Σόιμπλε και Plan Z: Προσφορά διεξόδου ή θανάσιμη απειλή;

Σόιμπλε και Plan Z: Προσφορά διεξόδου ή θανάσιμη απειλή;

Απολογία Βαρουφάκη Χωρίς Αυτοκριτική [Μέρος 3]

του Δημήτρη Γιαννόπουλου*

Οφείλουμε κάποτε να εξηγήσουμε αυτή την επιμονή του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε να επαναφέρει, κάθε τόσο, το ζήτημα του «Grexit» και αμέσως μετά ο ίδιος να το «αποσύρει».

Όπως τόνισε το βράδυ της περασμένης Τετάρτης «θα είναι πολύ δύσκολο για την Ελλάδα να αντιμετωπίσει τα οικονομικά της προβλήματα χωρίς το εργαλείο της υποτίμησης του νομίσματος».

Ο ίδιος ανέφερε ότι είχε προτείνει από το 2011, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου διόρισε υπουργό οικονομικών ο Ευάγγελος Βενιζέλος, να βγει η Ελλάδα από το ευρώ «με αντάλλαγμα μια τεράστια βοήθεια».

«Η έξοδος από το ευρώ θα είχε πλήξει άπαξ τη χώρα και θα είχε αποφευχθεί η ατελείωτη αυτή επίπονη διαδικασία για τον πληθυσμό» τόνισε ο Β. Σόιμπλε.

Την επόμενη μέρα, το υπουργείο οικονομικών της Γερμανίας έβγαζε ανακοίνωση πως «οι δηλώσεις Σόιμπλε δεν αφορούσαν επ’ ουδενί τη τρέχουσα κατάσταση στην Ελλάδα.»

Προς αποφυγή κάθε παρεξήγησης, επισημαίνουμε ότι το «εργαλείο υποτίμησης του νομίσματος» μπορεί να είχε κάποια θετικά αποτελέσματα στις εξαγωγές και τις ξένες άμεσες επενδύσεις, κατά την περίοδο 2010-11, αν συνοδευόταν και με δραστικό κούρεμα του δημοσίου χρέους.

Αλλά μετά την ήδη συντελεσθείσα έκτοτε πραγματική «εσωτερική υποτίμηση» διαθεσίμου εισοδήματος, μισθών, συντάξεων, ανθρώπινου και σταθερού κεφαλαίου της τάξεως του 40-80% (βλ. και μετανάστευση νέων επιστημόνων, αγορά ακινήτων, ξεπούλημα τραπεζών, εκποίηση δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας), οποιαδήποτε συζήτηση για επιπλέον συναλλαγματική «υποτίμηση» στοχεύει σε κατολίσθηση της χώρας από κατάσταση Βουλγαρίας σε εκείνη του ...Μπαγκλαντές.

Οικονομική ωφέλεια από μια συναλλαγματική αλλαγή σ’ αυτή τη φάση, θα έπρεπε να επικεντρωθεί αποκλειστικά στην απαραίτητη πλέον «νομισματική» αναχρηματοδότηση και ανακεφαλαιοποίηση μεγάλων τομέων οικονομικής δραστηριότητας, που έχουν κυριολεκτικά αποδεκατιστεί από την «εσωτερική υποτίμηση» και τον χρηματο-οικονομικό στραγγαλισμό  των μνημονίων, της τρόικα και ειδικά της ΕΚΤ. Κάτι τέτοιο όμως αποκλείεται να είναι μέσα στις προθέσεις ανακίνησης του Grexit από το Σόιμπλε, τις Βρυξέλλες ή τη τρόικα.

Εγκληματική μπλόφα 

Έτσι κάνει κάποιος που θέλει να στείλει μήνυμα υπενθύμισης προς εκείνους που ξέρουν τι εννοεί. Γιατί, επισήμως τουλάχιστον, το θέμα Grexit είχε λήξει μετά την άνευ όρων συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ. Το ανακοίνωσε λίγες μέρες πριν από τις εκλογές της 20 Σεπτεμβρίου 2015, ο αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Βιτόρ Κοστάνσιο, σε μια προφανή αβάντα στον Αλέξη Τσίπρα, που δεν εκτιμήθηκε όσο έπρεπε από τους αντιπάλους του.

