Ο μεγάλος Αμερικανός ασθενής

Ο μεγάλος Αμερικανός ασθενής

Οι συνεχείς πρωτοφανείς διαδηλώσεις εναντίον του νεο-εκλεγέντος Αμερικανού προέδρου αντανακλούν τον βαθύ Κοινωνικό Διχασμό των Ηνωμένων Πολιτειών.

Οι ΗΠΑ και μαζί τους ολόκληρος ο κόσμος εισέρχονται σε μία καινούργια εποχή στην οποία μεγιστοποιείται ο κίνδυνος της ήδη υπάρχουσας ηθικής, οικονομικής και πολιτικής κρίσης. Κι αυτό μοιραία μετατρέπεται και σε κρίση παγκόσμιας ισχύος, συμπεριλαμβανομένου και του πυρηνικού ολοκαυτώματος.

Σε αυτό το δοκίμιο παρουσιάζονται στοιχεία αποκλειστικά από αμερικανικές πηγές τα οποία, εκτός από το πώς και το γιατί των πρόσφατων αμερικανικών εκλογών, αφορούν στα σύγχρονα δομικά προβλήματα του μεγάλου Αμερικανού ασθενή, δηλαδή των ΗΠΑ. Κάτι που αφορά τρομακτικά σε όλο τον πλανήτη.

Γράφει ο Γιώργος Ρωμανός

Υπάρχει έστω και ένας απλός αναγνώστης γεωπολιτικής και γεωστρατηγικής στον κόσμο που να πιστεύει ότι όσα συνέβησαν πριν και μετά από τις αμερικανικές, εκλογές, 8 Νοεμβρίου, του 2016, ήταν κάτι που δεν είχε και έχει βαρύνουσες επιπτώσεις τόσο για την μοναδική –έως σήμερα…– υπερδύναμη του πλανήτη, τις ΗΠΑ, όσο και για τον πλανήτη ολόκληρο; Εάν έστω και τα μισά από όσα αλληλοκατηγορούνταν οι δύο προεδρικοί αντίπαλοι είναι αλήθεια τότε ποια μεγίστη παρακμή οδήγησε τα κόμματα τους, την κοινωνία, να τους επιλέξει;

Και, είναι ποτέ δυνατόν το πανθομολογούμενο τόσο χαμηλό επίπεδο των δύο υποψηφίων στις μεταξύ τους διαμάχες να μην σημασιοδοτεί μια βαθύτερη παθογένεια; Μια παθογένεια που είχε κορυφαίο, εξόφθαλμο σύμπτωμα το ότι ο εν ενεργεία πρόεδρος και η σύζυγός του, για πρώτη φορά από όσο γνωρίζω στην παγκόσμια ιστορία, εξετέθησαν αμετάκλητα ως λαϊκιστές ατζέντηδες-προπαγανδιστές της κ. Κλίντον; Δεν χρειάζεται να εμφορείται κάποιος από αντιαμερικανικά αισθήματα για να νιώσει προσβεβλημένος ως άνθρωπος με όσα συνέβησαν σε αυτή την απερίγραπτη προεκλογική περίοδο.

Υποθέτω, ότι αυτά δεν θεραπεύονται δια μαγείας με τις μηχανικές-αμήχανες δηλώσεις του νικητή των εκλογών, κ. Τραμπ, περί «του σπουδαίου έργου και της προσφοράς» της αντιπάλου του, την οποία επί μήνες παρουσίαζε, ως άξια σύλληψης και φυλάκισης για βαρύτατα αδικήματα. Ούτε σβήνει με την παλαιού τύπου γομολάστιχα ο Διχασμός στον οποίο αναφέρθηκε ο νυν πρόεδρος κ. Ομπάμα, με δήλωσή του, στις 9/11/2016, λέγοντας πως περίπου αυτόματα θα επανέλθει η ενότητα του αμερικανικού λαού και θα επικρατήσει η αγάπη στην πατρίδα.

Για κάθε ορθοφρονούντα είναι ζητούμενο στη θέση του παγκόσμιου ηγέτη να βρίσκεται μία ισχυρή, δημοκρατική Πολιτεία η οποία θα εποπτεύει επ’ αγαθώ τον πλανήτη. Ή μήπως κάτι τέτοιο μοιάζει εκτός τόπου, χρόνου και συνθηκών με ό,τι αυτό σημαίνει;

Στην περίπτωση που κάποιος δεν πείθεται, ότι όσο πιο βάρβαρα θίγεται ή και εξανδραποδίζεται η ηθική διάσταση των πραγμάτων τόσο διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη μια Πολιτεία, ε, τότε ας χρησιμοποιήσουμε μια γλώσσα που καταλαβαίνουν καλά στις ΗΠΑ. Την γλώσσα των οικονομικών μεγεθών, του κέρδους, του χρήματος. Ίσως τότε εκείνοι που φαντασιώνονται ότι μια υπερδύναμη μπορεί να συνεχίζει επ’ άπειρον να διατηρεί την ισχύ της καταπατώντας κάθε έννοια Πολιτείας, όπως την έθεσαν οι παντελώς άγνωστοί τους Πλάτωνας και Αριστοτέλης, φοβάμαι πως θα δυσαρεστηθούν.

