Από την μνημονιακή μετάλλαξη στον εθνικό ακρωτηριασμό

Από την μνημονιακή μετάλλαξη στον εθνικό ακρωτηριασμό

“...αν η πατρίδα σωθεί...

θα είμαστε αθάνατοι χάρη σ' αυτή

τη σωτηρία, αδιάφορο αν τα ονόματά

μας γίνουν ή όχι γνωστά”

(Από το δοκίμιο “Η Αθανασία” του Χόρχε Λούις Μπόρχες)

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Μέχρι τα τέλη του 20ου αιώνα -όταν ενταχθήκαμε το 1981 στην τότε ΕΟΚ και όταν μετά το '90 μπήκαμε στο άρμα της “παγκοσμιοποίησης”- οι Έλληνες απανταχού της Γης αισθάνονταν περήφανοι για την ιστορία τους, από τα πανάρχαια χρόνια μέχρι σήμερα, την πνευματική τους παράδοση, που γαλούχησε ολόκληρη την πολιτισμένη ανθρωπότητα και την γλώσσα τους που οι λέξεις της ενυπάρχουν σε όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες και την παγκόσμια επιστημονική ορολογία. Εδώ και μερικές δεκαετίες, όμως, ο ελληνισμός έχει γίνει στόχος ενός τεράστιου όγκου αποδομητικής προπαγάνδας, είτε με την μορφή των παγκοσμιοποιητικών ιδεολογημάτων που ισοπεδώνουν την ιστορία και τα εθνικά αφηγήματα, είτε από μια εγχώρια ενδοτική πολιτική αντίληψη που έχει κάνει σημαία της τον εθνομηδενισμό.

Αυτό έχει προκαλέσει μια μεγάλη παραίτηση και σύγχυση στην ελληνική κοινωνία, έχει τρώσει την περηφάνια των Ελλήνων και τους οδηγεί αναγκαστικά σε μια ενοχική και παθητική συμπεριφορά, έτοιμους να αποδεχθούν μοιρολατρικά κάθε βρώμικο σχέδιο σαν “λύση” στα μεγάλα κοινωνικά και εθνικά ζητήματα. Κάθε μέρα που περνάει αντιλαμβανόμαστε ότι οι επιπτώσεις της μνημονιακής μετάλλαξης της χώρας, ιδιαίτερα της τελευταίας περίπτωσης Τσίπρα, γίνονται ζοφερή πραγματικότητα που προοιωνίζει ένα ασταθές και επικίνδυνο εθνικό τοπίο.

Αυτή η εικόνα δικαιολογείται εν πολλοίς από το γεγονός ότι γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο για τον μέσο πολίτη να διακρίνει το “σωστό” από το “λάθος” σε μια εποχή υπερπληροφόρησης που, όμως, φαίνεται περισσότερο να είναι η “εποχή της εξαπάτησης”. Πιστεύουμε ότι είμαστε περισσότερο πληροφορημένοι από κάθε άλλη περίοδο στην ιστορία, αλλά ουσιαστικά η αληθινή γνώση χάνεται μέσα στον όγκο της υπερ-πληροφορίας.

Πληροφόρηση, ναι, υπάρχει πολλή, αλλά από ποιους διοχετεύεται; Από ποιους διαχειρίζεται;

Ποιον εμπιστευόμαστε ότι θα ερμηνεύσει σωστά τον τεράστιο όγκο των δεδομένων, τα οποία έχουν υποστεί επεξεργασία και κυκλοφορούν εδώ κι εκεί από διάφορους και τελικά διοχετεύονται μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα στο Ίντερνετ, καθώς και μέσα από τα κατεστημένα έντυπα; Σε μια εποχή που οι παραποιημένες ειδήσεις χρησιμοποιούνται σταθερά για την χειραγώγηση της κοινής γνώμης και τον επηρεασμό των πολιτικών αποτελεσμάτων, πώς διακρίνουμε την αλήθεια που είναι κρυμμένη στα επιδέξια μαγειρεμένα ψέμματα των κύκλων εξουσίας;