«Το ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη δεν ήταν ποτέ μια πραγματική πιθανότητα», δήλωσε ο Κοστάνσιο στις 16 Σεπτεμβρίου, σε μακροσκελή συνέντευξή του στο Reuters. «Κάτι τέτοιο άλλωστε δεν θα ήταν νόμιμο,» πρόσθεσε, καλώντας την Ευρώπη «να σβήσει όποιες αμφιβολίες διατηρούνται για τη βιωσιμότητα της ευρωζώνης».

Ήταν λογικό να περάσει στα ψιλά των ελληνικών ΜΜΕ μια επίσημη επιβεβαίωση του γεγονότος πως η απειλή του Grexit δεν υπήρξε μόνο μια τεράστια επικοινωνιακή μπλόφα που ανεβοκατέβαζε τους δείκτες των αγορών κάθε φορά που άνοιγε το στόμα του για να μιλήσει ο Σόιμπλε.

Αποδείχθηκε επίσης πως ήταν μια παράνομη, εκβιαστική και τρομοκρατική απειλή, της οποίας η αέναη και διεθνώς ενορχηστρωμένη ανακίνηση (άλλοτε ως αναπόφευκτη και άλλοτε ως πιθανολογούμενη καταστροφή) είχε άμεσο αντίκτυπο, όχι μόνο στο εσωτερικό της ελληνικής οικονομίας – φυγή καταθέσεων, επενδυτών και επιχειρήσεων, πτώση χρηματιστηρίου, γενικευμένη αβεβαιότητα κλπ – αλλά και στις διεθνείς αγορές, όπου το Grexit λειτουργούσε ως έναυσμα αρνητικής κερδοσκοπίας.

 Οι τραγικές επιπτώσεις στην ελληνική οικονομία από την χιμαιρική προπαγάνδα του «επαπειλούμενου» Grexit, την κατατάσσουν στη κατηγορία της πολεμικής ενέργειας καθώς επιτείνει όλες τις συνέπειες της επίσης εκβιαστικής «πιστωτικής ασφυξίας». Ο μακροχρόνιος αυτός συνδυασμός εχθροπραξιών ψυχολογικού και οικονομικού πολέμου, επισύρει ακόμα και απαίτηση επανορθώσεων – πέραν εκείνων που απορρέουν από το (ομολογημένο) διαρκές έγκλημα των Δανειακών Συμβάσεων και Μνημονίων με όλες τις μη-αναστρέψιμες επιπτώσεις τους - όπως και από τη διαρκή επισώρευση του επαχθούς δημοσίου χρέους ή και από το τεχνητό φούσκωμα των στοιχείων του ελλείμματος του 2009. Ενισχύει μάλιστα και την επιχειρηματολογία απαιτήσεων για τις Γερμανικές οφειλές από τα εγκλήματα στην κατεχόμενη Ελλάδα, ιδιαίτερα το Αναγκαστικό Δάνειο.  

Στα προηγούμενα κείμενα αυτής της σειράς έχουμε δείξει πώς η άρνηση των αντιμνημονιακών παρατάξεων στο κοινοβούλιο – και ειδικά της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ – να εγείρουν ζητήματα νομιμότητας και πολιτικής απονομιμοποίησης του πρώτου απολυταρχικού καθεστώτος αποικίας χρέους στην ανεπτυγμένη Δυτική Ευρώπη, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ολέθρια κατάληξη της 4μηνης «διαπραγμάτευσης».

Είναι χαρακτηριστικό πως εξαρχής ο Σόιμπλε είχε διαμηνύσει στον Βαρουφάκη την άποψη ότι η Ελλάδα δεν έχει θέση στην ευρωζώνη, άλλοτε ως φιλική προσφορά («πες μου πόσα θες για να φύγετε από το ευρώ») και άλλοτε ως απειλή («όσο επιμένετε στη κριτική του μνημονίου τόσο επισπεύδετε το Grexit»).