Τα όσα ήδη αναφέρθηκαν και όσα ακολουθούν γνωματεύουν πως ήδη έχουμε να κάνουμε με τον «μεγάλο Αμερικανό ασθενή». Έτσι, ας δούμε μια σειρά από ντοκουμέντα, δηλώσεις και κείμενα που προέρχονται από Αμερικανούς και όχι από κάποιους αντιπάλους τους.

1. Ο ίδιος ο κ. Τραμπ κατάγγειλε πριν από μερικές εβδομάδες, ότι το χρέος των ΗΠΑ είναι σήμερα περί τα 18 τρις δολάρια, τονίζοντας με έμφαση, πως οι οικονομολόγοι προβλέπουν, ότι σύντομα θα φτάσει στα 24 τρις δολάρια. Και κατέληξε, λέγοντας, πως αυτό θα σημάνει το τέλος της Αμερικής.

2. Έχω στο αρχείο μου ένα αξιοπρόσεκτο κείμενο του έγκριτου και έγκυρου BenTarnoff σχετικό με την οικονομία, τις εκλογές και τους ψηφοφόρους των ΗΠΑ, δημοσιευμένο ήδη! από τις 21 Ιουλίου 2016, στο www.theguardian.com. Ο Tarnoff γράφει: «Τα οικονομικά δεδομένα κατά τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες καθιστούν σαφή την ύπαρξη κρίσης.

Μετά το 1970, η οικονομία των ΗΠΑ έχει γνωρίσει πολύ χαμηλότερα επίπεδα ανάπτυξης από ό, τι κατά τη διάρκεια της εποχής του «χρυσού αιώνα» (δηλαδή από το 1920-1970), όταν το πραγματικό κατά κεφαλήν ΑΕΠ αυξήθηκε σε μέσο όρο με το εντυπωσιακό 2,41% ετησίως. Ενώ, από το 1970 έως το 2014 επιβραδύνθηκε σημαντικά, στο 1,77%. Η επιβράδυνση της παραγωγικότητας της εργασίας ήταν ακόμη πιο έντονη».

Εδώ σημειώνω πως δεν υπήρξε ποτέ στους αιώνες του ανθρώπινου πολιτισμού μεγαλύτερη απάτη από την δήθεν «αειφόρο ανάπτυξη». Αυτήν την προσφιλέστατη θεωρία του υπερ-καπιταλισμού, αμερικάνικου και μη, που καταστρέφει τον πλανήτη και που την ληστρική εφαρμογή της εισήγαγαν και στην Ελλάδα οι ένοχοι Έλληνες πολιτικοί της εγκληματικής, εκ του αποτελέσματος 3 Μνημονίων, Μεταπολίτευσης.

Αλλά, ας δούμε τι γράφει στη συνέχεια ο Tarnoff: «Μακροπρόθεσμα, η στασιμότητα δεν είναι μόνο απειλή για τον καπιταλισμό, λόγω περιορισμού της ανάπτυξης, αλλά είναι υπαρκτός ο κίνδυνος να μεταστραφούν οι άνθρωποι εναντίον του καπιταλισμού, καθώς οι μισθοί και το βιοτικό επίπεδο θα χαμηλώσουν. Κι αυτό ήδη συμβαίνει...» […] «Μια έρευνα του Χάρβαρντ, τον Απρίλιο (2016) διαπίστωσε, ότι η πλειοψηφία των γεννημένων από το 1980-2000 λένε τώρα πως απορρίπτουν τον καπιταλισμό, και το ένα τρίτο δηλώνει ότι υποστηρίζουν το σοσιαλισμό. Η ακρίβεια της δημοσκόπησης αυτής μπορεί να είναι συζητήσιμη, αλλά είναι σαφές ότι οι νέοι Αμερικανοί, οι οποίοι κερδίζουν λιγότερα χρήματα από ό, τι οι γονείς τους στην ηλικία τους, και έχουν υψηλότερα ποσοστά φτώχειας και ανεργίας, κινούνται αριστερά.