Από την πρώτη στιγμή της κρίσης, έντιμοι οικονομολόγοι, συνταγματολόγοι και ακτιβιστές, Έλληνες και ξένοι, φώναζαν ότι η μόνη λύση απέναντι στον δρόμο της εθελούσιας υποταγής ήταν η επιλογή της ρήξης με τους τοκογλύφους, της επιστροφής σε εθνικό νόμισμα, έξοδος από τον ζουρλομανδύα της ευρωζώνης και διαμόρφωση νέων γεωπολιτικών συμμαχιών στην βάση ανεξάρτητης, εθνικής, εξωτερικής πολιτικής.

Οι φωνές αυτές φιμώθηκαν, δαιμονοποιήθηκαν και γελοιοποιήθηκαν από τα συστημικά ΜΜΕ γιατί το μνημονιακό κατεστημένο δεν φοβόταν τόσο τις διαδηλώσεις των Αγανακτισμένων - όσο ογκώδεις κι αν ήταν, διαλύονταν εύκολα με τα ΜΑΤ και τα δακρυγόνα – όσο την συγκρότηση ενός σοβαρού, αντιμνημονιακού πολιτικού χώρου.

Η αποτυχία αυτή και η παραμονή της χώρας στο υπάρχον Ευρω-στάτους, μαζί με την μνημονιακή μετάλλαξη όλου του πολιτικού συστήματος, δεν είναι μόνο οικονομίστικο ζήτημα.

Έχει ασύλληπτα μεγαλύτερες παραμέτρους, που αφορούν το ίδιο το μέλλον της χώρας και του λαού μας, την γεωπολιτική της επιρροή και την ίδια την εθνική μας ακεραιότητα και επιβίωση.

Ο περιορισμός της δημοκρατίας και της λαϊκής βούλησης, εφ' όσον έχουν χάσει το νόημα οι εκλογές και τα δημοψηφίσματα, είναι πασιφανής και τα εθνικά θέματα που τίθενται στο τραπέζι εκβιαστικά για “λύσεις” - κυπριακό, σκοπιανό κ.λπ. - μας οδηγούν, μαθηματικά, από την μνημονιακή πληγή στον γεωγραφικό ακρωτηριασμό.

Πράγματι, ο μηχανισμός του εκμακεδονισμού, που δούλευε χρόνια και δουλεύει εντατικά σήμερα, αυτό τον τελικό σκοπό υπηρετεί. Η ΠΓΔΜ και οι κυβερνήσεις της ουδέποτε έκρυψαν αυτές τις προθέσεις, όπως τονίζουν Ακαδημαϊκοί από ολόκληρο τον κόσμο, του International Hellenic Association, στην επιστολή τους που έστειλαν προς τους υπευθύνους του ΟΗΕ, των ΗΠΑ και της ΕΕ. Τα αγάλματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου που έστησαν στα Σκόπια, η μετονομασία του αεροδρομίου των Σκοπίων σε αεροδρόμιο “Μεγάλου Αλεξάνδρου”, η έκδοση νομίσματος με τον Λευκό Πύργο της Θεσσαλονίκης, η εισαγωγή άρθρων στο σύνταγμά τους που συνεπάγεται δικαιώματα σε όλο το έδαφος της ιστορικής Μακεδονίας και τα αλυτρωτικά βίντεο που κυκλοφορούν είναι μερικές τρανταχτές αποδείξεις για το παιχνίδι που στήνεται σε βάρος της Ελλάδας. Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε επίσης τους στενούς δεσμούς που αναπτύσσουν οι Σκοπιανοί με την τουρκική ηγεσία, είτε κεμαλική είτε ισλαμιστική, η οποία σήμερα δια στόματος Ερντογάν θέτει θέμα αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάννης.

Όλα αυτά συμβαίνουν ενώ οι Σκοπιανοί στηρίζουν το “εθνικό” τους αφήγημα στο ότι είναι απόγονοι των Αρχαίων Μακεδόνων και ότι οι Έλληνες κατέχουν το μεγαλύτερο μέρος της πατρίδας τους.