Αλλά η απάντηση Βαρουφάκη ήταν εντελώς διαφορετική από εκείνη των προκατόχων του: «Πως περιμένεις, Βόλφγκανγκ, να ανοίξω τέτοια συζήτηση αφού ξέρουμε αμφότεροι πως δεν έχεις την εξουσιοδότηση (mandate) ούτε να προτείνεις, ούτε να διαπραγματευτείς, ούτε να επιβάλεις το Grexit. Δεν θα σε άφηνε ποτέ να το κάνεις η κυρία Μέρκελ».

Με άλλα λόγια, το μόνο εμπόδιο που συγκρατούσε το Σόιμπλε σε οτιδήποτε κακό ήθελε να κάνει στην ευρωζώνη ήταν ...η Μέρκελ. Η έλλειψη νομιμοποίησης, δικαιοδοσίας, αρμοδιότητας ή εξουσίας του Σόιμπλε ή του Ντάισελμπλουμ να κινήσουν μια τόσο σοβαρή διαδικασία έξωσης ισότιμου κράτους-μέλους, και μάλιστα μέσα σε σκόπιμα επιβεβλημένο από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ (για λόγους προστασίας του ευρώ) νομικό και θεσμικό κενό, δεν ήταν ανυπέρβλητα «εμπόδια» στο Grexit;

Χωρίς αμφιβολία, πρόκειται για τεράστια εμπόδια που αναφύονται σε κάθε νηφάλια σκέψη έξωσης χώρας από το ευρώ. Αυτό καθιστούσε τον πολυετή εκβιασμό για όλο και πιο καταστροφικά μνημονιακά μέτρα, όχι μόνον έωλο αλλά και καταδικαστέο σε οποιοδήποτε διεθνές δικαστήριο ή φόρουμ όπως το Συμβούλιο της Ευρώπης και ο ΟΗΕ.

Κεφάλι της Μέδουσας  

Και όμως, ούτε ο Βενιζέλος, ούτε ο Στουρνάρας, ούτε ο Τσίπρας ή άλλοι εκπρόσωποι του ελληνικού πολιτικού συστήματος, βρήκαν ποτέ το σθένος να θέσουν τους ομολόγους τους στην ευρωζώνη ενώπιον των ευθυνών τους για το δεύτερο μεγαλύτερο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας (μετά την αιματηρή διάλυση της Γιουγκοσλαβίας) στη μεταπολεμική Ευρώπη.

Ένας λόγος γι’ αυτή την ολιγωρία είναι πως η «ελληνική πλευρά», στην υποτιθέμενη διαπραγμάτευση με τη τρόικα, χρειαζόταν εξαρχής κάποιο «δικό της» φόβητρο που - κραδαίνοντάς το - θα εξανάγκαζε τον ελληνικό λαό να υποκύπτει στην επιβολή όλο και πιο ατιμωτικών, απάνθρωπων και εξοντωτικών μέτρων οικονομικής γενοκτονίας, τα οποία υπαγόρευε ο εκάστοτε «έντιμος συμβιβασμός» της με την τρόικα.  

Στην αρχή του μνημονιακού μεσαίωνα ήταν το φάσμα της «άτακτης χρεοκοπίας» και του «δεν υπάρχει σάλιο». Μετά ήρθε η σειρά της «αδυναμίας καταβολής μισθών και συντάξεων», με το κοινοβούλιο να πνίγεται στα δάκρυα βουλευτών που δεν άντεχαν τις φοβέρες του Βενιζέλου σε περίπτωση απώλειας της «δόσης» λόγο καταψήφισης του χαρατσιού της ΔΕΗ. Μετά είχαμε το αφόρητο άγχος μη χαθεί η ευκαιρία του «μεγαλύτερου κουρέματος χρέους στην παγκόσμια ιστορία» που διέλυσε ασφαλιστικά ταμεία, μικρο-ομολογιούχους και μικρομετόχους τραπεζών ή άλλων εισηγμένων εταιριών.