Είναι ασφαλές να υποθέσουμε ότι το επόμενο αμερικανικό εκλογικό σώμα θα αποτελείται από περισσότερους μη λευκούς, περισσότερους προερχόμενους από την εργατική τάξη, και πιο αριστερούς. Και, είναι πιθανό να απαιτήσουν περισσότερη δημοκρατία, όχι λιγότερη -όχι μόνο από το πολιτικό σύστημα, αλλά από το οικονομικό σύστημα, πράγμα που τους θέτει σε πορεία σύγκρουσης με την ελίτ».

3. Αν κάποιος υποθέσει, ότι όσα λέει ο Ben Tarnoff είναι πρόσκαιρα και «περαστικά» θα του έλεγα πως υπάρχουν αδιάψευστα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι τα προαναφερθέντα προβλήματα έχουν ανελέητη συνέχεια στο χρόνο· και στο πρόσφατο παρελθόν.

Έτσι, μία πολύ σοβαρή έρευνα που δημοσιεύτηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 2013, από το Georgetown University Center, έδειξε πως: «…μόνον το 47% των ενηλίκων Αμερικανών εργάζονταν με όρους πλήρους απασχόλησης το 2012.

Για τους οικονομικούς αναλυτές, το μέσο οικογενειακό εισόδημα στις ΗΠΑ μειώνεται για πέντε συνεχόμενα έτη στη σειρά, ενώ το 20% των Αμερικανών δεν είχαν κάποια στιγμή μέσα στο 2012 αρκετά χρήματα για να αγοράσουν φαγητό για τους ίδιους και την οικογένειά τους. Το ποσοστό αυτό είναι οριακά μικρότερο από το 20,4% που είχε σημειωθεί τον Νοέμβριο του 2008.

Σήμερα το 15% τουλάχιστον των Αμερικανών ζουν μέσα στη φτώχεια. Όμως οι άνθρωποι που στερούνται ρευστής διαθέσιμης περιουσίας, που δεν έχουν δηλαδή τραπεζικές καταθέσεις, ανέρχονται στο 43,9% του συνολικού πληθυσμού. Αυτό σημαίνει πως 132,1 εκατομμύρια Αμερικανοί στερούνται αποταμιεύσεων για την κάλυψη βασικών αναγκών τους σε περίπτωση που χάσουν τη δουλειά τους, ή χρειαστεί επειγόντως να νοσηλευτούν ή να αντιμετωπίσουν κάποια άλλη μορφή κρίσης.»

Τι ακριβώς από όσα λέει η μελέτη του εν λόγω πανεπιστημίου δεν κατάλαβε η απερχόμενη κυβέρνηση του κ. Ομπάμα, η οποία επιδείνωσε τους οικονομικούς δείκτες των ΗΠΑ, και η αποτυχούσα μετά πολλών επαίνων κ. Κλίντον; Όσο για το τι θα καταλάβει από όλα αυτά η επερχόμενη κυβέρνηση του κ. Τραμπ μένει να το δούμε. Θα κριθεί από τα έργα και όχι από τα λόγια του.

Θα μπορούσα να παραθέσω μία ατελείωτη σειρά στοιχείων που είναι γραμμένα από έγκυρους και έγκριτους Αμερικανούς, οι οποίοι θέλουν την Αμερική ευημερούσα για τους πολίτες της και ως υπερδύναμη να εγγυάται με την ισχύ της την ειρήνη στον πλανήτη μέσω του δικαίου και των αρχών της δημοκρατίας. Στοιχεία που ως γνωστό χλευάζονται από τους Επικυρίαρχους υπερ-καπιταλιστές οι οποίοι, όμως σταδιακά καταστρέφουν και την ίδια την Αμερική.

4. Τα όσα έγραψε ο Ben Tarnoff, όπως και αυτά που ανακοίνωσε το Georgetown University Center αιτιολογούν απόλυτα το αποτέλεσμα των εκλογών. Αλλά, ας δούμε και μερικά ακόμη στοιχεία που ανήκουν πλέον στη χορεία των ιστορικών γεγονότων για τα οποία καμία προπαγάνδα δεν θα μπορεί να λέει ότι δεν συνέβησαν: η κ. Κλίντον έχασε στο Άρκανσο, δηλαδή ακόμη και στον τόπο καταγωγής του συζύγου της.

