Ο Νίκος Ρωμανός στα σοκάκια του περιθωρίου και το Μεγάλο Δείπνο

Ο Νίκος Ρωμανός στα σοκάκια του περιθωρίου και το Μεγάλο Δείπνο

Βατοπαίδι Φορητή εικόνα με τον Μυστικό Δείπνο, δεύτερο μισό 12ου αιώνα

Μια μεγάλη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας είναι απελπισμένη, φοβισμένη, ατομικά θυμωμένη μέχρι ακατάσχετης βωμολοχίας, συντηρητικοποιημένη και ανόητη. Το έδειξε με αφορμή την απεργία πείνας ενός μηνός του Νίκου Ρωμανού, και με τον τρόπο που αντιμετώπισε το αίτημά του για σχετική ελευθερία για τις σπουδές του στο ΑΤΕΙ Αθήνας. Πολιτικοί εκπρόσωποι αυτής της άποψης ο κάπως υπ. Δικαιοσύνης και πρώην δικαστικός, ο Σαμαράς, η ακροδεξιά  με τα εμπόδια και την μέχρι θανάτου «υπομονή» τους. Από την άλλη οι λαλίστατοι ακαδημαϊκοί, φιλόσοφοι, μεγαλοδημοσιογράφοι, και Ιεράρχες σιώπησαν ηχηρά και συνένοχα πλην ελάχιστων εξαιρέσεων απλών ιερέων

Δυστυχώς για όλους αυτούς, και ειδικά τους τελευταίους, το σημερινό Ευ-Αγγέλιο του Μεγάλου Δείπνου θέτει τα πράγματα στην αληθινή τους διάσταση. Ο περιθωριακός για το σύστημα Ιησούς ο Ναζωραίος, αλλά μέσα στην καρδιά του λαού, έστω και προσωρινά προδομένος στην δύσκολη ώρα Του, στην σημερινή κυριακάτικη παραβολή έχει θέσει το ζήτημα σε όλη την προσωπική, κοινωνική και ιστορική του διάσταση.

Δεν θα ήθελα στο σημείωμα αυτό –και μάλιστα μετά από αρκετό καιρό- να μιλήσω για το «Μεγάλο Δείπνο». Εξ άλλου έχω γράψει στο παρελθόν αρκετά.

Θα ήθελα μόνο να κάνω κάποιες παρατηρήσεις σχετικά με το ποιοί συμμετέχουν ουσιαστικά.

1) Κλητοί στο Δείπνο της όντως «Ουράνιας Βασιλείας» είναι πολλοί, αλλά όχι όλοι. Είναι όσοι κλήθηκαν μέσα στην ιστορία άμεσα και ουσιαστικά (όχι τυπικά) σε προσωπικό, οικογενειακό ή κοινωνικό επίπεδο και έδειξαν να ανταποκρίνονται. Είναι επομένως «πολλοί». Λίγοι απομένουν στο τέλος «εκλεκτοί» από τους πολλούς που δεν έγιναν όμηροι από κάθε πιθανή «αλλοτρίωση». Δηλαδή ξέφυγαν από την μέγκενη των θέλγητρων ή των φόβητρων της βιωτής και καθημερινότητας (Ι. ζητήματα της ακίνητης «αγοράς» όπως η «γη» ή η «εξουσία», ΙΙ. προβλήματα της κινητής «αγοράς», όπως η ικανοποίηση των «πέντε» διπλών αισθήσεων και ΙΙΙ.  ερωτικές, συμβιωτικές ή γαμικές σχέσεις που εγκλωβίζουν και δεν απελευθερώνουν).

2) Οι λίγοι «εκλεκτοί» δεν είναι αυτοί που τυπικά συμμετέχουν, ακόμη κι αν είναι «μαθητές» όπως ο Ιούδας, αλλά όσοι τελικά, παρά τις δαιδαλώδεις κινήσεις της ζωής τους, ψάχνουν την «άλλη κοινωνία», το «άλλο πολίτευμα», την «άλλη οικογένεια», την «άλλη παρέα», την «άλλη τοπικότητα», την «άλλη οικουμένη» και ας βρίσκονται ακόμα στα σοκάκια των χωριών, στους δρόμους τους αγωνιστικούς των πόλεων, στις πλατείες των «εξαρχείων», του «παραρτήματος». Και ας τους αποκαλούν οι «νοικοκυραίοι» – με το φόβο του μικροαστού – «πτωχοὺς καὶ ἀναπήρους καὶ χωλοὺς καὶ τυφλοὺς».

Αυτούς ο «Άνθρωπος» – Ιησούς ζήτησε από τους δούλους του – Αγγέλους «῎Εξελθε εἰς τὰς ὁδοὺς καὶ φραγμοὺς καὶ ἀνάγκασον εἰσελθεῖν…».

3) Δεν γνωρίζουμε ποιοί σε κάθε ιστορική περίοδο και σε κάθε τόπο αποτελούν αυτούς που «θα αναγκαστούν» να συμμετάσχουν στο «Μεγάλο Δείπνο» και που πάλεψαν να προγευτούν στον ιστορικό χρόνο. Όμως άνθρωποι σαν το Νίκο Ρωμανό, ίσως και σαν αυτούς που στήριξαν το αίτημά του για σχετική ελευθερία εκπαίδευσης και αληθή σωφρονισμό  –πέρα από τις όποιες διαφωνίες για τις «παραβατικότητες»- βρίσκονται ίσως ανάμεσα στους «πτωχοὺς καὶ ἀναπήρους καὶ χωλοὺς καὶ τυφλοὺς».

Γι αυτό Νίκο διπλά σ’ ευχαριστούμε! Όχι μόνο για μια νίκη ενάντια στις δυνάμεις εξαθλίωσης και καταστολής, αλλά και γιατί μας βάζεις να προβληματιστούμε βαθύτερα για το νόημα της ύπαρξης….

ΠΗΓΗ: Το Μανιτάρι του Βουνού, 14/12/2014]