Τελευταίο, βέβαια,  αναδύεται από τα βάθη της μνημονιακής αβύσσου το τέρας του «Grexit», που συνέβαλε στον πρώιμο πειθαναγκασμό του Αντώνη Σαμαρά να ξεχάσει κάθε υπόσχεση «επαναδιαπραγμάτευσης» και «18 σημείων» λίγες μέρες μετά τις διπλές εκλογές του 2012. Στη συνέχεια το φάσμα του Grexit ταξιδεύει στο μακρινό Τέξας, όπου η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα για τους κινδύνους του Grexit εξασφαλίζει διαπιστευτήρια πριν από τις νίκες του στις Ευρωεκλογές του 2014 και τις εθνικές εκλογές της 25 Ιανουαρίου 2015.

Αν όμως η αξιοποίηση του Grexit ως κεφάλι της Μέδουσας που παγώνει κάθε σκέψη αντίστασης του ελληνικού λαού στο Μνημόνιο υπήρξε σημαντικό κίνητρο διατήρησής του στο ψυγείο «εσωτερικής προπαγάνδας» του καθεστώτος, ο Σόιμπλε έχει άλλους λόγους να το επικαλείται κατά τακτά διαστήματα.  

Ασφαλώς δεν είναι η παραδοχή του αδιεξόδου στην αποτυχημένη «εφαρμογή» του μνημονιακού ολετήρα στην Ελλάδα. Αλλιώς δεν θα το είχε εισαγάγει το Σεπτέμβριο του 2011 σε άτυπη - off the record - συνεννόηση με τον νεοδιορισμένο ομόλογό του Ευάγγελο Βενιζέλο, πριν ακόμα εκπαραθυρωθεί ο Γιώργος Παπανδρέου, τρεις μήνες αργότερα. Τότε ο ίδιος ο Σόιμπλε προωθούσε δημόσια την «αναδιάρθρωση χρέους με συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα (PSI)».

Συντρίψτε τους ήσυχα 

Tρεις μήνες προτού οι Γερμανοί μας επιβάλουν το 1^ο Μνημόνιο και σχεδόν δύο χρόνια πριν εγείρουν - για πρώτη φορά - θέμα «έξωσης» της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, ο Σόϊμπλε είχε γνωστοποιήσει στον Αμερικανό υπουργό οικονομικών Τίμοθι Γκάιτνερ τις προθέσεις του Βερολίνου για την χώρα μας με τον πιο ωμό και κατηγορηματικό τρόπο.

«Θα δώσουμε ένα μάθημα σ’ αυτούς τους Έλληνες... Είναι φοβεροί και απαίσιοι... Εκμεταλλεύτηκαν την Ευρωζώνη για τις σπατάλες τους και γι’ αυτό θα τους συντρίψουμε, θα τους πατήσουμε στο λαιμό».

Αυτή η στιχομυθία Σόιμπλε με Γκάιτνερ του Φεβρουαρίου 2010 σηματοδοτεί μια νέα, πιο... «συντριπτική» φάση ενός μακρόπνοου σχεδίου «εθνοκτονίας», που δεν άργησε να πάρει επίσημη μορφή: Μετά από 3 μήνες, η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου υπέγραφε την πρώτη, λεόντεια δανειακή σύμβαση και Μνημόνιο (5 Μαΐου 2010).

Έχει όμως σημασία να δούμε πώς αντέδρασε στα λόγια του Σόιμπλε ο Αμερικανός ομόλογός του, σύμφωνα με τα δημοσιευμένα απομνημονεύματά Γκάιτνερ που εκδόθηκαν το 2014 και δεν έχουν έκτοτε διαψευσθεί από το Βερολίνο (βλ. Financial Times, 11 Νοεμβρίου 2014).   