Έχασε από την ανεργία σε βόρειες, κεντρικές και νότιες πολιτείες. Έχασε στην Πενσυλβάνια, αλλά και την Φλόριντα. Έχασε όπου ψήφιζαν ισπανόφωνοι, που υποτίθεται θα την υπερψήφιζαν λόγω των γνωστών δηλώσεων του κ. Τραμπ εναντίον τους. Αλλά, έχασε και όπου ψήφιζαν μαύροι, μεγάλο μέρος των οποίων δεν πήγε καν να ψηφίσει.

Έχασε, γιατί οι Αμερικανοί δεν θέλουν να υπάρχουν και να αυξάνονται διαρκώς ανεξέλεγκτα τα 250 εκατομμύρια δολάρια στο ίδρυμα Κλίντον. Έχασε γιατί το FBI «κατάφερε να ελέγξει», μέσα σε 3 ημέρες, προ των εκλογών, 650.000 μηνύματα στον διακομιστή του υπολογιστή της. Έχασε ακόμη, γιατί η απίστευτη προπαγάνδα υπέρ της, από τον κ. Ομπάμα, έριξε το επίπεδο πιο κάτω και από εκεί που το κατέβασε η κ. Μαντόνα, όταν υποσχόταν συγκεκριμένη σεξουαλική παροχή στους ψηφοφόρους τής κ. Κλίντον.

Έχασε, γιατί ο σύζυγός της, όταν ήταν εν ενεργεία Πρόεδρος καταξευτέλισε τον θεσμό του Προέδρου της υπερδύναμης με πράξεις του στο Οβάλ γραφείο, τις οποίες ομολόγησε στις κάμερες και στο εμβρόντητο παγκόσμιο κοινό. Πόσο μυαλό χρειάζεται για να σκεφτεί κάποιος, ότι πέραν του εξευτελισμού του ύπατου θεσμού στον πλανήτη, η γνωστή νεαρή γυναίκα υπέστη βιασμό πρώτα από τον θεσμό του κ. Προέδρου και μετά από τον ίδιον ο οποίος καταχράστηκε τον θεσμό; Και αντί να παραιτηθεί ακαριαία, μετά την ομαλή(!!!) λήξη της θητείας του και να εξαφανιστεί από προσώπου γης, σύστησε χρυσοφόρο Ίδρυμα και περιέρχεται τον κόσμο και διδάσκει. Τι ακριβώς, από όσα έπραξε στο Οβάλ γραφείο;

Όλη αυτή η παρακμή και η ασθένεια, πέραν της καθημερινής ένοπλης βίας στους δρόμους, και τις πρόσφατες πρωτοφανείς διαδηλώσεις εναντίον του εκλεγμένου Προέδρου κ. Τραμπ αδικούν τον μεγάλο αμερικανικό λαό και την Αμερική της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας που ξέραμε. Γιατί αυτή που βλέπουμε τώρα είναι η Αμερική του Διχασμού.

Και εκείνο που, τελικά, δεν μπορεί να συλλάβει το μυαλό κάποιων (το οποίο δεν γεμίζει ούτε μία δακτυλήθρα) είναι το ότι η Ηθική διάσταση των πραγμάτων, η Αισθητική, το Επίπεδο και η Αξιοπρέπεια σε μια ευνομούμενη Δημοκρατία είναι στοιχεία εκ των ων ουκ άνευ.

5. Ο Michael Rubin ειδικός με διατριβή σε θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Εξωτερικής Άμυνας των ΗΠΑ στο βιβλίο του: «Χορεύοντας με τον διάβολο: Οι κίνδυνοι του να μπλέκεις με άτιμα καθεστώτα», έγραψε στις 10 Μαρτίου του 2015 στο www.aei.org τα εξής: «Ο κόσμος ποτέ δεν ήταν τόσο επικίνδυνος όσο είναι τώρα. Άτιμα καθεστώτα-κυβερνήσεις και ομάδες που αποφεύγουν τη διπλωματική επικοινωνία και ομαλότητα είναι χορηγοί της τρομοκρατίας, πολλαπλασιάζουν τα πυρηνικά όπλα και απειλούν τις ΗΠΑ σε όλο τον κόσμο. Επειδή οι κυρώσεις και η στρατιωτική δράση είναι τόσο δαπανηρή, η πρώτη αμερικανική στρατηγική λύση είναι ο διάλογος (μαζί τους), με τη θεωρία ότι "ποτέ δεν έβλαψε να μιλάς με τους εχθρούς". Σπάνια μια τέτοια συμβατική σοφία αποδείχτηκε τόσο λάθος».

