση του Brexit οφείλεται εν πολλοίς στην αποκρουστική εικόνα που έδειξαν οι Γερμανοί και τα τσιράκια τους στην Ευρω-γραφειοκρατία των Βρυξελλών κατά την περίοδο της ελληνικής κρίσης το 2015, σύμφωνα με ομολογία του ίδιου του Νάϊτζελ Φάρατζ. Το μίσος με το οποίο αντιμετώπισαν, και συνεχίζουν να το κάνουν, τους Έλληνες οι επίγονοι του Φύρερ, ξύπνησε στους Βρετανούς μνήμες από τις ημέρες του '40 και την επιχείρηση ισοπέδωσης του Λονδίνου από τις βόμβες της γερμανικής Λουφτβάφε.

Η γενικευμένη αφύπνιση των λαϊκών στρωμάτων και της πτωχευμένης μεσαίας τάξης που, όχι μόνο χάνουν το σταθερό έδαφος κάτω από τα πόδια τους με όλα αυτά τα μεταμοντέρνα ιδεολογήματα, αλλά και την ίδια την δυνατότητα της μόνιμης απασχόλησης, ή και της επιβίωσης, ζώντας σε διαρκή επισφάλεια και ανέχεια, έφερε και στις ΗΠΑ την ανατροπή της πολιτικής παράδοσης στον Λευκό Οίκο.

Αποδεικνύεται έτσι, με άλλα λόγια, ότι οι εθνικοί λαοί που ζουν για αιώνες σε ένα ιστορικώς νοηματοδοτημένο έδαφος, το οποίο θεωρούν “πατρίδα” τους και συνδέονται βαθιά με πρακτικές και μεταφυσικές αξίες σχετικές με αυτό το “χώμα” που ήταν “δικό τους”, έχουν μια ιστορική αίσθηση συνέχεια, που είναι πολύ πιο ανθεκτική από τα μεταμοντέρνα ιδεολογήματα.

Είναι γεγονός, λοιπόν, ότι οι σκοτεινές δυνάμεις των νεοταξιτών του “παγκόσμιου χωριού” ξεγυμνώνονται και αμφισβητούνται σήμερα με πρωτοφανή τρόπο, γι' αυτό απεργάζονται την τελική γενοκτονία για τους λαούς της ανθρωπότητας.

Ο κίνδυνος είναι πραγματικά πολύ μεγάλος αν καταφέρουν να αποτρέψουν την συνεργασία των ΗΠΑ με την Ρωσία, απαραίτητη προϋπόθεση για να ευοδωθούν οι βασικές ελπίδες για ειρήνη: συνεργασία για την εξάλειψη του ισλαμικού εξτρεμισμού, κατ' αρχάς, και μείωση της εμπλοκής του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στην Ευρώπη, την Μέση Ανατολή και αλλού. Οι δύο πλευρές πρέπει να καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια για να επιτύχουν πρόοδο σε αυτά τα θέματα, ακόμα και στην περίπτωση που δεν θα είναι εφικτή μια συνολική συμφωνία. Τόσο ο Τραμπ όσο και ο πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν φαίνεται να έχουν καλές προθέσεις, και αυτό είναι σημαντικό.  Όμως, από την άλλη πλευρά, καθένας που γνωρίζει την πραγματικότητα στην Ουάσιγκτων την τελευταία γενηά δεν έχει καμμιά αμφιβολία για το πόσο εμμονικός είναι ο φόβος και το μίσος για την Ρωσία, στοιχείο αναπόσπαστο της μεταμοντέρνας κουλτούρας της αμερικανικής πολιτικής και των μέσων ενημέρωσης.

Όλα τα νεοφιλελεύθερα κατεστημένα ΜΜΕ έβαλαν τα δυνατά τους να διαμορφώσουν την κοινή γνώμη υπέρ της Χίλλαρυ, αλλά απέτυχαν. Προπαγάνδισαν τον Τραμπ ως τον υποψήφιο του Κρεμλίνου. Μετά την νίκη του, η CIA κατηγόρησε την Ρωσία για χακάρισμα των εκλογών προς όφελος του Τραμπ. Η κληρονομιά του Ομπάμα συνοψίζεται στο σύνθημα “Κατηγορώ την Ρωσία” και αυτό επιβλήθηκε μετά από την έμπρακτη αντίσταση, πολιτική και στρατιωτική, του Πούτιν κατά των σχεδίων των παγκοσμιοποιητών. Έτσι, στην παγκόσμια σκηνή κατηγορούσαν την Ρωσία για τα πάντα: έριχναν το φταίξιμο ακόμα και για την αποτυχία των δυτικών δημοκρατιών στην Ρωσία... “Η Ρωσία χακάρισε τις αμερικανικές εκλογές και τώρα χακάρει τις ευρωπαϊκές δημοκρατίες” -αυτό το αφήγημα προπαγανδίζεται μέσα από μπαράζ κατασκευασμένων ειδήσεων.

Εδώ αναφύεται το ερώτημα: γιατί η παγκοσμιοποιητική ελίτ θεωρεί την Ρωσία ως την κύρια απειλή για την Νέα Τάξη τους;

Μια πρώτη απάντηση είναι, γιατί έχουν άμεση εμπλοκή στην κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης την δεκαετία του '90. Στην συνέχεια, βοήθησαν τους Ρωσοεβραίους Ολιγάρχες να ελέγξουν την βιομηχανική παραγωγή και τα διυλιστήρια πετρελαίου. (Υπάρχουν και βαθύτεροι ιστορικοί και πνευματικοί λόγοι που δεν είναι του παρόντος). Όμως, ο πρόεδρος Πούτιν όχι μόνο τους νίκησε στην Ρωσία, αλλά κατάφερε να περιορίσει την ηγεμονία τους σε ολόκληρο τον κόσμο εισάγοντας την ιδέα ενός κοινού πολυπολικού κόσμου. Τώρα, ο Πούτιν προειδοποιεί ότι διαβλέπει απόπειρες στις Ηνωμένες Πολιτείες να “απονομιμοποιήσουν” τον Αμερικανό πρόεδρο Τραμπ, χρησιμοποιώντας μεθόδους “τύπου Μαϊντάν”, που εφάρμοσαν πριν από λίγα χρόνια στην Ουκρανία.

Εν ολίγοις, η Αμερική, που χρησιμοποιήθηκε από τον Σόρος, τα δικά του μέσα ενημέρωσης και από αυτούς που ελέγχουν τον πλανήτη για να στήνει χρωματιστές επαναστάσεις σε ολόκληρο τον πλανήτη, από την Λατινική Αμερική μέχρι την Ουκρανία, τώρα δέχεται επίθεση από το ίδιο “επιτελείο” στο εσωτερικό της. Το εκβιαστικό μήνυμα είναι σαφές: “ή θα υποταχθείτε ή θα καταστραφείτε”, και μπορεί να εξουδετερωθεί μόνο με μια επικών διαστάσεων αποφασιστική επιλογή.

Οι επόμενοι μήνες θα είναι ίσως το πιο κρίσιμο χρονικό διάστημα στην σύγχρονη ιστορία.

*Δημοσιεύθηκε στο Hellenic Nexus τ.116, Μάρτιος 2017