 «Μπορείτε να πατήσετε το πόδι σας στο λαιμό τους, να είστε όσο θέλετε σκληροί μαζί τους, αν αυτό επιθυμείτε», απάντησε ο Γκάιτνερ στο Σόιμπλε, στη σύνοδο των υπουργών οικονομικών του G7, το Φεβρουάριο 2010 στον Καναδά. «Πρέπει όμως να στείλετε, ως αντίβαρο, ένα καθησυχαστικό μήνυμα στην υπόλοιπη Ευρώπη και σ’ όλο τον κόσμο ότι θα προστατεύσετε την ενότητα της ευρωζώνης από την επέκταση της ελληνικής κρίσης. Και θα πρέπει εσείς να χτίσετε τις υποδομές που θα καταστήσουν έγκυρη αυτή τη διαβεβαίωση, ενώ θα δίνετε ένα μάθημα στους Έλληνες.»

Καμιά διαφωνία λοιπόν μεταξύ Ουάσιγκτον και Βερολίνου για τη συντριβή των Ελλήνων από το τιμωρητικό «μάθημα» του Μνημονίου. Εκεί όπου υπήρχαν κάποιες επιφυλάξεις του Γκάιτνερ, ήταν ο κίνδυνος να τρομάξουν περισσότερο απ’ ότι χρειάζεται οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι και αρχίσουν να ψάχνουν τρόπους διαφυγής, όπως έκανε την εποχή εκείνη ο Μπερλουσκόνι, πριν εκδιωχθεί οριστικά από το Ευρω-διευθυντήριο το Νοέμβριο 2011, λίγες μέρες προτού τον ακολουθήσει ο Παπανδρέου. 

Plan Z χωρίς ελαφρυντικά

Θα μπορούσε όμως να υποστηριχθεί πως το σημείο καμπής στο «πυκνό πυρ» των συντριπτικών «πληγμάτων» που υπέστη η ελληνική κοινωνία ήταν η έγερση θέματος Grexit από την Άγγελα Μέρκελ ταυτόχρονα με την αποπομπή του Παπανδρέου τον Δεκέμβριο 2011. Στη διάρκεια του κρίσιμου μεσοδιαστήματος Παπαδήμου μέχρι τις διπλές εκλογές Μαΐου-Ιουνίου 2012, ο στόχος του Σόιμπλε για «συντριβή των Ελλήνων» πήρε σάρκα και οστά με την εκπόνηση - σε απόλυτη μυστικότητα - του  περιβόητου Plan Z. Αυτό πρωτοεμφανίστηκε σαν σχέδιο «προετοιμασίας» για έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, με στόχο να τρομοκρατήσει τη νεοεκλεγείσα κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη.

Συμφωνα όμως με στοιχεία που αποκάλυψε στους Financial Times το Μάιο του 2014 ο Peter Spiegel, το Plan Z έχει ως πρωταρχικό στόχο, όχι να τεθεί η Ελλάδα «εκτός της ευρωζώνης», αλλά - κυριολεκτικά - «έκτος μάχης», με την πλήρη κατεδάφιση της οικονομίας της και την αναστήλωσή της «από μηδενική βάση» - πάλι με τη φειδωλή «βοήθεια» του ευρω-διευθυντηρίου και ΔΝΤ. (Για ολόκληρο το άρθρο των F.T. σε ελληνική μετάφραση βλ. Euro2day.gr, 14 Μαΐου 2014)

«Αξιωματούχοι που είδαν τα αρχεία του σχεδίου Ζ σχολιάζουν ότι αντιστοιχούσε σε λεπτομερές σενάριο για το πώς θα δημιουργηθεί ένα νέο χρηματοπιστωτικό σύστημα από το μηδέν», γράφει ο Spiegel.

Αυτή η βιβλική καταστροφή θα «επιτευχθεί» με τρία ταυτόχρονα εξοντωτικά χτυπήματα:

1.         Την άμεση αποκοπή/αποσύνδεση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος από το ενιαίο αυτοματοποιημένο δίκτυο εκκαθάρισης τραπεζικών συναλλαγών του ευρωσυστήματος της ΕΚΤ, το TARGET2, δηλαδή τον ξαφνικό θάνατο της ελληνικής οικονομίας.