Η επίσημη Ελλάδα, όμως, περί άλλα τυρβάζει, όπως αδιαφορεί και για την τύχη των 200.000 ελληνικής καταγωγής κατοίκων που απογράφονταν μέχρι το 1995 στο κρατίδιο των Σκοπίων.

Παρά ταύτα, ο ενδοτισμός και ο σταθερά φιλοδυτικός προσανατολισμός των ελληνικών πολιτικών ηγεσιών, ανεξαρτήτως ιδεολογίας, δεν μπορεί να συγκαλύψει τα συνεχώς εκπεμπόμενα σήματα κινδύνου από το ασταθές και πάντα εύφλεκτο τοπίο των νοτίων Βαλκανίων.

Η ζώνη πυρός των Βαλκανίων

Πριν από τρία χρόνια, ο τότε Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Τζων Κέρρυ μας υπενθύμισε πόσο εύθραυστη είναι η ειρήνη στην περιοχή. Τον Φεβρουάριο του 2015, αναφέρθηκε στις “χώρες στην ζώνη πυρός” μεταξύ Ουάσιγκτων και Μόσχας, τονίζοντας: “Όσο για την Σερβία, το Κόσοβο, το Μαυροβούνιο, την ΠΓΔΜ και άλλες, αυτές βρίσκονται στην ζώνη πυρός”.

Μια ματιά στον χάρτη των σημερινών Βαλκανίων μετά την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας μας θυμίζει κομμάτια από σπασμένο γυαλί: αναγνωρισμένες χώρες που είναι περισσότερο “μπανανίες” και προτεκτοράτα παρά σοβαρές κρατικές οντότητες, αδύναμα ψευδοκρατικά μορφώματα, όπως το Κόσοβο, δημιουργημένα για να εξυπηρετούν τα συμφέροντα του δυτικού συνασπισμού τον καιρό της μονοκρατορίας του.

“Οι τρεις βασικοί παράγοντες που θα μπορούσαν να αποσταθεροποιήσουν την περιοχή στο άμεσο μέλλον είναι η Βοσνία, το Κόσοβο (Μεγάλη Αλβανία) και τα Σκόπια”, προειδοποιεί ο Steven Gajic, του Ινστιτούτου Ευρωπαϊκών Σπουδών του Βελιγραδίου.

Ένας άλλος αναλυτής, ο Βρετανός διπλωμάτης Τίμοθυ Λες, θεωρεί ότι το κράτος των Σκοπίων είναι έτοιμο να διαλυθεί μέσα από ένα νέο κύμα συγκρούσεων ανάμεσα στην σλαβική πλειοψηφία και την αλβανική μειοψηφία. Η πολιτική επικαιρότητα φαίνεται να τον δικαιώνει, καθώς το κρίσιμο για την κυβερνητική συνοχή της σημερινής κυβέρνησης θέμα είναι η συνταγματική αναθεώρηση που θα καθιερώσει ως δεύτερη επίσημη γλώσσα του κρατιδίου την αλβανική. Η εθνικιστική αντιπολίτευση δεν πρόκειται να το δεχθεί, πράγμα που καθιστά απίθανο να περάσει από το Κοινοβούλιο, οπότε τα αλβανικά κόμματα πιθανόν να αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους από την κυβέρνηση Ζάεφ... Μ' αυτούς δηλαδή που εμείς συνδιαλεγόμαστε, θεωρώντας τους “υπεύθυνους” συνομιλητές, τους κυρίους “είπα-ξείπα” που στηρίζονται από μαφιόζους “Ουτσεκάδες”.