Ο Rubin, και όχι βέβαια κάποιος αντιαμερικανός, αποδομεί την επί τρεις δεκαετίες λανθασμένη πολιτική των ΗΠΑ με το Ιράν, Βόρεια Κορέα, Ιράκ, κίνημα Ταλιμπάν, Λιβύη, του Μουαμάρ Καντάφι, Πακιστάν, Αφγανιστάν, Χεζμπολάχ, Χαμάς, ISIS, και τα παρακλάδια του. Ενώ, αναδεικνύει την πικρία των σύγχρονων παραδοσιακών συμμάχων των ΗΠΑ, όπως το Ισραήλ, τη Σαουδική Αραβία και την Ιαπωνία.

Αν επιλέγω να αναφερθώ σε αυτό το βιβλίο είναι γιατί η κ. Κλίντον με εξαιρετική «ορμή» και «πάθος», προφανώς αντιεπαγγελματική, αν θυμηθούμε το χοροπηδητό της μπροστά στις εικόνες του σκυλεμένου νεκρού Καντάφι, υπηρέτησε αυτήν την πολιτική. Και όχι μόνο, αφού ομολόγησε την διαπλοκή της με τρομοκράτες και κατηγορήθηκε ευθέως από τον κ. Τραμπ, ως η αρχηγός των τρομοκρατών.

Μπροστά σε αυτό το τραγικό σύμπτωμα θα αναρωτηθεί κάποιος: είναι δυνατόν! να λέγονται αυτά από τον συνυποψήφιό της και από τον Ιανουάριο Πρόεδρο των ΗΠΑ; Δηλαδή, αν ο λόγος του κ. Τραμπ είναι φερέγγυος τι θα κάνει στο άμεσο μέλλον, θα αφήσει την «αρχηγό» των τρομοκρατών να κυκλοφορεί ελεύθερη ή θα την συλλάβει; Αχαρακτήριστα πράγματα!

Όλα αυτά αποδεικνύουν ότι ο μεγάλος ασθενής είναι υπαρκτός. Μόνο που και σήμερα αρκεί να φτερνιστεί (οπλικά και οικονομικά) για να συγκλονιστεί, αν δεν διαλυθεί ο κόσμος. Από την άλλη τα οικονομικά μεγέθη με γνώμονα τα οποία πάντοτε πολιτεύθηκε η ηγεσία των ΗΠΑ είναι πιεστικά. Το υπό ευρεία έννοια «αμερικάνικο χρέος», δηλαδή ηθικό, δημοκρατικό, οικονομικό οδηγεί μαθηματικά σε εκχώρηση μέρους της εξουσίας τους. Αν βέβαια ο στόχος είναι να διατηρηθεί το αγαθό της παγκόσμιας ειρήνης. Υπάρχει, όμως, και η Ιστορία η οποία διδάσκει πως στο σύστημα της δύναμης δεν υπάρχει η λογική της εθελοντικής εκχώρηση ισχύος, παρά μόνο μετά από ήττα η οποία πάντοτε αρχίζει εκ των έσω.

Παρεπιμπτόντως, θέλω να σημειώσω, ότι δεν συνάντησα πουθενά στα βιβλία που διαβάζω συστηματικά, και ως συγγραφέας επί σαράντα χρόνια, έστω και έναν από τους αθέατους, πλην γνωστούς και σήμερα, οικονομικούς Επικυρίαρχους ο οποίος να πήγε να πολεμήσει, ή να «έβγαλε τα κάστανα από τη φωτιά» για οποιαδήποτε χώρα· ακόμη και για εκείνη η οποία πρωτίστως εξυπηρετεί τα σχέδιά του.

Πέραν όλων αυτών υπάρχει ένας κορυφαίος, απολύτως ασυμπίεστος παράγοντας: το ότι ποτέ άλλοτε στην ιστορία του πλανήτη μας δεν υπήρξαν τόσα πολλά όπλα μαζικής καταστροφής. Και για τις καταργήσεις των «Συμφωνιών για τη μη διάδοση πυρηνικών όπλων» ευθύνονται και οι ΗΠΑ. Συμφωνίες στις οποίες πρέπει να επανέλθει ο πλανήτης ΑΜΕΣΑ με εκατέρωθεν συμβιβασμούς. Η λογική λέει πως ακόμα και αν κάποιοι δεν πιστεύουν στην παγκόσμια ειρήνη θα πρέπει να ωθήσουν δραστικά τις υπερδυνάμεις να βρουν μεταξύ τους νέες ισορροπίες. Ένα νέο status quo.

Γιατί, πριν από την ευημερία, τη δικαιοσύνη και την ελευθερία η ύπαρξη και η διατήρηση της ζωής στον πλανήτη αποτελεί το μεγαλύτερο αγαθό για όλους.

[Πηγή: Διόραμα, 10/11/2016]