Σύμφωνα με τους F.T., «Η Ελλάδα, όπως κάθε χώρα της ευρωζώνης, συνδέεται μέσω του δικτύου Target 2, ένα κολοσσιαίο εσωτερικό σύστημα ηλεκτρονικών υπολογιστών που λειτουργεί η ΕΚΤ και οι εθνικές τράπεζες και επιτρέπει τις περισσότερες εμπορικές συναλλαγές. Αν αποσυνδεόταν από το Target 2, δεν θα μπορούσαν να γίνουν οι εκκαθαρίσεις συναλλαγών και η ελληνική οικονομία θα έμενε παγωμένη. Το δε σύνολο του συστήματος θα έπρεπε να ξαναστηθεί.»

2.         Το ολοκληρωτικό κλείσιμο των τραπεζών, συμπεριλαμβανομένων και των ΑΤΜς

3.         To κλείσιμο των συνόρων για να αποτραπεί - όχι η διαφυγή προσφύγων - αλλά η ...φυγή των Ελλήνων με ό,τι μπόρεσαν να περισώσουν από τις περιουσίες τους σε ...ευρώ.

«Στην Ουάσιγκτον, παράγοντες του ΔΝΤ (με επικεφαλής τον Πουλ Τόμσεν) ετοίμασαν μια 20σέλιδη προσομοίωση δράσεων. Αντλώντας από την εμπειρία τους σε τραπεζικές καταρρεύσεις και νομισματικές κρίσεις, είπαν ότι το λεπτομερές σχεδιάγραμμα του ΔΝΤ περιελάμβανε δραματικές κινήσεις, όπως κλείσιμο όλων των ΑΤΜs και επιβολή ελέγχων στα σύνορα για την αποτροπή μαζικής εξόδου κεφαλαίων.»

 Μήπως αυτά που βιώνουμε ήδη τον τελευταίο χρόνο είναι τα «προαπαιτούμενα» του Plan Z, ώστε ούτε μαύρη αγορά συναλλάγματος να μη μπορεί καλά-καλά να λειτουργήσει στη πλήρη εφαρμογή του σχεδίου;   

Καθώς περιγράφει την εγκληματική δράση των περίπου 25 κορυφαίων αξιωματούχων της Commission, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ που «συνωμοτούσαν με απόλυτη μυστικότητα» στην εκπόνηση του Plan Z, από τις αρχές του 2012, ο Spiegel παρατηρεί:

“Οι ηγέτες αυτοί μεταμόρφωσαν το ευρωπαϊκό σχέδιο σε κάτι εντελώς νέο: σε μια πολύ πιο συγκεντρωτική ευρωζώνη όπου οι θεσμοί της Ε.Ε. έχουν αναλάβει ευρύτατες οικονομικές και χρηματοπιστωτικές εξουσίες, που κάποτε ανήκαν στις εθνικές κυβερνήσεις. Οι ψηφοφόροι που τάσσονται κατά αυτής της συγκέντρωσης εξουσιών στις Βρυξέλλες και στη Φρανκφούρτη μπορεί να αποτελέσουν μια σημαντική δύναμη στις ευρωεκλογές της επόμενης εβδομάδας…”

ΤτΕ και "προαπαιτούμενα" 

Εδώ οφείλουμε να ρωτήσουμε αν ο Γιάννης Στουρνάρας εννοούσε το Plan Z όταν δήλωσε στον Αλέξη Παπαχελά στο ΣΚΑΙ (πριν από τη συνέντευξη Βαρουφάκη) πως είχε ετοιμάσει «τείχος προστασίας» εναντίον του φημολογούμενου «σχεδίου δημιουργίας διπλού νομίσματος» και της «εισβολής στο νομισματοκοπείο».