Το περασμένο καλοκαίρι, το Κέντρο για τις Διεθνείς Σχέσεις και την Αειφόρο Ανάπτυξη (CIRSD) οργάνωσε μια συζήτηση στο Βελιγράδι πάνω στο θέμα “Άνεμοι Αλλαγής” (οι φίλοι μας οι Σέρβοι έχουν κι αυτοί τις αυταπάτες τους ακόμη, παρά τις βόμβες του ΝΑΤΟ που δέχτηκαν στα κεφάλια τους). Εν πάση περιπτώσει, το συμπόσιο αυτό είχε ενδιαφέρον κυρίως γιατί συμμετείχε ένας ξεχωριστός προσκεκλημένος, ο Τζωρτζ Φρήντμαν (George Friedman) του Stratfor Institute, ένας από τους πιο σημαντικούς Αμερικανούς αναλυτές των διεθνών σχέσεων. Κατά την διάρκεια του συμποσίου θίχθηκαν πολλά θέματα-κλειδιά στην σημερινή γεωπολιτική κατάσταση στην Ευρώπη και στα Βαλκάνια, αναφορικά προς την νέα διακυβέρνηση του Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ.

Λίγα χρόνια πριν, στις 13 Μαΐου 2014, σε ένα άλλο συνέδριο στο Βελιγράδι, αφιερωμένο στην επέτειο των 100 χρόνων από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο διευθυντής του Stratfor είχε κάνει επίσης μια ενδιαφέρουσα ομιλία, με νύξεις για τις βαλκανικές χώρες.

Όπως είπε ο Φρήντμαν, είναι ξεκάθαρο στους Αμερικανούς ότι αυτός ο νέος Ψυχρός Πόλεμος θα μεταδοθεί, μεταξύ άλλων, και στα Βαλκάνια, πίσω από τις “buffer zones” (συνοριακές ζώνες) των συμμάχων της Αμερικής, τις οποίες ο ίδιος σχεδίασε σε έναν χάρτη, και τις χώρες μιας άλλης, φιλο-ρωσσικής ενδιάμεσης ζώνης, που διακατέχονται από φόβο για την δική τους ασφάλεια.

Ένας πιθανός αγωγός φυσικού αερίου, ο “South Stream”, συνέδεε αρχικά αυτή την ζώνη, αλλά έχει ακυρωθεί και αντικατασταθεί από τον “Turkish Stream”. Στις χώρες αυτής της “συνοριακής ζώνης” θα περιλαμβάνονται η Ελλάδα, η ΠΓΔΜ, η Σερβία και η Ουγγαρία, και πιθανώς η Σλοβακία, η Αυστρία και η Ιταλία.

Οι χώρες αυτές δεν θα συνδέονται μόνο μέσω του φυσικού αερίου, αλλά επίσης από τον νέο κινεζικό σιδηρόδρομο, ο οποίος προβλέπεται να συνδέσει τον Πειραιά με την Βουδαπέστη μέσω Σκοπίων και Βελιγραδίου, μεγάλης σημασίας για την μεταφορά των κινεζικών προϊόντων (COSCO) στην Κεντρική Ευρώπη.

Η ανατροπή στο “παιχνίδι” αυτό, πιστεύει ο Φρήντμαν, ήταν η απόφαση της Τουρκίας να κάνει μια μακροπρόθεσμη ενεργειακή συμφωνία με την ρωσσική Gazprom, αμέσως αφ' ότου η Βουλγαρία αποφάσισε να εγκαταλείψει τον South Stream, υπό την τεράστια πίεση των ΗΠΑ και της ΕΕ. Κάνοντας αυτή την κίνηση, η Τουρκία εντάχθηκε στην “φιλο-ρωσσική” ενδιάμεση ζώνη. Οι ΗΠΑ το γνωρίζουν καλά, πρόσθεσε ο Φρήντμαν, γιατί η Τουρκία έχει ιδιαίτερη σχέση με το κυρίαρχο μουσουλμανικό αλβανικό στοιχείο στα Βαλκάνια. Αυτό σημαίνει ότι, αν μια από τις ορθόδοξες χώρες των Βαλκανίων -Ελλάδα, Σερβία, Σκόπια, Βουλγαρία κ.ά.- για κάποιον λόγο έρθει σε σύγκρουση με τους Αλβανούς ή με άλλους Μουσουλμάνους, η συμφωνία για το φυσικό αέριο τίθεται σε κίνδυνο και η προοπτική γενικευμένου πολέμου με την Τουρκία δεν είναι απίθανη... Αυτό που θα πρέπει να μας προβληματίζει είναι αυτό που τόνισε ο καλά πληροφορημένος Αμερικανός αναλυτής:

“Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι στο Fort Monroe, όταν διεξάγουμε τα πολεμικά παίγνια, όλοι οι συμμετέχοντες χαίρονται να ανασύρουν παλιά πολεμικά παίγνια και να μελετούν τι πρέπει να γίνει, και έτσι η ιστορία επιστρέφει, δεν έχει τελειώσει τίποτα (...) και όλοι έχουμε τους παλιούς χάρτες”.

Αυτά λένε οι σοβαροί αναλυτές και όσοι αντιλαμβάνονται τα υπόγεια ρεύματα της γεωπολιτικής πραγματικότητας, την ώρα που η εγχώρια ενδοτική ελίτ αρέσκεται να μιλάει για “το τέλος της ιστορίας” και για “ανοιχτά σύνορα”, σπεύδοντας να κλείσει άρον-άρον τα εθνικά θέματα με “έντιμους συμβιβασμούς”, οι οποίοι ενέχουν τις καταστροφές του μέλλοντος. Το τραγικό προηγούμενο των συμφωνιών της Ζυρίχης για το Κυπριακό, που ήταν η αφετηρία για την μετά από 14 χρόνια εισβολή και κατοχή, δεν μας έβαλε μυαλό. Όσο κι αν, όμως, οι πολιτικοί μας προσπαθούν να είναι οι πειθήνιες μαριονέττες των ευρω-ατλαντικών κέντρων εξουσίας, εκεί που λαμβάνονται οι αποφάσεις την Ελλάδα θα την θεωρούν πάντα εν δυνάμει μέρος του “ορθόδοξου τόξου”. Γιατί κρίνουν με βάση το πολιτισμικό και ιστορικό παρελθόν, όπως ο Σάμιουελ Χάντιγκτον στην “Σύγκρουση των Πολιτισμών” του.

Δυστυχώς, “η έλλειψη εθνικής συνείδησης, η πλεονεξία, ο τυχοδιωκτισμός, η απουσία αστικής πατίνας, παιδείας και πολιτισμού” της ελληνικής ελίτ, κάθε απόχρωσης, μας οδηγεί για άλλη μια φορά σε εθνική μειοδοσία.

Οι παραπάνω χαρακτηρισμοί δεν προέρχονται από κάποιον “λαϊκιστή” -όπως είναι της μόδας η έκφραση από τους λογοκριτές των μίντια- αλλά από τον πιο διάσημο Έλληνα μπίζνεσμαν, τον Αριστοτέλη Ωνάση. Περιέχονται στο μοναδικό βιβλίο του, που κυκλοφόρησε πρόσφατα (“Το Εγχειρίδιο του Έλληνα εφοπλιστή”, εκδ. Άριστον) και το οποίο παρέμενε θαμμένο, σκοπίμως και επιμελώς, επί σχεδόν 70 χρόνια. Το βιβλίο αποτελεί ένα κατηγορώ κατά της ελληνικής μεγαλοαστικής τάξης για τους χειρισμούς της μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Οι απόγονοί τους, γαλουχημένοι όλοι με την εθελοδουλία, την ξένη παιδεία, τον επίπλαστο “ευρωπαϊσμό” και τα ψευτο-εκσυγχρονιστικά ιδεολογήματα, μας οδηγούν σήμερα στην ολοκληρωτική καταστροφή, που δεν θάναι μόνο οικονομική, κοινωνική, δημογραφική, αλλά και εθνική.

Ο ελληνικός λαός, όμως, πρέπει να είναι αυτός που θα πει την τελευταία λέξη, αγνοώντας τις απειλές τους, και δεν θα επιτρέψει να ανοίξουν τον ασκό του Αιόλου.

*Δημοσιεύθηκε στο Hellenic Nexus τ.127 - Φεβρουάριος 2018

**Σκίτσο του ΣΤΑΘΗ