Μήπως πρόκειται για την συμβολή της Τράπεζας της Ελλάδας στα «προαπαιτούμενα» του Plan Z; Δηλαδή να μην υπάρχουν αποθεματικά σε ευρώ (σήμερα: 20-24δις) στα υποκαταστήματα της ΤτΕ ή στο Νομισματοκοπείο όταν θα έρθει η ώρα του πλήρους κλεισίματος των εμπορικών τραπεζών. Μήπως έχει ήδη ξεκινήσει η διαδικασία αποκοπής του ελληνικού τραπεζικού συστήματος από το δίκτυο διατραπεζικών συναλλαγών TARGET2;  

Ερωτώμενος από τον Παπαχελά σε τι συνίστατo το δικό του σχέδιο αντιμέτρων (Plan Χ ή Β) σε περίπτωση που το Plan Z ετίθετο σε εφαρμογή από τους εταίρους, ο Βαρουφάκης πάλι υπεκφεύγει μιλώντας σε παρελθόντα υποθετικό χρόνο, σαν κάτι που δεν υπάρχει πια.

«Αν έκλειναν τις τράπεζες, εάν σου αφαιρέσουν τη ρευστότητα, τότε έχεις σηματοδοτήσει ότι σε δεύτερο στάδιο, μια μέρα μετά, μια βδομάδα μετά, κουρεύεις αυτά τα ομόλογα [της ΕΚΤ] ή τα στέλνεις στο 2042 που μας το’ χανε κάνει ήδη. …Και ο κος Ντράγκι το ήξερε αυτό εξαρχής.»

Γιατί λοιπόν δεν φοβήθηκε ο κος Ντράγκι «το τεράστιο όπλο» του Βαρουφάκη όταν τελικά έκλεισε τις ελληνικές τράπεζες στις 27 Ιουνίου; Προφανώς γιατί, ακόμα και αν το «όπλο» δεν ήταν μπλόφα, η προηγηθείσα «τιμωρία» θα ήταν απείρως πιο σκληρή από αυτό.

Το ίδιο ισχύει για το «2^ο όπλο», ενός παράλληλου συστήματος συναλλαγών του Δημοσίου με τους φορολογούμενους, εκτός τραπεζικού συστήματος, μέσω Taxis.net. «Αυτός ήταν ο στόχος. Αν σου κλείσουν τράπεζα να μπορείς να επιβιώσεις μια δυο εβδομάδες όχι καταπληκτικά αλλά κάπως, έως ότου ο Ντράγκι και η Μέρκελ κάνουν αυτό που έκαναν το ’11, αποφασίζουν να βρουν μια λύση.»

«Κάπως»; Δηλαδή αυτοί που δεν είχαν στη διάθεσή τους ρευστό για δύο βδομάδες ή δεν πληρώνονταν από το δημόσιο ΠΩΣ θα επιβίωναν; Αλλά περί δεύτερου νομίσματος, ούτε λόγος...

«Το 2ο όπλο, που αναφερθήκατε, δεν υπάρχει καμία σκέψη για διπλό νόμισμα. Ξέρετε κ. Παπαχελά έχω χάσει πολλούς φίλους στην αριστερά επειδή είμαι υπέρ της παραμονής της χώρας στο ευρώ. Δεν διανοήθηκα 2ο νόμισμα».

Εν κατακλείδι:

Τα παραπάνω δεν αποτελούν σε καμιά περίπτωση απόρριψη της εναλλακτικής λύσης έξω από το ευρώ. Αλλά να τελειώνουμε με απειλές περαιτέρω στιγμιαίων ή διαρκών «πληγμάτων», υποσχέσεις για περισσότερα Δάκρυα και Αίμα, ή συνολική ανατροπή συστήματος. Οι Ελλάδα έχει πληρώσει τη συμμετοχή της στο ευρώ με βαρύ φόρο αίματος. Δεν μπορεί να φύγει προτού πάρει όλο το αίμα της πίσω, και με τόκο...

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

*Ο Δημήτρης Γιαννόπουλος είναι Πρώην Σύμβουλος Τύπου του ΥΠΟΙΚ